Update vanuit Vlieland

Even een update vanuit Vlieland. Momenteel is het er ook lekker koud zoals bij ons in BE maar dat vinden deze zwartjes niet erg! Vorige week waren ze een beetje ziekjes geweest (vermoedelijk hun neus teveel achterna gezeten), maar ondertussen gaat het weer wat beter! Ze genieten van hun oude dag van wandelingen, takken of dennenappels eten… En natuurlijk lekker niks doen. Vlieland een echt hondenparadijs voor 2 gepensioneerde blindengeleidehonden.

onzeblindengeleidehonden #chivasencennna #vlieland #heerlijkgenieten

18/06/2022 Onze eerste uitstap

Onze eerste uitstap

Het is dan zover! Onze eerste uitstap met de trein met ons vieren is een feit! We besloten het rustig aan te doen en hadden met vrienden afgesproken in Geel. Antwerpen – Geel is ongeveer 40 min. We waren een 30min vroeg in Antwerpen-Centraal en besloten een cola te drinken en de hondjes zelf ook te voorzien van wat water. We hadden al een paar keer op voorhand geoefend in het station waardoor vandaag de grote test, alles goed verliep! Oef, wij blij.

Het was toch een warme dag. Vol overtuiging dachten we dat het een dieseltrein was die zou rijden tussen Antwerpen en Geel, maar dat is blijkbaar een elektrische trein geworden sinds een jaar geleden waardoor we dus op –1 moesten vertrekken. Een trein met een lage instap en dat verliep ontzettend goed. We merken wel dat we dus terug meer met onze Zhello applicatie moeten gaan werken om te communiceren zodat we niet door het hele station moeten gaan roepen en elkaar kwijt zouden spelen. Dat gebeurd wel eens in een drukke omgeving.

*Zhello een applicatie voor op je smartphone en is een soort walkietalkie die je op lange afstand kan gebruiken en via 4G/wifi werkt. We hebben een bluetooth knop aan onze rugzak hangen die op dat moment gekoppeld is met onze IPhone en een headset zodat we kunnen communiceren met elkaar.

Geel

Nee, niet de kleur geel, maar het gaat hier over de gemeente geel in de kempen nog gelegen in de provincie Antwerpen. We zijn uitgenodigd bij onze goede vrienden met hun 2 hondjes Ulfie en Valencia (ik ben even de korte naam van Valencia vergeten🤔 en kan er niet opkomen). Door het hele gebeuren rond corona hadden we hun nog niet gezien. Dus zou het wel even spannend worden bij onze aankomst. De treinrit op zich verliep dan ook ontzettend normaal.  Er was wel wat meer drukte op de trein dit weekend dan anders want het was in Dessel ook Graspop (een rockfestival). Gelukkig ondervonden wij er geen last van en was er nog voldoende plaats in de trein. Onze vriendin stond ons in het station al op te wachten.

Bezoek in Geel

De route naar onze vrienden hun appartement is eigenlijk een vrij simpele en eenvoudige route. Niet zo moeilijk en voor de eerste keer haalbaar voor de honden. Zeker als het eigenlijk de eerste keer is dat je samen de wijde wereld met de trein intrekt. We werden verwelkomt door onze gastheer en de 2 hondjes des huizes. Kleine hondjes die graag blaffen en denken dat ze groot zijn. Door het blaffen van 1 van de honden bleek Tripple zich de eerste minuten niet zo veilig te voelen al was dit ontzettend snel over. De kennismaking tussen de 4 honden verliep vlotjes. Even blaffen, grollen, snuffelen aan de poep en eens dit was gebeurd begonnen ze te spelen en achter elkaar aan te lopen. Een grappig gezicht hoe het toch goed klikte. Ondanks de hitte van 30°C viel het in de schaduw op het terras van het appartement héél goed mee om te zitten en genieten. We genoten van de lekkere kookkunsten van onze gastheer en gastvrouw wat wel plezant was.

De terugrit

Helaas aan mooie liedjes komen ook een einde en dat was vandaag niet anders. De heenrit naar Geel verliep ontzettend goed, maar helaas het was te mooi om waar te zijn. Het was zo gezellig en de tijd vloog zo snel voorbij dat het halen van de trein van 20.08 niet meer te doen was. We besloten dan maar de trein van een uur later te nemen omdat de NMBS deze zonder problemen aangaf. De trein van 21u08  reed uitzonderlijk eens NIET rechtstreeks naar Antwerpen maar gewoon tot in Herentals waar we dus met  een overstap in zaten. Gelukkig verliep alles goed en hadden we voldoende tijd om rustig over te stappen in Herentals. Beiden honden deden dit wel goed, maar we moesten wel goed de commando’s aan hun geven en niet gejaagd werken. De conductrice van de trein naar Berchem gaf ons voldoende tijd om in te stappen in Herentals maar was ook in Berchem naar onze deur gekomen om ons helpen uit te stappen. Fantastisch! Even wat minder stress!

Aankomst Berchem station 22.01? VERTREK BUS 21 22.07 volgens de app. Maar blijkbaar is het veranderd en bus 21 richting Wilrijk stopt niet meer onder de brug. 15min. later stonden we er nog te wachten en uiteindelijk een reiziger vertelde ons dat er geen bus 21 naar Wilrijk reed. De halte is dus veranderd, maar hij wist zelf ook niet waar. Daar stonden we dan. Een poging om de halte te zoeken? Nee hoor! Daar begonnen we niet aan. Dus wandelde we richting de bussenperrons voor het station. Maar om er veilig te geraken is echt niet simpel vol fietsen en obstakels. Daar vonden we dus enkele taxi’s en uiteindelijk hebben we een taxi naar huis genomen om uiteindelijk om 22u45 thuis te geraken. Het was nog zo warm buiten dat we nog even genoten hebben van een lekker wijntje op ons terras en dat de honden even lekker konden ontspannen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

28/05/2022 Weeral een maand voorbij

Het is toch niet te geloven, maar de maand mei is voorbijgevlogen. Zoveel dingen gebeurt in de afgelopen weken. Fantastische herinneringen die ze ons nooit of te nimmer kunnen afnemen. Topmoment was het weekend van 6 tot 9 mei toen we op Vlieland verbleven waar Chivas en Cenna nu genieten van hun pensioenenleven. Fantastisch! Het is thans nog maar 3 weekends geleden, maar het lijkt alsof het al langer geleden gepasseerd is.  Maar wat glunderen wij toch elke keer dat we aan dit weekend terugdenken. Zo fantastisch.

