Het verhaal van Cenna

Hoe het begon

8 oktober 2011, dat was toch wel een speciale dag, al wisten wij niet dat dit voor ons toch wel een belangrijke dag zou zijn. Nee hoor, niet de verjaardag van Manuella’s nichtje Els, al stuurt ze haar ieder jaar een berichtje via FB, het was een andere gelegenheid. Ergens in ons buurland, namelijk in Nederland bij hondenkwekerij ‘Van de Florettyhof’ werden er 10 zwarte prachtige en schattige puppy’s geboren. Papa Bonkje en mama Jessy waren de trotste ouders van deze puppy’s.

Het grappige wat ik van de kweekster achteraf hoorde was dat iedere puppy een bijnaam had gekregen. De bijnamen werden gegeven omdat er nog geen naam was en om de verwarring te voorkomen. Iedere puppy kreeg dan ook ergens een witte stip op zijn/haar vacht. Uiteindelijk kreeg deze puppy de bijnaam ‘rechts voor’ en de stip kwam ook vooraan te staan.

Uiteindelijk moest Ellen en haar gezin dan een naam gaan kiezen voor dit juffertje. Dit moest dus beginnen met de letter I omdat dit volgens de regels van het stamboek zo moest. We hoorden dat er toch een toepasselijke naam werd gevonden. De keuze viel op ‘ I’m your woman’ wat toch véél beter klonk dan ‘rechts voor’. Best wel een toepasselijke stamboeknaam.  De eerste acht weken mocht je nog bij je mama genieten van het leventje als puppy zo onbezorgd en zonder stress (al zal een pup ook wel stress hebben om de melk van de mama te vinden aan de borst of een goed plekje te vinden om lekker te slapen), maar gelukkig wist je nog niet wat de toekomst zou brengen voor je.

De selectie

In de periode dat de pups nog bij mama woonden, kwamen er toekomstige baasjes langst om puppy’s te kiezen evenals de mensen van het BCG (Belgisch Centrum voor Geleidehonden) uit Tongeren. Deze mensen kwamen alvast eens een kijkje nemen of er potentiële kandidaten waren die in aanmerking zouden kunnen komen om later een belangrijke taak te kunnen vervullen als blindengeleidehond. Er werden enkele testen gedaan waar jij en één van je broertjes zeer positief op reageerde. Beiden werden dan gekozen om als het zover was, om onder moeders vleugels uit te vliegen, te verhuizen naar België. Dat was toch weer fantastisch goed nieuws voor het BCG omdat goede geschikte honden vinden al geen evidente opdracht blijkt te zijn.

De eerste fase

Toen het zover was om te verhuizen werden jij en je broertje opgehaald om in Tongeren toegewezen te worden aan een pleeggezin (een baasje dat je allerlei dingen zou leren zoals zindelijkheidstraining, gewend worden aan drukke plaatsen, het openbaar vervoer oefenen en naar de puppyschool te gaan) en dit voor een jaartje. Aangekomen in Tongeren werden jullie wegen gescheiden om dus te kunnen starten aan de eerste fase van de opleiding. Jij kwam dus bij Nancy en haar gezin terecht. 

Er heerste de pleeggezinnen wel nog een uiterste belangrijke taak. Nancy en gezin mochten nog een nieuwe naam kiezen voor je beginnend met de letter C. Dat is blijkbaar een traditie bij het BCG. Steeds als er een nieuw nestje binnenkomt, moet het beginnen met een Letter van het alfabet. Voor dit nestje was dat toevallig de letter C.  De keuze van het pleeggezin viel dus op de naam Cenna. Nee, niet vernoemd naar de F1 piloot Ayerton Senna.

Pleeggezin

In het jaar dat je bij het pleeggezin woonde, was het leven als puppy wel een enorm groot avontuur. Er werd zoveel ontdekt in jou 1ste levensjaar.  Dingen die jij moest ontdekken. Je ging op avontuur naar vele drukke locaties zoals de markt, een supermarkt, maar ook winkelstraten en zelfs kleine veilige evenementen. Reizen met het openbaar vervoer (bus/trein/tram), op vakantie gaan met het pleeggezin hoorde erbij. Je ging ook veel oefenen op gehoorzaamheid, belangrijke commando’s die later van toepassing zouden zijn, een zindelijkheidstraining aanleren.

