Even een update vanuit Vlieland. Momenteel is het er ook lekker koud zoals bij ons in BE maar dat vinden deze zwartjes niet erg! Vorige week waren ze een beetje ziekjes geweest (vermoedelijk hun neus teveel achterna gezeten), maar ondertussen gaat het weer wat beter! Ze genieten van hun oude dag van wandelingen, takken of dennenappels eten… En natuurlijk lekker niks doen. Vlieland een echt hondenparadijs voor 2 gepensioneerde blindengeleidehonden.
Dag lieve lezers, Vandaag post ik even een update vanuit… jawel, Vlieland. Eigenlijk is het gewoon een leuk berichtje dat Joyce met haar wereld deelt, maar ik vond deze update ook wel heel interessant om met jullie te delen.
Het berichtje van Joyce:
Een vrije dag met Chivas en Cenna. Ochtend/middag/eind v.d. middag/avondwandeling. Prachtige dramatische wolken en vergezichten… wat een genot om op Vlieland te wonen.
Nadat Cenna vorige week bij het #hondenhotelvlieland was voor een groomsessie, was het nu Chivas’ beurt. Cenna wíst precies waar ze heen moest!
Heerlijk toch die hondenspa. Bij mij in BE genoot hij er enkel van als de zus niet in de buurt was want Cenna vond het zo nodig om steeds in de tuinslang te bijten of in de massagekop die we hadden voorzien op de tuinslang.
Ach, wat zijn de 2 zwartjes met hun gat letterlijk en figuurlijk in de boter gevallen. Vandaag mocht Cenna naar het hondenhotel voor haar wasbeurt. Ja, als je op Vlieland woont, moet dat blijkbaar wat vaker gebeuren omdat je elke dag gaat wandelen en je door het zeewater rent en weet-ik-veel-wat.
Ik denk dat C&C in die 10 maanden op Vlieland al 3 keer zijn geweest. Joyce, moest ik verkeerd zijn, mijn excuses alvast. Ik heb in ieder geval op verschillende tijdstippen al zwarte honden in een blauw bad voorbij zien passeren op FB met jou verhaal erbij.
Eerlijk gezegd, toen ze nog bij ons in BE woonde gebeurde het niet zo vaak dat ze naar het hondenkapsalon mocht. Bij mijn herinnering is dat ook maar 2 keer, misschien 3 keer gebeurd. In de zomer tijdens de warme dagen en als het regenwater niet stonk, maakte we er tijd voor om beiden honden nat te maken en ze ook in één keer te wassen. Een heel karweitje want Cenna bleef moeilijk stil staan en wilde altijd maar happen in de tuinslang. Een uitdaging! Ik (Manuella) kon me er dan naar kleden om een badpak te dragen en een zomerjurkje. Dan maakte het me niet uit of ik nat werd want daar waren ze beiden wel heel goed in. Als ze nat waren gingen ze nadien lekker schudden.
Het borstelen daar moest ik niet aan beginnen als ze nat waren. Ze gingen liever lekker schuren over het gras of hun vacht afvegen aan de haag in de tuin. Paarden doen dit ook altijd. Meestal als ze geborsteld zijn of hun wasbeurt hebben gehad, dan gaan ze lekker in het zand rollen.
Maar wat heeft Cenna genoten vandaag van haar was- en borstelbeurt. Dat is altijd leuk om mee te volgen.
Tazzy en Tripple
T&T zijn hier nog niet naar de hondenkapper geweest. Ik had eerst gedacht om ze zelf eerst te gaan wassen in zo een selfwash voor honden, maar aan de andere kant kan je het beter laten doen. Je moet er toch voor betalen. En met Tazzy kan het qua huidallergie niet zoveel kwaad, maar met Tripple moeten we toch oppassen. In ieder geval, ik heb voor mevrouw al speciale shampoo gekocht om eens mee te nemen naar het trimsalon. Ik zal binnenkort eens een afspraak maken en dan breng ik daar ook een verslag van uit!
Goeiemorgen, wat zijn de afgelopen dagen snel voorbijgevlogen. Aan alle mooie liedjes komt een einde en dat was hier niet anders. We moesten vandaag dan ook op tijd opstaan want om 10u moesten we het appartement verlaten. Maar laten we nog genieten van deze laatste uren op Vlieland. Koffers pakken, ontbijten, alles opruimen, ons bedlinnen aftrekken en buiten zetten zodat het kan opgehaald worden.
Om 10u trokken we dan ook de deur van het appartement achter ons dicht. Gelukkig konden we onze koffers etc. bij Joyce en Isaac laten staan tot we naar de boot moesten. Wat zijn we ons reisgezelschap dankbaar dat ze ons wilde helpen met onze koffers. Ja, waren redelijk geladen maar wat wil je? Als je 2 honden met speciale zorgen hebt, dan moet je alles al meenemen. Op weg naar het huis van Chivas en Cenna moesten Tazzy en Tripple in hun harnas lopen en hun geleidenwerk uitvoeren. Dat was eerlijk gezegd toch wel even een spannend moment. Een nieuwe omgeving, drukte van fietsers rondom ons heen die (de meeste toch) gelukkig rekening hielden met ons. Het was voor ons dan toch ook wel een hindernissen parcour omdat er overal wel iets stond. Een reclamebord van een winkel, tafeltjes die voor de gevels van de huizen stonden. De fietsenverhuurders met hun hele hoop fietsen of zelfs mensen die in de weg stonden en niet wisten naar waar ze moesten stappen. Het was voor ons een hele uitdaging maar gelukkig geraakte we goed en wel bij Chivas en Cenna die ons al vrolijk begroette bij onze aankomst.
Er werd ons aangeboden om ‘s middags samen met Joyce en Isaac te lunchen, maar omdat Joyce niet exact wist wanneer Isaac terug zou zijn van het werk, besloten we een lunchpakket mee te nemen op onze laatste wandeling. Dus de dames Joyce en Diane gingen nog even enkele boodschappen doen zodat we toch een boterham konden meenemen onderweg.
Onze laatste wandeling
Toen de boterhammen waren gemaakt gingen we op wandel samen met Chivas en Cenna. In geval van dat het nodig zou zijn hadden we de harnassen van Tazzy en Tripple wel meegenomen zodat we deze konden aandoen op de drukke plaatsen zoals het aanmeerpunt van de boot of in de Dorpstraat. Chivas en Cenna liepen gewoon los omdat die dit toertje wel kende.