Vandaag naar de losloopweide

Vandaag besloten we nog eens naar de losloopweide op het Neerlandpark te gaan. Die fantastische leuke weide waar Tripple he-le-maal ‘out of control’ kan gaan met die zwemvijver. Die vijver dat is toch iets fantastisch voor madam. Ze zwemt niet echt maar vind het fantastisch om er in te ploeteren. Meestal komt ze toch vrij nat terug maar een speeltje halen dat te ver ligt doet ze toch niet. In begin ging Tazzy niet mee naar het water, maar tegenwoordig is dat veranderd. Bijna tot aan de buik gaat hij er in, maar moet toch nog vaste grond onder de poten hebben. Denk bij Tripple ook trouwens. Vandaag hadden we Tripple haar nieuwe K9 tuigje omgedaan tijdens de wandeling vanaf het begin van het park. Lieve mensen, even ter verduidelijking…. Tazzy en Tripple dragen tijdens hun werk hun werkharnas en als ze vrij zijn op zeer bekend terrein zoals het park of de losloopweide, dan krijgen ze een K9 tuigje om waar we hun op hun rug vast maken. Zo kunnen ze beiden ontspannend wandelen en ten volle genieten als ze hun neus achterna willen en zo hebben wij ze nog onder controle. Op de losloopweide had Tripple het tuigje om zodat de mensen konden zien dat ze een vrije geleidehond was. Zo weten de mensen ook dat ze geen snoepjes aan onze honden mogen geven.

In ieder geval, beiden honden hebben er van genoten en na een uurtje keerden we voldaan terug naar huis. Aan het einde van het park wisselen van harnas zodat de honden ons veilig naar huis konden brengen wat ze ook super deden.  Thuis gekomen natuurlijk de honden afgedroogd want ze waren toch wel wat aan de natte kant. Gelukkig scheen het zonnetje zodat ze buiten konden opdrogen en eens ze droog waren mochten ze weer binnen. Maar wij hebben evengoed genoten van het zonnetje op ons terras samen met de viervoeters.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

27-05-2022 Een verlengd weekend

Heerlijk, een verlengd weekend

Fantastisch, Vandaag genieten we van een dagje extra verlof. Philippe maakt op het werk de brug, maar ik heb hier een dagje verlof voor moeten nemen. Gisteren was het Onze Lieve Heer Hemelvaart, een wettelijke feestdag in België. Maar wat vieren we eigenlijk?

O.L.H.Hemelwaart, watte??

Hemelvaart is een christelijke feestdag met een verhaal over afscheid nemen en alleen verder gaan. Dit valt veertig dagen na Pasen en sluit de paasperiode dan ook af. Eigenlijk begint de paastijd trouwens ook met veertig vastendagen vóór Pasen, vanaf Aswoensdag om dan 40 dagen na Pasen te eindigen.

Eerlijk? Ik denk niet dat er nog veel mensen zijn die de essentie van deze feestdag kennen. Wij zijn daar ook niet mee bezig want als werkende persoon zijn we al blij met dit extra dagje verlof. Welke reden of feestdag het dan ook mag zijn, dat maakt voor ons niet veel uit! Dus nee, we kenden ook niet de echte essentie van deze feestdag.

Prachtig weer voor deze periode van het jaar.

Wat een aangenaam weertje buiten. Een prachtige lentedag en mij hoor je niet klagen. Ideaal weer ook om tijd te maken om de beestenboel eens onder handen te nemen. Een borstelbeurt wel te verstaan é mannekes! Tripple vind borstelen wel aangenaam en lijkt daar precies van te genieten. Ze komt ook spontaan langst voor de borstelsessie. Zelfs met de borstel in mijn handen komt ze doodleuk af.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

20-05-2022: Overlegcomité komt nog eens samen

Allé… vandaag komen die van het overlegcomité nog eens samen om zich over de gemaakte Covid-maatregelen te buigen. De cijfers gaan volgens hen de goede richting uit waardoor de maatregelen kunnen aangepast worden. De volgende maatregelen worden op de tafel gezwierd:

          Mondmasker: Dit zou je op het openbaar vervoer (bus/trein/tram) niet meer te hoeven dragen. Voor velen zal dit een opluchting zijn. Je moet wel nog steeds een mondmasker dragen in allerlei zorginstellingen zoals in ziekenhuizen, woonzorgcentra, bij de huisdokter of tandarts en zelfs bij de apotheek.

          Vooraan opstappen op de bus: 1 groot voordeel zal dit wel zijn en zeker als je een visuele beperking hebt. Je mag weer vooraan in de bus opstappen. Na 2 jaar zal dit weer een uitdaging zijn voor ons als blinden- en slechtzienden. Hoe vaak hebben wij ons niet geërgerd aan buschauffeurs die ongeduldig waren als we de deur niet vonden of wilden informeren welke bus het was. Hoe vaak we niet hebben gevloekt omdat ze niet de moeite wilde doen om spontaan de voordeur open te doen om te zeggen welke bus het was.

We zijn dus benieuwd welke aanpassingen dit dus gaat geven vanaf volgende week maandag want als je elke dag op de bus zit. In ieder geval, Ikzelf (Manuella) blijf nog steeds netjes mijn mondmasker gebruiken want tot nu toe zijn we nog gespaard gebleven en het zou toch heel dom zijn moesten wij nu morgen covid oplopen omdat iedereen zijn masker achterwege gaat laten.

Natuurlijk zijn er hier en daar nog enkele aanpassingen, maar die hebben op ons geen invloed want we gaan toch niet reizen of weet-ik-veel-wat doen. Buiten het openbaar vervoer in België nemen hebben we geen plannen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

18 mei 2022: Eerst naar het ziekenhuis om nadien aangenaam verrast te worden

Met zijn allen de deur uit

Goeiemorgen! Vandaag met z’n allen de deur uit! Voor mij (Manuella) en Tripple is dat dagelijkse kost en al zo een gewoonte. Blij dat ik toch op dit punt een vast ritueel heb in de ochtend. Samen met Philippe en Tazzy vertrokken we richting de bushalte. Onze wegen splitsen zich als we het ‘Ooievaarsnest’ (klein straatje voor voetgangers) uitkomen. Philippe gaat dan naar links richting de Boomsesteenweg om daar de privé bus van BASF te nemen. Een gekende route voor hun, al lopen zij deze route momenteel maar 2x per week. En ik met Tripple liepen gewoon naar onze vaste bushalte. Naar het Sint Augustinus ziekenhuis

Normaal moest vandaag Yam. Komen als onze vaste poetshulp, maar ze was ziek. Dat kwam dan wel een beetje goed uit, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Yam. Komt hier al meer dan 2 jaar poetsen en ze kan makkelijk de deur achter zich dicht doen. Vandaag moest ik naar het Sint-Augustinus. Vorige keer was Tripple niet mee geweest, maar vandaag besloot ik dat wel te doen. Een niet al te moeilijke route, maar toch elke keer verandert er wel iets.

De paaltjes vanuit de lockdown periode zijn eindelijk weggehaald. Er was een heel hindernissen parcour voorzien, alsof je in een pretpark moest aanschuiven wat het er voor ons niet makkelijker op maakte. Al helemaal niet voor de hond omdat het van die geïmproviseerde paaltjes waren met zwarte linten op heuphoogte. Niet zo simpel voor een hond volgens mij. Heb daar toch een paar keer hulp bij gekregen om door het doolhof te geraken van omstaanders.

Maar vandaag waren ze verdwenen! Na de 1ste aanmelding in de inkomhal aan die digitale zuilen (met hulp) moest ik me toch weer eens voor de 2de keer aanmelden aan de balie van de dienst waar ik moest zijn. Ik kom hier toch al meer als 2 jaar bijna en toch moet ik me opnieuw net als vorige keer aanmelden. Bij de balie begrepen ze het ook niet, maar vermoedelijk zal het aan hun systeem liggen want momenteel zijn ze in het ziekenhuis aan het overschakelen naar een ander digitaal platform.

