18 mei 2022: Eerst naar het ziekenhuis om nadien aangenaam verrast te worden

Met zijn allen de deur uit

Goeiemorgen! Vandaag met z’n allen de deur uit! Voor mij (Manuella) en Tripple is dat dagelijkse kost en al zo een gewoonte. Blij dat ik toch op dit punt een vast ritueel heb in de ochtend. Samen met Philippe en Tazzy vertrokken we richting de bushalte. Onze wegen splitsen zich als we het ‘Ooievaarsnest’ (klein straatje voor voetgangers) uitkomen. Philippe gaat dan naar links richting de Boomsesteenweg om daar de privé bus van BASF te nemen. Een gekende route voor hun, al lopen zij deze route momenteel maar 2x per week. En ik met Tripple liepen gewoon naar onze vaste bushalte. Naar het Sint Augustinus ziekenhuis

Normaal moest vandaag Yam. Komen als onze vaste poetshulp, maar ze was ziek. Dat kwam dan wel een beetje goed uit, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Yam. Komt hier al meer dan 2 jaar poetsen en ze kan makkelijk de deur achter zich dicht doen. Vandaag moest ik naar het Sint-Augustinus. Vorige keer was Tripple niet mee geweest, maar vandaag besloot ik dat wel te doen. Een niet al te moeilijke route, maar toch elke keer verandert er wel iets.

De paaltjes vanuit de lockdown periode zijn eindelijk weggehaald. Er was een heel hindernissen parcour voorzien, alsof je in een pretpark moest aanschuiven wat het er voor ons niet makkelijker op maakte. Al helemaal niet voor de hond omdat het van die geïmproviseerde paaltjes waren met zwarte linten op heuphoogte. Niet zo simpel voor een hond volgens mij. Heb daar toch een paar keer hulp bij gekregen om door het doolhof te geraken van omstaanders.

Maar vandaag waren ze verdwenen! Na de 1ste aanmelding in de inkomhal aan die digitale zuilen (met hulp) moest ik me toch weer eens voor de 2de keer aanmelden aan de balie van de dienst waar ik moest zijn. Ik kom hier toch al meer als 2 jaar bijna en toch moet ik me opnieuw net als vorige keer aanmelden. Bij de balie begrepen ze het ook niet, maar vermoedelijk zal het aan hun systeem liggen want momenteel zijn ze in het ziekenhuis aan het overschakelen naar een ander digitaal platform.

TDCS

We waren een 15-min. Wel wat te vroeg, maar als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan kom je liever te vroeg dan te laat. Enige kleine nadeel is dat het zo warm is in het ziekenhuis en dat het dragen van een mondmasker nog verplicht is. Niet dat het me uitmaakt, maar als je inspanningen hebt gedaan en even op adem wil komen… Maar goed, we klagen niet! De dubbele sessie verliep zoals altijd wel vlotjes en deze keer bleef Tripple dan ook netjes 45min. langst mijn relaxzetel liggen.

Vorige keer was dat niet zo het geval! Precies of ze wat onrustig was. Ik weet het niet. Ze kwam contact zoeken met me en besloot de vorige keer dan ook maar op de relaxzetel te klauteren. Ook al kostte het haar enorm veel moeite. Maar deze keer, deze keer ging het allemaal goed. Hier kon ik haar nu eigenlijk ook wel loslaten in die kleine ruimte. Buiten de therapeut komt eigenlijk niemand in de behandelkamer. Tijdens de sessie is het dan ook een rustmoment voor mezelf want soms voel ik die stroomschokjes toch wel en zijn de prikkels enorm heftig. Na zo een hersenstimulatie ben ik dan ook iedere sessie wel uitgeput.

Een cadeautje

Thuis gekomen moest ik nog even de brievenbus checken en eerlijk? We waren aangenaam verrast. Zowel wij als Rudi en Diane hadden een mooi cadeautje vanuit Vlieland gekregen. Ik wist wel dat Rudi en Diane nog een cadeautje gingen krijgen, maar had niet verwacht dat wij er ook eentje zouden krijgen. Dat was zo pakkend en emotioneel. Joyce had van die 4 fantastische dagen de mooiste foto’s in een verjaardagskalender gegoten. Een kalender die jaarlijks herbruikbaar blijft. En ja, heerlijk! Alle verjaardagen van ons allen net als de honden, behalve van Lita stonden er op genoteerd. Een reden om de verjaardagen nooit meer te vergeten. Maar wel mooi gemaakt. We zullen er misschien niet veel van zien, maar zijn alleen nog aan het denken waar we deze zouden kunnen ophangen in ons appartement. Op vele plaatsen hangt de verjaardagskalender op het toilet, maar eerlijk gezegd? Ik zou niet weten waar we deze moeten hangen. Dus dat moeten we toch nog even bekijken. Maar we waren er wel heel blij mee. Bedankt lieve Joyce!!!

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Trowback: een bericht van 1 jaar geleden.

26/08/2021: Emoties al de hele week! Afgelopen maandag werd Philippe door Lore van het BCG ‘Belgisch Centrum voor Geleidehonden’ opgebeld. Vandaag was het dan zover! Lore, één van de trainsters van het BCG kwam langst met een eventuele opvolger voor Cenna. Want er was een hond klaar die aan het profiel van Philippe beantwoordde.

De kanshebber

De kanshebber was deze keer een reu van net 2 jaar oud. Een blonde labrador en deze keer iets groter dan Chivas. Philippe kreeg eerst wat meer uitleg over de nieuwe hond en waarom deze een matching zou kunnen zijn. Na de uitleg kwam dan het grote moment! De kennismaking met Philippe en ook met mij… Dat was toch wel even heftig want als deze matching positief was en Philippe ermee verder wilde gaan, dan moesten we keuzes maken.

Een route lopen

Het moment dat Philippe met Tazzy en route ging lopen was best wel spannend voor ons allen. Achteraf vertelde Philippe het volgende: “Eigenlijk was het wel spannend. Het was helemaal anders werken dan met Cenna. Ik moest met Tazzy ook lopen met een gentle-leader terwijl dit eigenlijk niet nodig was bij Cenna (behalve in noodsituaties). Blijkbaar moeten we ook een aantal nieuwe commando’s gaan gebruiken. De route naar de Boomsesteenweg verliep eigenlijk wel goed. Enkel in het begin was Tazzy te hard afgeleid door Felix, de kat van de buren. Gelukkig was alles goed gegaan en blijkbaar was Lore wel content. “ De matching tussen Tazzy & Philippe was dan ook positief en zijn class in Tongeren zou al zijn op 18/10/2021.