Eigenlijk als puppy had je al een hele brok te verteren. Maar gelukkig, er werd ook tijd vrijgemaakt om te ontstressen en te ontspannen in de bossen met een leuke wandeling. Dit vaak samen met het pleeggezin van je broertje. Nancy & Emmy waren goede vriendinnen waardoor jullie op regelmatige tijdstippen samen konden rennen en konden spelen met elkaar.

De 2^de fase

Na een jaartje oefenen in lagere school en hard werken was het dan zover! Klaar voor 2de fase in je opleiding. Nu mocht je naar de middelbare school om te starten aan je opleiding. De 1ste fase was alvast een groot succes en je was met glans geslaagd. Er kon gestart worden aan de opleiding om een blindengeleidehond bij het Belgisch centrum voor Geleidehonden in Tongeren te worden. Een zeer uitdagende opleiding waarin veel werd geëist van je, veel werd getraind en waarin er veel focus werd gelegd om je toekomstige baasje te veilig te kunnen begeleiden. De hogeschool voor honden om klaar gestoomd te worden voor de arbeidsmarkt. Maar voor je effectief klaar bent, moet er nog eerst een groot examen komen. En ja hoor, lieve Cenna jij was met een grote onderscheiding geslaagd en klaar voor de volgende fase. 

De matching

Ja meid, je was was net 2 jaar geworden in oktober 2013 toen er contact werd opgenomen met Philippe een eventuele kanshebber voor jou. De afspraak werd voor een eventuele matching werd dan ook gemaakt voor 12 november 2013. Philippe en zijn vriendin kwamen dus langst om kennis te maken met jou. Het was best wel een spannende dag omdat niemand zou weten hoe het zou verlopen. Een typische novemberdag, bewolkt, fris maar gelukkig wel droog. Het normale weer voor november. Het 2de grote examen voor jou samen met je eventuele toekomstige baas?

De kennismaking tussen Philippe en jou verliep in de keuken van het centrum wel vlotjes en ook tussen jou en mij (omdat ik het verhaal schrijf) was er een klik. Dat was al positief voor iedereen. Na jouw looprondje met Philippe op de drukke Maastrichtsesteenweg en de omliggende straatjes met heel wat obstakels, werd er besloten dat de matching tussen philippe en jou ook een geslaagd succes was!

Je was geslaagd voor je 2de examen.  Er werd afgesproken dat je samen met Philippe het voorlaatste traject, je masterclass op de universiteit zou afleggen startend 13 januari 2014. Dit is nog een ander verhaal, maar jouw broertje dat ook samen met jou in opleiding was gegaan was ook geslaagd en had vandaag ook een positieve matching.

De class

Voorbereidend op de grote dag moest je toekomstig baasje nog eerst van alles regelen voor dat hij effectief zijn focus op jullie samenwerking kon gaan leggen. Op 13 januari 2014 veranderde het leven van Philippe voorgoed want de start van een nieuwe combinatie met zijn 1ste blindengeleidehond was een feit. Vanaf dit moment.

De eerste 2 weken was het een intensieve training in het centrum van Tongeren wat voor jou Cenna een voordeel was omdat je het er al kende, maar niet voor Philippe. Vanaf dag 1 sliep je dan ook al samen bij Philippe op de kamer. De momenten waarin jullie een band met elkaar konden opbouwen in alle rust. Dagelijks waren er dan ook trainingen van 1u in de voormiddag en 1u in de namiddag die doorgingen in Hasselt, Maastricht en Tongeren, op verschillende markten, En vooral de bus en in de trein werd er geoefend en dit in verschillende stations.