TDCS

We waren een 15-min. Wel wat te vroeg, maar als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan kom je liever te vroeg dan te laat. Enige kleine nadeel is dat het zo warm is in het ziekenhuis en dat het dragen van een mondmasker nog verplicht is. Niet dat het me uitmaakt, maar als je inspanningen hebt gedaan en even op adem wil komen… Maar goed, we klagen niet! De dubbele sessie verliep zoals altijd wel vlotjes en deze keer bleef Tripple dan ook netjes 45min. langst mijn relaxzetel liggen.

Vorige keer was dat niet zo het geval! Precies of ze wat onrustig was. Ik weet het niet. Ze kwam contact zoeken met me en besloot de vorige keer dan ook maar op de relaxzetel te klauteren. Ook al kostte het haar enorm veel moeite. Maar deze keer, deze keer ging het allemaal goed. Hier kon ik haar nu eigenlijk ook wel loslaten in die kleine ruimte. Buiten de therapeut komt eigenlijk niemand in de behandelkamer. Tijdens de sessie is het dan ook een rustmoment voor mezelf want soms voel ik die stroomschokjes toch wel en zijn de prikkels enorm heftig. Na zo een hersenstimulatie ben ik dan ook iedere sessie wel uitgeput.

Een cadeautje

Thuis gekomen moest ik nog even de brievenbus checken en eerlijk? We waren aangenaam verrast. Zowel wij als Rudi en Diane hadden een mooi cadeautje vanuit Vlieland gekregen. Ik wist wel dat Rudi en Diane nog een cadeautje gingen krijgen, maar had niet verwacht dat wij er ook eentje zouden krijgen. Dat was zo pakkend en emotioneel. Joyce had van die 4 fantastische dagen de mooiste foto’s in een verjaardagskalender gegoten. Een kalender die jaarlijks herbruikbaar blijft. En ja, heerlijk! Alle verjaardagen van ons allen net als de honden, behalve van Lita stonden er op genoteerd. Een reden om de verjaardagen nooit meer te vergeten. Maar wel mooi gemaakt. We zullen er misschien niet veel van zien, maar zijn alleen nog aan het denken waar we deze zouden kunnen ophangen in ons appartement. Op vele plaatsen hangt de verjaardagskalender op het toilet, maar eerlijk gezegd? Ik zou niet weten waar we deze moeten hangen. Dus dat moeten we toch nog even bekijken. Maar we waren er wel heel blij mee. Bedankt lieve Joyce!!!

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Trowback: een bericht van 1 jaar geleden.

26/08/2021: Emoties al de hele week! Afgelopen maandag werd Philippe door Lore van het BCG ‘Belgisch Centrum voor Geleidehonden’ opgebeld. Vandaag was het dan zover! Lore, één van de trainsters van het BCG kwam langst met een eventuele opvolger voor Cenna. Want er was een hond klaar die aan het profiel van Philippe beantwoordde.

De kanshebber

De kanshebber was deze keer een reu van net 2 jaar oud. Een blonde labrador en deze keer iets groter dan Chivas. Philippe kreeg eerst wat meer uitleg over de nieuwe hond en waarom deze een matching zou kunnen zijn. Na de uitleg kwam dan het grote moment! De kennismaking met Philippe en ook met mij… Dat was toch wel even heftig want als deze matching positief was en Philippe ermee verder wilde gaan, dan moesten we keuzes maken.

Een route lopen

Het moment dat Philippe met Tazzy en route ging lopen was best wel spannend voor ons allen. Achteraf vertelde Philippe het volgende: “Eigenlijk was het wel spannend. Het was helemaal anders werken dan met Cenna. Ik moest met Tazzy ook lopen met een gentle-leader terwijl dit eigenlijk niet nodig was bij Cenna (behalve in noodsituaties). Blijkbaar moeten we ook een aantal nieuwe commando’s gaan gebruiken. De route naar de Boomsesteenweg verliep eigenlijk wel goed. Enkel in het begin was Tazzy te hard afgeleid door Felix, de kat van de buren. Gelukkig was alles goed gegaan en blijkbaar was Lore wel content. “ De matching tussen Tazzy & Philippe was dan ook positief en zijn class in Tongeren zou al zijn op 18/10/2021.

Bewust tijdens de eerste kennismaking tussen Philippe en Tazzy hadden we Chivas en Cenna in de bureau laten wachten. Philippe en Tazzy waren toch een dikke 45 min. weggeweest. Nadat ze terug waren, mochten Chivas en Cenna kennismaken met Tazzy. Alle zottigheid op een stokje met de 2 senioren en de tiener. Lore vertelde dat ze ook het zusje van Tazzy mee had en dat ze die nog een plasje moest laten doen. We boden aan dat ze haar even zou halen zodat ze hier in de tuin een plasje kon doen en even drinken. Het zusje noemde Tripple en was nog een grotere energiebom dan haar broer blijkbaar.

Chivas en Cenna vonden beiden jongelingen wel interessant en zette dan ook alles op alles om lekker mee te gaan doen en zeer actief mee te spelen. Ook al zijn ze bijna 10 jaar, op zo een momenten zijn het even grote puppy’s al de 2 andere honden. Tripple was nog bezig met haar opleiding en zat in haar laatste fase.

Maar wat nu?

De matching is een feit, maar wat nu? We zijn nu op een punt gekomen dat we keuzes moeten maken. Hartverscheurende keuzes waarbij tranen zullen vloeien. In juli hadden we al aangegeven op het BCG dat we nog geen gezin hadden waar beiden honden terecht zouden kunnen en de vraag gesteld of ze ons zouden kunnen helpen. Momenteel had het BCG ook nog geen gezin op hun lijst staan die 2 honden wensten te nemen. 1 hond was geen probleem, maar 2 was er niet. We hadden dit intern al besproken want als de honden zouden verhuizen, waren deze wel gekoppeld aan enkele voorwaarden. Konden de voorwaarden niet ingevuld worden, dan zouden Chivas en Cenna gewoon bij ons blijven tot ze er niet meer waren.

Onze voorwaarden waren niet veeleisend maar wel erg belangrijk voor ons:

  • Chivas en Cenna mogen niet gescheiden worden en moeten terecht komen in hetzelfde gezin.
  • Dat we contact mogen houden met het adoptiegezin
  • Dat ze goed worden verzorgd en kunnen genieten van hun gouden mandje.

De zoektocht kan dus beginnen. Binnen 6 weken zou alles geregeld moeten worden. Een gezin zoeken, alles op het werk regelen om een tijdje afwezig te zijn, maar ook het verwerkingsproces als de honden moesten verhuizen. Philippe had nog niet meteen ja gezegd, maar wilde eerst zeker weten dat er opvang gevonden zou worden voor Chivas en Cenna.

