Dag lieve lezers, Vandaag post ik even een update vanuit… jawel, Vlieland. Eigenlijk is het gewoon een leuk berichtje dat Joyce met haar wereld deelt, maar ik vond deze update ook wel heel interessant om met jullie te delen.
Het berichtje van Joyce:
Een vrije dag met Chivas en Cenna. Ochtend/middag/eind v.d. middag/avondwandeling. Prachtige dramatische wolken en vergezichten… wat een genot om op Vlieland te wonen.
Nadat Cenna vorige week bij het #hondenhotelvlieland was voor een groomsessie, was het nu Chivas’ beurt. Cenna wíst precies waar ze heen moest!
Heerlijk toch die hondenspa. Bij mij in BE genoot hij er enkel van als de zus niet in de buurt was want Cenna vond het zo nodig om steeds in de tuinslang te bijten of in de massagekop die we hadden voorzien op de tuinslang.
Ach, wat zijn de 2 zwartjes met hun gat letterlijk en figuurlijk in de boter gevallen. Vandaag mocht Cenna naar het hondenhotel voor haar wasbeurt. Ja, als je op Vlieland woont, moet dat blijkbaar wat vaker gebeuren omdat je elke dag gaat wandelen en je door het zeewater rent en weet-ik-veel-wat.
Ik denk dat C&C in die 10 maanden op Vlieland al 3 keer zijn geweest. Joyce, moest ik verkeerd zijn, mijn excuses alvast. Ik heb in ieder geval op verschillende tijdstippen al zwarte honden in een blauw bad voorbij zien passeren op FB met jou verhaal erbij.
Eerlijk gezegd, toen ze nog bij ons in BE woonde gebeurde het niet zo vaak dat ze naar het hondenkapsalon mocht. Bij mijn herinnering is dat ook maar 2 keer, misschien 3 keer gebeurd. In de zomer tijdens de warme dagen en als het regenwater niet stonk, maakte we er tijd voor om beiden honden nat te maken en ze ook in één keer te wassen. Een heel karweitje want Cenna bleef moeilijk stil staan en wilde altijd maar happen in de tuinslang. Een uitdaging! Ik (Manuella) kon me er dan naar kleden om een badpak te dragen en een zomerjurkje. Dan maakte het me niet uit of ik nat werd want daar waren ze beiden wel heel goed in. Als ze nat waren gingen ze nadien lekker schudden.
Het borstelen daar moest ik niet aan beginnen als ze nat waren. Ze gingen liever lekker schuren over het gras of hun vacht afvegen aan de haag in de tuin. Paarden doen dit ook altijd. Meestal als ze geborsteld zijn of hun wasbeurt hebben gehad, dan gaan ze lekker in het zand rollen.
Maar wat heeft Cenna genoten vandaag van haar was- en borstelbeurt. Dat is altijd leuk om mee te volgen.
Tazzy en Tripple
T&T zijn hier nog niet naar de hondenkapper geweest. Ik had eerst gedacht om ze zelf eerst te gaan wassen in zo een selfwash voor honden, maar aan de andere kant kan je het beter laten doen. Je moet er toch voor betalen. En met Tazzy kan het qua huidallergie niet zoveel kwaad, maar met Tripple moeten we toch oppassen. In ieder geval, ik heb voor mevrouw al speciale shampoo gekocht om eens mee te nemen naar het trimsalon. Ik zal binnenkort eens een afspraak maken en dan breng ik daar ook een verslag van uit!
Goeiemorgen, wat zijn de afgelopen dagen snel voorbijgevlogen. Aan alle mooie liedjes komt een einde en dat was hier niet anders. We moesten vandaag dan ook op tijd opstaan want om 10u moesten we het appartement verlaten. Maar laten we nog genieten van deze laatste uren op Vlieland. Koffers pakken, ontbijten, alles opruimen, ons bedlinnen aftrekken en buiten zetten zodat het kan opgehaald worden.
Om 10u trokken we dan ook de deur van het appartement achter ons dicht. Gelukkig konden we onze koffers etc. bij Joyce en Isaac laten staan tot we naar de boot moesten. Wat zijn we ons reisgezelschap dankbaar dat ze ons wilde helpen met onze koffers. Ja, waren redelijk geladen maar wat wil je? Als je 2 honden met speciale zorgen hebt, dan moet je alles al meenemen. Op weg naar het huis van Chivas en Cenna moesten Tazzy en Tripple in hun harnas lopen en hun geleidenwerk uitvoeren. Dat was eerlijk gezegd toch wel even een spannend moment. Een nieuwe omgeving, drukte van fietsers rondom ons heen die (de meeste toch) gelukkig rekening hielden met ons. Het was voor ons dan toch ook wel een hindernissen parcour omdat er overal wel iets stond. Een reclamebord van een winkel, tafeltjes die voor de gevels van de huizen stonden. De fietsenverhuurders met hun hele hoop fietsen of zelfs mensen die in de weg stonden en niet wisten naar waar ze moesten stappen. Het was voor ons een hele uitdaging maar gelukkig geraakte we goed en wel bij Chivas en Cenna die ons al vrolijk begroette bij onze aankomst.