Via de Waddendijk wandelden we naar de jachthaven toe. Tussen de haven en de jachthaven kwamen we dus ook praktisch niemand tegen en alle honden konden op de Waddendijk zalig loslopen. Enkel juffrouw Tripple presteerde om even te dicht naar de waterkant te gaan en geraakte een beetje in paniek toen ze weggleed op de stenen. Ach Tripple toch, je laat een mens toch ook weer schrikken. Chivas was toch niet zo een avontuur als jij.
Aan de jachthaven besloten we even een sanitaire pitstop in te lassen en ook een eet- en drinkmoment. We genoten van het uitzicht van de bootjes die er lagen, maar er waren nog voldoende lege ligplaatsen. Een ideaal plekje volgens onze 2 zeilers Rudi en Diane die het wel zagen zitten om hier een vakantie op de boot door te brengen. De stilte, de rust die de jachthaven uitstraalde. Zeer aangenaam. We werden zelfs begroet door een bruine labrador die op een van de zeilboten zat. Hier in het gebied van de jachthaven, hadden we voor de veiligheid toch maar even de honden terug aangelijnd.
Na de pitstop wandelden we verder richting de Noordzee. Net voorbij de jachthaven vloeien de Waddenzee en Noordzee in elkaar over. Daar is ook een gevaarlijke onderstromingen. Je merkt toch wel een aantal verschillen tussen de Wadden- en Noordzee. Allez, dat ervaar ik (Manuella) toch.
Verschil tussen de Wadden- en Noordzee zijn:
Sterkte van golven
Geluid is tussen beiden wel anders.
Aan de kant van de Noordzee is er véél meer wind
Zalig! Wandelen op het strand en geen enkele levende mensenziel tegenkomen, dat is toch zalig. De honden konden hier met z’n allen zoveel rennen als ze wilden. We moesten ons geen zorgen maken. En als er iets gevonden werd wat eerbaar leek voor de deugnieten, dan werd hier meteen op gereageerd door ons ziende begeleiders. Maar wat genoten ook wij van deze wandeling en de rust. Niet voor niets dat wij ook zo van de zee houden. Op gegeven moment had Tripple toch zeker geen kadaver van een dode vogel gevonden en waar ze aan zat te peuzelen. Bah… vieze hond! Gelukkig had Joyce dit toch gezien. Er was precies een stukje op het strand waar verschillende stukjes van kadavers waren aangespoeld want we moesten even de honden aan de riem nemen om terug te keren.
Na een 30 min. wandelen over het Noordzeestrand keerden we met z’n allen terug. De tijd om afscheid te nemen kroop steeds dichter en dichterbij. Maar laten we nog even genieten van onze laatste wandeling richting het huis van Chivas en Cenna. Natuurlijk waren Chivas en Cenna ook moe want ondanks hun leeftijd deden ze nog aardig mee met het spelen in het water met Tazzy en Tripple. Zelfs T & T vonden deze uitstap op het strand wel fantastisch. Jammer genoeg kunnen we wat we dit weekend hebben gedaan nooit in België geven. Terug bij Chivas en Cenna hun thuis nog een verfrissend drankje gedronken om nadien langzaam afscheid te nemen.
Het afscheid.
Hum… Ik (Manuella) dacht dat ik toch wel even sterker in mijn schoenen stond maar helaas. Ik heb traantjes gelaten die ik eerst probeerde te verbergen. Chivas was al in zijn mand gaan liggen en hij voelde ook aan dat het afscheid dichterbij kwam. Nog een klein likje terwijl ik over zijn buikje streelde. Ondertussen liepen de andere honden gewoon rond en Cenna was zelfs nog zeer actief. Nog snel even naar het toilet om mijn tranen de vrije loop te laten gaan maar bij het binnenkomen was het de anderen toch meteen opgevallen dat ik het enorm moeilijk had. Nog een knuffel van Diane en Joyce gekregen en toen kon ik het niet meer verbergen. Daar kwamen mijn tranen dan. Tripple kwam ook al likjes geven en begreep er eerlijk gezegd niet zoveel van. Ik weet natuurlijk wel dat C & C hier hun gouden mandje hebben gevonden en ik heb er ook vrede meegenomen, maar afscheid nemen is voor mij altijd zeer emotioneel. Voor Philippe was het toch ook wel wat emotioneel, al kon hij zijn tranen gemakkelijker in bedwang houden en merkte niemand dit op.
We tuigden T&T in en samen met Joyce en Isaac wandelden we naar de boot die vertrekkensklaar lag. Inschepen, valiezen in de bagagekar, afscheid nemen van deze lieve mensen om samen met Rudi en Diane om aan boord te gaan. T&T deden dit beiden fantastisch en er was ruimte genoeg op de boot om veilig een plekje te zoeken. Uiteindelijk een plekje op het buitendek gevonden want het was nog mooi weer om 17u en eigenlijk nog warm voor deze periode. Het laatste signaal van de scheepshoorn was het signaal om af te varen. Dat geluid vonden de honden toch beetje vreemd, maar er was voldoende afleiding voorzien. Nog enkele traantjes gelaten en we namen met gemengde gevoelens afscheid van Vlieland. Maar… Dit is geen vaarwel, maar tot de volgende keer!
Nog 1u30 minuten varen voor we aanmeren op het vaste land in Harlingen, dan is definitief onze vakantie voorbij en kunnen we de laatste tocht inzetten naar huis.
De laatste etappe
De laatste etappe van onze reis duurde vanaf het aanmeren in Harlingen een kleine 4u met onderweg 2 ingelaste stops. Bij de eerste stop ‘Burger King’ hadden we geen succes want sloot om 20u net voor onze neus wegens personeelstekort. Wel ideale moment om even de honden te laten plassen want in Harlingen hadden we niet meteen een plekje gevonden. In de buurt van Amsterdam dan een 2de poging om bij niet onze favoriete fastfoodketen ‘Mc Donalds’ te stoppen voor een kleine hap en de nodige plas voor ons.
De afsluitdijk
Via de A7 over de afsluitdijk waar er werken waren maar ook aan de linkerkant kilometers water en windmolens tot aan de horizon waren te zien. Aan de rechterzijde was er een hoge dijk begroet met gras waardoor er geen zicht op de Waddenzee was. Ik (Manuella) vond dit wel interessant om wat meer over de ‘Afsluitdijk’ te weten te komen, maar ergens was ik ook een beetje teleurgesteld dat we de ‘Waddenzee’ niet meer konden zien.
De Afsluitdijk (Fries: Ofslútdyk), is een waterkering in Nederland tussen de provincies Noord-Holland en Friesland die het IJsselmeer afsluit van de Waddenzee. Hieraan ontleent de dam zijn naam. De hele dam is 32,5 km lang, het waterkerende deel ervan 30 km. De Afsluitdijk is belangrijk om een deel van Nederland tegen overstromingen te beschermen.