Ikzelf (Manuella) had nog geen zicht op een nieuwe hond en weet ook niet wanneer er een vervanger zou komen. Door dat Chivas en Cenna niet gescheiden kunnen worden, zit ik nu met de hartverscheurende beslissing om Chivas mee op pensioen te laten gaan. Zolang er geen opvang gevonden is kan hij nog wel blijven werken, maar toch… Ik voel me ook wel verdrietig maar aan de andere kant ook wel blij want Philippe krijgt al een opvolger. Ik hoop dus dat hij deze keer deze hond niet moet laten schieten. En hoe het bij mij zal aflopen? Ja, dat zullen we maar moeten afwachten.

Vandaag 1 jaar later 26/08/2022

En vandaag een jaartje later is er dan ook zoveel veranderd. Een dikke 2 weken na het bezoek van Lore kwam het verlossend nieuws dat we een geschikt gezin voor C & C hadden gevonden en dat Philippe toch zijn class met Tazzy zou kunnen starten. Het afscheid van C & C was dan ook best wel zwaar en vooral voor mij (Manuella) omdat ik in een donker gat viel zonder vooruitzichten naar een nieuwe hond. Maar net voor de start van Philippe zijn class kreeg ik het verlossend bericht dat er voor mij ook een opvolger was gevonden en ja hoor! De matching was ook hier positief en niet te geloven, het werd het zusje van Tazzy. Chivas & Cenna hadden hun gouden mandje gevonden en ondertussen zijn we hun al 1 keer gaan bezoeken. Ons leven is ook veranderd door de nieuwe honden, maar ook heel die pandemie van Corona heeft ons leven veranderd.

Maar wat voelen wij ons gezegend dat C & C snel een gouden mandje hadden gevonden zodat we deze weg konden bewandelen en T & T konden verwelkomen. Een zaligheid om 2 pubers in huis hebben die nog maar al te vaak last van puberitis hebben.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

09/05/2022 – Dag 4 en ook onze laatste dag op Vlieland

Goeiemorgen, wat zijn de afgelopen dagen snel voorbijgevlogen. Aan alle mooie liedjes komt een einde en dat was hier niet anders. We moesten vandaag dan ook op tijd opstaan want om 10u moesten we het appartement verlaten. Maar laten we nog genieten van deze laatste uren op Vlieland. Koffers pakken, ontbijten, alles opruimen, ons bedlinnen aftrekken en buiten zetten zodat het kan opgehaald worden.

Om 10u trokken we dan ook de deur van het appartement achter ons dicht. Gelukkig konden we onze koffers etc. bij Joyce en Isaac laten staan tot we naar de boot moesten. Wat zijn we ons reisgezelschap dankbaar dat ze ons wilde helpen met onze koffers.  Ja, waren redelijk geladen maar wat wil je? Als je 2 honden met speciale zorgen hebt, dan moet je alles al meenemen. Op weg naar het huis van Chivas en Cenna moesten Tazzy en Tripple in hun harnas lopen en hun geleidenwerk uitvoeren. Dat was eerlijk gezegd toch wel even een spannend moment. Een nieuwe omgeving, drukte van fietsers rondom ons heen die (de meeste toch) gelukkig rekening hielden met ons. Het was voor ons dan toch ook wel een hindernissen parcour omdat er overal wel iets stond. Een reclamebord van een winkel, tafeltjes die voor de gevels van de huizen stonden. De fietsenverhuurders met hun hele hoop fietsen of zelfs mensen die in de weg stonden en niet wisten naar waar ze moesten stappen. Het was voor ons een hele uitdaging maar gelukkig geraakte we goed en wel bij Chivas en Cenna die ons al vrolijk begroette bij onze aankomst.

Er werd ons aangeboden om ‘s middags samen met Joyce en Isaac te lunchen, maar omdat Joyce niet exact wist wanneer Isaac terug zou zijn van het werk, besloten we een lunchpakket mee te nemen op onze laatste wandeling. Dus de dames Joyce en Diane gingen nog even enkele boodschappen doen zodat we toch een boterham konden meenemen onderweg.

Onze laatste wandeling

Toen de boterhammen waren gemaakt gingen we op wandel samen met Chivas en Cenna. In geval van dat het nodig zou zijn hadden we de harnassen van Tazzy en Tripple wel meegenomen zodat we deze konden aandoen op de drukke plaatsen zoals het aanmeerpunt van de boot of in de Dorpstraat. Chivas en Cenna liepen gewoon los omdat die dit toertje wel kende.

Via de Waddendijk wandelden we naar de jachthaven toe. Tussen de haven en de jachthaven kwamen we dus ook praktisch niemand tegen en alle honden konden op de Waddendijk zalig loslopen. Enkel juffrouw Tripple presteerde om even te dicht naar de waterkant te gaan en geraakte een beetje in paniek toen ze weggleed op de stenen. Ach Tripple toch, je laat een mens toch ook weer schrikken. Chivas was toch niet zo een avontuur als jij.

Aan de jachthaven besloten we even een sanitaire pitstop in te lassen en ook een eet- en drinkmoment. We genoten van het uitzicht van de bootjes die er lagen, maar er waren nog voldoende lege ligplaatsen. Een ideaal plekje volgens onze 2 zeilers Rudi en Diane die het wel zagen zitten om hier een vakantie op de boot door te brengen. De stilte, de rust die de jachthaven uitstraalde. Zeer aangenaam. We werden zelfs begroet door een bruine labrador die op een van de zeilboten zat. Hier in het gebied van de jachthaven, hadden we voor de veiligheid toch maar even de honden terug aangelijnd. 

Na de pitstop wandelden we verder richting de Noordzee. Net voorbij de jachthaven vloeien de Waddenzee en Noordzee in elkaar over. Daar is ook een gevaarlijke onderstromingen. Je merkt toch wel een aantal verschillen tussen de Wadden- en Noordzee. Allez, dat ervaar ik (Manuella) toch.

Verschil tussen de Wadden- en Noordzee zijn:

  • Sterkte van golven
  • Geluid is tussen beiden wel anders.
  • Aan de kant van de Noordzee is er véél meer wind

Zalig! Wandelen op het strand en geen enkele levende mensenziel tegenkomen, dat is toch zalig. De honden konden hier met z’n allen zoveel rennen als ze wilden. We moesten ons geen zorgen maken. En als er iets gevonden werd wat eerbaar leek voor de deugnieten, dan werd hier meteen op gereageerd door ons ziende begeleiders. Maar wat genoten ook wij van deze wandeling en de rust. Niet voor niets dat wij ook zo van de zee houden. Op gegeven moment had Tripple toch zeker geen kadaver van een dode vogel gevonden en waar ze aan zat te peuzelen. Bah… vieze hond! Gelukkig had Joyce dit toch gezien. Er was precies een stukje op het strand waar verschillende stukjes van kadavers waren aangespoeld want we moesten even de honden aan de riem nemen om terug te keren.

Na een 30 min. wandelen over het Noordzeestrand keerden we met z’n allen terug. De tijd om afscheid te nemen kroop steeds dichter en dichterbij.  Maar laten we nog even genieten van onze laatste wandeling richting het huis van Chivas en Cenna. Natuurlijk waren Chivas en Cenna ook moe want ondanks hun leeftijd deden ze nog aardig mee met het spelen in het water met Tazzy en Tripple. Zelfs T & T vonden deze uitstap op het strand wel fantastisch. Jammer genoeg kunnen we wat we dit weekend hebben gedaan nooit in België geven.  Terug bij Chivas en Cenna hun thuis nog een verfrissend drankje gedronken om nadien langzaam afscheid te nemen.

