Categorie: Ziekenhuis

18 mei 2022: Eerst naar het ziekenhuis om nadien aangenaam verrast te worden

Met zijn allen de deur uit

Goeiemorgen! Vandaag met z’n allen de deur uit! Voor mij (Manuella) en Tripple is dat dagelijkse kost en al zo een gewoonte. Blij dat ik toch op dit punt een vast ritueel heb in de ochtend. Samen met Philippe en Tazzy vertrokken we richting de bushalte. Onze wegen splitsen zich als we het ‘Ooievaarsnest’ (klein straatje voor voetgangers) uitkomen. Philippe gaat dan naar links richting de Boomsesteenweg om daar de privé bus van BASF te nemen. Een gekende route voor hun, al lopen zij deze route momenteel maar 2x per week. En ik met Tripple liepen gewoon naar onze vaste bushalte. Naar het Sint Augustinus ziekenhuis

Normaal moest vandaag Yam. Komen als onze vaste poetshulp, maar ze was ziek. Dat kwam dan wel een beetje goed uit, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Yam. Komt hier al meer dan 2 jaar poetsen en ze kan makkelijk de deur achter zich dicht doen. Vandaag moest ik naar het Sint-Augustinus. Vorige keer was Tripple niet mee geweest, maar vandaag besloot ik dat wel te doen. Een niet al te moeilijke route, maar toch elke keer verandert er wel iets.

De paaltjes vanuit de lockdown periode zijn eindelijk weggehaald. Er was een heel hindernissen parcour voorzien, alsof je in een pretpark moest aanschuiven wat het er voor ons niet makkelijker op maakte. Al helemaal niet voor de hond omdat het van die geïmproviseerde paaltjes waren met zwarte linten op heuphoogte. Niet zo simpel voor een hond volgens mij. Heb daar toch een paar keer hulp bij gekregen om door het doolhof te geraken van omstaanders.

Maar vandaag waren ze verdwenen! Na de 1ste aanmelding in de inkomhal aan die digitale zuilen (met hulp) moest ik me toch weer eens voor de 2de keer aanmelden aan de balie van de dienst waar ik moest zijn. Ik kom hier toch al meer als 2 jaar bijna en toch moet ik me opnieuw net als vorige keer aanmelden. Bij de balie begrepen ze het ook niet, maar vermoedelijk zal het aan hun systeem liggen want momenteel zijn ze in het ziekenhuis aan het overschakelen naar een ander digitaal platform.

TDCS

We waren een 15-min. Wel wat te vroeg, maar als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan kom je liever te vroeg dan te laat. Enige kleine nadeel is dat het zo warm is in het ziekenhuis en dat het dragen van een mondmasker nog verplicht is. Niet dat het me uitmaakt, maar als je inspanningen hebt gedaan en even op adem wil komen… Maar goed, we klagen niet! De dubbele sessie verliep zoals altijd wel vlotjes en deze keer bleef Tripple dan ook netjes 45min. langst mijn relaxzetel liggen.

Vorige keer was dat niet zo het geval! Precies of ze wat onrustig was. Ik weet het niet. Ze kwam contact zoeken met me en besloot de vorige keer dan ook maar op de relaxzetel te klauteren. Ook al kostte het haar enorm veel moeite. Maar deze keer, deze keer ging het allemaal goed. Hier kon ik haar nu eigenlijk ook wel loslaten in die kleine ruimte. Buiten de therapeut komt eigenlijk niemand in de behandelkamer. Tijdens de sessie is het dan ook een rustmoment voor mezelf want soms voel ik die stroomschokjes toch wel en zijn de prikkels enorm heftig. Na zo een hersenstimulatie ben ik dan ook iedere sessie wel uitgeput.