De Afsluitdijk is een onderdeel van de Zuiderzeewerken. In 1927 werd begonnen met de aanleg. In 1932 werd het laatste sluitgat, de Vlieter, gesloten. Een jaar later werd de dijk opengesteld voor het wegverkeer. Op de plaats waar de Afsluitdijk werd gedicht, werd een monument opgericht, het Vlietermonument.
Aan beide kanten van de Afsluitdijk liggen sluizen voor de scheepvaart en spuisluizen. Tegen Noord-Holland zijn het de Stevinsluizen. Op Kornwerderzand, ruim 4 km van Friesland, liggen de Lorentzsluizen.
Over de Afsluitdijk loopt een verkeersweg die beide provincies met elkaar verbindt. Deze weg is onderdeel van de Rijksweg 7. De weg ligt niet op het hoogste punt van de dam maar ten zuiden daarvan, waardoor de Waddenzee vanaf de weg niet zichtbaar is. Tussen de snelweg en het hoogste punt ligt een fietspad. Aangezien fietsers op een snelweg niet toegestaan zijn, wordt het fietspad als een aparte weg beschouwd.
Tot aan de afsluiting was het IJsselmeer een zee, de Zuiderzee geheten. Na de afsluiting verwerd het zoute IJsselmeer tot een zoetwaterplas.
Even enkele afbeeldingen om er een beter beeld van te krijgen. Ik kan begrijpen dat dit fascinerend kan zijn voor de mensen die deze route nog nooit hebben genomen. Mij fascineerde het alleszins wel.
Afsluitdijk NederlandKaart van Nederland om een idee te hebben waar dit is.
Nee, ben de windmolens op deze route ook niet gaan tellen. Tijdens onze rit was het ook zéér rustig op het IJsselmeer waardoor het net leek of de windmolens allemaal op een spiegel stonden… Dat kon ik allemaal zelf niet meer waarnemen maar Rudi en Diane deden aan ons de beschrijven.
Vele windmolens op de afsluitdijk in Nederland
En weet je? Het gekke is dat we zelfs op een gegeven moment opnieuw stilstonden op de snelweg. 2 keer zelfs. De eerste keer om wegenwerken die momenteel aan de gang zijn maar we stonden ook stil voor één van de sluizen die schepen moesten laten passeren. Het kan niet gekker want wij als Belg, wij kunnen ons niet inbeelden om stil te staan voor een sluis die open- en dichtgaat op de snelweg.
Aankomst in Antwerpen
Omstreeks 22u50 kwamen we terug aan in Wilrijk. Tijdens de rit hebben de drie honden zich fantastisch gedragen en bijna de hele rit geslapen. In het begin even rondkijken maar nadien comfortabel gelegen. Tazzy meteen op de zetel en Tripple tot aan de eerste pitstop op de vloer. Uiteindelijk heeft ze ook op de zetel gelegen. Natuurlijk! We hebben beschermhoezen voorzien voor in de auto die we toekomstgericht ook kunnen blijven gebruiken. Ikzelf (Manuella) heb bijna tijdens de hele rit wakker geweest maar toen het donker was, werd het moeilijk en dommelde ik in. De lichten van de tegenhangers deden ook pijn aan mijn ogen. Philippe die heeft uiteindelijk bijna de hele rit geslapen. Wij waren al thuis maar onze chauffeurs moesten nog naar het volgende dorp rijden en zouden dan binnen 15 min. thuis zijn. Met een voldaan gevoel kropen wij een half uurtje laten in ons bed nadat de honden nog even konden rennen in de tuin, een boodschapje konden doen en nog even drinken. Zelfs voor onze honden was het een inspannend maar evengoed een zalig weekend op Vlieland.
Maar we willen vooral aan onze 2 lieve vrienden Rudi en Diane een dikke merci zeggen. MERCI voor deze fantastische uitstap die jullie ons hebben aangeboden. VIa deze weg al een virtueel boeket bloemen. En natuurlijk Joyce en Ies voor jullie tellen deze mooie bloemen ook.
Goeiemorgen Fred Kroket! Om 5u15 werd ik (Manuella) wakker gelikt door een blonde labrador, de grootste van de 2 die blijkbaar opnieuw buiten moest. Tazzy toch! Kan je net als thuis nu niet even wat geduld hebben tot half zeven of zo? Maar nee hoor! Meneertje moest nu buiten. Aaagh, dan maar uit het bed en hopen dat onze huisgenoten niet wakker worden van ons gestommel. Beiden honden dan maar even in de tuin laten plassen en wat scheen daar in mijn ogen? Het zonnetje was net aan het opkomen en begroette me vriendelijk. Jammer dat mijn zicht me in de steek laat want anders was ik naar het strand gewandeld om naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar helaas, zo dicht bij de zee zaten we nu ook weer niet! Maar oké, ik voelde me toch al vrolijk omdat het zonnetje er was ondanks het vroege uur.
Na het honden ochtendritueel nog even gaan rusten want het was toch een beetje te vroeg om al om op te staan. Uiteindelijk is het vakantie en dan moet je niet je thuisrituelen gaan overpakken. Vanmorgen met z’n allen even een telefoontje naar België gepleegd om een vrolijke Moederdag te wensen. Ondanks dat het in Antwerpen eigenlijk op 15 augustus Moederdag is, werden hier de moeders toch gebeld. En blijkbaar in Nederland is het vandaag ook Moederdag. In de voormiddag hadden we geen activiteit gepland omdat we om 12u30 door de ‘Vlielandse Taxi’ werden opgehaald om naar de andere kant van het eiland te gaan voor ons namiddag uitstapje met de ‘Vliehors expres’.
De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. We rijden het gehele jaar vanaf het Badhuys m.u.v. de maanden juli en augustus, dan rijden we vanaf Pad van Zes 50 meter ten Noorden van het Posthuys. De avondritten zijn altijd vanaf het Badhuys, ook in juli en augustus.
De Vliehors wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. In 1986 is de Vliehors Expres begonnen als onderdeel van het zomerveer Texel – Vlieland v.v. Inmiddels maken we het hele jaar tochten over de Vliehors. We rijden naar de punt van de Vliehors, hier zien we bijna altijd zeehonden. Ook bezoeken we het Redding huisje midden op de Hors. Vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen, nu ingericht als juttersmuseum. Alles wat op het strand is aangespoeld is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost.