Bewust tijdens de eerste kennismaking tussen Philippe en Tazzy hadden we Chivas en Cenna in de bureau laten wachten. Philippe en Tazzy waren toch een dikke 45 min. weggeweest. Nadat ze terug waren, mochten Chivas en Cenna kennismaken met Tazzy. Alle zottigheid op een stokje met de 2 senioren en de tiener. Lore vertelde dat ze ook het zusje van Tazzy mee had en dat ze die nog een plasje moest laten doen. We boden aan dat ze haar even zou halen zodat ze hier in de tuin een plasje kon doen en even drinken. Het zusje noemde Tripple en was nog een grotere energiebom dan haar broer blijkbaar.

Chivas en Cenna vonden beiden jongelingen wel interessant en zette dan ook alles op alles om lekker mee te gaan doen en zeer actief mee te spelen. Ook al zijn ze bijna 10 jaar, op zo een momenten zijn het even grote puppy’s al de 2 andere honden. Tripple was nog bezig met haar opleiding en zat in haar laatste fase.

Maar wat nu?

De matching is een feit, maar wat nu? We zijn nu op een punt gekomen dat we keuzes moeten maken. Hartverscheurende keuzes waarbij tranen zullen vloeien. In juli hadden we al aangegeven op het BCG dat we nog geen gezin hadden waar beiden honden terecht zouden kunnen en de vraag gesteld of ze ons zouden kunnen helpen. Momenteel had het BCG ook nog geen gezin op hun lijst staan die 2 honden wensten te nemen. 1 hond was geen probleem, maar 2 was er niet. We hadden dit intern al besproken want als de honden zouden verhuizen, waren deze wel gekoppeld aan enkele voorwaarden. Konden de voorwaarden niet ingevuld worden, dan zouden Chivas en Cenna gewoon bij ons blijven tot ze er niet meer waren.

Onze voorwaarden waren niet veeleisend maar wel erg belangrijk voor ons:

  • Chivas en Cenna mogen niet gescheiden worden en moeten terecht komen in hetzelfde gezin.
  • Dat we contact mogen houden met het adoptiegezin
  • Dat ze goed worden verzorgd en kunnen genieten van hun gouden mandje.

De zoektocht kan dus beginnen. Binnen 6 weken zou alles geregeld moeten worden. Een gezin zoeken, alles op het werk regelen om een tijdje afwezig te zijn, maar ook het verwerkingsproces als de honden moesten verhuizen. Philippe had nog niet meteen ja gezegd, maar wilde eerst zeker weten dat er opvang gevonden zou worden voor Chivas en Cenna.

Ikzelf (Manuella) had nog geen zicht op een nieuwe hond en weet ook niet wanneer er een vervanger zou komen. Door dat Chivas en Cenna niet gescheiden kunnen worden, zit ik nu met de hartverscheurende beslissing om Chivas mee op pensioen te laten gaan. Zolang er geen opvang gevonden is kan hij nog wel blijven werken, maar toch… Ik voel me ook wel verdrietig maar aan de andere kant ook wel blij want Philippe krijgt al een opvolger. Ik hoop dus dat hij deze keer deze hond niet moet laten schieten. En hoe het bij mij zal aflopen? Ja, dat zullen we maar moeten afwachten.

Vandaag 1 jaar later 26/08/2022

En vandaag een jaartje later is er dan ook zoveel veranderd. Een dikke 2 weken na het bezoek van Lore kwam het verlossend nieuws dat we een geschikt gezin voor C & C hadden gevonden en dat Philippe toch zijn class met Tazzy zou kunnen starten. Het afscheid van C & C was dan ook best wel zwaar en vooral voor mij (Manuella) omdat ik in een donker gat viel zonder vooruitzichten naar een nieuwe hond. Maar net voor de start van Philippe zijn class kreeg ik het verlossend bericht dat er voor mij ook een opvolger was gevonden en ja hoor! De matching was ook hier positief en niet te geloven, het werd het zusje van Tazzy. Chivas & Cenna hadden hun gouden mandje gevonden en ondertussen zijn we hun al 1 keer gaan bezoeken. Ons leven is ook veranderd door de nieuwe honden, maar ook heel die pandemie van Corona heeft ons leven veranderd.

Maar wat voelen wij ons gezegend dat C & C snel een gouden mandje hadden gevonden zodat we deze weg konden bewandelen en T & T konden verwelkomen. Een zaligheid om 2 pubers in huis hebben die nog maar al te vaak last van puberitis hebben.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

09/05/2022 – Dag 4 en ook onze laatste dag op Vlieland

Goeiemorgen, wat zijn de afgelopen dagen snel voorbijgevlogen. Aan alle mooie liedjes komt een einde en dat was hier niet anders. We moesten vandaag dan ook op tijd opstaan want om 10u moesten we het appartement verlaten. Maar laten we nog genieten van deze laatste uren op Vlieland. Koffers pakken, ontbijten, alles opruimen, ons bedlinnen aftrekken en buiten zetten zodat het kan opgehaald worden.

Om 10u trokken we dan ook de deur van het appartement achter ons dicht. Gelukkig konden we onze koffers etc. bij Joyce en Isaac laten staan tot we naar de boot moesten. Wat zijn we ons reisgezelschap dankbaar dat ze ons wilde helpen met onze koffers.  Ja, waren redelijk geladen maar wat wil je? Als je 2 honden met speciale zorgen hebt, dan moet je alles al meenemen. Op weg naar het huis van Chivas en Cenna moesten Tazzy en Tripple in hun harnas lopen en hun geleidenwerk uitvoeren. Dat was eerlijk gezegd toch wel even een spannend moment. Een nieuwe omgeving, drukte van fietsers rondom ons heen die (de meeste toch) gelukkig rekening hielden met ons. Het was voor ons dan toch ook wel een hindernissen parcour omdat er overal wel iets stond. Een reclamebord van een winkel, tafeltjes die voor de gevels van de huizen stonden. De fietsenverhuurders met hun hele hoop fietsen of zelfs mensen die in de weg stonden en niet wisten naar waar ze moesten stappen. Het was voor ons een hele uitdaging maar gelukkig geraakte we goed en wel bij Chivas en Cenna die ons al vrolijk begroette bij onze aankomst.

Er werd ons aangeboden om ‘s middags samen met Joyce en Isaac te lunchen, maar omdat Joyce niet exact wist wanneer Isaac terug zou zijn van het werk, besloten we een lunchpakket mee te nemen op onze laatste wandeling. Dus de dames Joyce en Diane gingen nog even enkele boodschappen doen zodat we toch een boterham konden meenemen onderweg.