Een cadeautje

Thuis gekomen moest ik nog even de brievenbus checken en eerlijk? We waren aangenaam verrast. Zowel wij als Rudi en Diane hadden een mooi cadeautje vanuit Vlieland gekregen. Ik wist wel dat Rudi en Diane nog een cadeautje gingen krijgen, maar had niet verwacht dat wij er ook eentje zouden krijgen. Dat was zo pakkend en emotioneel. Joyce had van die 4 fantastische dagen de mooiste foto’s in een verjaardagskalender gegoten. Een kalender die jaarlijks herbruikbaar blijft. En ja, heerlijk! Alle verjaardagen van ons allen net als de honden, behalve van Lita stonden er op genoteerd. Een reden om de verjaardagen nooit meer te vergeten. Maar wel mooi gemaakt. We zullen er misschien niet veel van zien, maar zijn alleen nog aan het denken waar we deze zouden kunnen ophangen in ons appartement. Op vele plaatsen hangt de verjaardagskalender op het toilet, maar eerlijk gezegd? Ik zou niet weten waar we deze moeten hangen. Dus dat moeten we toch nog even bekijken. Maar we waren er wel heel blij mee. Bedankt lieve Joyce!!!

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Sint-Augustinus (Manuella)

Sint-Augustinus

Het is weer zover! Mijn maandelijks bezoekje aan het ziekenhuis voor mijn TDCS-sessie. Eigenlijk toch altijd blij als ik kan gaan want tegen dat ik opnieuw moet gaan voor mijn nieuwe afspraak zoals vandaag, heb ik toch altijd meer last van mijn migraine en aangezicht. In de voormiddag samen met Tripple nog eerst gaan werken en dat is eigenlijk iedere dag hetzelfde. Ondertussen kent Tripple de route zowel naar het ziekenhuis als route 147 in het ziekenhuis wel goed. Enkel vandaag moesten wij ons na de virtuele inschrijving aan de kiosk in de inkomhal ons ook nog eens inschrijven bij de gewone balie die gekoppeld is aan de dienst neurologie.

Infobalie

Gelukkig werken ze aan deze infobalie wel heel praktisch. Je krijgt bij de inschrijvingskiosk in de inkomhal een aanmeldingsnummer waar je u mee moet aanmelden aan de balie. Overal in het ziekenhuis hangen tegenwoordig van die digitale schermen waar je aanmeldingsnummer + loketnummer kan op terug vinden. Voor ons als blinde persoon is dit een ramp want je geraakt de tel al snel kwijt met dat gepiep als het aan de volgende persoon is. Gelukkig wordt hier gewoon je naam afgeroepen zodat je weet dat je tenminste aan de beurt bent. Natuurlijk is het dan nog gokken naar welk loket je dan moet gaan, maar dan heb je een mond gekregen om te vragen of ze je even begeleiden met hun stem.  Als ze nu de nummers al eens afroepen dan heb je natuurlijk al een idee wanneer het jou beurt is al moet je dan wel even aan een omstaander vragen welk nummertje je hebt. Op die manier kan je dan toch al wel je plan trekken.

Tijdens de behandeling

In de wachtruimte moesten we toch wel even wachten. Ja, in ziekenhuizen moet je soms geduld hebben, ‘Geduld is een schone deugd’ zeggen we dan maar. Gelukkig waren de patiënten die er al zaten (en het waren er wel wat) niet voor mijn therapeut. Daar was ik al opgelucht om. Met een mondmasker wachten in een ruimte met muziek die scherp door de boxen klinkt en dan nog eens van die vervelende witte ziekenhuislampen, dat is echt voor mij een overprikkeling tegenwoordig. Ik was dan ook blij toen we naar de behandelkamer mochten.

Zoals altijd was ik blij dat ik in deze kamer in volledige stilte (buiten het gezoem van de ventilatie) en met gedimd licht toch kon genieten van de sessie. Tripple haar harnas uitgedaan zodat ze in de volgende 50 min. toch comfortabel kon liggen. ZO was het ook gemakkelijker voor de therapeut om de sponsjes te verwisselen op mijn hoofd na de eerste 20 min. De eerste 25 min. verliepen dan ook zeer ontspannend en Tripple was zeer rustig.  Toen de 2de sessie was gestart dacht Tripple het hare ervan. Ze zal vermoedelijk gedacht hebben: zeg vrouwtje, dat kan niet é dat jij daar zo rustig ligt en ik op de grond moet liggen.

Dus Tripple besloot dan maar met veel moeite op bed te klimmen om op mijn benen te komen liggen. Een echte therapiehond die zorgt voor rust en ontspanning. Ze lag dan ook eigenlijk op mijn sjaal die onder mijn benen lag.