Best wel spannend! Om 13u arriveerde ons vervoersmiddel om de volgende 2u op avontuur te gaan. Ja, onze honden mochten gratis mee en dat was wel leuk. Alleen jammer dat ze niet het trapje op konden. Maar wat waren de Nederlanders hier geduldig en behulpzaam om ons de tijd te geven om in het voertuig te kruipen en ons te leiden naar onze plek en ook om de honden te helpen door hen op te pakken en hun erin te zetten. Iedereen was ontzettend vrolijk en er was een echte vakantiesfeer. We gaan door de Nederlandse Sahara rijden maar gelukkig was er over de achterbak een grote doorschijnende koepel voorzien waardoor je geen last van het zand had of de bries door je haren. Je kan het voertuig vergelijken met een grote legervrachtwagen met houten banken vanachter. Iedereen zat dan ook zijwaarts. Onze chauffeur Ricardo had een aardig rijtempo en je werd wel door elkaar geschud. Maar het viel al bij al toch mee. Manuella voelde haar toch weer wat ziekjes worden en had toch voor de veiligheid een reispilletje ingenomen en ik (Philippe), ik voelde me helemaal in mijn element. Wat was dit genieten. We passeerde zelfs het militair domein waar de F16 vliegtuigen nepbommen komen droppen om te oefenen op obstakels. Dit hebben we via ‘Reizen Waes’ een aantal maanden geleden ontdekt dat onze Belgische luchtmacht hier ook komen oefenen. Er was tijdens de rit ook een muzikale gids mee die wat dingen vertelde over de ‘vliehors’ en graag ons al Belgen in de maling nam met zijn grapjes. Hij zorgde ook voor muziek met zijn accordeon. Best wel gezellig en iedereen deed dan ook mee met het zingen.
Het reddingshuisje:
Aangekomen aan ons eerste stop het drenkelingenhuisje wilde ik samen met Manuella wel even blijven zitten terwijl iedereen hun benen ging streken. We wilde niemand tot last zijn omdat de honden er niet zelf in en uit konden springen, maar iedereen schoot ons meteen te hulp. Blijkbaar is dit een van de trouwlocaties op Vlieland en het heeft wel zijn charmes. De gids had al zijn boek bij met de nodige trouwdocumenten want hij mocht dit uitvoeren, maar niemand reageerde op zijn vraag of er geïnteresseerden waren. Ik weet dat dit wel een droom locatie van Manuella is zo trouwen op het strand, maar dat kunnen wij niet maken natuurlijk. Gelukkig mag je wel dromen hebben. Joyce, Rudi en Diane beschreven voor ons de omgeving want alles wat ze vinden op het strand van afval tot fenders (stootkussens) wat normaal aan de boten hangt. Zelfs boeien en jassen, flessen kon je er terugvinden. Je kan het niet bedenken wat een mens allemaal verliest in zee of weggooit. Dus daarom hebben ze besloten om hier alles maar te gaan verzamelen. Het drenkelingenhuisje is in 1953 als laatste keer gebruikt bij die enorme overstromingen in NL.
Niet te geloven, overal waar je maar keek zag je strand. Joyce ging een rondje met Tazzy lopen en maakte enkele leuke foto’s. Terwijl ik op een aangespoeld stoeltje zat ging Diane en Manuella met Tripple en Lita ook een rondje lopen en blijkbaar heeft Tripple even kunnen rennen. Ze heeft zich hier kunnen uitleven en luisterde ook heel flink naar Manuella en kwam meteen terug als er werd gefloten. Voor beiden honden was dit even ont stressen.
Foto van Tazzy gemaakt door JoyceManuella en Diane met Tripple en Lita op het strandEnkele foto’s uit de galerij
Midden op de Vliehors staat al meer dan een eeuw het drenkelingenhuisje. In vroeger dagen was het een vluchtplaats voor gestrande schipbreukelingen. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.
Thans is het drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres en ingericht als juttersmuseum, hier vindt u een bonte verzameling zeewaardigheden en in 1997 is het Reddingshuisje officieel aangewezen als trouwlocatie.
De jutschutting
Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte.
Het reddingshuisje inclusief alle gevonden aangespoelde attributen
Volgende stop:
Onze volgende stop was het verste puntje van Vlieland waar je zeehonden kon spotten en waar je ook de vuurtoren van Texel kan zien. Hier is de afstand tussen de 2 eilanden 1.600m. Het was hier aangenaam vertoeven en wat een zalig briesje. Eigenlijk weten we niet of er zeehonden zichtbaar waren want dat kunnen Manuella en ik niet meer waarnemen, maar wat we wel weten is dat onze honden hebben genoten van het vrij rondrennen op het strand en door de branding van de zee.
Even loslopen op het strandZit daar een krabje in zee?
We zaten trouwens aan de kant van de Noordzee. Het geluid van de Noordzee klinkt dan ook wel helemaal anders dan het geluid van de Waddenzee. Dit avontuurtje smaakte natuurlijk naar meer. We keerden uiteindelijk terug naar het beginpunt en de sfeer zat er goed in onder het volk. We leerden nog een Vlielands liedje en iedereen moest er om lachen. Zelfs Joyce genoot ervan.
Een beetje ambiance op de Vliehors
Een verassing van formaat voor Philippe
En als surprise had Joyce eens gevraagd of ik achter het stuur van de Vliehors mocht kruipen en dat was helemaal geen probleem. Wat een fantastisch gevoel gaf me dit. En als het zelfs mogelijk was had ik er nog mee kunnen vertrekken. De tranen stonden even in mijn ogen en blijkbaar de glimlach kon je zo aflezen van mijn gezicht en de twinkeling brandde in mijn ogen. Dat gaf ons reisgezelschap een fantastisch gevoel. Zelfs Manuella voelde zich ontzettend gelukkig dat ik achter het stuur mocht kruipen.
Philippe achter het stuur van de VliehorsexpressPhilippe achter het stuur van de Vliehorsexpress
Na ons Vliehorsavontuur
Op vlieland worden de dopjes gebruikt om kunstwerken te maken.
Na ons avontuur besloten we te voet terug naar ons appartement te wandelen. Onderweg kwamen nog een kunstwerk tegen dat gemaakt is van flessendopjes. De dopjes die wij hier in België bij elkaar houden voor ‘BCG dopt mee’ om het BCG te steunen. Joyce liet mij (Manuella het kunstwerk betasten.
