Waar zouden we staan zonder jullie vriendschap?
In een wereld koud en kil
Dat maakt ons wel heel even stil
Heel even maar,
want we staan op de drempel van een heel nieuw jaar
klaar om op 2024 onze stempel te drukken
Onze beste wensen voor het nieuwe jaar.
Beschrijving van de foto via app: Een collage van een paar mensen en een hond – 2 mensen gedetecteerd. 40-jarige man die gelukkig lijkt te zijn. 34 éénjarigen vrouw met Bruin haar die glazenglas dragen die gelukkig schijnt te zijn.
Achter de schermen is het momenteel héél druk bij ons. We kunnen het nu wel vertellen, maar onze baasjes Philippe & Manuella gaan volgend jaar trouwen. Daar kruipt dit véél tijd en energie in met al die voorbereidingen die er moeten getroffen worden.
De laatste weken is hier bij ons in Wilrijk ook erg veel regen gevallen. We gaan wel werken, maar de extra wandelingen zitten er niet al te veel in. Moeten ook nog met ons baasje Manuella rekening houden die nog sukkelt met haar gezondheid en momenteel geen lange broeken kan verdragen.
Wij maken het dus goed, maar snel komt ons baasje meer vertellen.
Liefs T & T
dag lieve lezers,
Een beetje een speciale gebeurtenis vandaag. We mogen jullie voorstellen aan een nieuw gezinslid. Een lid dat wel niet in huis zal slapen, niet in de honden hun nest zal liggen of bij ons gezellig in de zetel. Nee hoor! Dit lid zal altijd buiten moeten leven, eten en slapen. Gelukkig zullen we hem in de winter wel binnen zetten zodat hij het niet koud krijgt, maar de rest van het jaar gewoon buiten.
Uiteindelijk heeft hij een zeer belangrijke taak uit te voeren. Een taak die door hem kan overgenomen worden en wat ons tijd, energie en een zoektocht naar een geschikte kandidaat te vinden. Hij is de ideale opvolger geworden om deze job te doen.
Mag ik jullie dus voorstellen aan James. James is onze maairobot en zal dus het gras maaien en ook alle hondenpoep van T&T lekker verpulveren. Lekker malen zodat we dit niet meer door een menselijke hand moeten laten opruimen. Natuurlijk zal het ervan afhangen hoe het er in de winter aan toe zal gaan en o deze momenten als er kakjes liggen , dat we toch nog iemand zijn hup nodig gaan hebben. Maar momenteel, nu het nog kan, zal James zijn werk met veel plezier doen.
Hallo lieve lezers, weer een nieuwe maand. De zomer van 2022 is net als augustus gewoon aan ons voorbijgegaan. Maar het is weer tijd om een nieuwe maand in te vliegen. Net zoals van augustus 2022 hebben we ook van september een verkorte samenvatting gemaakt. We wensen jullie dan ook veel leesplezier toe.
Begin september mocht ik (Manuella) mijn 4de boosterprik gaan halen. Deze keer werd de prik gegeven door een verpleegster op het werk. Natuurlijk moesten we dan wel naar het hoofdgebouw om de prik te gaan halen. Onze dienst en het hoofdgebouw liggen toch ongeveer een kleine km van elkaar verwijderd. Deze keer moesten we gelukkig niet op het 5de verdiep zijn en er waren geen vervelende trappen, maar de route tussen de 2 locaties is steeds een uitdaging. Het ene huis is nog niet volledig verbouwd of er staat al een ander huis of groter gebouw in de stelten. De Broederminstraat-Moonstraat-Markgravelei is voor mij de bouwwerfstraat. Ik heb echt waar, in die laatste 20 jaar nooit ander geweten. Gelukkig moeten Tripple en ik deze obstakelweg niet al te vaak nemen, want is wel een traject vol obstakels die gaan van rijen fietsen die tegen de gevel staan, mensen die een bloemperkje of bankje zetten en dan mag je de voetgangers nog niet vergeten die in tegenovergestelde richting komen. En dat alles op een vrij smal voetpad dat er nog eens niet goed bijligt. En dat in een regio waar veel blinden en slechtzienden wonen en komen. Stoklopen is hier net als met een geleidehond steeds een avontuur.