Onze laatste wandeling

Toen de boterhammen waren gemaakt gingen we op wandel samen met Chivas en Cenna. In geval van dat het nodig zou zijn hadden we de harnassen van Tazzy en Tripple wel meegenomen zodat we deze konden aandoen op de drukke plaatsen zoals het aanmeerpunt van de boot of in de Dorpstraat. Chivas en Cenna liepen gewoon los omdat die dit toertje wel kende.

Via de Waddendijk wandelden we naar de jachthaven toe. Tussen de haven en de jachthaven kwamen we dus ook praktisch niemand tegen en alle honden konden op de Waddendijk zalig loslopen. Enkel juffrouw Tripple presteerde om even te dicht naar de waterkant te gaan en geraakte een beetje in paniek toen ze weggleed op de stenen. Ach Tripple toch, je laat een mens toch ook weer schrikken. Chivas was toch niet zo een avontuur als jij.

Aan de jachthaven besloten we even een sanitaire pitstop in te lassen en ook een eet- en drinkmoment. We genoten van het uitzicht van de bootjes die er lagen, maar er waren nog voldoende lege ligplaatsen. Een ideaal plekje volgens onze 2 zeilers Rudi en Diane die het wel zagen zitten om hier een vakantie op de boot door te brengen. De stilte, de rust die de jachthaven uitstraalde. Zeer aangenaam. We werden zelfs begroet door een bruine labrador die op een van de zeilboten zat. Hier in het gebied van de jachthaven, hadden we voor de veiligheid toch maar even de honden terug aangelijnd. 

Na de pitstop wandelden we verder richting de Noordzee. Net voorbij de jachthaven vloeien de Waddenzee en Noordzee in elkaar over. Daar is ook een gevaarlijke onderstromingen. Je merkt toch wel een aantal verschillen tussen de Wadden- en Noordzee. Allez, dat ervaar ik (Manuella) toch.

Verschil tussen de Wadden- en Noordzee zijn:

  • Sterkte van golven
  • Geluid is tussen beiden wel anders.
  • Aan de kant van de Noordzee is er véél meer wind

Zalig! Wandelen op het strand en geen enkele levende mensenziel tegenkomen, dat is toch zalig. De honden konden hier met z’n allen zoveel rennen als ze wilden. We moesten ons geen zorgen maken. En als er iets gevonden werd wat eerbaar leek voor de deugnieten, dan werd hier meteen op gereageerd door ons ziende begeleiders. Maar wat genoten ook wij van deze wandeling en de rust. Niet voor niets dat wij ook zo van de zee houden. Op gegeven moment had Tripple toch zeker geen kadaver van een dode vogel gevonden en waar ze aan zat te peuzelen. Bah… vieze hond! Gelukkig had Joyce dit toch gezien. Er was precies een stukje op het strand waar verschillende stukjes van kadavers waren aangespoeld want we moesten even de honden aan de riem nemen om terug te keren.

Na een 30 min. wandelen over het Noordzeestrand keerden we met z’n allen terug. De tijd om afscheid te nemen kroop steeds dichter en dichterbij.  Maar laten we nog even genieten van onze laatste wandeling richting het huis van Chivas en Cenna. Natuurlijk waren Chivas en Cenna ook moe want ondanks hun leeftijd deden ze nog aardig mee met het spelen in het water met Tazzy en Tripple. Zelfs T & T vonden deze uitstap op het strand wel fantastisch. Jammer genoeg kunnen we wat we dit weekend hebben gedaan nooit in België geven.  Terug bij Chivas en Cenna hun thuis nog een verfrissend drankje gedronken om nadien langzaam afscheid te nemen.

Het afscheid.

Hum… Ik (Manuella) dacht dat ik toch wel even sterker in mijn schoenen stond maar helaas. Ik heb traantjes gelaten die ik eerst probeerde te verbergen. Chivas was al in zijn mand gaan liggen en hij voelde ook aan dat het afscheid dichterbij kwam. Nog een klein likje terwijl ik over zijn buikje streelde. Ondertussen liepen de andere honden gewoon rond en Cenna was zelfs nog zeer actief. Nog snel even naar het toilet om mijn tranen de vrije loop te laten gaan maar bij het binnenkomen was het de anderen toch meteen opgevallen dat ik het enorm moeilijk had. Nog een knuffel van Diane en Joyce gekregen en toen kon ik het niet meer verbergen. Daar kwamen mijn tranen dan. Tripple kwam ook al likjes geven en begreep er eerlijk gezegd niet zoveel van. Ik weet natuurlijk wel dat C & C hier hun gouden mandje hebben gevonden en ik heb er ook vrede meegenomen, maar afscheid nemen is voor mij altijd zeer emotioneel. Voor Philippe was het toch ook wel wat emotioneel, al kon hij zijn tranen gemakkelijker in bedwang houden en merkte niemand dit op.

We tuigden T&T in en samen met Joyce en Isaac wandelden we naar de boot die vertrekkensklaar lag. Inschepen, valiezen in de bagagekar, afscheid nemen van deze lieve mensen om samen met Rudi en Diane om aan boord te gaan. T&T deden dit beiden fantastisch en er was ruimte genoeg op de boot om veilig een plekje te zoeken. Uiteindelijk een plekje op het buitendek gevonden want het was nog mooi weer om 17u en eigenlijk nog warm voor deze periode. Het laatste signaal van de scheepshoorn was het signaal om af te varen. Dat geluid vonden de honden toch beetje vreemd, maar er was voldoende afleiding voorzien. Nog enkele traantjes gelaten en we namen met gemengde gevoelens afscheid van Vlieland. Maar… Dit is geen vaarwel, maar tot de volgende keer!

Nog 1u30 minuten varen voor we aanmeren op het vaste land in Harlingen, dan is definitief onze vakantie voorbij en kunnen we de laatste tocht inzetten naar huis.

De laatste etappe

De laatste etappe van onze reis duurde vanaf het aanmeren in Harlingen een kleine 4u met onderweg 2 ingelaste stops. Bij de eerste stop ‘Burger King’ hadden we geen succes want sloot om 20u net voor onze neus wegens personeelstekort. Wel ideale moment om even de honden te laten plassen want in Harlingen hadden we niet meteen een plekje gevonden. In de buurt van Amsterdam dan een 2de poging om bij niet onze favoriete fastfoodketen ‘Mc Donalds’ te stoppen voor een kleine hap en de nodige plas voor ons. 

De afsluitdijk

Via de A7 over de afsluitdijk waar er werken waren maar ook aan de linkerkant kilometers water en windmolens tot aan de horizon waren te zien. Aan de rechterzijde was er een hoge dijk begroet met gras waardoor er geen zicht op de Waddenzee was. Ik (Manuella) vond dit wel interessant om wat meer over de ‘Afsluitdijk’ te weten te komen, maar ergens was ik ook een beetje teleurgesteld dat we de ‘Waddenzee’ niet meer konden zien.