Toen vertrokken we op weg naar ons appartement. Dat zou een wandeling zijn van ongeveer een half uurtje. De honden moesten we even terug aan de lijn nemen maar op moment dat we weer in het bos waren mochten ze los. Op een gegeven moment waren we Tripple kwijt. Door op de GPS-tracker te kijken die ze om had wist Joyce meteen waar madam zat. Ze was bij mensen op het terras gaan zien die net aan het BBQ’en waren. Tja, Tripple toch. Natuurlijk was Manuella een beetje in paniek maar al snel konden we haar gerust stellen. Tazzy en Lita bleven netjes bij ons in de buurt maar Tripple is precies zoals Cenna die graag op avontuur gaat. Na onze stevige wandeling kwamen we bij ons appartement aan waar we van ons avondmaaltijd genoten en ondertussen de whatsapp van de dames tilt sloeg want er werden foto’s en video’s over en weer gestuurd in de groep van Vlieland van onze dames.
De dag afsluitend
In de avond maakte we nog een avondwandelingetje en passeerden we de Dorpstraat nog om even Chivas en Cenna een knuffel te gaan geven. Nu we hier op het eiland zijn moeten we daarvan profiteren want binnen 24u eindigt dit mooie verhaal weer. Met een voldaan gevoel konden we met zijn allen lekker gaan slapen die avond.
Goeiemorgen, om half 5 werden we al gewekt door 2 blondjes. T&T sliepen gewoon bij ons in de kamer en hadden hun matje aan de kast liggen. Toch stiekem ergens in de nacht was Tripple heel stilletjes op bed gesprongen om tegen mijn benen te komen liggen. Ondanks dat ik een moeilijke slaper ben, was ik toch moe en had ik hier niets van gemerkt. Blijkbaar moest Tazzy toch zo nodig naar buiten om een boodschapje te doen dat ik maar mopperend ben opgestaan. Ach, even mijn ochtendhumeur. Blijkbaar was ook net het zonnetje wakker aan het worden in die mistige lucht. Het had afgelopen nacht goed geregend want de stenen op het terras waren nat. Na het ochtendplasje van beide honden besloten we nog een poging te doen om wat te slapen. Maar natuurlijk, zo simpel is dat allemaal niet met honden die graag dicht bij je liggen.
Ochtend
Er was geen tijd vermeld wanneer we aan de ontbijttafel werden verwacht, maar rond half negen hoorden we al gestommel in de keuken en kwam er een heerlijke geur van afbakbroodjes onze slaapkamer ingerold. Zelfs de honden werden hier vrolijk van en duwde de deur helemaal open die op een kiertje stond. Blijkbaar was het geen evidentie om de juiste temperaturen te vinden van die oven, maar gelukkig is het toch gelukt dankzij onze medebewoners. Dit hadden Philippe en ikzelf niet meer kunnen doen en 3 jaar geleden hebben we dan ook beslist dat onder ons tweeën op vakantie gaan niet meer te doen is met onze 2 blindengeleidehonden. Dat vraagt voor mij als zwaar slechtziende zoveel energie dat het op den duur geen ontspannende vakantie niet meer is.
Rondje vuurtoren
Nadat we allemaal ons buikje vol hadden gegeten, zowel mens en dier besloten we het eten nog even te laten zakken. Vandaag was het jammer genoeg geen helderblauwe dag zoals gisteren maar eerder grijs weer en een beetje mistig. Om 11u hadden we bij Joyce afgesproken om het gekende toertje rond de vuurtoren te gaan lopen. Chivas en Cenna kennen deze route en nemen ons z’n allen wel mee op sleeptouw.
In de Dorpstraat mochten de honden niet los, maar toen we op de dijk kwamen en het bekendste trapje van Vlieland passeerde mochten alle honden inclusief Lita gewoon los. Eigenlijk niet te geloven. Nog geen 50m van de Waddendijk ligt de Dorpstraat en toch was er op de dijk geen mens te bespeuren op een aantal zielen na. De honden vonden het loslopen precies wel leuk. Zowel voor T&T en Lita was het de eerste keer dat ze vrij waren. En dat we het geweten hebben. Op een gegeven moment kreeg Tripple het helemaal. Even haar emmertje leeggieten dacht ze door maar te rennen en even niet te luisteren. Door het dolle heen was ze van blijdschap. 5 minuten later keerde de rust terug en kwam ze netjes naar ons toe. Het appèl commando had hier op moment niet veel zin. Op de route moesten we ze even 1 keer vastmaken omdat we een drukkere plek op het eiland passeerde, maar gelukkig was het niet druk op moment van passeren.
De vuurtoren
We namen een andere weg naar de vuurtoren. De weg waar ook de auto’s en fietsers rijden die we niet tegenkwamen. De andere weg was een iets moeilijkere route omdat het met veel trappen was en we de harnassen niet bij hadden en het voor Chivas en Cenna ook wat te moeilijk was. Een redelijke beklimming, maar toch genoten we ervan. Tripple en Tazzy gingen hun neus vooral achterna. Zoals in het verleden merkte we toch dat Chivas nog steeds in de buurt van zijn roedel bleef en vaak liep hij vlak achter mij (Manuella). Zonder zorgen kon ik met hem wandelen, maar dat is met Tripple na 7 maanden nog niet het geval. Trouwens in België mogen de honden ook nergens loslopen en ook weer hier moeten we steeds over een paar extra ogen beschikken die de honden in de gaten kunnen houden.
Na een stevige wandeling, want de vuurtoren ligt op het hoogste punt van Vlieland was het even tijd om uit te rusten en werden er enkele mooie foto’s gemaakt van ons met de vier honden. Blond-zwart-zwart-blond. Maar om de vier honden tegelijk naar de lens te laten kijken, dat was blijkbaar niet evident. Ook werden er enkele groepsfoto’s van het hele reisgezelschap gemaakt en uiteindelijk is het gelukt om de vuurtoren er toch mee op te krijgen.
De heide
We wandelden verder naar een groot stuk heide wat erg leek op een Alpenweide volgens Joyce. Een echt stukje natuur waar het zo stil en rustig was en een plekje om tot rust te komen. Heerlijk. Blijkbaar een van de lievelingsplekjes van C&C want blijkbaar liggen hier toch heel wat dennenappels waar ze toch graag liggen op te kauwen. En dat was vandaag niet anders met die 2 zwartjes. T & T strekten liever hun pootjes door lekker heen en weer te rennen en met een stok te spelen. Zij hadden niet zoveel interesse in die dennenappels. En Lita, Lita ontdekte ook dat ze pootjes had gekregen en was ook een vrolijk hondje. Op deze manier hadden Philippe en ik haar nog niet meegemaakt. Zo levendig, zo rollenbollen op haar rug. Op den duur was het geen wit hondje meer maar was het een grijs hondje. Het was fijn om alle vijf de honden zo uitbundig te zien. Zelfs het mensenvolk voelde zich uitgelaten en zeer ontspannen.