Op de 1ste vrijdag van de 2 weken mocht jij net als je baasje in het weekend even tot rust komen want er werd zoveel inspanning geleverd in deze 2 weken waarin jij en je baasje zoveel moesten aanleren. Natuurlijk was het toch wel even wennen zo 2 dagen zonder hond, maar eigenlijk was dit ook wel ideaal om even te recupereren. Vermoedelijk zal jij Cenna ook wel lekker gerust hebben samen met Ellis en je hondenroedel op het centrum genietend van de rust. Na nog een pittig weekje trainen volgende week, en dan mag je de 2de vrijdag mee naar huis met je baasje. Maar dan zijn we er nog niet hoor. Dan moet de afterclass nog komen. 

Verassing

Maar er was ook nog een verassing. Toen we tijdens de class je pleeggezin ontmoette was dat een aangename verassing. Manuella kende Nancy al want had haar al een paar keer ontmoet in het verleden tijdens het opleiden van andere afgestudeerde blindengeleidehonden, maar jou kon ze zich niet meteen herinneren. Tijdens één van de laatste dagen mogen dan de pleeggezinnen van de honden in class een avond langst komen en een maaltijd koken voor de gebruikers om elkaar te leren kennen en te zien waar hun pupil terecht zal komen. Best wel een leuk initiatief en vooral als je dan contact wil blijven houden achteraf.

Voor de pleeggezinnen is dit ook een teken van waardering omdat eigenlijk hun pupil klaar is voor het grote werk. We hoorde vele leuke dingen over je want je was een vrolijke, enthousiaste, nieuwsgierige en spelende puppy. Je kon je goed focussen, maar af en toe wist je niet waarom die flaporen dienden. Eens je uw neus tegen de grond zette, durfde je deze wel spontaan te volgen. Ach, dat moet ook eens kunnen zeker? Je bent ook maar een hond met gevoelens en emoties en dan moet die neus wel eens geactiveerd worden zeker?  Maar het was wel heel leuk je pleegmama te ontmoeten. Uiteindelijk sloten we de avond af toch best wel emotioneel, maar ook vol beloftes en kleine geschenkjes gekregen van het pleeggezin waaronder een mooi herinneringsboekje vol mooie foto’s van jouw fase bij Nancy en co.

Het eerste weekend

Raar maar waar… Home sweet home! Het eerste weekend ten huize De Wit in Wilrijk was best intens. Jij Cenna was niet alleen gekomen, maar je was samen met je broer verhuisd (ander verhaal). Opeens was er geen 1 hond, maar 2 honden in huis. Precies 2 kleine kinderen en daar waren wij niet echt meteen op voorbereid. Er zouden dus in de komende weken nog wel wat kleine investeringen moeten gebeuren zoals een poortje in de bureau en naar de tuin en het terras.  Het eerste weekend even onder ons tot rust komen, genieten van elkaar en de kleine knuffelsessies. Geen uitstapjes, geen verkennende routes. Niets… Gewoon thuis elkaar nog beter leren kennen. Want vanaf maandag komt Annelies 3 weken met ons oefenen in onze thuisomgeving en gaan we ook het grootste koekjesbedrijf (chemisch bedrijf BASF) in de haven verkennen waar jouw baasje werkt.

Er werden zelfs al voorbereiden werken getroffen om de komst van een blindengeleidehond te voorzien. Er werd een plekje voorzien aan het gebouw waar Philippe zijn bureau lag, dat volledig werd afgemaakt en werd voorzien als loosloopweide. Ook kreeg Philippe een ander plekje toegewezen op bureau met een beetje meer ruimte waar Cenna kon rusten tijdens het werk van haar baasje.

nazorgclasses

Na 2 weken intensieve trainingen op het centrum in Tongeren, waren er nog 3 weken nazorgclass. Concreet wil dit eigenlijk zeggen dat de trainer van de hond dan samen met het baasje en blindengeleidehond trajecten gaat oefenen in het dagelijkse leven van de blinde/slechtziende persoon.
Een uitdaging, want hier kent het baasje wel veel, maar de hond dan weer niet. Dus hier moeten beiden dan ook weer goed op elkaar worden afgestemd. Dat was bij Cenna en Philippe niet anders. Dit moest natuurlijk ook ingeoefend worden.

