Even een update vanuit Vlieland. Momenteel is het er ook lekker koud zoals bij ons in BE maar dat vinden deze zwartjes niet erg! Vorige week waren ze een beetje ziekjes geweest (vermoedelijk hun neus teveel achterna gezeten), maar ondertussen gaat het weer wat beter! Ze genieten van hun oude dag van wandelingen, takken of dennenappels eten… En natuurlijk lekker niks doen. Vlieland een echt hondenparadijs voor 2 gepensioneerde blindengeleidehonden.
Wat gaat de tijd toch zo snel. Een maand geleden zaten we nog op het prachtige Vlieland te genieten van de ontmoeting met Joyce en Isaac met en onze 2 gepensioneerde kanjers Chivas en Cenna die ons kwamen begroeten. Nog even een mooie herinnering om het af te leren 😀😀
Aan de toren van Vlieland (Nederland) een maand geleden.
Vandaag
Maar nu keren we terug naar de realiteit van vandaag. Op 1 juni begint de meteorologische zomer en die duurt tot en met 31 augustus. Wat gaat de zomer anno 2022 brengen? Gaan we mooi weer hebben, gaan er weer hittegolven de revue passeren? Afgaand op het mooie voorjaar denk ik toch wel dat we ons wel aan zwoele zomerdagen mogen verwachten. Gelukkig hebben we nu wel 1 voordeel. Sinds vorige zomer hebben we een airco in huis. De aankoop was vooral in functie voor Chivas en Cenna die veel last hadden van de hitte vorig jaar en natuurlijk ook weer in ons voordeel. De hitte op ons terras is soms niet te verdragen. Maar we zullen wel zien wat de zomer van 2022 ons zal brengen.
In de afgelopen week is er eigenlijk niets speciaals gebeurd. Ons leven is momenteel maar saai moeten we toegeven. Echte al te grote uitdagingen hebben we eigenlijk nog niet gedaan. Helaas hadden we daar ook niet de behoefte aan. Zoveel regels die we in de afgelopen 2 jaar moesten naleven en dan nog eens 2u op een trein/bus heen en 2u terug met een mondmasker? Nee dank je! Ondanks dat de regels versoepelde op 23 mei wilde we toch nog niet het risico nemen. We zijn al zo flink geweest en onder de radar gebleven. Maar buiten de hoog noodzakelijkste dingen leiden we momenteel maar een saai leven 🙁.
Grenzen verleggen.
Eigenlijk wordt het toch wel eens tijd om onze grenzen wat te gaan verleggen. Eens afspreken met vrienden buiten onze bubbel of perimeter van 10 km rond Antwerpen. Eens een uitstapje naar zee, naar Limburg, eens lekker gaan eten met familie of vrienden. Eens op logement gaan. Vooral héél belangrijk…de trein terug wat vaker nemen. Het is zonde dat Corona er anders over heeft beslist maar eigenlijk hebben Tazzy en Tripple nog niet zoveel de trein genomen (toch niet bij ons). Dus daar willen wij wel wat meer werk van gaan maken. Uiteindelijk zijn we afhankelijk van het openbaar vervoer en daar moeten we terug meer gebruik van gaan maken. In de afgelopen 2 jaar zijn we een beetje lui geworden om gebruik te maken van een taxi dienst of alles maar uit te stellen.
Maar…er komen al uitdagingen aan voor de maand juni en meteen al 2 uitstapjes met de trein. * Half juni gaan we eten bij vrienden in Geel * Eind juni hebben we met het pleeggezin van Tripple in Haacht afgesproken. Dus 2 leuke vooruitzichten waar we zeker een verslagje van zullen brengen. Blijf zeker onze blog volgen voor meer leuke verhalen.