Toen mijn 2de sessie voorbij was en de therapeut terug binnenkwam, moest hij 2 keer kijken en lachen. Het zal er wel een zicht geweest zijn dat er zo een hond op haar baasjes schoot lag. Een grappig zicht moet het geweest zijn. Ik had mijn GSM niet in de buurt want anders had ik wel gevraagd voor een foto van dit spektakel te maken.

Flink gewerkt!

Na zo een TDCS-sessie is mijn hoofd altijd extreem gevoelig en kan ik toch niet zoveel prikkels verdragen. Ben dan toch ook altijd wel blij als ik weer terug thuis ben. Tripple bracht me spontaal naar huis. Natuurlijk het laatste stukje op haar ontspannende rustige tempo wat ik nu op moment niet zo erg vond. Al ervaar ik toch wel dat ik mijn evenwicht met Tripple mee moet oefenen en echt moet controleren.

Thuis gekomen eindigde we onze avond in onze zetel om even tot rust te komen.

Eerst werken en dan naar het Sint-Augustinus ziekenhuis

Werk

Voormiddag Tripple mee naar het werk en namiddag mocht ze mee naar het Sint-Augustinus want ik had mijn maandelijkse TDCS-sessie. De route naar het ziekenhuis en naar de wachtruimte verloopt ontzettend goed en daar is niet veel meer op aan te merken. Enkel bij de inschrijvingskiosk hebben we altijd hulp nodig om me in te schrijven.  Ze moeten alles maar willen digitaliseren waardoor het voor ons veel moeilijker wordt in de maatschappij om zelfstandig te kunnen functioneren. Gelukkig stond er vandaag ook een vrijwilliger die ons hielp. Als er niemand staat, dan wandelen we naar de balie en moeten ze ons daar maar helpen.De route naar het ziekenhuis en naar de wachtruimte.

Sint Augustinus

Vandaag moest ik me weer aan de 2de balie op de dienst neurologie aanmelden. Na aankomst aan de balie roepen ze je naam, maar je weet niet als blinde/slechtziende naar welke van de drie balies je dan moet gaan. Waarom ik me hier opnieuw moest laten inschrijven, daar had ik geen flauw idee van.  Aangekomen in de wachtruimte moesten we onze beurt afwachten.

Tripple bleef rustig wachten in de toch wel drukke wachtruimte en gelukkig werd ze dan ook volledig genegeerd door de andere patiënten in de wachtruimte. Tijdens de TDCS-sessie bleef Tripple rustig langst het bed liggen. Ze had zich languit gelegd. Bewust had ik er voor gekozen om haar harnas aan te laten zodat ze rustig bleef. De TDCS-sessie duurde ongeveer 50min in totaal. 20 min. per sessie en ik heb er momenteel 2. En dan nog het plaatsen van de sponsen op je hoofd. Toch wel een hele procedure. Ik merkte toch wel na 50 min. dat Tripple aandacht kwam vragen en aangaf dat ze dit toch maar een beetje vreemd vond.

Om 15u de bus nemen in de beginnende spits is niet zo ideaal. Ik was eigenlijk blij dat ik net voor de grote drukte thuis was. Ik heb Tripple wel beloond met een Coopertje (dentastick van Edgar Cooper) waar ze enorm gek van is.  Natuurlijk had de broer er ook eentje gekregen en konden ze deze beiden buiten lekker gaan oppeuzelen. Philippe had nog werk tot half 5 waardoor ik me dan maar bezig hield met beiden honden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Een totaal nieuwe situatie voor ons en de honden.

Spannend

Vandaag beiden honden niet aan het werk en een totaal nieuwe situatie voor ons maar ook voor hen. In het verleden hebben we nog nooit de vraag gesteld aan iemand om in ons stekje te komen doggysitten (hondenoppas). Ik (Manuella) moest voor een aantal onderzoeken opgenomen worden voor 1 dag in het ziekenhuis. We waren om vijf uur dan ook al opgestaan omdat er nog een hele thuisvoorbereiding eraan voor af ging aan de ziekenhuisopname van vandaag. Om zeven uur kwam Diane me ophalen om me te begeleiden in het ziekenhuis en het invullen enz. van de eventueel gevraagde formulieren.