Het afscheid.

Hum… Ik (Manuella) dacht dat ik toch wel even sterker in mijn schoenen stond maar helaas. Ik heb traantjes gelaten die ik eerst probeerde te verbergen. Chivas was al in zijn mand gaan liggen en hij voelde ook aan dat het afscheid dichterbij kwam. Nog een klein likje terwijl ik over zijn buikje streelde. Ondertussen liepen de andere honden gewoon rond en Cenna was zelfs nog zeer actief. Nog snel even naar het toilet om mijn tranen de vrije loop te laten gaan maar bij het binnenkomen was het de anderen toch meteen opgevallen dat ik het enorm moeilijk had. Nog een knuffel van Diane en Joyce gekregen en toen kon ik het niet meer verbergen. Daar kwamen mijn tranen dan. Tripple kwam ook al likjes geven en begreep er eerlijk gezegd niet zoveel van. Ik weet natuurlijk wel dat C & C hier hun gouden mandje hebben gevonden en ik heb er ook vrede meegenomen, maar afscheid nemen is voor mij altijd zeer emotioneel. Voor Philippe was het toch ook wel wat emotioneel, al kon hij zijn tranen gemakkelijker in bedwang houden en merkte niemand dit op.

We tuigden T&T in en samen met Joyce en Isaac wandelden we naar de boot die vertrekkensklaar lag. Inschepen, valiezen in de bagagekar, afscheid nemen van deze lieve mensen om samen met Rudi en Diane om aan boord te gaan. T&T deden dit beiden fantastisch en er was ruimte genoeg op de boot om veilig een plekje te zoeken. Uiteindelijk een plekje op het buitendek gevonden want het was nog mooi weer om 17u en eigenlijk nog warm voor deze periode. Het laatste signaal van de scheepshoorn was het signaal om af te varen. Dat geluid vonden de honden toch beetje vreemd, maar er was voldoende afleiding voorzien. Nog enkele traantjes gelaten en we namen met gemengde gevoelens afscheid van Vlieland. Maar… Dit is geen vaarwel, maar tot de volgende keer!

Nog 1u30 minuten varen voor we aanmeren op het vaste land in Harlingen, dan is definitief onze vakantie voorbij en kunnen we de laatste tocht inzetten naar huis.

De laatste etappe

De laatste etappe van onze reis duurde vanaf het aanmeren in Harlingen een kleine 4u met onderweg 2 ingelaste stops. Bij de eerste stop ‘Burger King’ hadden we geen succes want sloot om 20u net voor onze neus wegens personeelstekort. Wel ideale moment om even de honden te laten plassen want in Harlingen hadden we niet meteen een plekje gevonden. In de buurt van Amsterdam dan een 2de poging om bij niet onze favoriete fastfoodketen ‘Mc Donalds’ te stoppen voor een kleine hap en de nodige plas voor ons. 

De afsluitdijk

Via de A7 over de afsluitdijk waar er werken waren maar ook aan de linkerkant kilometers water en windmolens tot aan de horizon waren te zien. Aan de rechterzijde was er een hoge dijk begroet met gras waardoor er geen zicht op de Waddenzee was. Ik (Manuella) vond dit wel interessant om wat meer over de ‘Afsluitdijk’ te weten te komen, maar ergens was ik ook een beetje teleurgesteld dat we de ‘Waddenzee’ niet meer konden zien.

Ik heb even wat opzoekwerk gedaan op de volgende website: https://nl.wikipedia.org/wiki/Afsluitdijk:

De Afsluitdijk (Fries: Ofslútdyk), is een waterkering in Nederland tussen de provincies Noord-Holland en Friesland die het IJsselmeer afsluit van de Waddenzee. Hieraan ontleent de dam zijn naam. De hele dam is 32,5 km lang, het waterkerende deel ervan 30 km. De Afsluitdijk is belangrijk om een deel van Nederland tegen overstromingen te beschermen.

De Afsluitdijk is een onderdeel van de Zuiderzeewerken. In 1927 werd begonnen met de aanleg. In 1932 werd het laatste sluitgat, de Vlieter, gesloten. Een jaar later werd de dijk opengesteld voor het wegverkeer. Op de plaats waar de Afsluitdijk werd gedicht, werd een monument opgericht, het Vlietermonument.

Aan beide kanten van de Afsluitdijk liggen sluizen voor de scheepvaart en spuisluizen. Tegen Noord-Holland zijn het de Stevinsluizen. Op Kornwerderzand, ruim 4 km van Friesland, liggen de Lorentzsluizen.

Over de Afsluitdijk loopt een verkeersweg die beide provincies met elkaar verbindt. Deze weg is onderdeel van de Rijksweg 7. De weg ligt niet op het hoogste punt van de dam maar ten zuiden daarvan, waardoor de Waddenzee vanaf de weg niet zichtbaar is. Tussen de snelweg en het hoogste punt ligt een fietspad. Aangezien fietsers op een snelweg niet toegestaan zijn, wordt het fietspad als een aparte weg beschouwd.

Tot aan de afsluiting was het IJsselmeer een zee, de Zuiderzee geheten. Na de afsluiting verwerd het zoute IJsselmeer tot een zoetwaterplas.

Even enkele afbeeldingen om er een beter beeld van te krijgen. Ik kan begrijpen dat dit fascinerend kan zijn voor de mensen die deze route nog nooit hebben genomen. Mij fascineerde het alleszins wel.

Afsluitdijk Nederland
Kaart van Nederland om een idee te hebben waar dit is.

Nee, ben de windmolens op deze route ook niet gaan tellen. Tijdens onze rit was het ook zéér rustig op het IJsselmeer waardoor het net leek of de windmolens allemaal op een spiegel stonden… Dat kon ik allemaal zelf niet meer waarnemen maar Rudi en Diane deden aan ons de beschrijven.

Vele windmolens op de afsluitdijk in Nederland

En weet je? Het gekke is dat we zelfs op een gegeven moment opnieuw stilstonden op de snelweg. 2 keer zelfs. De eerste keer om wegenwerken die momenteel aan de gang zijn maar we stonden ook stil voor één van de sluizen die schepen moesten laten passeren. Het kan niet gekker want wij als Belg, wij kunnen ons niet inbeelden om stil te staan voor een sluis die open- en dichtgaat op de snelweg.