Belangrijke routes naar bepaalde locaties of omgevingen werden nog extra ingeoefend zodat Philippe en Cenna klaar waren om onder de trainster haar vleugels te kunnen uitvliegen. Routes naar het station van Antwerpen-Centraal, het openbaar vervoer, de route naar Philippe zijn ouders of naar Manuella haar ouders en de belangrijkste route was natuurlijk naar het werk. Cenna zou dus iedere dag meegaan naar BASF om Philippe veilig te kunnen begeleiden. Na 3 weken intensief oefenen en trainen was er een nieuwe combinatie klaar om samen de wijde wereld te gaan verkennen.

Geleidehond in functie

Zo gezegd, zo gedaan! Eind februari was het dan zover! Tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. De afgelopen vijf weken waren intens geweest, maar het harde werk heeft al wat vruchten afgeworpen. Best wel spannend om opeens zonder een extra back-up de wijde wereld in te trekken.

Na jarenlange gebruik van een witte stok is het best wel moeielijk om je vertrouwen opeens te leggen bij je hond die ervoor opgeleidt is om je veilig van punt A naar punt B te begeleiden. Velen vergeten dan ook dat een blindengeleidehond ook maar een dier is. Er is alvast een voordeel, Cenna kan samen met haar broer genieten van hun geleidenwerk want broertje Chivas is ook aan het werk als blindengeleidehond.

Philippe zijn verhaal:

En toen was het dan zover! Na die 5 intensieve weken was het dan eigenlijk mijn beurt om te laten zien aan de buitenwereld wat ik en Cenna hebben geleerd en geoefend. Klaar voor de grote uitdaging. De afgelopen 8 jaar die ik met Cenna gewerkt heb zijn eerlijk gezegd voorbijgevlogen. Gelukkig had ik wel ervaring met grote honden, maar Cenna was toch mijn 1ste blindengeleidehond. Ik mocht me echt gelukkig prijzen, want die kennis en ervaring van een grote hond al te hebben gehad, kwam hier zeker goed van pas.  Ons Cenna was zeker een hondje met pit en ook een eigen fantastisch karakter. Een echt teefje.

En wat een traject dat we hebben afgelegd, ondanks mijn ervaringen met een grote hond, was het werken met een blindengeleidehond toch helemaal anders.   In al die jaren had Cenna toch ook wel wat bekendheid binnen het bedrijf gekregen. We zijn zelfs 1x bij de grote baas op visite mogen komen zodat onze CEO haar kon ontmoeten. Cenna was mijn 1ste blindengeleidehond die me zoveel meer bood dan alleen maar zelfstandigheid. Mijn zelfvertrouwen groeide nog meer en ik genoot nog meer  nadat ik 12 jaar met een witte stok onderweg ben geweest. Dat was in het begin wel even wennen en aanpassen, maar nu, nu kan ik me het niet meer inbeelden om erg lang zonder hond te zitten.

We hebben ook héél wat tezamen beleefd. Op één punt had ik geluk, Cenna mocht samen blijven met haar broertje die bij mijn vriendin Manuella mocht begeleiden. Dit was eigenlijk uniek en zo fantastisch. Broer en zus mochten in eigenlijk zo goed als samenblijven omdat hun baasjes ook een koppel waren.

Enkele avonturen

• In 2015 gingen we op wandel in Nederland. Er werd een wandeling met de andere broertjes en zusjes van onze hondjes hun nest georganiseerd. Wat was dat een geweldig avontuur. De wandeling ging door in het Nederlandse Venlo. Op 1 baasje met hond na waren er 9 broertjes en zusjes samengekomen en dan nog 2 broertjes die 2 jaar jonger waren dan die van ons. Het kwam van een nestje later. Deze 2 laatste waren toen net puppy in opleiding voor het BCG en woonden bij dezelfde pleegouders waar Chivas en Cenna hadden gewoond. Dat was dus een extra leuk weerzien voor de onze 2 labjes die dan hun pleeggezin ook nog eens terugzagen.  
  