Namiddag rusten
Toen we terug in de Dorpstraat aankwamen namen we afscheid van Joyce en de honden. C & C waren toch wel toe aan een grote rustpauze en eerlijk gezegd, ik denk wij met z’n allen ook wel. Nog even enkele boodschappen snel doen in de Spar terwijl de mannen bij de honden buiten bleven wachten. Honden niet in functie, dan mogen ze hier ook de winkel niet binnen. Bij de drogisterij van het eiland (een soort Kruidvat) hadden we Tripple mee binnen genomen en het winkelpersoneel was enthousiast om de opvolger van Chivas te ontmoeten. Lita mocht enkel op de arm mee binnen, maar normaal mocht Tripple ook niet binnen. Ik wilde haar meteen naar buiten brengen, maar het was geen probleem voor het personeel.
Namiddag besloten we de strandwandeling maar te laten voor wat het was want iedereen had wel even een dipje. Zelfs voor de eerste keer in lange tijd besloot ik (Manuella) even op bed te gaan liggen omdat ik zo uitgeput was en dat mijn energiepijl en zich het aangaven. Normaal is Philippe diegene die op bed gaat liggen maar voor een keertje heeft hij zich in de zetel gelegd om wat te rusten en de honden in de gaten te houden. Het was jammer genoeg aan de frisse kant om buiten op het terras te zitten en je kon de honden ook niet gewoon buiten laten omdat de tuin niet was afgesloten.
4 uitgeputte honden. Foto links Tazzy en Tripple. Foto midden Cenna en foto rechts Chivas
Uit eten op Vlieland
In de avond lekker gaan eten bij restaurant ‘De Lutine’. Er was een grote tafel voor ons gereserveerd waar de honden onder de tafel konden liggen. Hier waren T & T wel in werkfunctie en de route van het appartement naar het restaurant deden ze ontzettend goed. Bij Joyce en Ies werden ze wel nog even enthousiast begroet door C & C die vanavond niet meegingen omdat ze al een drukke dag hadden gehad. Strakjes na het eten zouden we hun nog wel zien.
In het restaurant was het een gezellige drukte, met momenten wel een beetje te druk omdat er nog een grote groep achter ons aan het tafelen was. Met momenten heb ik (Manuella) met toch even afgezonderd omdat het zo druk werd in mijn hoofd en ik de conversaties op den duur niet meer kon volgen. Maar wat hebben we met zijn allen wel lekker gegeten en ik moet toegeven dat ik in de avond en nacht geen buikklachten heb gehad. Ik heb volledig lactosevrij gegeten. Ter afsluiting van de avond nog een tasje thee bij Joyce en Ies gedronken en voor dat het volledig donker was keerden we terug naar het appartement. Nog even bijkletsen om dan met een goed gevoel opnieuw te gaan slapen.
Vlieland here we come. Rond 8u45 arriveerde R & D samen met Lita met de huurauto. We hadden een busje gehuurd om comfortabel te reizen richting Harlingen. Toch een afstand van 272 KM en dan zijn we er nog niet helemaal want dan moeten we nog eens een boottocht vandaag van 45 min doen om op Vlieland te geraken. De reistijd met de auto is ongeveer 2u41 min. Maar maak er maar ongeveer 3u van. De huurauto werd ook nog voorbereidt voor de comfortabele rit met de honden. We hadden autohoezen voorzien om de zetels en kofferruimte beschermen. Een drie kwartier later ingeladen, plasje gedaan voor mens en dier waren we klaar om te vertrekken.
Onze rit
Tijdens de rit waren er vele lage wolken. De Windmolens naast de Belgische en Nederlandse autosnelwegen verdwenen vanaf de helft uit het zicht. Enkel de beneden kant was te zien volgens de beschrijving van Diane. Philippe en Tazzy besloten helemaal op de achterste bank te gaan zitten zodat mr. Tazzy heel de rit op de zetel kon liggen. We hadden geprobeerd hem aan de voeten te laten liggen, maar Tazzy voelde zich onrustig. Eens hij dicht bij Philippe zat hoorde we hem helemaal niet meer. Ik zat met Tripple op de middelste bank en Tripple bleef tot aan de eerste en enige pitstop rustig liggen aan de voeten. Nadien wilde ze ook wel even op de zetel liggen met haar kopje op mijn schoot. Onze reis verliep dan ook zonder obstakels en files. Het enige gekke was dat we opeens op de autosnelweg in Nederland moesten stil staan voor bruggen die opengingen om boten te laten passeren. Hoe gek is dat nu? Die Nederlanders toch é! Ik vond het best wel grappig!
We vertrokken in Antwerpen om 9u30 en kwamen in Harlingen aan op de parking om 13u30. Van de parking naar de pendelbus was het al een drukte. Mensen die persé de bus wilde halen die vertrekkensklaar stond. De mensen liepen ons net als de honden gewoon ondersteboven. Diana maakte zich even boos maar na een korte sorry liepen ze door. Conclusie: ze hebben zich voor niets afgejaagd want de buschauffeur bleef netjes wachten tot wij op de bus waren gestapt om mee te rijden. Een volle bus en iedereen droeg er geen mondmasker meer. We waren al aan het rijden toen we tot het besef kwamen dat wij zelf ook ons masker niet ophadden. Blijkbaar was die regel in Nederland al 2 weken geleden afgeschaft terwijl wij in België wel nog steeds ons mondmasker moesten dragen op het openbaar vervoer. Onze boot vertrok om 14u35 maar we waren er al om 13u50 waardoor we nog de tijd hadden om rustig te lunchen. Dat hadden we bewust niet onderweg gedaan omdat we niet wisten hoe de rest van de route dan nog zou verlopen. Tijdens het eten van onze lunch meerde de boot ook aan. Toen begon het echt te kriebelen.
Boottocht
Om 14u15 was het dus tijd voor ons om in te checken en om aan boord te gaan. Best wel spannend voor ons want dit hadden we met Tazzy en Tripple nog niet gedaan. Het was tevens ook onze eerste uitstap met de honden. We kozen er bewust voor om met de snelboot naar Vlieland te gaan. De naam van de boot waar mee we de overzet deden was ‘De Koegelwieck’. Deze overtocht duurde 45 min. Ik (Manuella) had in geval van nood toch maar een reispilletje genomen. De indeling van de boot zag er eigenlijk uit als een vliegtuigindeling. 2 zitjes aan beiden zijkanten en 4 stoelen in het midden. Wij zaten op een rij met vrij veel ruimte en moesten ook een gordel net als in het vliegtuig om. Op die andere rijen was dat niet nodig. Deze boot kon 300 mensen vervoeren en onze bagage moest ook in het bagageruim. Blijkbaar kregen we hier op de boot hetzelfde filmpje te zien wat ze ook in het vliegtuig altijd tonen met de veiligheidsmaatregelen, maar dit filmpje was aangepast aan onze boot.