Aankomst in Antwerpen

Omstreeks 22u50 kwamen we terug aan in Wilrijk. Tijdens de rit hebben de drie honden zich fantastisch gedragen en bijna de hele rit geslapen. In het begin even rondkijken maar nadien comfortabel gelegen. Tazzy meteen op de zetel en Tripple tot aan de eerste pitstop op de vloer. Uiteindelijk heeft ze ook op de zetel gelegen. Natuurlijk! We hebben beschermhoezen voorzien voor in de auto die we toekomstgericht ook kunnen blijven gebruiken. Ikzelf (Manuella) heb bijna tijdens de hele rit wakker geweest maar toen het donker was, werd het moeilijk en dommelde ik in. De lichten van de tegenhangers deden ook pijn aan mijn ogen. Philippe die heeft uiteindelijk bijna de hele rit geslapen. Wij waren al thuis maar onze chauffeurs moesten nog naar het volgende dorp rijden en zouden dan binnen 15 min. thuis zijn.  Met een voldaan gevoel kropen wij een half uurtje laten in ons bed nadat de honden nog even konden rennen in de tuin, een boodschapje konden doen en nog even drinken. Zelfs voor onze honden was het een inspannend maar evengoed een zalig weekend op Vlieland.

Maar we willen vooral aan onze 2 lieve vrienden Rudi en Diane een dikke merci zeggen.
MERCI voor deze fantastische uitstap die jullie ons hebben aangeboden. VIa deze weg al een virtueel boeket bloemen. En natuurlijk Joyce en Ies voor jullie tellen deze mooie bloemen ook.

Zaterdag 5 mei 2022 – Dag 2 op Vlieland

Bij de ochtendkrieken

Goeiemorgen, om half 5 werden we al gewekt door 2 blondjes. T&T sliepen gewoon bij ons in de kamer en hadden hun matje aan de kast liggen. Toch stiekem ergens in de nacht was Tripple heel stilletjes op bed gesprongen om tegen mijn benen te komen liggen. Ondanks dat ik een moeilijke slaper ben, was ik toch moe en had ik hier niets van gemerkt. Blijkbaar moest Tazzy toch zo nodig naar buiten om een boodschapje te doen dat ik maar mopperend ben opgestaan. Ach, even mijn ochtendhumeur. Blijkbaar was ook net het zonnetje wakker aan het worden in die mistige lucht. Het had afgelopen nacht goed geregend want de stenen op het terras waren nat. Na het ochtendplasje van beide honden besloten we nog een poging te doen om wat te slapen. Maar natuurlijk, zo simpel is dat allemaal niet met honden die graag dicht bij je liggen.

Ochtend

Er was geen tijd vermeld wanneer we aan de ontbijttafel werden verwacht, maar rond half negen hoorden we al gestommel in de keuken en kwam er een heerlijke geur van afbakbroodjes onze slaapkamer ingerold. Zelfs de honden werden hier vrolijk van en duwde de deur helemaal open die op een kiertje stond. Blijkbaar was het geen evidentie om de juiste temperaturen te vinden van die oven, maar gelukkig is het toch gelukt dankzij onze medebewoners. Dit hadden Philippe en ikzelf niet meer kunnen doen en 3 jaar geleden hebben we dan ook beslist dat onder ons tweeën op vakantie gaan niet meer te doen is met onze 2 blindengeleidehonden. Dat vraagt voor mij als zwaar slechtziende zoveel energie dat het op den duur geen ontspannende vakantie niet meer is.

Rondje vuurtoren

Nadat we allemaal ons buikje vol hadden gegeten, zowel mens en dier besloten we het eten nog even te laten zakken. Vandaag was het jammer genoeg geen helderblauwe dag zoals gisteren maar eerder grijs weer en een beetje mistig. Om 11u hadden we bij Joyce afgesproken om het gekende toertje rond de vuurtoren te gaan lopen. Chivas en Cenna kennen deze route en nemen ons z’n allen wel mee op sleeptouw.

In de Dorpstraat mochten de honden niet los, maar toen we op de dijk kwamen en het bekendste trapje van Vlieland passeerde mochten alle honden inclusief Lita gewoon los. Eigenlijk niet te geloven. Nog geen 50m van de Waddendijk ligt de Dorpstraat en toch was er op de dijk geen mens te bespeuren op een aantal zielen na. De honden vonden het loslopen precies wel leuk. Zowel voor T&T en Lita was het de eerste keer dat ze vrij waren. En dat we het geweten hebben. Op een gegeven moment kreeg Tripple het helemaal. Even haar emmertje leeggieten dacht ze door maar te rennen en even niet te luisteren. Door het dolle heen was ze van blijdschap. 5 minuten later keerde de rust terug en kwam ze netjes naar ons toe. Het appèl commando had hier op moment niet veel zin. Op de route moesten we ze even 1 keer vastmaken omdat we een drukkere plek op het eiland passeerde, maar gelukkig was het niet druk op moment van passeren.

De vuurtoren

We namen een andere weg naar de vuurtoren. De weg waar ook de auto’s en fietsers rijden die we niet tegenkwamen. De andere weg was een iets moeilijkere route omdat het met veel trappen was en we de harnassen niet bij hadden en het voor Chivas en Cenna ook wat te moeilijk was. Een redelijke beklimming, maar toch genoten we ervan. Tripple en Tazzy gingen hun neus vooral achterna. Zoals in het verleden merkte we toch dat Chivas nog steeds in de buurt van zijn roedel bleef en vaak liep hij vlak achter mij (Manuella). Zonder zorgen kon ik met hem wandelen, maar dat is met Tripple na 7 maanden nog niet het geval. Trouwens in België mogen de honden ook nergens loslopen en ook weer hier moeten we steeds over een paar extra ogen beschikken die de honden in de gaten kunnen houden.

Na een stevige wandeling, want de vuurtoren ligt op het hoogste punt van Vlieland was het even tijd om uit te rusten en werden er enkele mooie foto’s gemaakt van ons met de vier honden. Blond-zwart-zwart-blond. Maar om de vier honden tegelijk naar de lens te laten kijken, dat was blijkbaar niet evident. Ook werden er enkele groepsfoto’s van het hele reisgezelschap gemaakt en uiteindelijk is het gelukt om de vuurtoren er toch mee op te krijgen.

De heide

We wandelden verder naar een groot stuk heide wat erg leek op een Alpenweide volgens Joyce. Een echt stukje natuur waar het zo stil en rustig was en een plekje om tot rust te komen. Heerlijk. Blijkbaar een van de lievelingsplekjes van C&C want blijkbaar liggen hier toch heel wat dennenappels waar ze toch graag liggen op te kauwen. En dat was vandaag niet anders met die 2 zwartjes. T & T strekten liever hun pootjes door lekker heen en weer te rennen en met een stok te spelen. Zij hadden niet zoveel interesse in die dennenappels. En Lita, Lita ontdekte ook dat ze pootjes had gekregen en was ook een vrolijk hondje. Op deze manier hadden Philippe en ik haar nog niet meegemaakt. Zo levendig, zo rollenbollen op haar rug. Op den duur was het geen wit hondje meer maar was het een grijs hondje. Het was fijn om alle vijf de honden zo uitbundig te zien. Zelfs het mensenvolk voelde zich uitgelaten en zeer ontspannen.