• Twee keer gingen we op weekend naar ‘La Roche’ in de Ardennen bij de bekende Belgische familie Planckaert (Eddy Planckaert is een Belgisch wielrenner afkomstig uit een wielerfamilie) waar beiden honden in de bossen en op het domein van de familie mochten en uitgebreid konden rondrennen zonder angsten voor andere loslopende honden.     
          
• 
  Ook waren er jaarlijkse vakanties naar Frankrijk (2 keer samen nog met Manuella haar 1^ste blindengeleidehond Django, die er dan was met zijn eigen baasjes). Hier konden wij net als de honden genieten van de vrijheid en stilte in de wijde omgeving. Vrije wandelingen maken was hier mogelijk zonder het harnas en zonder riem. Maar hoe vaak jij en je broer stiekem genoten bij de gastheer in de zetel terwijl hij naar de formule 1 of andere programma’s aan het kijken was, dat was vakantie.  Mooie herinneringen op Domaine Les Barreaux.  Onze gelukzalige vakanties!
• 
  Maar wat hield Cenna ook van de uitstapjes naar zee, rennen op het strand op locaties waar dit mogelijk was. Tussen het hotel ‘Vayamundo’ in Mariakerke en Middelkerke was er een lang stuk open strand waar wij dat wel durfden om jullie even te laten rennen. Onze wandeling van een 50min.  Aan zee durfde Cenna haar gehoor wel eens uit te schakelen om op avontuur te gaan. Dan moest Manuella extra haar zicht gebruiken en moest de broer zijn zus even gaan corrigeren. Echt wel hoor! Als Cenna niet wilde luisteren ging Chivas haar altijd terughalen. Helaas was het op de duur voor ons niet meer te doen om alleen op pad te gaan en moesten we rekenen op fantastische vrijwilligers die ons dan wilden begeleiden.
• 
  En natuurlijk hebben we ook wel gereisd met het openbaar vervoer in het binnen-, maar ook het buitenland. We kwamen de Thalys naar Parijs, gingen dan met de trein naar Moulins-sur-Allier, we namen de trein naar Frankfurt, we reisden regelmatig naar Nederland. Als we konden, dan waren we op avontuur met de trein. Natuurlijk reden we ook wel eens mee met de wagen, maar dat was beperkter omdat we ons graag zelfstandig wilden verplaatsen. 
• 
  Natuurlijk mochten de Limburgse avontuurtjes er niet aan ontbreken. Logeren in Zolder bij de papa van Manuella of even over en weer pendelen op zaterdag om af te spreken met de vriendengroep van de manege. OF gewoon bezoekjes aan de BCG-clan waaronder jullie pleeggezin toebehoorde of andere pleeggezinnen. Tot maart 2020 hadden we met zijn allen toch een vrij actief leven tot dat de Covid pandemie uitbrak en de volledige lockdowns kwamen. Opeens was het van zeer actief naar zeer weinig actie. En dat was voor iedereen wel even wennen. Maar dit was maar een kleine greep uit de avonturen die we beleefden.

Toch een speciale hond

Ik kan het niet bijna ander omschrijven maar wat was je ook geliefd bij anderen. De moeite die je probeerde te doen om dat beetje aandacht maar te krijgen. Zo stiekem dat het voor je blinde baasje niet zou opvallen, maar daar had je toch vaak pech. Hij had het maar al te snel door. Hoe vaak jij je ziel zou verkopen voor dat ene sprankeltje aandacht van die andere persoon…  Toch verraadde jij je steeds zelfs om dan ontzettend blij te gaan doen waardoor je door de mand viel. Gekke Cenna toch!

Maar je was een grote mensenvriend onder onze familie en vrienden, vooral de 4 kinderen van mijn zus waren gek van jou en je broer. In begin toen de kinderen nog klein waren, ondanks dat ze toch wat bang waren van jullie 2 woefjes, groeide de interesse in jullie meer en meer. In begin moesten we jullie echt onder controle houden, maar hoe ouder de kinderen werden, hoeveel meer ruimte er kwam dat er gespeeld kon werden. Wel steeds onder visuele begeleiding van anderen, maar spelletjes met de bal was een succes. Zeker met 3 voetballende kinderen.