Ik heb even wat opzoekwerk gedaan op de volgende website: https://nl.wikipedia.org/wiki/Afsluitdijk:

De Afsluitdijk (Fries: Ofslútdyk), is een waterkering in Nederland tussen de provincies Noord-Holland en Friesland die het IJsselmeer afsluit van de Waddenzee. Hieraan ontleent de dam zijn naam. De hele dam is 32,5 km lang, het waterkerende deel ervan 30 km. De Afsluitdijk is belangrijk om een deel van Nederland tegen overstromingen te beschermen.

De Afsluitdijk is een onderdeel van de Zuiderzeewerken. In 1927 werd begonnen met de aanleg. In 1932 werd het laatste sluitgat, de Vlieter, gesloten. Een jaar later werd de dijk opengesteld voor het wegverkeer. Op de plaats waar de Afsluitdijk werd gedicht, werd een monument opgericht, het Vlietermonument.

Aan beide kanten van de Afsluitdijk liggen sluizen voor de scheepvaart en spuisluizen. Tegen Noord-Holland zijn het de Stevinsluizen. Op Kornwerderzand, ruim 4 km van Friesland, liggen de Lorentzsluizen.

Over de Afsluitdijk loopt een verkeersweg die beide provincies met elkaar verbindt. Deze weg is onderdeel van de Rijksweg 7. De weg ligt niet op het hoogste punt van de dam maar ten zuiden daarvan, waardoor de Waddenzee vanaf de weg niet zichtbaar is. Tussen de snelweg en het hoogste punt ligt een fietspad. Aangezien fietsers op een snelweg niet toegestaan zijn, wordt het fietspad als een aparte weg beschouwd.

Tot aan de afsluiting was het IJsselmeer een zee, de Zuiderzee geheten. Na de afsluiting verwerd het zoute IJsselmeer tot een zoetwaterplas.

Even enkele afbeeldingen om er een beter beeld van te krijgen. Ik kan begrijpen dat dit fascinerend kan zijn voor de mensen die deze route nog nooit hebben genomen. Mij fascineerde het alleszins wel.

Afsluitdijk Nederland
Kaart van Nederland om een idee te hebben waar dit is.

Nee, ben de windmolens op deze route ook niet gaan tellen. Tijdens onze rit was het ook zéér rustig op het IJsselmeer waardoor het net leek of de windmolens allemaal op een spiegel stonden… Dat kon ik allemaal zelf niet meer waarnemen maar Rudi en Diane deden aan ons de beschrijven.

Vele windmolens op de afsluitdijk in Nederland

En weet je? Het gekke is dat we zelfs op een gegeven moment opnieuw stilstonden op de snelweg. 2 keer zelfs. De eerste keer om wegenwerken die momenteel aan de gang zijn maar we stonden ook stil voor één van de sluizen die schepen moesten laten passeren. Het kan niet gekker want wij als Belg, wij kunnen ons niet inbeelden om stil te staan voor een sluis die open- en dichtgaat op de snelweg.

Aankomst in Antwerpen

Omstreeks 22u50 kwamen we terug aan in Wilrijk. Tijdens de rit hebben de drie honden zich fantastisch gedragen en bijna de hele rit geslapen. In het begin even rondkijken maar nadien comfortabel gelegen. Tazzy meteen op de zetel en Tripple tot aan de eerste pitstop op de vloer. Uiteindelijk heeft ze ook op de zetel gelegen. Natuurlijk! We hebben beschermhoezen voorzien voor in de auto die we toekomstgericht ook kunnen blijven gebruiken. Ikzelf (Manuella) heb bijna tijdens de hele rit wakker geweest maar toen het donker was, werd het moeilijk en dommelde ik in. De lichten van de tegenhangers deden ook pijn aan mijn ogen. Philippe die heeft uiteindelijk bijna de hele rit geslapen. Wij waren al thuis maar onze chauffeurs moesten nog naar het volgende dorp rijden en zouden dan binnen 15 min. thuis zijn.  Met een voldaan gevoel kropen wij een half uurtje laten in ons bed nadat de honden nog even konden rennen in de tuin, een boodschapje konden doen en nog even drinken. Zelfs voor onze honden was het een inspannend maar evengoed een zalig weekend op Vlieland.

Maar we willen vooral aan onze 2 lieve vrienden Rudi en Diane een dikke merci zeggen.
MERCI voor deze fantastische uitstap die jullie ons hebben aangeboden. VIa deze weg al een virtueel boeket bloemen. En natuurlijk Joyce en Ies voor jullie tellen deze mooie bloemen ook.

Vrijdag 04/05/2022 Dag 1 Vlieland

De voorbereiding

Vlieland here we come.  Rond 8u45 arriveerde R & D samen met Lita met de huurauto. We hadden een busje gehuurd om comfortabel te reizen richting Harlingen. Toch een afstand van 272 KM en dan zijn we er nog niet helemaal want dan moeten we nog eens een boottocht vandaag van 45 min doen om op Vlieland te geraken. De reistijd met de auto is ongeveer 2u41 min. Maar maak er maar ongeveer 3u van. De huurauto werd ook nog voorbereidt voor de comfortabele rit met de honden. We hadden autohoezen voorzien om de zetels en kofferruimte beschermen. Een drie kwartier later ingeladen, plasje gedaan voor mens en dier waren we klaar om te vertrekken.

Onze rit

Tijdens de rit waren er vele lage wolken. De Windmolens naast de Belgische en Nederlandse autosnelwegen verdwenen vanaf de helft uit het zicht. Enkel de beneden kant was te zien volgens de beschrijving van Diane. Philippe en Tazzy besloten helemaal op de achterste bank te gaan zitten zodat mr. Tazzy heel de rit op de zetel kon liggen. We hadden geprobeerd hem aan de voeten te laten liggen, maar Tazzy voelde zich onrustig. Eens hij dicht bij Philippe zat hoorde we hem helemaal niet meer. Ik zat met Tripple op de middelste bank en Tripple bleef tot aan de eerste en enige pitstop rustig liggen aan de voeten. Nadien wilde ze ook wel even op de zetel liggen met haar kopje op mijn schoot.  Onze reis verliep dan ook zonder obstakels en files. Het enige gekke was dat we opeens op de autosnelweg in Nederland moesten stil staan voor bruggen die opengingen om boten te laten passeren. Hoe gek is dat nu? Die Nederlanders toch é! Ik vond het best wel grappig!