Goeiemorgen! Vandaag met z’n allen de deur uit! Voor mij (Manuella) en Tripple is dat dagelijkse kost en al zo een gewoonte. Blij dat ik toch op dit punt een vast ritueel heb in de ochtend. Samen met Philippe en Tazzy vertrokken we richting de bushalte. Onze wegen splitsen zich als we het ‘Ooievaarsnest’ (klein straatje voor voetgangers) uitkomen. Philippe gaat dan naar links richting de Boomsesteenweg om daar de privé bus van BASF te nemen. Een gekende route voor hun, al lopen zij deze route momenteel maar 2x per week. En ik met Tripple liepen gewoon naar onze vaste bushalte. Naar het Sint Augustinus ziekenhuis
Normaal moest vandaag Yam. Komen als onze vaste poetshulp, maar ze was ziek. Dat kwam dan wel een beetje goed uit, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Yam. Komt hier al meer dan 2 jaar poetsen en ze kan makkelijk de deur achter zich dicht doen. Vandaag moest ik naar het Sint-Augustinus. Vorige keer was Tripple niet mee geweest, maar vandaag besloot ik dat wel te doen. Een niet al te moeilijke route, maar toch elke keer verandert er wel iets.
De paaltjes vanuit de lockdown periode zijn eindelijk weggehaald. Er was een heel hindernissen parcour voorzien, alsof je in een pretpark moest aanschuiven wat het er voor ons niet makkelijker op maakte. Al helemaal niet voor de hond omdat het van die geïmproviseerde paaltjes waren met zwarte linten op heuphoogte. Niet zo simpel voor een hond volgens mij. Heb daar toch een paar keer hulp bij gekregen om door het doolhof te geraken van omstaanders.
Maar vandaag waren ze verdwenen! Na de 1ste aanmelding in de inkomhal aan die digitale zuilen (met hulp) moest ik me toch weer eens voor de 2de keer aanmelden aan de balie van de dienst waar ik moest zijn. Ik kom hier toch al meer als 2 jaar bijna en toch moet ik me opnieuw net als vorige keer aanmelden. Bij de balie begrepen ze het ook niet, maar vermoedelijk zal het aan hun systeem liggen want momenteel zijn ze in het ziekenhuis aan het overschakelen naar een ander digitaal platform.
TDCS
We waren een 15-min. Wel wat te vroeg, maar als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan kom je liever te vroeg dan te laat. Enige kleine nadeel is dat het zo warm is in het ziekenhuis en dat het dragen van een mondmasker nog verplicht is. Niet dat het me uitmaakt, maar als je inspanningen hebt gedaan en even op adem wil komen… Maar goed, we klagen niet! De dubbele sessie verliep zoals altijd wel vlotjes en deze keer bleef Tripple dan ook netjes 45min. langst mijn relaxzetel liggen.
Vorige keer was dat niet zo het geval! Precies of ze wat onrustig was. Ik weet het niet. Ze kwam contact zoeken met me en besloot de vorige keer dan ook maar op de relaxzetel te klauteren. Ook al kostte het haar enorm veel moeite. Maar deze keer, deze keer ging het allemaal goed. Hier kon ik haar nu eigenlijk ook wel loslaten in die kleine ruimte. Buiten de therapeut komt eigenlijk niemand in de behandelkamer. Tijdens de sessie is het dan ook een rustmoment voor mezelf want soms voel ik die stroomschokjes toch wel en zijn de prikkels enorm heftig. Na zo een hersenstimulatie ben ik dan ook iedere sessie wel uitgeput.
Een cadeautje
Thuis gekomen moest ik nog even de brievenbus checken en eerlijk? We waren aangenaam verrast. Zowel wij als Rudi en Diane hadden een mooi cadeautje vanuit Vlieland gekregen. Ik wist wel dat Rudi en Diane nog een cadeautje gingen krijgen, maar had niet verwacht dat wij er ook eentje zouden krijgen. Dat was zo pakkend en emotioneel. Joyce had van die 4 fantastische dagen de mooiste foto’s in een verjaardagskalender gegoten. Een kalender die jaarlijks herbruikbaar blijft. En ja, heerlijk! Alle verjaardagen van ons allen net als de honden, behalve van Lita stonden er op genoteerd. Een reden om de verjaardagen nooit meer te vergeten. Maar wel mooi gemaakt. We zullen er misschien niet veel van zien, maar zijn alleen nog aan het denken waar we deze zouden kunnen ophangen in ons appartement. Op vele plaatsen hangt de verjaardagskalender op het toilet, maar eerlijk gezegd? Ik zou niet weten waar we deze moeten hangen. Dus dat moeten we toch nog even bekijken. Maar we waren er wel heel blij mee. Bedankt lieve Joyce!!!
