Eerste kennismaking met de hond
Op woensdag 6 september 2006 was ik (Manuella) samen met mijn mama en zusjes naar de markt. Bij het thuiskomen hoorden we dat ze een boodschap op de voicemail hadden ingesproken. Na het horen van hun boodschap, belde ik meteen terug. Gelukkig, ze waren nog in de buurt. Met zijn allen waren we toch benieuwd.
Ze hadden een bruine labrador bij die Django noemde. De hond mocht even in huis op verkenning gaan om te zien hoe hij reageerde op alles. Hoe reageerde hij op onze medebewoners Musti en Garfield (onze twee katers) en Mylo (puppy van mijn zus). Mylo woonde nog maar twee weken bij ons en reageerde positief op Django. De trainers wilden graag weten als er dingen waren veranderd in mijn leven. Ze wilde ook even testen hoe Django op mij zou reageren. Tussen mij en Django was er wel meteen een klik want hij is stiekem op mijn schoot gekropen. Iets wat de trainers nog nooit hadden meegemaakt. Ze wisten dus op 6 september al 95% zeker dat hij mijn hond zou worden, al mocht ik nog niet hopen want je weet maar nooit.
Een heel nieuw leven.
Op 12 februari 2007 ging ik dus 2 weken intern in opleiding met de hond. De 2 weken opleiding in de school waren wel intens. Opeens moest ik zoveel dingen leren en kreeg ik er een grote verantwoordelijkheid bij. Ik leerde hoe ik de hond moest verzorgen en hoe ik commando’s moest leren geven. Ja, ik had nog nooit een eigen hond gehad en zeker geen grote hond.
Op vrijdag 23 februari 2007 begon mijn nieuwe leven als blindengeleidehondengebruikster. Ik bracht mijn nieuw maatje voor de komende jaren mee naar huis. Ik werd dan ook met open armen ontvangen. Zelf mijn vader had een dagje verlof genomen. Het eerste weekend was een gewenningsweekend in het nieuwe huis met het hele gezin. Dat waren toch ook wel wat prikkels. Natuurlijk vrienden en familie waren ontzettend nieuwsgierig naar mijn nieuw maatje, maar gelukkig werd onze rust ook gerespecteerd. De eerste 6 weken hadden we dan een na-opleiding waar de trainer aan huis kwam om in mijn omgeving de trajecten aan te leren en ook het traject naar de school in Antwerpen waar ik toen les volgde.
Helaas waren de eerste jaren in mijn relatie met mijn huidige partner niet zo gemakkelijk. Hij wou vooral afstand houden van Django. Hij had er zo zijn eigen mening over en hij had op dat moment ook een blindengeleidehond moeten afwijzen om bepaalde redenen. Als ik om de 2 weken naar zijn thuis pendelde, kreeg Django een weekendje verlof. Bij zijn thuis woonde een Duitse herder Voske die geen andere dieren op haar domein wilde buiten de duiven en vissen in vijver des huizes. Om geen problemen te krijgen besliste ik dan om Django niet mee te nemen. Had ik het anders moeten aanpakken? Ik weet het niet! Ik kreeg vaak te horen van omstaanders van dat ik niet met mijn hond inzat terwijl ik gewoon in een 2 strijd zat. Ik heb altijd gedacht dat dit de veiligste oplossing was voor mijn hond. Deze kleine hindernis heeft wel stand gehouden in onze relatie en we moesten beiden moesten we wat water bij de wijn doen.
In het begin dacht ik dat het nooit zou goed komen tussen Django en mijn vriend Philippe. Zolang zijn Duitse Herder Voske leefde kon Django ook niet mee op weekend naar Aartselaar. Dit respecteerde ik dan ook. Jammer genoeg sloeg voor Philippe op 3 augustus 2011 het noodlot toe en stierf Voske na een korte strijd (en hopelijk heeft ze niet afgezien. Na het overlijden van Voske, moest ik toch nog een 9 maanden wachten voor dat de DJango echt de eerste keer mee kon komen. De relatie tussen philippe en Django begon langzaam aan te veranderen en in de positieve zin. sinds 2009 zag ik de vriendschapsband sterker worden tussen deze twee. en daar was ik wel blij om. ik vind het zalig en hoe Django omgaat met Philippe, gewoon bizar. Het was grappig hoe die 2 soms op elkaar reageerden.
Het laatste jaar.