Het is ook belangrijk om voor je geleidehond de motivatie erin te houden tijdens het werk. Als avonturiers vinden wij het wel belangrijk om ook andere routes te ontdekken. We moeten dit wel doen, want als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, moet je altijd kunnen switchen als er wegenwerken zijn of dat de bus een omleiding heeft. Dan moet je de route naar de vervanghalte ook snel kunnen ontdekken om alsnog op je bestemming te geraken. Niet altijd evident met de hoogtechnologische applicaties van het openbaar vervoer. Duidelijkheid is er niet altijd op die applicaties, maar we moeten op dat moment wel ons plan trekken en zoals ze zeggen ‘met je mond kom je de hele wereld rond’. Als je dus de uitdagingen gaat opzoeken, dan ontdek je toch ook wel dat er enkele aandachtpuntjes in je werk met de geleidehond kruipen. Als je steeds de vaste route aan het lopen bent, dan is dat op den duur dat je op automatische piloot begint te lopen. Zo wel jij als baasje als je hond werken dan zo. Zo vergeet je dan soms dingen die toch wel eens belangrijk kunnen zijn.
Als je een avontuurlijk baasje bent, dan is het toch ook belangrijk dat je goed wordt opgevolgd door jou blindengeleidehondenschool. Dat was bij ons dus niet anders. Op 8 september kregen we een en nieuw nazorgbezoek om eens te kijken of alles goed verloopt. Ten gevolge van de lockdown in de afgelopen 2 jaar verliep onze gehele opleiding anders dan normaal en is Marc dit jaar meermaals bij ons aan huis geweest om extra dingen te oefenen en te trainen. Maar vandaag was het de officiële 3de nazorgbezoek. Omdat T & T nog net geen jaar bij ons zijn, gebeuren de nazorgbezoeken iets meer dan normaal. Maar vanaf december als de honden bij ons een jaar wonen, dan is het nog maar een jaarlijks nazorgbezoek.
Maar goed, vandaag na een drukke werkvoormiddag voor ons allen, kwam Marc in de namiddag op bezoek. Vandaag liepen we apart met Marc de route naar de Boomsesteenweg en terug via de Boekstraat (route die Philippe loopt naar de bushalte van zijn werk). Zelfs ik (Manuella) heb deze route gelopen omdat mijn bus in de ochtend regelmatig wegvalt en ik dan een andere bus moet nemen. De 500 naar het zuid en terug is voor mij ook regelmatig nodig.
Mark merkte bij ons beiden dat er toch heel kleine werkpuntjes nodig waren. Puntjes die wij door dat we het niet zien of voelen, niet konden waarnemen. Zowel Tazzy als Tripple deden beiden hetzelfde, ook al hebben we nooit het traject echt samengelopen. Beiden stopten op identiek dezelfde plaats aan het zebrapad en gaven bij het oversteken de stoepranden niet aan. Best wel logisch want waar wij lopen vloeien de stoepranden over in de straat en is het vaak moeilijk te voelen waar je exact moet stoppen. Dit was voor ons dus een werkpunt als Marc de deur uit zou gaan. Hij had het ook nog eens m et de beiden honden geoefend en na een x aantal keren gaven beiden honden het wel goed aan. Je ziet, een nazorgbezoek kan toch wel zeer belangrijk zijn en zeker ihet eerste jaar dat de honden bij u zijn. Je moet overal op letten, je moet overal aan denken zodat kleine details die belangrijk kunnen zijn wel eens verloren gaan. Marc zou normaal in december nog een keertje terugkomen voor het laatste nazorgbezoek van hun 1ste jaar bij ons en dan is het nog jaarlijks.
Afgelopen maand is Philippe met Tazzy een paar keer naar de Gym Tonic geweest. Bedoeling was dan dat Tazzy in de bench bleef liggen terwijl Philippe met de gewichten ging trainen of dat hij ging spinnen. Helaas, om een bepaalde reden lukt het niet om het ingeoefende kruispunt veilig over te steken. Er is al geoefend met Lore, maar ook geoefend met Marc, maar met de beste wil van de wereld. Het wil niet lukken. Philippe heeft dan ook beslist om het voorlopig te laten rusten en zich te focussen op andere dingen en routes die iets meer belangrijk zijn. Ja, dat kruispunt aan de Gym Tonic is een niet zo simpel kruispunt en eigenlijk staan de verkeerslichten voor de voetgangers/fietser er ook niet echt ideaal waardoor je er gemakkelijk in de war geraakt. En daar zal het schoentje dan ook wel wringen. De volgende keer dat Philippe gaat trainen/spinnen, dan gaat hij met de handicar samen met Tazzy naar de Gym Tonic om dan nadien met de bus naar huis te komen. De route huiswaarts, dat verloopt ontzettend goed.
Eigenlijk hebben we het nog nooit meegemaakt bij onze vorige honden en er moet voor alles dan een eerste keer zijn. Op een zaterdagmiddag viel het op dat Tazzy precies een dikke zwarte streep vanuit zijn ooghoek had lopen. Zijn rechteroog was aan het tranen en nog niet een beetje. Als dat op maandag nog niet beter is, dan moeten we toch even de dierenarts bellen. Philippe belde op 12/9 met de dierenarts en kreeg het volgende advies: Als er niet meer prut in het oog zit of er geen waas op de lens komt, dan moeten we ons geen zorgen maken. Wel een belangrijk klein detail! Wij kunnen die waas op de ogen wel niet zien é! Daar moeten we dan een ziende persoon hulp voor vragen. Voorlopig de ogen zuiver maken en voelen of ze niet te vochtig zijn is dan ook voor ons een opdracht.