Goeiemorgen, om half 5 werden we al gewekt door 2 blondjes. T&T sliepen gewoon bij ons in de kamer en hadden hun matje aan de kast liggen. Toch stiekem ergens in de nacht was Tripple heel stilletjes op bed gesprongen om tegen mijn benen te komen liggen. Ondanks dat ik een moeilijke slaper ben, was ik toch moe en had ik hier niets van gemerkt. Blijkbaar moest Tazzy toch zo nodig naar buiten om een boodschapje te doen dat ik maar mopperend ben opgestaan. Ach, even mijn ochtendhumeur. Blijkbaar was ook net het zonnetje wakker aan het worden in die mistige lucht. Het had afgelopen nacht goed geregend want de stenen op het terras waren nat. Na het ochtendplasje van beide honden besloten we nog een poging te doen om wat te slapen. Maar natuurlijk, zo simpel is dat allemaal niet met honden die graag dicht bij je liggen.
Ochtend
Er was geen tijd vermeld wanneer we aan de ontbijttafel werden verwacht, maar rond half negen hoorden we al gestommel in de keuken en kwam er een heerlijke geur van afbakbroodjes onze slaapkamer ingerold. Zelfs de honden werden hier vrolijk van en duwde de deur helemaal open die op een kiertje stond. Blijkbaar was het geen evidentie om de juiste temperaturen te vinden van die oven, maar gelukkig is het toch gelukt dankzij onze medebewoners. Dit hadden Philippe en ikzelf niet meer kunnen doen en 3 jaar geleden hebben we dan ook beslist dat onder ons tweeën op vakantie gaan niet meer te doen is met onze 2 blindengeleidehonden. Dat vraagt voor mij als zwaar slechtziende zoveel energie dat het op den duur geen ontspannende vakantie niet meer is.
Rondje vuurtoren
Nadat we allemaal ons buikje vol hadden gegeten, zowel mens en dier besloten we het eten nog even te laten zakken. Vandaag was het jammer genoeg geen helderblauwe dag zoals gisteren maar eerder grijs weer en een beetje mistig. Om 11u hadden we bij Joyce afgesproken om het gekende toertje rond de vuurtoren te gaan lopen. Chivas en Cenna kennen deze route en nemen ons z’n allen wel mee op sleeptouw.
In de Dorpstraat mochten de honden niet los, maar toen we op de dijk kwamen en het bekendste trapje van Vlieland passeerde mochten alle honden inclusief Lita gewoon los. Eigenlijk niet te geloven. Nog geen 50m van de Waddendijk ligt de Dorpstraat en toch was er op de dijk geen mens te bespeuren op een aantal zielen na. De honden vonden het loslopen precies wel leuk. Zowel voor T&T en Lita was het de eerste keer dat ze vrij waren. En dat we het geweten hebben. Op een gegeven moment kreeg Tripple het helemaal. Even haar emmertje leeggieten dacht ze door maar te rennen en even niet te luisteren. Door het dolle heen was ze van blijdschap. 5 minuten later keerde de rust terug en kwam ze netjes naar ons toe. Het appèl commando had hier op moment niet veel zin. Op de route moesten we ze even 1 keer vastmaken omdat we een drukkere plek op het eiland passeerde, maar gelukkig was het niet druk op moment van passeren.
De vuurtoren
We namen een andere weg naar de vuurtoren. De weg waar ook de auto’s en fietsers rijden die we niet tegenkwamen. De andere weg was een iets moeilijkere route omdat het met veel trappen was en we de harnassen niet bij hadden en het voor Chivas en Cenna ook wat te moeilijk was. Een redelijke beklimming, maar toch genoten we ervan. Tripple en Tazzy gingen hun neus vooral achterna. Zoals in het verleden merkte we toch dat Chivas nog steeds in de buurt van zijn roedel bleef en vaak liep hij vlak achter mij (Manuella). Zonder zorgen kon ik met hem wandelen, maar dat is met Tripple na 7 maanden nog niet het geval. Trouwens in België mogen de honden ook nergens loslopen en ook weer hier moeten we steeds over een paar extra ogen beschikken die de honden in de gaten kunnen houden.