Eigenlijk verliep dit allemaal wel goed en uiteindelijk eens ik werd verder geholpen door de verpleegster vertrok Diane terug naar huis. Het was wel zo, omdat Philippe vandaag de man van Diane ergens buitenhuis mee zou helpen dat Diane dus in die tussentijd bij de honden zou blijven. De honden waren nog nooit langer dan 45min. Alleen thuis geweest. En ja, er werden nog 2 pakketjes geleverd via de post die we toch wel nodig hadden met de feestdagen in het vizier.

Terwijl ik daar mijn roes lag uit te slapen na mijn onderzoek, waren de honden wel braaf. Lita lag langst het baasje in de zetel en beiden labjes lagen op hun matje of in de Bench. Telkens er passerende buren door de gang kwamen reageerde de honden er wel op. Ook Tazzy zijn blaffen is wel hard gebeterd. Het is al veel minder dan vroeger en dat is al positief. De honden deden netjes hun plasje bij het buiten gaan en af en toe eens lekker rondhollen in de tuin. Ze waren in ieder geval heel voorbeeldig.

Rudi en Philippe waren me om 13u30 komen ophalen aan het ziekenhuis omdat ik klaar was, maar toch nog een beetje groggy was van mijn roesje om te voet naar huis te komen vanaf de bushalte. Daar was ik hun wel dankbaar om. Ik moest al niet alleen naar huis komen. Als het niet anders kond had ik de taxi wel genomen.

Terug thuis

Niet te geloven? Wat waren beiden blij om ons weer terug te zien. We lunchten nog samen met Rudi en Diane omdat ze zelf ook nog niet hadden gegeten. Dat is altijd wel gezellig. We hebben elkaar vandaag een handje hulp toegestoken.

Na het vertrek van Rudi en Diane ging ik nog een beetje rusten in de zetel samen met het gezelschap van Tripple. Ze weten dat ze niet in de zetel mogen dus hebben ze het alternatief maar gevonden om op de buik of benen te gaan liggen van het baasje.

Samen hebben we toch zo een 2-tal uren gerust. De rust werd opeens verstoord door de enorme tong van Tazzy die me even kwam vertellen dat hij buiten moest. Een enthousiaste lik aan mijn handen of gezicht. Deze keer was het in mijn gezicht omdat de handen waren verstopt onder een deken.

Oké, we werden maar eens wakker om beiden honden buiten te gaan laten. Na het avondeten nog wat gerust en morgen weer naar het werk met Tripple.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Tripple vandaag mee naar de pianoles.

Ik zonder Tripple naar het ziekenhuis.

Deze voormiddag moest ik niet werken want ik had een consult bij de oogarts in het ziekenhuis UZA in Antwerpen. Met Tripple had ik deze route nog niet verkend en ik besloot haar dit nog even te besparen om verschillende redenen:
–             gezichtsveld controle en oogdrukmetingen
– onderzoek van het gezichtsveld
– met een lampje kijken in de ogen

Dat zijn toch wel van die vervelende onderzoeken waar een afleiding van een hond niet ideaal is. Wetend dat de arts de hond ook wel leuk vindt en dat ik Tripple op dat punt nog niet voor de leeuwen wil gooien. Met de tijd zal het wel komen dat ze ook meekomt naar dit ziekenhuis. Die oogonderzoeken vragen toch van mij keer op keer steeds veel energie. Als aan mij lag, deed ik het gezichtsveldonderzoek niet meer. Iedere keer om de 6 maanden ben ik nadien er zo mottig van. Helaas heb ik daar geen keuze over en beslist de arts in sommige gevallen nog van wat het beste is.

Mee naar de pianoles

Namiddag had ik nog 1x pianoles voor het jaar 2021. Wat opnieuw een gek jaar toch was. Gelukkig kon ik wel verder met de pianoles gaan omdat dit eigenlijk 1 op 1 was. Maar toch ook door de opleiding van Tripple enkele lessen gemist. Natuurlijk, ook de covid cijfers zijn zeer afhankelijk wat ik beslis op moment.  Ik ben al van begin november niet meer naar het koor geweest omdat het te druk was (te veel volk in het lokaal). Voor het DKO zijn er de onderwijsmaatregelen en ik had nu niet zoveel zin om in een te kleine ruimte te zitten. Ik moet toegeven dat onze dirigente wel extreem zich aan de regels houdt. Maar door mijn visus probleem kan ik heel die situatie niet inschatten.