2 dagen later op woensdag mochten T&T dan thuisblijven want Tazzy had veel meer prut in zijn beide ogen hangen. Vandaag begon het ook aan de linkerzijde. De dierenarts had maandag al gezegd als het erger wordt dan even terugbellen. Morgenavond kunnen we met Tazzy dan op consultatie gaan. De dierenarts raadde ons aan om rozenwater te gebruiken en dat dit wel een goed huis- en tuinmiddeltje is. Iets wat zeker handig is om in huis te hebben. Dus morgenochtend maar eens uitzoeken waar we een flesje kunnen kopen.
Met ons vieren wandelden we in de avond naar de praktijk van de dierenarts. Met Tripple was niks aan de hand, maar haar even op de weegschaal zetten om het gewicht te kennen was nu ideaal. In de wachtruimte staat een weegschaal en als we er toch moeten zijn. Tazzy is niet echt een hond die spontaan op de tafel van de dierenarts wil zitten en eigenlijk een watje is. Dus terwijl de dierenarts hem onderzocht, moest Philippe hem wel goed vasthouden. Na de nodige controle bevestigde de dierenarts dat Tazzy een oogontsteking had. Vermoedelijk opgelopen tijdens één van zijn snuffelsessies op BASF. Met de juiste oogdruppels (antibiotica) zal het nu binnen 10 dagen moeten opgelost zijn.
En gelukkig, na een 14 dagen was het probleem dan ook volledig opgelost. Heb Tripple ook wel 4 dagen moeten behandelen want zij kreeg ook wat last van een beginnende oogontsteking. Maar omdat we er meteen bij waren, was het bij haar maar zeer beperkt. Als blinde/zwaar slechtziende je hond op medische wijze verzorgen, dat is niet zo simpel. Dit was nu maar kleinschalig, maar we moesten het toch wel met zijn tweeën doen om de druppels er goed in te krijgen. En natuurlijk, we mogen de meter en peter van de hondjes niet vergeten die extra zijn komen controleren hoe het met de oogjes van onze kanjers gingen 😊. Merci aan onze hulp.
Soms word je ook geconfronteerd met akelige momenten. Momenten dat je denkt ‘dit komt hier niet goed’. Zo een fase had ik (Manuella) in lange tijd met Tripple meegemaakt op een donderdagochtend op weg naar ons werk.
Deze ochtend zijn we beiden wel verschoten want ik dacht even dat we beiden onder een heftruck zouden belanden. We liepen zoals iedere ochtend onze vaste route van de bushalte naar ons werk wat vrij normaal verliep. We moeten eigenlijk 3 keer oversteken waarvan 2 kruispunten met rode lichten en jawel rateltikkers zijn voorzien. Maar aan het 2de kruispunt liep het bijna mis. Voor ons was het rood aan de rateltikker te horen. Ik hoorde aan de overkant een vreemd geluid aankomen en herkende het als een heftruck. Een heftruck op de baan? Mag dat? Vermoedelijk een chauffeur die ergens moet lossen maar met zijn vrachtwagen nergens voldoende ruimte heeft. Ja, in een stad parkeren om te laden en lossen is al niet evident, maar toch. De heftruck bleek redelijk breed te zijn waardoor de auto’s die passeerden voorzichtig moesten rijden.