Na een stevige wandeling, want de vuurtoren ligt op het hoogste punt van Vlieland was het even tijd om uit te rusten en werden er enkele mooie foto’s gemaakt van ons met de vier honden. Blond-zwart-zwart-blond. Maar om de vier honden tegelijk naar de lens te laten kijken, dat was blijkbaar niet evident. Ook werden er enkele groepsfoto’s van het hele reisgezelschap gemaakt en uiteindelijk is het gelukt om de vuurtoren er toch mee op te krijgen.
De heide
We wandelden verder naar een groot stuk heide wat erg leek op een Alpenweide volgens Joyce. Een echt stukje natuur waar het zo stil en rustig was en een plekje om tot rust te komen. Heerlijk. Blijkbaar een van de lievelingsplekjes van C&C want blijkbaar liggen hier toch heel wat dennenappels waar ze toch graag liggen op te kauwen. En dat was vandaag niet anders met die 2 zwartjes. T & T strekten liever hun pootjes door lekker heen en weer te rennen en met een stok te spelen. Zij hadden niet zoveel interesse in die dennenappels. En Lita, Lita ontdekte ook dat ze pootjes had gekregen en was ook een vrolijk hondje. Op deze manier hadden Philippe en ik haar nog niet meegemaakt. Zo levendig, zo rollenbollen op haar rug. Op den duur was het geen wit hondje meer maar was het een grijs hondje. Het was fijn om alle vijf de honden zo uitbundig te zien. Zelfs het mensenvolk voelde zich uitgelaten en zeer ontspannen.
Namiddag rusten
Toen we terug in de Dorpstraat aankwamen namen we afscheid van Joyce en de honden. C & C waren toch wel toe aan een grote rustpauze en eerlijk gezegd, ik denk wij met z’n allen ook wel. Nog even enkele boodschappen snel doen in de Spar terwijl de mannen bij de honden buiten bleven wachten. Honden niet in functie, dan mogen ze hier ook de winkel niet binnen. Bij de drogisterij van het eiland (een soort Kruidvat) hadden we Tripple mee binnen genomen en het winkelpersoneel was enthousiast om de opvolger van Chivas te ontmoeten. Lita mocht enkel op de arm mee binnen, maar normaal mocht Tripple ook niet binnen. Ik wilde haar meteen naar buiten brengen, maar het was geen probleem voor het personeel.
Namiddag besloten we de strandwandeling maar te laten voor wat het was want iedereen had wel even een dipje. Zelfs voor de eerste keer in lange tijd besloot ik (Manuella) even op bed te gaan liggen omdat ik zo uitgeput was en dat mijn energiepijl en zich het aangaven. Normaal is Philippe diegene die op bed gaat liggen maar voor een keertje heeft hij zich in de zetel gelegd om wat te rusten en de honden in de gaten te houden. Het was jammer genoeg aan de frisse kant om buiten op het terras te zitten en je kon de honden ook niet gewoon buiten laten omdat de tuin niet was afgesloten.
4 uitgeputte honden. Foto links Tazzy en Tripple. Foto midden Cenna en foto rechts Chivas
Uit eten op Vlieland
In de avond lekker gaan eten bij restaurant ‘De Lutine’. Er was een grote tafel voor ons gereserveerd waar de honden onder de tafel konden liggen. Hier waren T & T wel in werkfunctie en de route van het appartement naar het restaurant deden ze ontzettend goed. Bij Joyce en Ies werden ze wel nog even enthousiast begroet door C & C die vanavond niet meegingen omdat ze al een drukke dag hadden gehad. Strakjes na het eten zouden we hun nog wel zien.
In het restaurant was het een gezellige drukte, met momenten wel een beetje te druk omdat er nog een grote groep achter ons aan het tafelen was. Met momenten heb ik (Manuella) met toch even afgezonderd omdat het zo druk werd in mijn hoofd en ik de conversaties op den duur niet meer kon volgen. Maar wat hebben we met zijn allen wel lekker gegeten en ik moet toegeven dat ik in de avond en nacht geen buikklachten heb gehad. Ik heb volledig lactosevrij gegeten. Ter afsluiting van de avond nog een tasje thee bij Joyce en Ies gedronken en voor dat het volledig donker was keerden we terug naar het appartement. Nog even bijkletsen om dan met een goed gevoel opnieuw te gaan slapen.