Sinds begin 2012 heb ik Django toch wel helemaal zien veranderen in bepaalde opzichten. Na lang oefenen kon en mocht ik zijn oren verzorgen met het de woorden ‘waar zijn die oren’. Dan ging hij liggen en kon ik dit gemakkelijk doen. In juli 2012 is de hond geopereerd aan een klein knobbeltje aan zijn oksel en gelukkig was het positief. Ook moesten er heel wat foto’s gemaakt worden van zijn heupen, ellenbogen. De foto’s waren ook positief en ook goedgekeurd door de dierenarts van de school. Django werd ouder en zijn wandeltempo was is traag geworden, maar de school besliste om Django nog te laten werken tot 1 november 2013. Mij werd een jaar eerder gevraagd of de hond op pensioen moest gezet worden, maar ik had die keuze niet kunnen maken om te beslissen wanneer de hond op pensioen moet. Maar eigenlijk was ik blij dat de hond
Toch had ik ook al verder nagedacht naar de toekomst toe, want als Django op pensioen gaat moet ik een nieuwe hond aanvragen. Mijn volgende hond zal dan ook van een andere school gaan komen Philippe zijn hond heeft aangevraagd. Sinds 2011 stond ik daar ook op de wachtlijst, maar nog niet actief zoals Philippe. De reden van wissel van school is dat we dan op dezelfde school onze hond hebben en niet in verwarring gaan komen met commando’s die aan de honden worden gegeven en als de school voor één hond komt, dan kunnen ze nu in één keer komen voor twee honden.
Welverdiend pensioen
op 1 november 2013, 1 maand na zijn nazorgbezoek is Django uit zijn dienst als blindgeleidehond gesteld. Het is gedaan met werken, gedaan, voorbij! Django had totaal geen zin meer want telkens zijn harnas aangedaan werd blokkeerde de hij helemaal. Zijn zin was over. Hij ging steeds trager en trager werken wat een gevaar werd voor ons beiden. Hij mag nu van een welverdiende pensioen gaan genieten. Genieten van zijn oude dag bij ons zolang er geen nieuwe geleidehonden komen. Maatje je hebt je pensioen verdiend. Je hebt bijna 7 jaar keihard gewerkt voor mij en daarom zal ik je alles geven wat je nodig zal hebben en extra dikke knuffels… je moet van mijn zijde niet echt wijken. Geniet nu maar van het hond zijn want dat heb je verdiend.
Verhuis naar een nieuw gezin.
op 4 januari 2014 verhuisde Django naar een koppel in Deurne die besloten hadden de zorg op zich te nemen. We hadden hun een jaar eerder in de zomer van 2012 leren kennen in Frankrijk op Domain Les Barreaux. Het waren zeer aangename reisgenoten toen die al meteen hadden verteld dat ze wel interesse hadden om Django op te vangen als adoptiehond in geval van… En zo hiel ik deze lieve mensen aan hun belofte herinneren op de dag dat ik op kennismakingsbezoek ging in Tongeren waar zowel voor mij als voor Philippe een nieuwe hond zat te wachten. De matching was dan ook positief waardoor ik deze hartverscheurende keuze moest maken. De eerste acht maanden mocht ik Django niet zien om bepaalde redenen, maar nadien, nadien zijn we samen nog met zijn baasjes een aantal keren op vakantie geweest naar Frankrijk en zijn onze 2 blindengeleidehonden daar ook eens op weekend geweest. Django, Chivas en Cenna kwamen eigenlijk wel goed overeen met elkaar.
Django werd snel oud maar ik wist dat hij het had getroffen met zijn gouden mandje. Dat heeft me altijd gerust gesteld omdat ik hem nog kon volgen in de groep die we hadden gemaakt op Facebook. De nieuwe baasjes hadden veel berichtjes geschreven over de hond waardoor het me een rustgevend gevoel gaf.
Django heeft de mooie leeftijd van 12 jaar en 5 maanden kunnen halen. Hij is op Halloween avond op 31/10/2016 rustig ingeslapen bij de dierenarts. Wat ben ik blij dat ik in de middag nog bij hem ben geweest. Hoe hij daar lag in de tuin, hij kon niet meer op zijn poten staan. Toen ik binnen kwam hief hij zijn kopje naar me op en kwispelde nog een aantal keren en ik kreeg nog enkele likjes. Met tranen nam ik afscheid van mijn dikke vriend wat ondanks hij niet meer bij me woonde toch emotioneel was. Die avond hebben de baasjes ook de hartverscheurende keuze moeten maken om hem niet verder te laten lijden.
Wat ben ik dankbaar dat ik jou Django als blindengeleidehond heb gehad. Je was niet even perfect, maar als 1ste hond was je wel ideaal want ik veel geleerd van je en jij van mij.
Bedankt maatje en ik kijk nog regelmatig naar boven en denk wel eens aan je.