De rateltikker gaf aan dat het voor ons groen werd, dus staken we de straat over. Toch had ik hier al iets in het snuitje. Die bestuurder trok redelijk snel op en volgens mij schatte hij zijn bocht helemaal verkeert in. Als er een fietser mee met mij was overgestoken, die had eronder gelegen. Die chauffeur bleef dus maar komen en nam de binnenkant van de bocht om de straat in te draaien. Dit juist waar wij liepen. Het geluid kwam zo snel dicht bij en mijn tikker ging sneller slaan. Mijn instinct begon al te reageren dat we hier weg moesten, wetend dat als we dit niet zouden doen we er onder lagen. Ondanks dat Tripple zeer rustig bleef vooruit stappen, moest ik me beheersen. Ze wilde ook niet op mijn commando sneller stappen. Maar opeens om één of andere reden gaf die chauffeur een draai aan zijn stuur en week uit zodat hij achter ons passeerde. Op dat moment reageerde ik samen met nog iemand die achter mij liep van: “ey joh, kijk toch uit idioot!” Het ging allemaal zo snel, dat ik niet besefte wat er rond me gebeurde en stond ik toen ik op de stoep stond even de trillen op mijn benen. Vechtend tegen de tranen beantwoordde ik de vraag van de man achter mij of het ging, en ik zei: “Ja hoor, ben alleen geschrokken. Ja moest die man toegeven. Het had echt niet veel gescheeld of hij had ons beiden gehad. Ik bedankte die man nog even en liep door naar mijn werk. Ik moest op bureau toch even bekomen en de tranen konen hier even de vrije loop. Na een knuffel- en beloningsmoment met Tripple kon ik me herpakken en toch starten aan mijn werkdag. Gelukkig, kon ik dit snel van me afzetten ondanks dat ik nog stond te bibberen op mijn benen. ♥♥💞wat ben ik zo fier op mijn meisje die er toch zo kalm onder bleef. Bedankt Trippletje om me veilig te begeleiden vandaag, maar ook alle andere momenten♥❤
Hoe moeilijk dit ook is, voor ons was het toch een zware beslissing. Sommige zouden misschien denken dat het allemaal niet zo erg was, maar voor ons was het even slikken. We hebben besloten om dit jaar niet meer op vakantie te gaan naar Vlieland.In de periode dat we nog zouden kunnen qua ons verlof en dat van ons reisgezelschap, was het er ook net schoolvakantie en héél veel dingen op Vlieland zouden al gesloten zijn. En dan nog maar te zwijgen over het weer. Daarom besloten we dan maar om in mei volgend jaar een nieuwe trip naar Vlieland te plannen om onze nieuwe dierbare vrienden en Chivas & Cenna terug te zien. Fijn is het niet, maar ik (Manuella) begrijp het wel en Philippe had hier al veel sneller vrede mee genomen dat we niet konden gaan. Maar misschien kunnen we dan wel in het voorjaar van 2023 gaan.
De maand september is weer voorbij gevlogen en veel extra hebben we niet gedaan want ik (Manuella) had nog zoveel last van mijn benen dat er nog verschillende bezoekjes bij de huisarts waren uitgevoerd, maar helaas de naweeën van Covid zijn nog niet verdwenen n ok de klachten van imijn darmen zijn opeens weer enorm opgeflakkerd. Dit moet ik dan toch mar even in de gaten houden We sluiten in alle rust september dan maar af om langzaam over te rollen in een nieuwe maand. De maand oktober 2022
Lang ben ik er aan bezig geweest om een samenvattend levensverhaal van Cenna te schrijven. Simpel was het helemaal niet. Toch denk ik dat het gelukt is. Als je er interesse in hebt, ga gerust eens het verhaal lezen.
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/blindengeleidenhond-cenna-08-10-20211/
Omdat ik zover achtersta met mijn website, heb ik besloten om van bepaalde maanden een samenvatting te maken om toch up-to-date te blijven. Laten we zeggen dat het afgelopen jaar op gezondheidsvlak een jaar vol ups en dows waren en dat deze nog steeds niet voorbij zijn.
Augustus is eigenlijk de 2de beste maand van het jaar na december. Maar deze maand was het iets minder avontuurlijker dan het normaal zou zijn. Alhoewel, iets minder avontuurlijk, maar toch enkele belangrijke gebeurtenissen die gepasseerd zijn. Eigenlijk is augustus in snel tempo aan ons voorbij gegaan. Ikzelf (Manuella) was nog herstellende van covid van vorige maand en grote inspanningen waren voor mij niet weggelegd. Zonde eigenlijk voor onze actieve hondjes. Gelukkig kon ik wel iedere dag mijn deeltijdse job uitoefenen, maar in de namiddag wist ik er toch wel van. Veel interesse in de pc was er dan ook nadien niet. Veel te moe.
Buiten enkele keren naar de losloopweide geweest te zijn, stonden er 2 grote activiteiten in onze agenda genoteerd die gelukkig konden doorgaan.
Onze eerste activiteit ging door op 14 augustus en dit wilde ik wel graag met jullie delen.
Eindelijk! Naar deze dag hebben we met zijn allen naar uitgekeken. Bijna hadden we het nog moeten cancelen als COVID een beetje later bij ons was gepasseerd. Gelukkig was dat niet het geval en kon ons feestje toch doorgaan. De afgelopen weken waren best wel pittig en dit uitstapje kwam dan ook als een geschenk uit de hemel. En het weer, daar moesten we ook al niet over klagen. Het zonnetje was van de partij. Het zal dan wel warm zijn in de feestzaal want daar is geen airco voorzien. Maar we zien wel hoe het verloopt en we gaan het er het beste van maken.