Angsten

Maar in de 8 jaar dat je bij ons was hebben we ook momenten gehad dat we ontzettend bang en bezorgd waren om je. Het begon al op je laatste dag in class in het BCG waar je een darmkoliek had opgelopen. Je was redelijk ziek maar werd goed opgevangen door Ellis. Gelukkig mocht je de vrijdag toch met de nodige medicatie mee naar huis.

Die ene keer dat je een bloedvergiftiging had opgelopen door dat er strooizout in een klein wondje was gekomen dat niemand had opgemerkt. Door het likken aan je pootjes was het vermoedelijk in je bloedbanen terecht gekomen. Per spoed op nieuwjaarsdag naar de dierenkliniek rijden met mijn ouders. Zo heftig. Opnieuw de nodige spuiten en spuiten die je er gelukkig doorhielpen. 

Dan nadat je uit de BCG-bus sprong zoals gewoonlijk, blesseerde je uw linkse voorpoot. Om foto’s te laten maken moest je onder narcose gebracht worden. Na het maken van de nodige foto’s werd je maar niet wakker. Je reageerde hevig op de narcose. Zelfs met een extra middel om wakker te worden lukte het niet echt. De volgende 24 uren hebben we je extra in de gaten moeten houden omdat je maar bleef slapen. Dat was best wel heftig. Naar de dierenarts gaan was niet altijd voor jou zo leuk behalve als je een koekje kreeg. Maar anders…

De grootste angst die we met je hebben meegemaakt was tijdens een wandeling in Boom park in augustus 2021. Tijdens de wandeling verliep alles goed en nadien gingen we op het terras van de ‘Ijsberenclub’ in Boom nog iets drinken (dat was de bedoeling), maar opeens begon je overal te braken, te trillen, te gloeien, te schuimbekken. Wat waren wij gezegend dat Lilian op moment er was en iemand die wist dat achter de hoek een dierenarts was.

Het was op een zaterdag en gelukkig nam hij op. We mochten meteen komen. Dus Manuella en Lilian met jou naar de dierenarts en ik bleef met je broer wachten aan de cafetaria. Je temperatuur was al 41 graden en de dierenarts spoot meteen 3 spuitjes bij in. Eentje voor de koorts, eentje voor het braken en eentje als tegengif. Je zou nadien nog een week antibiotica moeten nemen. Maar dat was schrikken. Ook hier was je enkele dagen van onder de indruk net als wij.

Dus Lilian, nogmaals een dikke, maar ook een dikke merci om er op dat moment te zijn. Moesten wij naar de spoedgevallen van een dierenkliniek gaan, weten we niet of we het zouden gehaald hebben. Toen waren wij allemaal erg geschrokken.

Ja hoor! De tikker van het baasje sloeg op dat moment ook over. Hoe rustig je wil blijven op dat moment, de paniek is toch aanwezig. Maar gelukkig kan ik me vrij rustig houden aan de buitenzijde, maar aan de binnenzijde is dat helemaal anders op zo een momenten als je machteloos staat als er zoiets gebeurt met je maatje.

Mijn bedankwoordje voor Cenna

Ach Cenna, wat hebben wij in die acht jaar dat jullie bij ons waren van jullie genoten. Jij en je broer brachten altijd een glimlach op ons gezicht, zelfs in de momenten dat het even wat moeilijker was zoals die gekke coronatijd.  Dat was voor iedereen hetzelfde. Ook al konden we niet veel werken of wandelen, toch genoten jullie van onze speel- en knuffelmomenten. De liefde die jullie voor ons hadden was groot.  Wat was ik blij dat de matching met jou een succesvol verhaal was en dat we er ontzettend van hebben genoten. Jij was mijn 1ste blindengeleidehond en dat zal altijd speciaal zijn en blijven. Een dikke merci mijn lieve meid voor al je goede zorgen.