We vertrokken in Antwerpen om 9u30 en kwamen in Harlingen aan op de parking om 13u30. Van de parking naar de pendelbus was het al een drukte. Mensen die persé de bus wilde halen die vertrekkensklaar stond. De mensen liepen ons net als de honden gewoon ondersteboven. Diana maakte zich even boos maar na een korte sorry liepen ze door. Conclusie: ze hebben zich voor niets afgejaagd want de buschauffeur bleef netjes wachten tot wij op de bus waren gestapt om mee te rijden. Een volle bus en iedereen droeg er geen mondmasker meer. We waren al aan het rijden toen we tot het besef kwamen dat wij zelf ook ons masker niet ophadden. Blijkbaar was die regel in Nederland al 2 weken geleden afgeschaft terwijl wij in België wel nog steeds ons mondmasker moesten dragen op het openbaar vervoer. Onze boot vertrok om 14u35 maar we waren er al om 13u50 waardoor we nog de tijd hadden om rustig te lunchen. Dat hadden we bewust niet onderweg gedaan omdat we niet wisten hoe de rest van de route dan nog zou verlopen. Tijdens het eten van onze lunch meerde de boot ook aan. Toen begon het echt te kriebelen.

Boottocht

Om 14u15 was het dus tijd voor ons om in te checken en om aan boord te gaan.  Best wel spannend voor ons want dit hadden we met Tazzy en Tripple nog niet gedaan. Het was tevens ook onze eerste uitstap met de honden.  We kozen er bewust voor om met de snelboot naar Vlieland te gaan. De naam van de boot waar mee we de overzet deden was ‘De Koegelwieck’.  Deze overtocht duurde 45 min. Ik (Manuella) had in geval van nood toch maar een reispilletje genomen. De indeling van de boot zag er eigenlijk uit als een vliegtuigindeling. 2 zitjes aan beiden zijkanten en 4 stoelen in het midden. Wij zaten op een rij met vrij veel ruimte en moesten ook een gordel net als in het vliegtuig om. Op die andere rijen was dat niet nodig. Deze boot kon 300 mensen vervoeren en onze bagage moest ook in het bagageruim.  Blijkbaar kregen we hier op de boot hetzelfde filmpje te zien wat ze ook in het vliegtuig altijd tonen met de veiligheidsmaatregelen, maar dit filmpje was aangepast aan onze boot.

De grote boot van 14u die al een half uur geleden was vertrokken en er een 1u30 min over doet, die kwamen we tijdens onze tocht nog tegen en de stroming van die grote boot werd ik toch zeker niet een beetje zeeziek. Maar met een pepermuntje kon ik het toch wat oplossen. Tazzy en Tripple genoten van een rustige overzet en ondervonden hier geen problemen mee want ze lagen rustig aan onze voeten. Naarmate we dichterbij Vlieland kwamen begon het toch wel te kriebelen bij iedereen. En zeker toen er land in zicht kwam…

De Aankomst

Omstreeks 15u15 zouden we aankomen en net zoals bij ons als bij andere passagiers was de opwinding te voelen. Ook de aankondiging van de kapitein was wel vrolijk. Dat toverde een glimlach op onze snoet. Ik zei nog tegen Diane toen we van de boot afwandelde: “Moet ik niet een SMS sturen want in die drukte gaan we ze nooit vinden!”. Diane zei dat het goed kwam en daarbij hoorde we al de ‘oh, je hebt ze toch meegebracht’. Er was afgesproken C & C thuis te laten als Joyce en Ies ons kwamen verwelkomen, maar stiekem hadden ze Chivas en Cenna toch al mee gebracht. Dat hadden wij eerlijk gezegd nu niet verwacht. Ontvangst was dan best ook wel emotioneel. Natuurlijk moesten de honden elkaar eerst begroeten. Tazzy en Tripple waren even moeilijk onder controle te houden in hun harnas, dus besloten we ze even uit te doen zodat de begroeting tussen de honden gemakkelijker verliep. Chivas zijn eerste ex-mannenbaasje die hij begroette was toch zeker niet Philippe en niet zijn ex-vrouwenbaasje. Maar dat werd wel goed gemaakt door Cenna die eerst spontaan het ex-vrouwenbaasje kwam begroeten in plaats van haar ex-mannenbaasje. Na de enthousiaste begroeting van de honden konden de mensen elkaar begroeten. Wij knuffelde Joyce natuurlijk (een uitzondering van buitenstaanders uit onze bubbel) want het was ook zo hartelijk welkom. Zelfs andere eilandbewoners en bezoekers stonden gefascineerd te kijken naar ons spektakel. Na de verwelkoming ging Joyce met ons nog mee naar het appartement. Dit was niet ver van de bootterminal, maar toch was er een taxi geregeld zodat we ons sneller zouden kunnen settelen en nog boodschappen zouden kunnen gaan doen.

Ons appartement

We hadden geluk en zullen dus in het appartement – ‘de Zandhapper’ logeren. Ieder vakantiehuis hier op Vlieland heeft wel een naam. Ons appartement voor de komende dagen was op het gelijkvloers en geschikt voor 4 pers. Er waren 2 deftige slaapkamers met 2 1 persoonsbedden, Een badkamer met bad en een toilet, een wasruimte met wasmachine en er was zelfs een stofzuiger aanwezig en een leefruimte met tv, DVD, en een keuken met koelkast en een kookfornuis. Een elektronisch kookfornuis met oven die wij zelf helaas niet konden bedienen. Het enige kleine minpuntje was dat de tuin niet was afgesloten waardoor de honden van het domein konden en we ze niet buiten konden laten of de deur konden openzetten zonder toezicht.  In het appartement lag al een lekker ‘Vlielands’ brood en een lekkere fles witte wijn.

We moesten wel voor ons eigen bad- en bedlinnen zorgen, maar deze hadden we gehuurd en dit stond bij aankomst ook aan het appartement klaar. Gelukkig maar want anders moesten we hier ook nog mee sleuren. Terwijl ik onze koffers in de slaapkamer aan het zetten was en op mijn eigen tempo de omgeving aan het verkennen was (dat doe ik altijd), had Philippe toch even een emotioneel moeilijk moment. Joyce heeft hem dan ook even getroost. In alle commotie had ik dit niet gemerkt. Tazzy en Tripple wilde ook meteen op verkenning gaan in het appartement en in de tuin. Hier had je dan wel echt een paar extra ogen nodig om die stille gasten in de gaten te houden. We hebben maar de belletjes aangedaan zodat we hun konden horen en wisten waar ze waren.