14/08/2022 à een speciale dag en bij toeval dat deze dag nog net vrij was voor een feestje. Een driedubbel feestje. Tazzy en Tripple worden vandaag 3 jaartjes jong, ik (Manuella) verjaar volgende week zondag en we wilden de trainster, de 2 pleeggezinnen en het opvanggezin van Tazzy en Tripple bedanken voor hun geduld, opvang, tijd en energie die ze gestoken hadden in deze 2 fantastische uitgegroeide kanjers. Zonder pleeg- en opvanggezinnen was dit niet mogelijk geweest en hadden we nu geen blindengeleidehond gehad. De reden waarom we de gezinnen in de bloemetjes wilden zetten was ook omdat we op de officiële overhandiging van de blindengeleidehonden in Tongeren die op zondag 8 mei doorging er niet bij waren. Op dat moment waren we op vakantie bij onze 2 vorige blindengeleidehonden Chivas en Cenna die met pensioen zijn. Een weekendje Vlieland dat al lang voor deze datum bekend was, geboekt werd. Dus gingen we onze vakantieplannen niet even annuleren. Dus daarom deze mooie oplossing.
De locatie
We kozen opnieuw voor T’ Rekreatief dat op de grens gelegen is van Wilrijk en Edegem. Een leuke locatie in het groen waar je zowel binnen als buiten kan zitten. T ’Rekreatief is eigenlijk ook een sociaal project die mensen een job aanbieden die iets moeilijker een plekje vinden op de arbeidsmarkt. En ja, een goed doel mag gesteund worden. Het is voor ons de 2de keer dat we er een feestje organiseren want vorig jaar heb ik er mijn 40ste verjaardag gevierd. We waren dus al gekend met de formule van vorig jaar en kozen er opnieuw voor. Een BBQ met een kleine receptie voor de gasten te kunnen ontvangen en om af te sluiten een lekker dessertje. En onze speciale gasten waren de pleeggezinnen van beiden honden en het boardergezin. En natuurlijk, Lorre de trainster van de honden niet te vergeten. Omdat we niet naar de officiële overhandiging in mei van de honden waren geweest, besloten we dan maar een mini overhandiging te organiseren om de pleeggezinnen enz. te bedanken. En het was een geslaagd feestje
Zalig zo een verlengd weekend waardoor alles véél makkelijker geregeld kan worden. Dat was nu hier niet anders. Het kwam ook goed uit dat van ons feestgezelschap niemand morgen moest werken. We besloten al in de namiddag ons feestje laten doorgaan, praktisch, dat we niet te laat moesten eten en dat onze gasten die van ver moesten komen, nog op een normaal uur naar huis konden rijden. Tijdens het ontvangen van de gasten konden we met zijn allen buiten onder de bomen of parasols met een glaasje fruitsap of cava. Natuurlijk, de hapjes die mochten niet ontbreken.
We hebben héél wat cadeautjes gekregen. Correctie! De honden hebben véél cadeautjes gekregen. Op voorhand hadden we een lijstje gemaakt met wat we nog konden gebruiken voor de honden en wat ze zeker wel mochten eten. Het was een succes! T&T zullen zeker de eerste 3 maanden niet omkomen van honger (snoepjes). Ze kregen zelfs beiden een zak hondeneten. Alle cadeautjes moesten T&T ook allemaal gekeurd en besnuffeld hebben.
De BBQ ging binnen in de feestzaal door want het eten werd ook binnen uitgestald. Dan zaten we toch ook zonder wespen en zonder de geur van rokende mensen op het terras. Tijdens de maaltijd zaten beiden honden even in de bench die we van thuis hadden meegenomen. Zo kon iedereen rustig eten. Tijdens de maaltijd had ik de video opname van Vlieland laten afspelen met een fotoreportage. Die bleef dus tijdens de maaltijd zonder geluid afspelen. Het was een leuke middag en ik besloot een speech te doen wat ontzettend goed ging. Nadien tijdens het eten en na het drinken van een slokje wijn… Onee, was het toch zeker niet waar! Ik voelde me niet goed en wilde even wat frisse lucht. Maar helaas, ik ben niet ver geraakt. Daar ging ik weer en viel ik flauw. T&T werden door de beiden pleeggezinnen mee genomen om een plasje te gaan doen terwijl ik terug bij positieven kwam. Dit vond Tripple zo raar dat ze toch even moest komen kijken. Dus Chantal met Tripple toch tot bij mij gekomen en na 2 likjes ging T er weer vandoor.
Uiteindelijk heb ikzelf niet meer veel gegeten op een sorbetijsje na. Maar het heeft toch weer enkele uren geduurd voor ik op mijn positieven was. Ondanks dat ik vandaag al veel had gezeten door mijn pijnlijke benen voelde ik me toch nog slapjes. Dus vanaf vandaag voor mij (Manuella) een NO GO voor Alcohol. Philippe heeft niet veel kunnen doen maar toch ondanks gezorgd dat ik niet teveel ging rondlopen of weet-ik-veel-wat. En er werd altijd gezorgd dat ik zout of cola zou binnenkrijgen.