Pensioen

Midden augustus 2021 kreeg ik een telefoontje van het BCG dat ze een vervanger voor je hadden gevonden. Omdat je bijna 10 jaar werd, werd er al uitgekeken naar een eventuele kanshebber. Die hadden ze nu blijkbaar gevonden en na een positieve matching met de nieuwe hond, kwam er de keuze waar ik altijd van had gehoopt deze nooit te hoeven moeten maken. Ondanks dat het op tijd aan gegevens was, was er geen opvang voor jullie beiden. Het betekende als we jou moesten laten gaan, dat je broertje mee zou gaan zodat jullie samen op pensioen konden.

We hebben uiteindelijk een krachtige verzoekboodschap via Facebook de wereld ingestuurd met héél veel rare reacties, maar ook met enkele goede reacties waaronder er eentje boven alles en iedereen uitstak. En na een eerste kennismaking was er tussen zowel de oude als de nieuwe baasjes, als met de honden en de nieuwe baasjes een positieve klik.  De laatste 2 weken van jullie verblijf bij ons in België was best wel heftig en emotioneel.

Langzaam kwam de grote dag op 26/09/2021 dichter bij en op deze dag namen we afscheid met een dikke krop in de keel. Het werd het tijd om de fakkel door te geven aan een adoptiegezin dat vanaf nu voor jullie gouden mandje gaan zorgen. Het was echt geen gemakkelijke keuze, maar onze grootste wens was dat jij en je broertje samen konden blijven tot op het einde.  Velen wilden wel 1 hond, maar 2 honden was te moeilijk. Maar toch, toch is het is ons gelukt! Het koppel dat jullie adopteerde woonden op één van de Waddeneilanden, een echt hondenparadijs. Bijna geen auto’s, in het laagseizoen is het er héél aangenaam vertoeven en jullie konden er vrij rondhuppelen over het eiland op enkele uitzonderingen na zoals in het dorp of op het havenplein.

Vlieland

Het komende anderhalf jaar genoot jij samen met je broertje van het leven op Vlieland. Het is ons gelukkig wel gelukt dankzij onze lieve en fantastische vrienden gelukt om jou op zijn minst nog 1 keer te zien. Wat genoten wij van onze eerste vakantie op Vlieland samen in de roedel van 5 honden. Zo fantastisch! En wat genoten jij en je broertje toen van ons gezelschap. Natuurlijk wist je goed genoeg wie we waren, maar wist je ook wie je nieuwe baasjes waren. Zo fantastisch!  De bijna dagelijkse berichten van het adoptiegezin op Facebook met de vele foto’s en video’s die werden gepost, dat bracht een herinnering op ieder van ons hun gezicht. Je Belgische en Nederlandse fans genoten mee.

Afscheid

Helaas komen aan mooie verhalen ook een einde en verliet je ons allen op 15-04-2023. Zo onverwacht want niemand had het zien aankomen, niemand had het verwacht. Gewoon omdat het leek alsof je terug in je pubertijd zat. Je was levendig, je zag er goed en gezond uit en je had een enorme dikke vacht gekregen. Maar toch?  Het afscheid nemen van jou was voor het adoptiegezin en Chivas net als voor ons een enorme klap. Niet begrijpen hoe dit opeens zo kwam. Allen voelde we ons erg verdrietig en nog missen we je allen. Maar één ding is zo waardevol, het plekje waar jij ligt begraven op Vlieland zal altijd voor ons speciaal zijn. Zo prachtig dat dit eiland over een eigen dierenkerkhof beschikt waar we altijd even naartoe kunnen als we op vakantie zijn. Jou plekje daar in de duinen met het ruisen van de zee op de achtergrond. Zo stil, zo sereen, zo mooi! En je broertje Chivas zal je misschien ook nog wel missen, maar gelukkig is hij op het moment wel gelukkig bij zijn adoptiegezin.

Vaarwel lieve Cenna en bedankt voor je prachtig karakter.

Cenna ° 8/10/2011 – +15/04/2023