Gisteren 14/08/2022, gelukkige verjaardag aan the double T-team. Hiep hiep hoera want Tazzy en Tripple wordn vandaag 3 jaar. En aan alle genodigden een dikke merci om aanwezig te zijn op ’the tripple of tree party’.
Met een glimlach kijken we met een voldaan gevoel terug op de afgelopen uren die fantastisch waren voor mens en dier.
Ik post hierover nog een vervolg omdat ik toch wel wat te vertellen heb over deze dag.
Bewust hadden we het nog niet al te uitgebreid vertelt aan iedereen, maar begin mei zijn we een weekend in Vlieland geweest om Chivas en Cenna te gaan bezoeken. Graag willen we een korte video samenvatting met jullie delen die toch wel de moeite is. Deze video op Youtube is deze keer niet ingesproken wat ik anders wel doe, maar ik zou zeggen: “Geniet ervan!”
Laat gerust een reactie achter over onze video en abonneer je op ons YouTube kanaal voor meer leuke video’s van Tazzy en Tripple, maar ook van Chivas en Cenna of zelfs van Manuella haar passie piano als ze aan het spelen is.
iedere laatste woensdag van april is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Je weet wel, die trouwe en
slimme viervoeters die blinden en slechtzienden van hot naar her weten te brengen zonder dat zij tegen paaltjes en bankjes op knallen. En ja, hier hebben wij er ook zo een twee rondlopen die ons van hot naar her brengen. Best wel handig zo een blindengeleidehond, want lopen zonder iets te zien is een rotklus. Blindengeleidehonden maken ons leven dan ook veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.
Het is een Dag die puur bedoeld is om geleidehonden even te bedanken voor hun harde werk en hun onmisbaarheid in onze samenleving. Dus als je een blindengeleidehond in je buurt kent net als het baasje, weet dan dat de meeste baasjes hun geleidehond al extra verwennen die dag. Sta er dan even bij stil wat een enorme waarde deze geleidehonden hebben voor hun baasje om van punt A naar punt B te gaan.
De Dag van de Geleidehond is in het leven geroepen door de Royal Society for the Blind Guide Dog (uit Engeland. Eigenlijk is dit wel goed dat het in het leven is geroepen. Iedere dag plaatsen ze wel iets of iemand in de bloemen: ‘dag van het kind’, “dag van de armoede’, ‘dag van de vrede’, dus waarom geen ‘dag van de geleidehond’. En nee, deze dag is voor ons net als een andere dag in het jaar. Je geleidehond moet je iedere dag verwennen, iedere dag bedanken als deze jou van hot naar her heeft begeleidt.
Django (Manuella) blindengeleidehond van 2007 tot 2013Chivas (Manuella) links en Cenna (Philippe) rechts. Beiden blindengeleidehond tussen 2014 en 2021Tazzy (Philippe) links en Tripple (Manuella) rechts. onze blindengeleidehonden vanaf november 2021 tot op heden.
Nadat wij naar een familiefeestje in Duitsland waren geweest is het toch steeds leuk om terug thuis te komen op Vlieland. En wat een enthousiasme met onze 2 zwartjes. Heerlijk rondje vuurtoren! Ik heb Chivas en Cenna gemist hoor, hoewel je in Willingen natuurlijk ook prachtig kunt wandelen 😍 . Enkel sfeerfoto’s met deze kanjers.
Wat een avontuurlijke dag werd het vandaag. Vandaag kwamen we met zijn allen samen bij Philippe zijn ouders om samen te zijn. Wij met de honden, Sophie met haar gezin en natuurlijk mijn ouders. Dat hebben we toch wel gemist moet ik toegeven. Oké, het is altijd wel een drukte met veel prikkels, maar toch… het samen zijn met de familie is voor ons ook wel belangrijk. En zeker als je omringd wordt door de kleine simpele dingen van het leven waaronder het geven, het delen en nemen van de vriendschap en liefde. En dat je aanvaardt wordt zoals je echt bent. Daar draait het samenzijn tijdens zo een feesten toch ook om?