Iedereen en ja zelfs de kinderen hebben genoten van het feestje. Ondanks dat het geen grote eters waren, vonden ze het een superfeest! Enige reden? Wat denken jullie? Jawel, 2 labradors… Tazzy en Tripple hebben zich ook geamuseerd en de kinderen van het Boardergezin van Tazzy net als de kinderen van Sophie & Dirk, die hebben zich met beiden honden geamuseerd. Ook mochten de honden niet los, maar ze hebben wel op het terrein met de kinderen gespeeld, gerend, gekwispeld. En de nagels van de honden zijn vandaag door Lore ook een beetje bijgeknipt omdat beiden honden toch een beetje lange scherpe nagels hadden.
Tegen 22u sloten we het feestje af en keerden we met een voldaan en goed gevoel naar huis en dan nog een goed gevulde koffer met de bench en alle cadeautjes. We moesten met 2 auto’s naar het appartement rijden want anders zou het niet gelukt zijn. Maar het was zo leuk om fijne en blijde gezichten te zien wat ons ook blij maakte.
Natuurlijk zo een grote activiteit nam wel wat energie van ons in beslag maar ook van de honden. De feestdag van de 15de augustus was dan ook een welgemeende rustdag voor ieder van ons.
Tijdens ons weekje congé van 22 tot 26 augustus moesten we dan onze grote verplaatsing + 1 nacht logement nog doen. Beiden honden moesten dus naar de cardioloog in Stavelot (Luik). Een verre verplaatsing die toch wel 2 dagen bijna in beslag nemen, en ook hier van heb ik een verslagje gemaakt.
Hum… Een weekje congé! Al lang op voorhand vastgezet volgepland met verschillende afspraken. Niet wetend dat we een maand eerder onder de sloef werden gehouden door het monster COVID. Sommige andere geplande uitstapjes vielen in het water omdat COVID zo hard bij mij (Manuella) had ingehakt waardoor mijn lichaam zeer moeilijk kan herstellen. En tot op de dag heb ik nog heel wat klachten. De last in mijn benen is nog steeds aanwezig, net als de vermoeidheid en snel buiten adem. Merkte ook dat ik meer gevoel ben aan migraine aanvallen. Hopelijk was die COVID geen trigger om weer meer last te hebben want de migraine had ik al goed onder controle de laatste maanden.
Voor dat we namiddag naar Tongeren zouden vertrekken, moest ik (Manuella) nog even naar de huisdokter omdat ik al die klachten nog steeds had. Na enkele oefeningen en aanrakingen was er niet dadelijk een verontrustende melding volgens de huisarts (onze vaste HA had net verlof), ik moest mijn lichaam meer tijd geven om te herstellen en dan zouden die klachten vanzelf ook verdwijnen.
Na het eten van een boterham maakte we ons klaar om te gaan pendelen. Beiden honden waren natuurlijk opgewonden want ze mochten hun harnas aan doen. Tuurlijk niet wetend waar we naartoe zouden gaan. Met bus 17 gingen we naar Antwerpen-Centraal. Door werken is de bushalte een 100m verplaatst, maar qua veiligheid ligt de bushalte er nog even slecht aan toe als voorheen. Vele fietsers kennen het reglement niet dat je aan een bushalte moet stoppen om mensen uit te laten stappen. Zo jammer want dit kan voor gevaarlijke situaties leiden. Gelukkig hadden we vandaag geluk. Tazzy en Tripple deden het in het station ontzettend goed en omdat we nog wel even tijd hadden voor dat onze trein kwam, gingen we nog iets drinken en onze 2 honden kregen ook een lekker fris bakje water van de ober 😊.
De treinrit verliep vrij vlotjes en er waren geen obstakels. Normaal zouden we tot Tongeren gaan, maar Ellis kwam ons ophalen in Hasselt station. Dit was voor Ellis iets gemakkelijker want ze was toch onderweg. Tussen velden en over kleine binnenwegen reden we dan naar Tongeren. T&T samen vanachter in het BCG-busje. En wat dacht je? Ze zagen Ellis en dat was een en al enthousiasme. Dat is tegenover vroeger nooit veranderd. Het was een zonnige avond dus konden we buiten op het centrum een broodje eten terwijl de honden rondliepen. De andere honden die in het centrum verbleven om hun training te vervolledigen, die zagen we dus niet. In de avond toonden we Ellis nog ons vakantieboek van Vlieland van Chivas en Cenna waar ze terecht waren gekomen. Rond half 10 nog een plasje en toen kropen we in ons bedje.