Er werd ons aangeboden om ‘s middags samen met Joyce en Isaac te lunchen, maar omdat Joyce niet exact wist wanneer Isaac terug zou zijn van het werk, besloten we een lunchpakket mee te nemen op onze laatste wandeling. Dus de dames Joyce en Diane gingen nog even enkele boodschappen doen zodat we toch een boterham konden meenemen onderweg.
Onze laatste wandeling
Toen de boterhammen waren gemaakt gingen we op wandel samen met Chivas en Cenna. In geval van dat het nodig zou zijn hadden we de harnassen van Tazzy en Tripple wel meegenomen zodat we deze konden aandoen op de drukke plaatsen zoals het aanmeerpunt van de boot of in de Dorpstraat. Chivas en Cenna liepen gewoon los omdat die dit toertje wel kende.
Via de Waddendijk wandelden we naar de jachthaven toe. Tussen de haven en de jachthaven kwamen we dus ook praktisch niemand tegen en alle honden konden op de Waddendijk zalig loslopen. Enkel juffrouw Tripple presteerde om even te dicht naar de waterkant te gaan en geraakte een beetje in paniek toen ze weggleed op de stenen. Ach Tripple toch, je laat een mens toch ook weer schrikken. Chivas was toch niet zo een avontuur als jij.
Aan de jachthaven besloten we even een sanitaire pitstop in te lassen en ook een eet- en drinkmoment. We genoten van het uitzicht van de bootjes die er lagen, maar er waren nog voldoende lege ligplaatsen. Een ideaal plekje volgens onze 2 zeilers Rudi en Diane die het wel zagen zitten om hier een vakantie op de boot door te brengen. De stilte, de rust die de jachthaven uitstraalde. Zeer aangenaam. We werden zelfs begroet door een bruine labrador die op een van de zeilboten zat. Hier in het gebied van de jachthaven, hadden we voor de veiligheid toch maar even de honden terug aangelijnd.
Na de pitstop wandelden we verder richting de Noordzee. Net voorbij de jachthaven vloeien de Waddenzee en Noordzee in elkaar over. Daar is ook een gevaarlijke onderstromingen. Je merkt toch wel een aantal verschillen tussen de Wadden- en Noordzee. Allez, dat ervaar ik (Manuella) toch.
Verschil tussen de Wadden- en Noordzee zijn:
Sterkte van golven
Geluid is tussen beiden wel anders.
Aan de kant van de Noordzee is er véél meer wind
Zalig! Wandelen op het strand en geen enkele levende mensenziel tegenkomen, dat is toch zalig. De honden konden hier met z’n allen zoveel rennen als ze wilden. We moesten ons geen zorgen maken. En als er iets gevonden werd wat eerbaar leek voor de deugnieten, dan werd hier meteen op gereageerd door ons ziende begeleiders. Maar wat genoten ook wij van deze wandeling en de rust. Niet voor niets dat wij ook zo van de zee houden. Op gegeven moment had Tripple toch zeker geen kadaver van een dode vogel gevonden en waar ze aan zat te peuzelen. Bah… vieze hond! Gelukkig had Joyce dit toch gezien. Er was precies een stukje op het strand waar verschillende stukjes van kadavers waren aangespoeld want we moesten even de honden aan de riem nemen om terug te keren.
Na een 30 min. wandelen over het Noordzeestrand keerden we met z’n allen terug. De tijd om afscheid te nemen kroop steeds dichter en dichterbij. Maar laten we nog even genieten van onze laatste wandeling richting het huis van Chivas en Cenna. Natuurlijk waren Chivas en Cenna ook moe want ondanks hun leeftijd deden ze nog aardig mee met het spelen in het water met Tazzy en Tripple. Zelfs T & T vonden deze uitstap op het strand wel fantastisch. Jammer genoeg kunnen we wat we dit weekend hebben gedaan nooit in België geven. Terug bij Chivas en Cenna hun thuis nog een verfrissend drankje gedronken om nadien langzaam afscheid te nemen.
Het afscheid.