Even boodschappen doen

Nadat we even gesetteld waren nam Joyce en mij mee op sleeptouw. Ze liet ons de route naar het dorp zien en ook waar zij woonden. Even snel binnen bij Joyce om lekker in alle rust even te knuffelen met Chivas. Ach, als je dit moment krijgt moet je deze toch nemen? De heren waren in het appartement gebleven met de honden zodat wij dames, rustig even boodschappen konden gaan doen. Waardoor ik deze knuffelsessie extra had. We werden vanavond nog uitgenodigd bij Joyce en Ies om een drankje te nuttigen en rustig bij te praten. Iets om naar uit te kijken natuurlijk maar eerst even boodschappen doen bij de ‘Spar’.

Wat een drukte in die winkel! Toch maar beslist meteen ons mondmasker op te zetten. De mensen bekeken ons als buitenaardse wezens. De mensen (toeristen) denk ik vooral waren enorm gehaast en gejaagd en gaven ons niet het vakantiegevoel. We kochten het nodige voor vanavond en ook enkele dingen voor het weekend door te komen. Zo konden wij vanavond lekker eenvoudig eten en Diane en Rudi hadden lekker gekookt op dat gek fornuis.

Avondbezoekje

Om 19u30 werden we verwacht ten huize van het ‘Double C-team dat ons bij aankomst met veel likjes verwelkomde. En de baasjes waren ook blij met ons bezoekje. We hadden voor Joyce en Ies nog een mooi cadeautje voorzien, een cadeau om U tegen te zeggen. We hadden een fotoboek laten maken van de honden door de jaren heen. Een levensboek van hoe ze eruitzagen als pup en helemaal veranderde door de jaren heen dat ze bij ons waren. En natuurlijk hadden we ook een grote zak lekkernijen mee voor Chivas en Cenna waar ze zo verzot op waren. Lekkere dingen die we hun in het verleden konden geven maar die Tazzy en Tripple niet mogen eten.

Ook de kennismaking in de thuisomgeving tussen C&C met T&T verliep ontzettend goed. En dan niet te vergeten dat Lita het hondje van Rudi en Diane er ook nog bij was. Die deed wel niet zo actief mee met het geravot tussen die grote honden maar ze liet haar aanwezigheid wel opmerken. Wat werden we allen verwend met vele hondenlikjes en natuurlijk het strelen, dat mocht niet ontbreken. Chivas en Cenna kwamen nog echt tegen onze benen hangen als ze werden gestreeld en dat vond Tazzy toch niet altijd leuk. Merkte wel dat Chivas en Tripple een goede klik hadden en dat meneer zijn charmes aan het tonen was aan ons missie.

Eigenlijk was het wel een gezellige avond en ook de honden genoten van elkaars gezelschap. Dat was zo mooi om te horen, om te zien. Tegen 22u was het al vrij donker waardoor we toch wel naar ons appartement terug moesten gaan. Dommerik dat ik (Manuella) was. Ik had een zaklamp meegenomen, maar was die toch zeker niet in het appartement vergeten? Gelukkig hadden Rudi en Diane hun zaklamp op hun smartphone in gebruik genomen zodat we met zijn allen veilig van punt A naar punt B konden geraken.

Op weg naar het appartement… Hoor eens de stilte, in de verte het bruisen van de zee, gewoon zo rustgevend, zo aangenaam. In het appartement toch nog even bijpraten over onze eerste dag op Vlieland met al zijn indrukken om dan toch met een voldaan gevoel te gaan slapen. Morgen gaan we naar de vuurtoren samen met Joyce en Chivas en Cenna. En wie weet kunnen er mooie foto’s gemaakt worden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Triple of tree party

Gisteren 14/08/2022, gelukkige verjaardag aan the double T-team. Hiep hiep hoera want Tazzy en Tripple wordn vandaag 3 jaar. En aan alle genodigden een dikke merci om aanwezig te zijn op ’the tripple of tree party’.

Met een glimlach kijken we met een voldaan gevoel terug op de afgelopen uren die fantastisch waren voor mens en dier.

Ik post hierover nog een vervolg omdat ik toch wel wat te vertellen heb over deze dag.

Liefs
Phima-team

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Voorbereiding voor op reis te gaan.

Op reis gaan

Op reis gaan treft elke keer toch een goede voorbereiding. Dagen ben je er al mee bezig. Wat heb jezelf nodig, welk weer gaat het worden, welke kleren neem je mee en hoeveel? Keuzestress is soms wel enorm. Zeker als vrouw. Jammer genoeg ben ik één van die vrouwen met keuzestress waardoor ik vaak véél te veel mee neem op reis! Al maar goed dat je dan een partner hebt die dan even doodleuk zegt: “Teveel meenemen is voor niets nodig, er is een wasmachine en desnoods vragen we Joyce even om hulp. Er zijn nog steeds winkels genoeg die het hoogst nodige in huis hebben.

Neem je dan nog 2 honden mee met speciale zorgen? Ja, dan heb je die stress er ook nog eens bij. Afwegen van zakjes hondeneten voor de komende 5 dagen. Hopen dat je alles in één kleine koffer krijgt. 2 veldbedjes nog meenemen waar ze comfortabel op kunnen slapen. Extra hondendeken voor het geval en 2 hondenhanddoeken.

Daar sta je dan met 2 koffers gevuld. De kleine trolley gevuld met alles voor de honden en de grote trolley gevuld voor ons. Voor de veiligheid namen we ook onze kleine kruimeldief mee, want met die vele hondenharen! We wisten niet of er een stofzuiger aanwezig was in het appartement. Ons kennende wilden we het toch graag bij vertrek netjes achterlaten ook al moesten we toch 50€ schoonmaakkosten betalen.

Gepakt en gezakt waren we klaar. Klaar voor een uitdagend, spannend en emotioneel avontuur. We onze rugzak ook nog mee met daar onze persoonlijke spullen in omdat op de boot we onze koffer niet bij ons konden houden en een hapje en drankje voor onderweg voor mens en dier, dat is toch handig als je dit dicht bij je hebt.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Internationale dag van de geleidehond

iedere laatste woensdag van april is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Je weet wel, die trouwe en

 slimme viervoeters die blinden en slechtzienden van hot naar her weten te brengen zonder dat zij tegen paaltjes en bankjes op knallen. En ja, hier hebben wij er ook zo een twee rondlopen die ons van hot naar her brengen.  Best wel handig zo een blindengeleidehond, want lopen zonder iets te zien is een rotklus. Blindengeleidehonden maken ons leven dan ook veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.

Het is een Dag die puur bedoeld is om geleidehonden even te bedanken voor hun harde werk en hun onmisbaarheid in onze samenleving. Dus als je een blindengeleidehond in je buurt kent net als het baasje, weet dan dat de meeste baasjes hun geleidehond al extra verwennen die dag. Sta er dan even bij stil wat een enorme waarde deze geleidehonden hebben voor hun baasje om van punt A naar punt B te gaan.  