Goedemorgen! Even verdwaasd wakker worden om te ontdekken dat je ergens anders slaapt vannacht. Philippe had een andere kamer dan ik en hij had goed geslapen. Philippe kan overal slapen en slaapt veel gemakkelijker dan ik. Door de pijnlijke benen kon ik al moeilijker mijn draai vinden en was toch ook wat onrustig. Uiteindelijk in slaap gevallen en toen ik deze ochtend wakker werd, lag er zo een klein hondje tegen mijn benen aan. Ze kwam contact met me zoeken en ze voelt ook zo goed aan als ik onrustig ben. Tripple is zelf ook een gevoelig hondje en we zijn dus een perfecte combinatie. We kwamen in de keuken en Ellis ging met onze 2 honden even naar buiten voor hun boodschap. Ze hadden beiden in de slaapkamer rond 7u al gegeten waardoor hun eten voldoende gezakt was om een boodschap te gaan leggen en even te gaan rennen. Terwijl aten wij een boterhammetje met af en toe een babbeltje als er iemand van het BCG-team binnenkwam.
Omstreeks 9u30 vertrokken we richting Stavelot (Luik) waar onze hondjes hun cardio onderzoek krijgen. Ik reed met Ellis mee en Philippe met Inge die nieuw was binnen de BCG-familie en met de tijd de dierenartsbezoekjes zou mee afleggen. Gezellige babbel met Ellis gedaan en ook wat herinneringen over Chivas en Cenna opgehaald. Het was te merken dat het volgende weekend het Formule 1 (autorace op circuit van Spa-Francorchamps) zou zijn. Vanaf de autosnelweg was dit al te merken en Ellis vertelde dat de weides vlak bij de cardioloog ook vol zouden staan. De cardioloog kan zelfs meegenieten van het geluid.
Onderzoek
Daar zit je dan in de wachtruimte te wachten tot je aan de beurt bent. Eigenlijk hier nog nooit andere dieren gezien buiten die van ons. Tripple is altijd hare rust zelve bij de dierenarts tegenover haar broer. Die moet alles besnuffeld hebben, kan niet stil zitten en is zeker niet zo rustig als zijn zus. Vandaag mochten we met zijn allen mee naar binnen. Eerst mister T op de tafel. Philippe er langst en zijn hartonderzoek verliep vlotjes. Ach, voor hem moest het allemaal niet te lang duren. Dus zodra hij klaar was, de plakkers overal verwijderd waren, mocht hij van de tafel. En maar likjes geven en zijn blijdschap toen dat het voorbij was. Als beloning kreeg hij nog een koekje en toen was het Tripple haar beurt. Ze kon niet wachten tot de tafel voldoende was gezakt want ze was er klaar voor. Zij blijft tijdens het onderzoek iets gemakkelijker liggen en geniet er precies ook nog van. Best wel een goede patiënte bij de dierenarts.
Gelukkig, een goede diagnose. Altijd fijn om te horen. Tripple was wel iets actiever en fitter dan Tazzy, maar helaas mag zij haar voedingssupplementen die ze neemt niet stoppen. Dit zal altijd voor heel haar leven zijn. Tazzy mocht met de zelfde supplementen stoppen wat natuurlijk héél goed nieuws was. En ondanks hun afwijking, mochten ze blijven verder doen zoals ze nu bezig waren. Altijd fijn om te horen als ze goed nieuws krijgen. Zo keerden we met een voldaan gevoel terug naar Hasselt waar we op de juiste trein naar Antwerpen werden gezet, klaar om morgen verder te gaan met ons dagelijkse rituelen in het leven.
Buiten deze activiteiten genoten we ook nog van een verjaardagfeestje bij Philippe zijn zus waar de twins en Emma genoten van T&T, gingen we nog een paar keer wandelen en genoten we gewoon van de momenten als we ons even goed voelden. Zo is de zomervakantie voorbij gevlogen, en hebben we eerlijk gezegd niet veel beseft van de zomer van 2022. Laten we hopen dat we zo een zomer niet meer hoeven mee te maken.
Groetjes het Phima team.
Dag lieve lezer!
Fijn dat jullie onze berichten nog meelezen en dat is fantastisch. Helaas hebben we jullie de laatste tijd gewoon wat moeten laten wachten op leesstuf van onze kant uit. Er is zoveel gebeurd op privévlak waardoor ik en Philippe er niet aan toe kwamen blogberichten te schrijven. Gelukkig hield ik (Manuella) wel wat notities bij van het afgelopen jaar die ik nog wat moest uitschrijven en ik hoop in de komende weken jullie mee te nemen op onze avonturen die gebeurd zijn in het afgelopen jaar.
En ik beloof jullie, ondanks dat het in het komende jaar ook ontzettend druk zal worden, zal ik meer van ons laten horen want uiteindelijk is het toch de hele opzet van de website dat ik jullie mee laat genieten van de avonturen van onze gepensioneerde blindengeleidehonden en huidige blindengeleidehonden.