Namiddag rusten

Toen we terug in de Dorpstraat aankwamen namen we afscheid van Joyce en de honden. C & C waren toch wel toe aan een grote rustpauze en eerlijk gezegd, ik denk wij met z’n allen ook wel. Nog even enkele boodschappen snel doen in de Spar terwijl de mannen bij de honden buiten bleven wachten. Honden niet in functie, dan mogen ze hier ook de winkel niet binnen. Bij de drogisterij van het eiland (een soort Kruidvat) hadden we Tripple mee binnen genomen en het winkelpersoneel was enthousiast om de opvolger van Chivas te ontmoeten. Lita mocht enkel op de arm mee binnen, maar normaal mocht Tripple ook niet binnen. Ik wilde haar meteen naar buiten brengen, maar het was geen probleem voor het personeel.

Namiddag besloten we de strandwandeling maar te laten voor wat het was want iedereen had wel even een dipje. Zelfs voor de eerste keer in lange tijd besloot ik (Manuella) even op bed te gaan liggen omdat ik zo uitgeput was en dat mijn energiepijl en zich het aangaven. Normaal is Philippe diegene die op bed gaat liggen maar voor een keertje heeft hij zich in de zetel gelegd om wat te rusten en de honden in de gaten te houden. Het was jammer genoeg aan de frisse kant om buiten op het terras te zitten en je kon de honden ook niet gewoon buiten laten omdat de tuin niet was afgesloten.

Uit eten op Vlieland

In de avond lekker gaan eten bij restaurant ‘De Lutine’. Er was een grote tafel voor ons gereserveerd waar de honden onder de tafel konden liggen. Hier waren T & T wel in werkfunctie en de route van het appartement naar het restaurant deden ze ontzettend goed. Bij Joyce en Ies werden ze wel nog even enthousiast begroet door C & C die vanavond niet meegingen omdat ze al een drukke dag hadden gehad. Strakjes na het eten zouden we hun nog wel zien.

In het restaurant was het een gezellige drukte, met momenten wel een beetje te druk omdat er nog een grote groep achter ons aan het tafelen was. Met momenten heb ik (Manuella) met toch even afgezonderd omdat het zo druk werd in mijn hoofd en ik de conversaties op den duur niet meer kon volgen. Maar wat hebben we met zijn allen wel lekker gegeten en ik moet toegeven dat ik in de avond en nacht geen buikklachten heb gehad. Ik heb volledig lactosevrij gegeten. Ter afsluiting van de avond nog een tasje thee bij Joyce en Ies gedronken en voor dat het volledig donker was keerden we terug naar het appartement. Nog even bijkletsen om dan met een goed gevoel opnieuw te gaan slapen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Vrijdag 04/05/2022 Dag 1 Vlieland

De voorbereiding

Vlieland here we come.  Rond 8u45 arriveerde R & D samen met Lita met de huurauto. We hadden een busje gehuurd om comfortabel te reizen richting Harlingen. Toch een afstand van 272 KM en dan zijn we er nog niet helemaal want dan moeten we nog eens een boottocht vandaag van 45 min doen om op Vlieland te geraken. De reistijd met de auto is ongeveer 2u41 min. Maar maak er maar ongeveer 3u van. De huurauto werd ook nog voorbereidt voor de comfortabele rit met de honden. We hadden autohoezen voorzien om de zetels en kofferruimte beschermen. Een drie kwartier later ingeladen, plasje gedaan voor mens en dier waren we klaar om te vertrekken.

Onze rit

Tijdens de rit waren er vele lage wolken. De Windmolens naast de Belgische en Nederlandse autosnelwegen verdwenen vanaf de helft uit het zicht. Enkel de beneden kant was te zien volgens de beschrijving van Diane. Philippe en Tazzy besloten helemaal op de achterste bank te gaan zitten zodat mr. Tazzy heel de rit op de zetel kon liggen. We hadden geprobeerd hem aan de voeten te laten liggen, maar Tazzy voelde zich onrustig. Eens hij dicht bij Philippe zat hoorde we hem helemaal niet meer. Ik zat met Tripple op de middelste bank en Tripple bleef tot aan de eerste en enige pitstop rustig liggen aan de voeten. Nadien wilde ze ook wel even op de zetel liggen met haar kopje op mijn schoot.  Onze reis verliep dan ook zonder obstakels en files. Het enige gekke was dat we opeens op de autosnelweg in Nederland moesten stil staan voor bruggen die opengingen om boten te laten passeren. Hoe gek is dat nu? Die Nederlanders toch é! Ik vond het best wel grappig!

We vertrokken in Antwerpen om 9u30 en kwamen in Harlingen aan op de parking om 13u30. Van de parking naar de pendelbus was het al een drukte. Mensen die persé de bus wilde halen die vertrekkensklaar stond. De mensen liepen ons net als de honden gewoon ondersteboven. Diana maakte zich even boos maar na een korte sorry liepen ze door. Conclusie: ze hebben zich voor niets afgejaagd want de buschauffeur bleef netjes wachten tot wij op de bus waren gestapt om mee te rijden. Een volle bus en iedereen droeg er geen mondmasker meer. We waren al aan het rijden toen we tot het besef kwamen dat wij zelf ook ons masker niet ophadden. Blijkbaar was die regel in Nederland al 2 weken geleden afgeschaft terwijl wij in België wel nog steeds ons mondmasker moesten dragen op het openbaar vervoer. Onze boot vertrok om 14u35 maar we waren er al om 13u50 waardoor we nog de tijd hadden om rustig te lunchen. Dat hadden we bewust niet onderweg gedaan omdat we niet wisten hoe de rest van de route dan nog zou verlopen. Tijdens het eten van onze lunch meerde de boot ook aan. Toen begon het echt te kriebelen.

Boottocht

Om 14u15 was het dus tijd voor ons om in te checken en om aan boord te gaan.  Best wel spannend voor ons want dit hadden we met Tazzy en Tripple nog niet gedaan. Het was tevens ook onze eerste uitstap met de honden.  We kozen er bewust voor om met de snelboot naar Vlieland te gaan. De naam van de boot waar mee we de overzet deden was ‘De Koegelwieck’.  Deze overtocht duurde 45 min. Ik (Manuella) had in geval van nood toch maar een reispilletje genomen. De indeling van de boot zag er eigenlijk uit als een vliegtuigindeling. 2 zitjes aan beiden zijkanten en 4 stoelen in het midden. Wij zaten op een rij met vrij veel ruimte en moesten ook een gordel net als in het vliegtuig om. Op die andere rijen was dat niet nodig. Deze boot kon 300 mensen vervoeren en onze bagage moest ook in het bagageruim.  Blijkbaar kregen we hier op de boot hetzelfde filmpje te zien wat ze ook in het vliegtuig altijd tonen met de veiligheidsmaatregelen, maar dit filmpje was aangepast aan onze boot.