Tripple was ontzettend vrolijk om mijn pianoleraar te zien die het moeilijk had om haar geen aandacht te geven. Simpel is echt wel anders met zo een hond die je likjes wil geven en je zo met een snoet aankijkt van ‘streel me, ik wil spelen en knuffelen’. Maar daar moet ik nog wel meer de klemtoon leggen op discipline voor mijzelf en ook naar de hond toe.  Tripple kan echt wel genieten van pianomuziek, en meteen nadat ze de rust had gevonden, kon ik beginnen met spelen. Alleen 1 klein detail… Ik kon de piano niet gebruiken zoals ik zou willen want madam had haar snoet op mijn voet gelegd waardoor ik niet echt kon bewegen. Merk wel als ik een beetje beweeg dat ze toch wel heel alert is.

Na de pianoles terug naar huis en kregen beiden honden een lekkere Edgar Cooper Denta stick die ze al redelijk snel ophadden. Nog even spelen met beiden honden in de tuin om dan de dag af te sluiten met wat televisie te kijken. Vanavond mocht ik toch al niet meer echt eten want ik moest nuchter zijn voor mijn medisch onderzoek van morgen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

M & T: herhaling naar het ziekenhuis en de winkel

Herhaling route ziekenhuis

Goeiemorgen! We hoopten vandaag tot 8u te kunnen slapen maar daar dacht Tazzy toch wel even anders over. Om half zes begon ons meneertje al te zeuren en dat bleef hij doen tot dat Philippe opstond. We moeten toch dringen die wekker van Tazzy eens gaan bijschaven want dat kruipt op den duur echt wel in je kleren.

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan.

Herhaling ziekenhuis

Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min.  We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

Gelukkig is dit een dienst waar ik eigenlijk niet vaak naartoe moet komen. Om stipt 10u werd ik binnengeroepen Vandaag was Tripple al iets minder overprikkelt maar toch nog genoeg. Ik moest haar echt tot rust brengen zodat ze rustig zou gaan liggen terwijl het kastje en de plakkers werden verwijderd. Gelukkig duurde dit nog geen 5 min.  en opnieuw binnen de 10min. waren we buiten. Soms kan een ziekenhuisbezoek een blitz bezoek zijn. Gelukkig maar. Eigenlijk de route van en naar het ziekenhuis is eigenlijk een vrij simpele route.

De winkel

Bij het terugkomen van het ziekenhuis moesten we afstappen aan de ‘Bist’. In plaats van naar huis te wandelen gaf ik Tripple aanwijzingen om naar de Carrefour te gaan die op 300m van de bushalte ligt. 10u45 en toch best al druk in de winkel. Drukker dan ik had verwacht. De eerste keer dat ik in de winkel kwam met haar. Echt aanwijzingen geven aan haar en je moet dan eigenlijk de winkel met zijn hele indeling uit je hoofd kennen. Het was echt niet zo simpel en ik had maar een paar dingen nodig. Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen.  De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen. Ik heb toch wat ik moest hebben en beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan.

Nu had ik een boodschappentas bij waar niet te veel in zat maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende ker de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Namiddag

Na de middag was het een rustmoment voor beiden honden. Tazzy had vandaag niet gewerkt want Philippe werkte vandaag van thuis uit. Ook kwam onze poetshulp langst en terwijl zij dan het ene gedeelte kuist liggen de honden in een andere ruimte en zo wordt er afgewisseld. Gelukkig waren er droge momenten waardoor er even ook buiten gespeelt kon worden want momenteel kunnen de honden zonder ons nog niet alleen buiten spelen. Als ze te enthousiast en te opgewonden worden komt hun kattenkwaad naar boven en gaan ze plantjes uittrekken. Dat is vooral iets wat Tripple doet en Tazzy gaat doodleuk net als een koe eten van de planten.

Herhaling naar het ziekenhuis

Goeiemorgen! We hoopten vandaag tot 8u te kunnen slapen maar daar dacht Tazzy toch wel even anders over. Om half zes begon ons meneertje al te zeuren en dat bleef hij doen tot dat Philippe opstond. We moeten toch dringen die wekker van Tazzy eens gaan bijschaven want dat kruipt op den duur echt wel in je kleren.