Daarom hier al enkele verwijzingen naar verschillende blogberichten op onze website van juli 2022:
dhttps://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/15/covid-toch-heftig-bij-het-baasje/
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/13/even-kort-op-de-bal-spelen/
Dag lieve lezer!
Fijn dat jullie onze berichten nog meelezen en dat is fantastisch. Helaas hebben we jullie de laatste tijd gewoon wat moeten laten wachten op leesstuf van onze kant uit. Er is zoveel gebeurd op privévlak waardoor ik en Philippe er niet aan toe kwamen blogberichten te schrijven. Gelukkig hield ik (Manuella) wel wat notities bij van het afgelopen jaar die ik nog wat moest uitschrijven en ik hoop in de komende weken jullie mee te nemen op onze avonturen die gebeurd zijn in het afgelopen jaar.
En ik beloof jullie, ondanks dat het in het komende jaar ook ontzettend druk zal worden, zal ik meer van ons laten horen want uiteindelijk is het toch de hele opzet van de website dat ik jullie mee laat genieten van de avonturen van onze gepensioneerde blindengeleidehonden en huidige blindengeleidehonden.
Daarom hier al enkele verwijzingen naar verschillende blogberichten op onze website:
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/08/onze-eerste-uitstap/
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/09/eerste-keer-slapen-op-verplaatsing/
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/13/even-kort-op-de-bal-spelen/
Blijf zeker verder lezen want in de komende dagen volgen er nog heel wat updates.
Liefs
Wat ook bij ons als een zonnige dag begon eindigde in een grijze dag toen we het droevige nieuws vanuit Vlieland ontvingen dat Cenna (Philippe zijn 1ste blindengeleidehond) onverwacht de regenboogbrug is overgestoken. Ondanks dat ze een fantastisch gouden mandje had en niet meer bij ons woonde, kwam dit nieuws als een bom binnen.
Lieve Cenna, bedankt voor je goede zorgen want samen met Philippe heb je veel avonturen beleefd en was je een fantastische be(geleidster) en bij je huidige baasjes Joyce en Ies genoot je van je welverdiende pensioen. We zullen je missen. Bedankt voor je vrolijke lieve karakter meid en al je warme knuffels. Ook ik als je vrouwtjesbaasje zal je enorm missen.
Rust zacht lieve Cenna
°08/10/2011- +15/04/2023
Goeiemorgen, goeiemorgen!
Blij dat ik jullie weer ontmoeten mag. En vandaag nemen we jullie mee op avontuur naar de losloopweide met de zwemvijver (een kleine vijver dan) waar de honden even in kunnen ravotten.
Gelukkige voelde Philippe zich vanochtend al wat beter en zijn koorts was gezakt tot onder de 38°C waar ik natuurlijk ontzettend blij om was. De afgelopen dagen voelde Philippe zich helemaal niet lekker. Deze ochtend was het dan gelukkig droog weer en besloten we dus naar de losloopweide te gaan. Onze 2 honden even belonen om hun pootjes even te strekken maar ook dat ze even hun energie kwijt zouden kunnen. Tripple heeft in de afgelopen dagen gewoon kunnen werken, maar Tazzy niet. En zo even je neus buiten steken op een zondagochtend, dat kan geen kwaad. Als we hier vertrekken hebben de honden altijd hun harnas aan tot we aan het begin van het park komen. Daar doen we dan het harnas uit tot aan de losloopweide. Zo kunnen beiden honden dan ook snuffelen, even aan de leiband wandelen en ook even genieten. Gelukkig is het niet druk om 10u in het park waardoor we met onze witte stok kunnen lopen.
Aan de losloopweide aangekomen waren beiden best wat opgewonden. Wat wil je? Al die vreemde geuren van andere honden. Dat is toch niet abnormaal. Tripple zat al redelijk snel in het water tegenover Tazzy die uiteindelijk zijn zusje toch volgde. Gelukkig zijn het geen echte zwemmers en blijven ze aan de zijkant. Ze blijven toch steeds de bodem onder hun pootjes voelen. Daar zijn we dan toch we blij om. Maar wat genoten onze 2 kanjers toch van dit uitje. Ongeveer zijn we een uurtje op de weide gebleven om dan nadien weer naar huis te keren.
Tripple die was veel natter dan Tazzy, maar dat maakt op zich niet veel uit. Tegen dat we thuis zijn ze beiden weer helemaal opgedroogd en moeten we ze maar een beetje afdrogen om het zand uit hun vacht te krijgen. Na onze uitstap werd het een luie zondag en kijken we nog wat naar sport op de televisie.
Morgen is het weer een nieuwe werkweek.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