De grote boot van 14u die al een half uur geleden was vertrokken en er een 1u30 min over doet, die kwamen we tijdens onze tocht nog tegen en de stroming van die grote boot werd ik toch zeker niet een beetje zeeziek. Maar met een pepermuntje kon ik het toch wat oplossen. Tazzy en Tripple genoten van een rustige overzet en ondervonden hier geen problemen mee want ze lagen rustig aan onze voeten. Naarmate we dichterbij Vlieland kwamen begon het toch wel te kriebelen bij iedereen. En zeker toen er land in zicht kwam…

De Aankomst

Omstreeks 15u15 zouden we aankomen en net zoals bij ons als bij andere passagiers was de opwinding te voelen. Ook de aankondiging van de kapitein was wel vrolijk. Dat toverde een glimlach op onze snoet. Ik zei nog tegen Diane toen we van de boot afwandelde: “Moet ik niet een SMS sturen want in die drukte gaan we ze nooit vinden!”. Diane zei dat het goed kwam en daarbij hoorde we al de ‘oh, je hebt ze toch meegebracht’. Er was afgesproken C & C thuis te laten als Joyce en Ies ons kwamen verwelkomen, maar stiekem hadden ze Chivas en Cenna toch al mee gebracht. Dat hadden wij eerlijk gezegd nu niet verwacht. Ontvangst was dan best ook wel emotioneel. Natuurlijk moesten de honden elkaar eerst begroeten. Tazzy en Tripple waren even moeilijk onder controle te houden in hun harnas, dus besloten we ze even uit te doen zodat de begroeting tussen de honden gemakkelijker verliep. Chivas zijn eerste ex-mannenbaasje die hij begroette was toch zeker niet Philippe en niet zijn ex-vrouwenbaasje. Maar dat werd wel goed gemaakt door Cenna die eerst spontaan het ex-vrouwenbaasje kwam begroeten in plaats van haar ex-mannenbaasje. Na de enthousiaste begroeting van de honden konden de mensen elkaar begroeten. Wij knuffelde Joyce natuurlijk (een uitzondering van buitenstaanders uit onze bubbel) want het was ook zo hartelijk welkom. Zelfs andere eilandbewoners en bezoekers stonden gefascineerd te kijken naar ons spektakel. Na de verwelkoming ging Joyce met ons nog mee naar het appartement. Dit was niet ver van de bootterminal, maar toch was er een taxi geregeld zodat we ons sneller zouden kunnen settelen en nog boodschappen zouden kunnen gaan doen.

Ons appartement

We hadden geluk en zullen dus in het appartement – ‘de Zandhapper’ logeren. Ieder vakantiehuis hier op Vlieland heeft wel een naam. Ons appartement voor de komende dagen was op het gelijkvloers en geschikt voor 4 pers. Er waren 2 deftige slaapkamers met 2 1 persoonsbedden, Een badkamer met bad en een toilet, een wasruimte met wasmachine en er was zelfs een stofzuiger aanwezig en een leefruimte met tv, DVD, en een keuken met koelkast en een kookfornuis. Een elektronisch kookfornuis met oven die wij zelf helaas niet konden bedienen. Het enige kleine minpuntje was dat de tuin niet was afgesloten waardoor de honden van het domein konden en we ze niet buiten konden laten of de deur konden openzetten zonder toezicht.  In het appartement lag al een lekker ‘Vlielands’ brood en een lekkere fles witte wijn.

We moesten wel voor ons eigen bad- en bedlinnen zorgen, maar deze hadden we gehuurd en dit stond bij aankomst ook aan het appartement klaar. Gelukkig maar want anders moesten we hier ook nog mee sleuren. Terwijl ik onze koffers in de slaapkamer aan het zetten was en op mijn eigen tempo de omgeving aan het verkennen was (dat doe ik altijd), had Philippe toch even een emotioneel moeilijk moment. Joyce heeft hem dan ook even getroost. In alle commotie had ik dit niet gemerkt. Tazzy en Tripple wilde ook meteen op verkenning gaan in het appartement en in de tuin. Hier had je dan wel echt een paar extra ogen nodig om die stille gasten in de gaten te houden. We hebben maar de belletjes aangedaan zodat we hun konden horen en wisten waar ze waren.

Even boodschappen doen

Nadat we even gesetteld waren nam Joyce en mij mee op sleeptouw. Ze liet ons de route naar het dorp zien en ook waar zij woonden. Even snel binnen bij Joyce om lekker in alle rust even te knuffelen met Chivas. Ach, als je dit moment krijgt moet je deze toch nemen? De heren waren in het appartement gebleven met de honden zodat wij dames, rustig even boodschappen konden gaan doen. Waardoor ik deze knuffelsessie extra had. We werden vanavond nog uitgenodigd bij Joyce en Ies om een drankje te nuttigen en rustig bij te praten. Iets om naar uit te kijken natuurlijk maar eerst even boodschappen doen bij de ‘Spar’.

Wat een drukte in die winkel! Toch maar beslist meteen ons mondmasker op te zetten. De mensen bekeken ons als buitenaardse wezens. De mensen (toeristen) denk ik vooral waren enorm gehaast en gejaagd en gaven ons niet het vakantiegevoel. We kochten het nodige voor vanavond en ook enkele dingen voor het weekend door te komen. Zo konden wij vanavond lekker eenvoudig eten en Diane en Rudi hadden lekker gekookt op dat gek fornuis.

Avondbezoekje

Om 19u30 werden we verwacht ten huize van het ‘Double C-team dat ons bij aankomst met veel likjes verwelkomde. En de baasjes waren ook blij met ons bezoekje. We hadden voor Joyce en Ies nog een mooi cadeautje voorzien, een cadeau om U tegen te zeggen. We hadden een fotoboek laten maken van de honden door de jaren heen. Een levensboek van hoe ze eruitzagen als pup en helemaal veranderde door de jaren heen dat ze bij ons waren. En natuurlijk hadden we ook een grote zak lekkernijen mee voor Chivas en Cenna waar ze zo verzot op waren. Lekkere dingen die we hun in het verleden konden geven maar die Tazzy en Tripple niet mogen eten.

Ook de kennismaking in de thuisomgeving tussen C&C met T&T verliep ontzettend goed. En dan niet te vergeten dat Lita het hondje van Rudi en Diane er ook nog bij was. Die deed wel niet zo actief mee met het geravot tussen die grote honden maar ze liet haar aanwezigheid wel opmerken. Wat werden we allen verwend met vele hondenlikjes en natuurlijk het strelen, dat mocht niet ontbreken. Chivas en Cenna kwamen nog echt tegen onze benen hangen als ze werden gestreeld en dat vond Tazzy toch niet altijd leuk. Merkte wel dat Chivas en Tripple een goede klik hadden en dat meneer zijn charmes aan het tonen was aan ons missie.

Eigenlijk was het wel een gezellige avond en ook de honden genoten van elkaars gezelschap. Dat was zo mooi om te horen, om te zien. Tegen 22u was het al vrij donker waardoor we toch wel naar ons appartement terug moesten gaan. Dommerik dat ik (Manuella) was. Ik had een zaklamp meegenomen, maar was die toch zeker niet in het appartement vergeten? Gelukkig hadden Rudi en Diane hun zaklamp op hun smartphone in gebruik genomen zodat we met zijn allen veilig van punt A naar punt B konden geraken.

Op weg naar het appartement… Hoor eens de stilte, in de verte het bruisen van de zee, gewoon zo rustgevend, zo aangenaam. In het appartement toch nog even bijpraten over onze eerste dag op Vlieland met al zijn indrukken om dan toch met een voldaan gevoel te gaan slapen. Morgen gaan we naar de vuurtoren samen met Joyce en Chivas en Cenna. En wie weet kunnen er mooie foto’s gemaakt worden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.