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan. Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min.  We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

Gelukkig is dit een dienst waar ik eigenlijk niet vaak naartoe moet komen. Om stipt 10u werd ik binnengeroepen Vandaag was Tripple al iets minder overprikkelt maar toch nog genoeg. Ik moest haar echt tot rust brengen zodat ze rustig zou gaan liggen terwijl het kastje en de plakkers werden verwijderd. Gelukkig duurde dit nog geen 5 min.  en opnieuw binnen de 10min. waren we buiten. Soms kan een ziekenhuisbezoek een blitz bezoek zijn. Gelukkig maar. Eigenlijk de route van en naar het ziekenhuis is eigenlijk een vrij simpele route.

De winkel

Bij het terugkomen van het ziekenhuis moesten we afstappen aan de ‘Bist’. In plaats van naar huis te wandelen gaf ik Tripple aanwijzingen om naar de Carrefour te gaan die op 300m van de bushalte ligt. 10u45 en toch best al druk in de winkel. Drukker dan ik had verwacht. De eerste keer dat ik in de winkel kwam met haar. Echt aanwijzingen geven aan haar en je moet dan eigenlijk de winkel met zijn hele indeling uit je hoofd kennen. Het was echt niet zo simpel en ik had maar een paar dingen nodig.

Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen.  De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen.

Ik heb toch wat ik moest hebben en het toch maar beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan of ik zal eens onze hulplijnen inschakelen want momenteel is het niet te doen in de winkel. Gelukkig had ik maar een kleine boodschappentas vast maar het zou een uitdaging worden met Tripple.

Maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende keer de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Na de middag was het een rustmoment voor beiden honden. Tazzy had vandaag niet gewerkt want Philippe werkte vandaag van thuis uit. Ook kwam onze poetshulp langst en terwijl zij dan het ene gedeelte kuist liggen de honden in een andere ruimte en zo wordt er afgewisseld. Gelukkig waren er droge momenten waardoor er even ook buiten gespeelt kon worden want momenteel kunnen de honden zonder ons nog niet alleen buiten spelen. Als ze te enthousiast en te opgewonden worden komt hun kattenkwaad naar boven en gaan ze plantjes uittrekken. Dat is vooral iets wat Tripple doet en Tazzy gaat doodleuk net als een koe eten van de planten.

Beiden honden op verschillende locaties aan het werk

Vandaag mocht ik (Manuella) wat langer blijven liggen want zit nog in mijn oefenweek, maar toch stond ik om kwart na zes even op om bij Philippe te zitten en hun uit te zwaaien bij hun vertrek.

Philippe en Tazzy naar BASF

Een werkdag naar BASF dat is elke keer even wennen. Vooral om dan vroeg op te staan. Dan loopt de wekker van Philippe af om 5u15. Dan begint zijn ochtendritueel al. Een actief ventje in de ochtend, honden eten geven, uitlaten, zelf eten en zich klaarmaken.

Door al die coronamaatregelen die er zijn genomen, kan en mag Philippe niet elke dag naar het werk gaan. Alhoewel hij het toch wel graag anders had gezien, orders van bovenhand waar men niets over te zeggen heeft. Dat maakt het juist zo moeilijk om dan terug een vaste structuur te krijgen in het leven. Zeker in deze fase als je net een nieuwe blindengeleidehond hebt. Met Cenna was dat niet zo erg omdat Cenna al de leeftijd had en het niet meer iedere dag even goed ging om elke dag naar BASF te gaan. Maar met Tazzy is dat anders want is opnieuw een jonge hond.

Tazzy en Philippe vertrekken rond half zeven naar de bushalte. Enigste nadeel in de winter is dat je in het donker moet vertrekken. De route naar de bushalte verloopt wel vlotjes omdat dit een route is zonder afwijkingen momenteel. Zowel Tazzy als Philippe dragen lichtjes om goed zichtbaar te zijn als het donker is. Tegenwoordig kan je maar beter goed verlicht zijn want een ongeval is snel gebeurd. Het zal niet de eerste keer zijn dat er een bijna aanrijding is gebeurd in het verleden ondanks de goede verlichting die er wordt gedragen.