De grote boot van 14u die al een half uur geleden was vertrokken en er een 1u30 min over doet, die kwamen we tijdens onze tocht nog tegen en de stroming van die grote boot werd ik toch zeker niet een beetje zeeziek. Maar met een pepermuntje kon ik het toch wat oplossen. Tazzy en Tripple genoten van een rustige overzet en ondervonden hier geen problemen mee want ze lagen rustig aan onze voeten. Naarmate we dichterbij Vlieland kwamen begon het toch wel te kriebelen bij iedereen. En zeker toen er land in zicht kwam…
De Aankomst
Omstreeks 15u15 zouden we aankomen en net zoals bij ons als bij andere passagiers was de opwinding te voelen. Ook de aankondiging van de kapitein was wel vrolijk. Dat toverde een glimlach op onze snoet. Ik zei nog tegen Diane toen we van de boot afwandelde: “Moet ik niet een SMS sturen want in die drukte gaan we ze nooit vinden!”. Diane zei dat het goed kwam en daarbij hoorde we al de ‘oh, je hebt ze toch meegebracht’. Er was afgesproken C & C thuis te laten als Joyce en Ies ons kwamen verwelkomen, maar stiekem hadden ze Chivas en Cenna toch al mee gebracht. Dat hadden wij eerlijk gezegd nu niet verwacht. Ontvangst was dan best ook wel emotioneel. Natuurlijk moesten de honden elkaar eerst begroeten. Tazzy en Tripple waren even moeilijk onder controle te houden in hun harnas, dus besloten we ze even uit te doen zodat de begroeting tussen de honden gemakkelijker verliep. Chivas zijn eerste ex-mannenbaasje die hij begroette was toch zeker niet Philippe en niet zijn ex-vrouwenbaasje. Maar dat werd wel goed gemaakt door Cenna die eerst spontaan het ex-vrouwenbaasje kwam begroeten in plaats van haar ex-mannenbaasje. Na de enthousiaste begroeting van de honden konden de mensen elkaar begroeten. Wij knuffelde Joyce natuurlijk (een uitzondering van buitenstaanders uit onze bubbel) want het was ook zo hartelijk welkom. Zelfs andere eilandbewoners en bezoekers stonden gefascineerd te kijken naar ons spektakel. Na de verwelkoming ging Joyce met ons nog mee naar het appartement. Dit was niet ver van de bootterminal, maar toch was er een taxi geregeld zodat we ons sneller zouden kunnen settelen en nog boodschappen zouden kunnen gaan doen.
Ons appartement
We hadden geluk en zullen dus in het appartement – ‘de Zandhapper’ logeren. Ieder vakantiehuis hier op Vlieland heeft wel een naam. Ons appartement voor de komende dagen was op het gelijkvloers en geschikt voor 4 pers. Er waren 2 deftige slaapkamers met 2 1 persoonsbedden, Een badkamer met bad en een toilet, een wasruimte met wasmachine en er was zelfs een stofzuiger aanwezig en een leefruimte met tv, DVD, en een keuken met koelkast en een kookfornuis. Een elektronisch kookfornuis met oven die wij zelf helaas niet konden bedienen. Het enige kleine minpuntje was dat de tuin niet was afgesloten waardoor de honden van het domein konden en we ze niet buiten konden laten of de deur konden openzetten zonder toezicht. In het appartement lag al een lekker ‘Vlielands’ brood en een lekkere fles witte wijn.
We moesten wel voor ons eigen bad- en bedlinnen zorgen, maar deze hadden we gehuurd en dit stond bij aankomst ook aan het appartement klaar. Gelukkig maar want anders moesten we hier ook nog mee sleuren. Terwijl ik onze koffers in de slaapkamer aan het zetten was en op mijn eigen tempo de omgeving aan het verkennen was (dat doe ik altijd), had Philippe toch even een emotioneel moeilijk moment. Joyce heeft hem dan ook even getroost. In alle commotie had ik dit niet gemerkt. Tazzy en Tripple wilde ook meteen op verkenning gaan in het appartement en in de tuin. Hier had je dan wel echt een paar extra ogen nodig om die stille gasten in de gaten te houden. We hebben maar de belletjes aangedaan zodat we hun konden horen en wisten waar ze waren.
Even boodschappen doen
Nadat we even gesetteld waren nam Joyce en mij mee op sleeptouw. Ze liet ons de route naar het dorp zien en ook waar zij woonden. Even snel binnen bij Joyce om lekker in alle rust even te knuffelen met Chivas. Ach, als je dit moment krijgt moet je deze toch nemen? De heren waren in het appartement gebleven met de honden zodat wij dames, rustig even boodschappen konden gaan doen. Waardoor ik deze knuffelsessie extra had. We werden vanavond nog uitgenodigd bij Joyce en Ies om een drankje te nuttigen en rustig bij te praten. Iets om naar uit te kijken natuurlijk maar eerst even boodschappen doen bij de ‘Spar’.
Wat een drukte in die winkel! Toch maar beslist meteen ons mondmasker op te zetten. De mensen bekeken ons als buitenaardse wezens. De mensen (toeristen) denk ik vooral waren enorm gehaast en gejaagd en gaven ons niet het vakantiegevoel. We kochten het nodige voor vanavond en ook enkele dingen voor het weekend door te komen. Zo konden wij vanavond lekker eenvoudig eten en Diane en Rudi hadden lekker gekookt op dat gek fornuis.
Avondbezoekje
Om 19u30 werden we verwacht ten huize van het ‘Double C-team dat ons bij aankomst met veel likjes verwelkomde. En de baasjes waren ook blij met ons bezoekje. We hadden voor Joyce en Ies nog een mooi cadeautje voorzien, een cadeau om U tegen te zeggen. We hadden een fotoboek laten maken van de honden door de jaren heen. Een levensboek van hoe ze eruitzagen als pup en helemaal veranderde door de jaren heen dat ze bij ons waren. En natuurlijk hadden we ook een grote zak lekkernijen mee voor Chivas en Cenna waar ze zo verzot op waren. Lekkere dingen die we hun in het verleden konden geven maar die Tazzy en Tripple niet mogen eten.