Vandaag was het niet anders en vierden wij ook het Paasfeest. De paashaas had net voor de komst van de kinderen nog de chocolade eieren verstopt en het was grappig hoe de paashaas in de tuin rondhuppelde. Sssttt! Dat mogen wij niet tegen onze jonge lezers vertellen, maar we hebben ze wel gezien of beter gezegd gehoord. Al maar goed dat de kinderen in aantocht waren want de chocolade begon al redelijk snel te smelten.
De honden
Ja, ook de honden hebben de paashaas zien rondhuppelen en zaten in de kleine weide die er altijd wel is voorzien voor elke hond die er was. Likkebaardend zaten Tazzy & Tripple aan de omheining te wachten om eruit te mogen en vooral Tripple was niet gelukkig met deze situatie dat ze in de weide zat. We hadden haar eigenlijk nog niet zo horen piepen, maar voor alles is een eerste keer. Tazzy & Tripple, jullie zullen nog geduld moeten hebben tot de tuin chocoladevrij is voor dat jullie mogen komen. Gelukkig was er in de weide ook wel schaduw voorzien waar de honden toch konden gaan liggen. Maar denk je nu dat ze dat deden? Nee hoor! Ze zaten liever te zeuren aan de omheining om eruit te mogen. Natuurlijk moesten de honden wachten tot de tuin chocoladevrij was en dat alles was opgeruimd want chocolade is giftig voor een hond.
Allerlei lekkernijen
Uiteindelijk besloten we de honden toch nog even te laten wachten want oma had toch enkele lekkernijen voorzien. Warme en koude hapjes en ook opa had zijn lekkere frietjes weer gebakken. Dus tussen het terras en in de keuken was het dus even veel te druk en ook niet veilig voor de honden of ons. Het was dan beter om nog even te blijven in de weide. Toch hadden de kinderen geen geduld meer en wilde ze gaan spelen, gaan knuffelen met de honden tussen het eten door. Ja kinderen hebben niet altijd een zittende poep om rustig te blijven zitten tijdens het eten. De kinderen kwamen vragen of ze met de honden mochten gaan spelen. Dat was voor ons wel even een spannend moment want hoe zouden de honden nu reageren op de kinderen zonder aan de riem te hangen en zonder een Bench. Ze hadden elkaar bij kerstmis al ontmoet maar toen zaten de honden rusten in de Bench. We zullen dus zien wat er gaat gebeuren.
De honden en kinderen tezamen.
Ach, uiteindelijk de zorgen die we hadden was helemaal nergens voor nodig. De beiden honden waren tegenover de kinderen véél voorzichtiger dan tegenover ons als volwassenen. Natuurlijk waren T & T wel enthousiast en wilde ze spelen en knuffelen, maar ze waren wel heel rustig en tastte de grenzen af van hoe veilig het was om te spelen met de kinderen. Dat is eigenlijk toch wel knap want Chivas en Cenna deden dat ook. Ze waren ook altijd voorzichtiger met kinderen dan met volwassenen.
Alles verliep goed en nadat we hadden gedaan met eten mochten de honden uit de weide om tegen iedereen een goedendag te kunnen gaan zeggen en op verkenning te gaan samen met de kinderen die dat natuurlijk geweldig vonden.
Voetbal
Op een gegeven moment besloten de kinderen te gaan voetballen al moesten ze voorzichtig zijn met Loïc zijn enkel, maar ook hijzelf had wel zin om te sjotten. Met hun mooie paaskleren voetballen maar. Zelfs de meisjes deden mee en natuurlijk vonden de beiden honden dit geweldig. Het was een voorzichtige voetbalwedstrijd waarbij eigenlijk de honden maar moesten proberen te bal te vangen en dat was wel leuk om te zien. Tripple heeft precies wel wat voetbaltalent want ging één van de meisjes eens even tackelen om de bal te hebben. Gelukkig werd de bal niet kapot gebeten. Daar waren wij al blij om.
Een zaligheid om hier van mee te kunnen genieten. Op een mooie zonnige lentedag samen met je familie doorbrengen met spelende kinderen en honden die goed overeen komen. Wat moet een mens nog meer hebben? Dit maakt ons al gelukkig omdat dit iets simpel en kleins is en wat voor ons enorm waardevol is. Helaas komen aan mooie liedjes ook een einde en moesten wij rekening houdend met het openbaar vervoer de bus op tijd naar huis nemen. Besloten de bus van kwart voor acht te nemen want zo waren we nog net voor het donker thuis. Ja, in Antwerpen heb je de luxe om de bus om 22u nog te nemen maar liefst niet in het donker. Beiden honden hadden een stevig staptempo voorzien waardoor we de bus nog tijdig haalde. Ook de route naar huis was vlotjes verlopen waardoor we met zijn allen met een voldaan gevoel ons dag konden beëindigen.