De Dag van de Geleidehond is in het leven geroepen door de Royal Society for the Blind Guide Dog (uit Engeland. Eigenlijk is dit wel goed dat het in het leven is geroepen. Iedere dag plaatsen ze wel iets of iemand in de bloemen: ‘dag van het kind’, “dag van de armoede’, ‘dag van de vrede’, dus waarom geen ‘dag van de geleidehond’. En nee, deze dag is voor ons net als een andere dag in het jaar. Je geleidehond moet je iedere dag verwennen, iedere dag bedanken als deze jou van hot naar her heeft begeleidt.

Django (Manuella) blindengeleidehond van 2007 tot 2013

2 jaar geleden veranderde ons leven voorgoed

FLASHBACK!

We keren even terug naar 2 jaar geleden. 13 maart 2020: de dag waarop de corona-oorlogsmachine in de ziekenhuizen op gang komt, dat ons hele leven voorgoed veranderde. Opeens was er geen actief sociaal leven meer en plots vielen velen in een donker gat. Opeens werden we verplicht om in ons kot te blijven met de al om gekende slogan ‘BLIJF IN UW KOT’, mochten we zelfs niet naar het park en opeens moest iedereen thuis blijven. Niet-essentiële beroepen en winkels moesten dicht. Enkel de gewone supermarkt, bakkers en apothekers mochten openblijven. Je mocht als hulpbehoevende 1 begeleider meenemen om in een tijdspanne van 30 min. boodschappen te gaan doen. Realistisch toch niet haalbaar?

Afgelopen 2 jaar

In de afgelopen 2 jaar waren er periodes dat het leek of de tijd echt bleef stil staan. Dat was met momenten een zaligheid. Vooral in de lente van 2020 tijdens die 1ste lockdown. De natuur die even tot rust kon komen en kon pronken met geuren en geluiden waarvan we nog niet eens wisten dat deze in onze buurt aanwezig waren (als je in een stadskern woont is de kwaliteit van de lucht niet zo zuiver en is er ook constant verkeer aanwezig).  Even quality time @ home en al snel werden de hashtag #staycation geïntroduceerd. De Belgische overheid heeft nooit durven zeggen dat het een lockdown was en ze spraken altijd maar over een lockdown-lite versie die een uiteindelijk gewone lockdown was.

Impact op ons en onze 2 gepensioneerde blindengeleidehonden

De afgelopen 2 jaar had ook wel een impact op ons en ook voor de honden Chivas en Cenna. Opeens van 5 dagen een gevulde werkdag + nog een vaak een gevuld weekend naar helemaal niets meer. De eerste 3 maanden was het eigenlijk niet buiten de deur komen. Zelfs naar het park mocht niet. Daar zaten we dan met onze 8-jarige honden die nog wel de zin en moed hadden om te werken. Na 3 maanden mocht ik (Manuella) met Chivas terug iedere dag naar het werk komen. Eigenlijk geen al te zware verplaatsing voor Chivas, maar toch merkte we dat hij stram en stijf werd en minder zin had om te werken. Omdat Philippe pas sinds september 2021 ongeveer af en toe terug eens naar bureau mocht, kon Chivas vaker thuis blijven. Zo kon hij toch recupereren. Al maar goed dat dit kon.

We merkten wel dat de zin om te werken bij beiden honden wel minder werd. Het was niet te doen om het openbaar vervoer te gaan nemen, overal moest je uw mondmasker dragen, waren er zoveel regels dat dit triggers werden die ons nerveus maakte. Daarom besloten wij ons enkel te beperken tot essentiële noodzakelijke verplaatsingen met de honden.  We zijn er dus ook wel heilig van overtuigd dat Chivas en Cenna daarom toch wel zolang bij ons zijn kunnen blijven. Vooral Chivas.. Chivas had al lang niet meer zo de zin om in de ochtend uit zijn bed te komen. Maar eens hij aan het werk was, dan ging hij er nog ten volle voor.

Impact op ons en onze 2 nieuwe blindengeleidehonden

In het najaar van 2021 was corona nog helemaal niet verdwenen en volgens de media zaten we in de 4de lockdown. Toch moesten wij onze grenzen gaan verleggen en de opgebouwde veiligheidsmuur een beetje verleggen. Onze glazen bubbel verruimen. Het was niet gemakkelijk om opeens terug actief meer te gaan doen. Na het afscheid van Chivas en Cenna in september werd de leegte en stilte ongeveer een 6 weken later ingenomen door 2 nieuwe blindengeleidehonden Tazzy (Philippe) en Tripple).

Deze honden moesten nog zoveel meer leren dan dat ze nu al hadden geleerd en voor ons was het niet anders. Je opleiding krijgen tijdens een pandemie is een totaal andere ervaring, maar toch was en is het nog steeds een enorme uitdaging om die ene bepaalde drempel te overwinnen. En telkens dat we een drempel hebben overwonnen mogen wij dat noteren als een uitdaging in ons leerproces.

Na 2 jaar

Onze conclusie is dat deze hele onze kijk op het leven toch heeft veranderd. Dat we moeten leren genieten van de kleine dinges des leven en dat we dankbaar moeten zijn met wat we hebben. Het is naar ons gevoel goed dat we hier eens de tijd voor hebben gekregen om te ontdekken wat nu belangrijk is in het leven. Ze zeggen toch vaak: “In moeilijke tijden leer je pas je echte vrienden en familie kennen”, en jawel dat feitje klopt volledig. Ook wij werden geconfronteerd met de harde waarheid. Mensen waar wij van dachten dat het onze dierbaarste waren, die hebben ons teleurgesteld en geloof me, zo een teleurstelling komt enorm hard binnen. Maar in de afgelopen 2 jaar hebben we ook ontdekt dat je zo bij en gelukkig kan zijn met de kleine simpele eenvoudige dingen in je leven die meer waarde hebben dan alle grote luxe die we tot nu met zijn allen hebben gekend.

Zorgwekkende berichten

Toch beetje bezorgd

Het is normaal niet echt de bedoeling om andere gebeurtenissen neer te pennen op onze weblog, maar dit is toch wel iets wat ieder van ons aangrijpt, iets waar veel mensen toch gevreesd voor hadden. In plaats van dat we over Corona vertellen is opeens de inval van de Russen in Oekraïne wereldnieuws geworden.  En dat zal misschien ergens ook wel gevolgen kunnen hebben naar ons toe, naar de toekomstige uitdagingen die we nog hebben gepland met onze 2 honden.