Ook de kennismaking in de thuisomgeving tussen C&C met T&T verliep ontzettend goed. En dan niet te vergeten dat Lita het hondje van Rudi en Diane er ook nog bij was. Die deed wel niet zo actief mee met het geravot tussen die grote honden maar ze liet haar aanwezigheid wel opmerken. Wat werden we allen verwend met vele hondenlikjes en natuurlijk het strelen, dat mocht niet ontbreken. Chivas en Cenna kwamen nog echt tegen onze benen hangen als ze werden gestreeld en dat vond Tazzy toch niet altijd leuk. Merkte wel dat Chivas en Tripple een goede klik hadden en dat meneer zijn charmes aan het tonen was aan ons missie.
Eigenlijk was het wel een gezellige avond en ook de honden genoten van elkaars gezelschap. Dat was zo mooi om te horen, om te zien. Tegen 22u was het al vrij donker waardoor we toch wel naar ons appartement terug moesten gaan. Dommerik dat ik (Manuella) was. Ik had een zaklamp meegenomen, maar was die toch zeker niet in het appartement vergeten? Gelukkig hadden Rudi en Diane hun zaklamp op hun smartphone in gebruik genomen zodat we met zijn allen veilig van punt A naar punt B konden geraken.
Op weg naar het appartement… Hoor eens de stilte, in de verte het bruisen van de zee, gewoon zo rustgevend, zo aangenaam. In het appartement toch nog even bijpraten over onze eerste dag op Vlieland met al zijn indrukken om dan toch met een voldaan gevoel te gaan slapen. Morgen gaan we naar de vuurtoren samen met Joyce en Chivas en Cenna. En wie weet kunnen er mooie foto’s gemaakt worden.
Even een korte update van het afgelopen weekend betreffende Manuella. Gelukkig heb ik tot nu toe niet de ambulance moeten laten komen (gelukkig maar) ondanks dat Manuella moeite heeft met ademen en slikken en nog andere COVID symptomen. Vermoedelijk ook wel een beetje door dat we het koel konden houden in huis. Afgelopen weekend waren temperaturen van boven de 35°C. De airco heeft hier echt wel zijn werk gedaan met temperaturen rond de 24 °C in huis. Helaas heb ikzelf ook opnieuw 2 dagen net als Manuella met koorts in bed gelegen en vermits we toch in quarantaine zitten was het ook het ideale moment om te rusten. Daar lig je dan met prachtig weer in het weekend beiden doodziek in bed en zien we alle leuke geplande activiteiten gewoon aan onze neus voorbijgaan. Zelfs voor Tazzy en Tripple was het veel te warm in de dag. Natuurlijk werden zij in de avond zo ergens van 20u30 wat meer actiever en wilden dan spelen. Ideaal om hun dan in de tuin te laten liggen en te laten spelen terwijl de deur van de slaapkamer naar het terras openstond. Gelukkig worden de plantjes in de tuin al wat meer gerust gelaten door Tripple tenzij ze over haar rooie gaat. Maar op moment liggen de honden rustig te spelen in de tuin.
Ondanks COVID even gisteren een foto gemaakt om te zien hoe we ons weekend hebben doorgebracht. Het is niet om dat de lach er is dat we ons goed voelde want dat was helemaal niet. Met temperaturen afgelopen weekend van meer dan 30 graden…
Vlieland
Even een berichtje van Chivas en Cenna uit Vlieland. Momenteel is het op Vlieland ook prachtig weer en het eiland ligt onder een stralende blauwe hemel net als in België. Omdat het een eiland is omringd door aan de ene kant de Waddenzee en aan de andere kant de Noordzee, liggen de temperaturen er niet zo hoog als in het binnenland. Natuurlijk spreken we er ook van aangename temperaturen van rond de 25°C. ideale temperaturen en een zacht briesje om echt van te genieten. Daar kunnen C&C zeker wel van genieten want op het laatste waren die warme temperaturen van in België het ook niet meer voor deze 2 oudjes. En dan hadden we vorige zomer in juli, 2 maanden voor hun verhuis naar Vlieland nog een airco voorzien zodat wij, maar ook de honden konden tot rust komen zonder te veel inspanningen te moeten doen.
Eerlijk gezegd, moesten T&T nu ook naar Vlieland kunnen, dan denk ik dat ze er een even groot plezier zouden heven omdat het er minder warm zou zijn.
Bewust hadden we het nog niet al te uitgebreid vertelt aan iedereen, maar begin mei zijn we een weekend in Vlieland geweest om Chivas en Cenna te gaan bezoeken. Graag willen we een korte video samenvatting met jullie delen die toch wel de moeite is. Deze video op Youtube is deze keer niet ingesproken wat ik anders wel doe, maar ik zou zeggen: “Geniet ervan!”
Laat gerust een reactie achter over onze video en abonneer je op ons YouTube kanaal voor meer leuke video’s van Tazzy en Tripple, maar ook van Chivas en Cenna of zelfs van Manuella haar passie piano als ze aan het spelen is.
Op reis gaan treft elke keer toch een goede voorbereiding. Dagen ben je er al mee bezig. Wat heb jezelf nodig, welk weer gaat het worden, welke kleren neem je mee en hoeveel? Keuzestress is soms wel enorm. Zeker als vrouw. Jammer genoeg ben ik één van die vrouwen met keuzestress waardoor ik vaak véél te veel mee neem op reis! Al maar goed dat je dan een partner hebt die dan even doodleuk zegt: “Teveel meenemen is voor niets nodig, er is een wasmachine en desnoods vragen we Joyce even om hulp. Er zijn nog steeds winkels genoeg die het hoogst nodige in huis hebben.
Neem je dan nog 2 honden mee met speciale zorgen? Ja, dan heb je die stress er ook nog eens bij. Afwegen van zakjes hondeneten voor de komende 5 dagen. Hopen dat je alles in één kleine koffer krijgt. 2 veldbedjes nog meenemen waar ze comfortabel op kunnen slapen. Extra hondendeken voor het geval en 2 hondenhanddoeken.
Daar sta je dan met 2 koffers gevuld. De kleine trolley gevuld met alles voor de honden en de grote trolley gevuld voor ons. Voor de veiligheid namen we ook onze kleine kruimeldief mee, want met die vele hondenharen! We wisten niet of er een stofzuiger aanwezig was in het appartement. Ons kennende wilden we het toch graag bij vertrek netjes achterlaten ook al moesten we toch 50€ schoonmaakkosten betalen.
Gepakt en gezakt waren we klaar. Klaar voor een uitdagend, spannend en emotioneel avontuur. We onze rugzak ook nog mee met daar onze persoonlijke spullen in omdat op de boot we onze koffer niet bij ons konden houden en een hapje en drankje voor onderweg voor mens en dier, dat is toch handig als je dit dicht bij je hebt.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