Als Limburgse mag ik toch trots zijn waar ik nu sta in mijn leven. Zo fier op mijn roots, op mezelf en vandaag kan en mag ik mijn Limburgse gastvrijheid nog eens tentoon stellen. Toch is het wel te merken dat ik mijn band met Limburg aan het verliezen ben. Hoe erg dit ook klinkt, hoe pijnlijk het ook aanvoelt, dat is best wel een heftige confrontatie. Het draadje dat mij nog verbind met Limburg is nu toch wel flinterdun aan het worden.
Gelukkig is er nog een kleine connectiviteit met Limburg die me toch de kracht en energie geeft om te blijven hopen en geloven in het goede van andere mensen. Toch stel ik me vaak de vraag af of het nog wel zin heeft dat ik blijf hopen, terwijl ik vaak teleurstellingen moet verwerken die mijn energiepijl de grond inboren. Wordt het niet tijd mijn eigen raad eens op te volgen en dingen los te laten waar ik toch niets aan kan veranderen? Wordt het niet tijd om te genieten van wat er wel waarde geeft aan mijn leven in plaats van mij te blijven pijnigen? Ik denk dat het tijd wordt om een andere weg in te slaan en het negatieve achterwege te laten.
Leuk bezoek
Maar vandaag werden we opgevrolijkt door leuk bezoek uit Limburg. Toch positieve noot vanuit Limburg. Mijn papa & Hilde kwamen vandaag op bezoek en deze keer was het niet om samen boodschappen te gaan doen in de ‘ALDI’ of weet-ik-veel-waar, maar vandaag was het een uitgebreidere kennismaking met T&T. Bij hun vorig bezoek (kerstmis) was dit iets moeilijker omdat we de eettafel hadden gedekt voor 6p. en dat we ook een lange tafel bij moesten bijzetten om ons kerstbuffet te kunnen uitzetten. En natuurlijk, iedereen was feestelijk gekleed en met dat enthousiast begroeten van T&T zou dat niet goed komen vreesden we. Maar vandaag was dat helemaal anders
Enthousiasme van de honden
Bij het binnenkomen van papa en Hilde hadden we de honden even in de bureau gezet. T&T waren wel ongeduldig en moeten hun uitgebreid laten horen. Gelukkig hadden we nu een hoger veiligheidspoortje voorzien waardoor Tazzy niet meer erover kan springen en gelukkig heeft hij het tot nu toe niet meer gedaan. Ach, het enthousiasme van die 2 toch ook. Er zijn niet veel mensen die de honden echt kunnen negeren tot ze rustig zijn. Ze werden begroet door ons bezoek en als ze rustig bleven wachten werden ze gestreeld, maar als ze tegen het poortje sprongen dan hield het strelen op.
Nadat de kalmte een beetje teruggekeerd was en we dachten dat T&T ook helemaal gekalmeerd waren, gingen we met zijn allen naar de tuin waar T&T even uitgebreider zonder tussenpoortje kennis konden maken. Dat verliep ook redelijk goed buiten dat ze nog graag opspringen. Iedereen zegt wel dat we dit moeten afleren, maar op 4 maanden dit afleren met alles wat we in de afgelopen maanden al hebben geleerd en ontdekt? Ja, dat is niet altijd even simpel. Zeker met zo een kangoeroe als Tazzy is dit geen evidentie en zeker niet als hij zo onverwacht opspringt en je het in ons geval niet meteen zien aankomen. Tripple daar en tegenover springt wel minder, maar is dan weer een hond met een zeer actieve tong. Een tong die ze niet altijd onder controle kan houden.
Na de uitgebreide interessante kennismaking werd het nog een gezellige middag met ons bezoek uit Limburg. De honden hebben zich voorbeeldig gedragen en toen we even het huis uitgingen om een hapje te eten, lagen zij gewoon rustig in de bureau op hun nestje.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.