Gelukkig voorziet het baasje wel extra plaspauzes voor Tazzy en Tja, tijdens die pauzes staat Tazzy’s neus niet stil! Er zijn zoveel geurtjes op BASF. Tijdens de plaspauzes hangt die hondenneus dan ook steeds tegen de grond. Het grappige is dat als Philippe om 16u nog eens naar buiten gaat, dat Tazzy blijkbaar niet veel zin meer heeft om terug naar bureau te. Hij wil dan liever richting bushalte gaan om naar huis te komen. Helaas kan dat niet. Het zijn wel lange dagen als ze naar BASF moeten.

Vandaag hadden ze dan ook nog eens de pech dat ze pas om half 7 thuis aankwamen en opnieuw in het donker wat nog een nadeel van de winter is. Het is niet dat je niets kan zien dat het even plezant is om in het donker te lopen. Philippe kan nog waarnemen of het nu dag of nacht is en voor hem is het dan toch ook leuker om in het licht thuis te komen. De laatste 300m die gingen goed vooruit want Tazzy heeft zijn stal geroken.

Manuella en Tripple

Ook wij moesten vandaag op pad. Ik had om 10u een afspraak in het ziekenhuis. Deze route liepen we vandaag voor de 2de keer. Vorige week maandag heb ik de route eens gelopen met Lore. Dat was toen zo goed verlopen dat Lore zei dat ik dit wel zou kunnen. Ik was 15 minuten te vroeg aan de ‘Bist’ waardoor ik de kerstkaartjes die nog in mijn handtas zaten al op de post kon gaan doen. De rode brievenbus zal Tripple nog regelmatig te zien krijgen omdat ik soms ook brieven moet posten voor mijn werk. Superflinke meid die Tripple! Terug naar de bushalte en daar was onze bus al. Deze keer had de bus 3 deuren (vooraan, midden en achteraan). Ik vroeg met het commando om de deur te zoeken. NEEEEE Tripple!! Ze nam toch zeker niet de achterdeur, en Ik zit al helemaal niet graag achteraan in de bus en ja, je moet je hond nu eenmaal volgen. Dus daar zaten we dan met ons tweeën op de 4 zitbank achteraan. Gelukkig was het helemaal niet druk en was het maar een ritje van nog geen 8 min.

Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ons deze keer niet aanmelden in de inkomruimte en konden meteen naar de afdeling cardiologie. Er werd vandaag een test uitgevoerd waar ik dus 24u met een bakje rond moet lopen om metingen te nemen van mijn hart. Aangemeld op de dienst moesten wij even wachten. Tijdens het wachten was er een andere bezoeker die plots Tripple ging strelen terwijl ze haar harnas aan had. Hij deed dit tijdens mijn telefoongesprek die net binnenkwam. Hij verontschuldigde zich na mijn reactie, maar ondertussen had hij de hond wel gestreeld.

Als snel werd ik door de verpleegster binnengeroepen en gelukkig volgde Tripple ze wel enthousiast want ik was de dame al kwijt. Ja, die artsen en verplegers lopen soms zo snel al naar hun bureau dat je ze kwijt bent. In de onderzoekskamer was Tripple even overprikkeld en ik moest haar even kalmeren. De verpleegster bleef er gelukkig van af. Toch was het voor Tripple niet gemakkelijk.

De verpleegster kon toen de rust teruggekeerd was de plakkers op mijn lichaam kleven en het toestelletje aansluiten. Dit moet ik dus nu 24u moet dragen. Ons ziekenhuisbezoekje duurde welgeteld nog geen 10 min buiten het wachten voor we binnen konden gaan.  Ook de route van de hoofdingang naar de bushalte verliep vlot. Ook naar huis wandelen ging vlotjes ondanks dat er momenten waren dat Tripple heel langzaam aan het stappen was. Even van die fases waar haar emmertje wat vol geraakt.

In de namiddag hebben we dan toch wel even gerust omdat het toch wel een intensieve inspanning was. Nee, de route is niet zo moeilijk maar wat er toch allemaal nog bij komt kijken. De focus, de commando’s, de prikkels van het dagelijkse leven. Daar moet je toch wel rekening mee houden en het vraagt toch ook wel wat energie van je. In de avond na het avondeten was iedereen zijn lontje uit.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.