Wat is er zo anders aan deze oorlog dan de oorlog in Irak, Afghanistan en-weet-ik-veel-waar? Het feit alleen al dat die Russische dictator geen genade kent en dat Oekraïne over 4 kerncentrales beschikt waaronder het gekende Tsjernobyl met zijn gekende kernramp in 1986. Wat als de Russen een kerncentrale in bezit krijgen en op een rode knop duwen? Ik mag er niet aan denken dat er iets ergs zou gebeuren. Wie had gedacht dat wij anno 2022 nog te maken zouden krijgen met zo een gruwelijke dingen. Wat moet dat niet zijn voor onze oudere generatie die flashbacks krijgen van de 2de Wereldoorlog?

Laten we hopen dat het hier niks wordt

We zullen moeten afwachten wat er de komende weken/maanden/jaren nog staat te gebeuren. Het is al niet erg genoeg dat de hele wereldbevolking getroffen werd door Covid-19 met zijn vreselijke wendingen en gevolgen? Corona is nog niet verdwenen of we krijgen al een volgende klap op ons hoofd en dan niet te vergeten die economische crisis die het leven al zoveel duurder heeft gemaakt en het er helemaal niet op zal verbeteren.  Toch mag heel deze gebeurtenis niet ons hele leven gaan lijden en moeten we nog genieten van iedere dag die er komt. Toch zal het ons wel een beetje bezighouden. Vandaag een mailtje gestuurd naar de trainers van het BCG met de vraag om verdere stappen te kunnen zetten in ons traject om onze grenzen wat te kunnen verleggen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Zoveel emoties😥

Dit bericht is op een later moment geschreven.

Afgelopen nacht

De storm die gisterenavond aanwakkerde en vannacht zo aanwezig was, had blijkbaar ook een naam. ‘Dudley’ was de naam van deze storm. Ikzelf (Manuella) hou helemaal niet van zo een weer in de nacht want dan slaap ik altijd zeer onrustig. Dat was dus afgelopen nacht in een vreemd bed op een vreemde locatie niet anders. Al maar goed dat ik nog een extra dekentje bij had waar Tripple op kon liggen. Normaal mag de hond niet bij ons op bed, maar vannacht gaf het me zo een veilig gevoel dat er iets warms tegen mijn benen lag. En Tripple, ja die heeft er volgens mij ook wel van genoten. Ze heeft geen krimp gegeven terwijl ze in de zetel niet stil kan liggen. Philippe en Tazzy lagen in een andere slaapkamer en hebben ook goed geslapen. Philippe heeft van de storm niks geweten maar wel van de natuurlijke wekker (de haan) die weer vroeg ging kraaien en zich niets aantrok van de wind. Van die kraaiende haan, daar heb ik dan weer niets van gehoord.

Cardioloog

Na het ontbijt vertrokken we samen met Ellis richting Stavelot in de Ardennen. Het BCG werkt samen met deze cardiologe die zeer gekend. Omdat Tazzy & Tripple vanaf puppy zijnde er al in opvolging is, wil het BCG dit zo behouden. Dat wil dus voor ons zeggen dat we elke keer een enorme verplaatsing hiervoor zullen moeten doen. Een verplaatsing waarin we ons maar voor de helft op zelfstandige basis kunnen verplaatsen en waarin de andere helft met hulp van derden zal moeten gebeuren.  Het is vanuit Tongeren toch een klein uurtje rijden richting Stavelot.

We dachten eerlijk gezegd dat het wel een grote dierenartsenpraktijk zou zijn omdat het toch een gekende cardiologe was, maar dat was toch even teleurstellend. Je kan er al niet met de bus geraken en dan was het precies nog zo klein. Bij beiden honden duurde het onderzoek toch ongeveer 30 min. en werd het hart van verschillende kanten bekeken en moesten de honden op hun zijflank liggen. De cardiologe had bij beide honden ook 2 plekjes kaalgeschoren om met de echografie beter te kunnen kijken naar het hart. Voor beiden honden zag het er toch wel zeer positief uit.

Tazzy à 28.5 kg à hartslag 94 à mag zeker niet verdikken en mag van 4 cardiosupplementen naar 2 cardiosupplementen gaan. 1 in de ochtend en 1 in de avond bij het eten. Binnen 6 maand terug op controle. Voeding kon met de tijd misschien veranderd worden omdat daar over werd gesproken. Tazzy krijgt momenteel ‘Hill’s Prescription I/D (i/d) Sensitive Digestive Care hondenvoer met ei & rijst’, redelijk speciaal dierenvoeding dat je niet zomaar overal kan kopen.

Tripple à 23.8 kg à hartslag 72 à iets actiever en fitter dan de broer en mag ook niet verdikken. Haar hartsupplementen mag ze niet afbouwen en zal vermoedelijk ook levenslang blijven. Binnen 6 maand samen met de broer nog een controle. Tripple mag van supplementen en hondenvoeding niet veranderen. Zij krijgt nu ‘Trovet Hypoallergenic Paard HPD Hond 10kg’. In begin zei ik (Manuella) nog tegen de dierenarts van het BCG, moet ze nu echt paard eten? Uiteindelijk als paardenliefhebber vind ik dit erg dat dit dier in de voedingsindustrie terecht komt, maar zolang ik het niet moet eten. Blijkbaar is dit heel mager vlees en gezond. Tripple is hier op verschillende manieren toch mee geholpen en daarom mag het niet veranderd worden.

Terug thuis

De laatste 24 uren waren best wel emotionele en vermoeiende uren geweest voor ons. Vooral voor mij (Manuella). Weinig slaap, het afscheid van mijn bomma, het bezoek aan de cardioloog en dat alles in een tijdspanne van 24u. Best toch wel heftig en niet te onderschatten. Natuurlijk waren we blij dat de uitslag van Tazzy & Tripple bij de cardioloog zo positief waren. Toch voelde ik me een beetje emotioneel. Vermoedelijk door alle omstandigheden die op me af waren gekomen en het verdriet dat ik opkropte in het bijzijn van anderen.

We werden door Ellis dan ook terug thuis netjes afgezet waarvoor we haar uitvoerig bedankten. Uiteindelijk toch wel een enorme verplaatsing. Ze zou dus nu ook onze vraag doorgeven aan de trainers van het BCG om de volgende stap in te plannen. Het oefenen van het in- en uitstappen van de trein. Dat was voor de trainers toch ook wel belangrijk dat we het de eerste keer onder supervisie van hun zouden doen. Zo leren wij meteen de juiste methode met deze 2 nieuwe honden. Vermoedelijk zal het niet zo anders zijn als met Chivas en Cenna, maar toch. Iedere hond is anders en heeft het ook anders opgepikt. We horen dus wel wanneer we een afspraak kunnen inplannen voor onze volgende fase van de training.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.