Hum… Ik (Manuella) dacht dat ik toch wel even sterker in mijn schoenen stond maar helaas. Ik heb traantjes gelaten die ik eerst probeerde te verbergen. Chivas was al in zijn mand gaan liggen en hij voelde ook aan dat het afscheid dichterbij kwam. Nog een klein likje terwijl ik over zijn buikje streelde. Ondertussen liepen de andere honden gewoon rond en Cenna was zelfs nog zeer actief. Nog snel even naar het toilet om mijn tranen de vrije loop te laten gaan maar bij het binnenkomen was het de anderen toch meteen opgevallen dat ik het enorm moeilijk had. Nog een knuffel van Diane en Joyce gekregen en toen kon ik het niet meer verbergen. Daar kwamen mijn tranen dan. Tripple kwam ook al likjes geven en begreep er eerlijk gezegd niet zoveel van. Ik weet natuurlijk wel dat C & C hier hun gouden mandje hebben gevonden en ik heb er ook vrede meegenomen, maar afscheid nemen is voor mij altijd zeer emotioneel. Voor Philippe was het toch ook wel wat emotioneel, al kon hij zijn tranen gemakkelijker in bedwang houden en merkte niemand dit op.
We tuigden T&T in en samen met Joyce en Isaac wandelden we naar de boot die vertrekkensklaar lag. Inschepen, valiezen in de bagagekar, afscheid nemen van deze lieve mensen om samen met Rudi en Diane om aan boord te gaan. T&T deden dit beiden fantastisch en er was ruimte genoeg op de boot om veilig een plekje te zoeken. Uiteindelijk een plekje op het buitendek gevonden want het was nog mooi weer om 17u en eigenlijk nog warm voor deze periode. Het laatste signaal van de scheepshoorn was het signaal om af te varen. Dat geluid vonden de honden toch beetje vreemd, maar er was voldoende afleiding voorzien. Nog enkele traantjes gelaten en we namen met gemengde gevoelens afscheid van Vlieland. Maar… Dit is geen vaarwel, maar tot de volgende keer!
Nog 1u30 minuten varen voor we aanmeren op het vaste land in Harlingen, dan is definitief onze vakantie voorbij en kunnen we de laatste tocht inzetten naar huis.
De laatste etappe
De laatste etappe van onze reis duurde vanaf het aanmeren in Harlingen een kleine 4u met onderweg 2 ingelaste stops. Bij de eerste stop ‘Burger King’ hadden we geen succes want sloot om 20u net voor onze neus wegens personeelstekort. Wel ideale moment om even de honden te laten plassen want in Harlingen hadden we niet meteen een plekje gevonden. In de buurt van Amsterdam dan een 2de poging om bij niet onze favoriete fastfoodketen ‘Mc Donalds’ te stoppen voor een kleine hap en de nodige plas voor ons.
De afsluitdijk
Via de A7 over de afsluitdijk waar er werken waren maar ook aan de linkerkant kilometers water en windmolens tot aan de horizon waren te zien. Aan de rechterzijde was er een hoge dijk begroet met gras waardoor er geen zicht op de Waddenzee was. Ik (Manuella) vond dit wel interessant om wat meer over de ‘Afsluitdijk’ te weten te komen, maar ergens was ik ook een beetje teleurgesteld dat we de ‘Waddenzee’ niet meer konden zien.
De Afsluitdijk (Fries: Ofslútdyk), is een waterkering in Nederland tussen de provincies Noord-Holland en Friesland die het IJsselmeer afsluit van de Waddenzee. Hieraan ontleent de dam zijn naam. De hele dam is 32,5 km lang, het waterkerende deel ervan 30 km. De Afsluitdijk is belangrijk om een deel van Nederland tegen overstromingen te beschermen.
De Afsluitdijk is een onderdeel van de Zuiderzeewerken. In 1927 werd begonnen met de aanleg. In 1932 werd het laatste sluitgat, de Vlieter, gesloten. Een jaar later werd de dijk opengesteld voor het wegverkeer. Op de plaats waar de Afsluitdijk werd gedicht, werd een monument opgericht, het Vlietermonument.
Aan beide kanten van de Afsluitdijk liggen sluizen voor de scheepvaart en spuisluizen. Tegen Noord-Holland zijn het de Stevinsluizen. Op Kornwerderzand, ruim 4 km van Friesland, liggen de Lorentzsluizen.
Over de Afsluitdijk loopt een verkeersweg die beide provincies met elkaar verbindt. Deze weg is onderdeel van de Rijksweg 7. De weg ligt niet op het hoogste punt van de dam maar ten zuiden daarvan, waardoor de Waddenzee vanaf de weg niet zichtbaar is. Tussen de snelweg en het hoogste punt ligt een fietspad. Aangezien fietsers op een snelweg niet toegestaan zijn, wordt het fietspad als een aparte weg beschouwd.
Tot aan de afsluiting was het IJsselmeer een zee, de Zuiderzee geheten. Na de afsluiting verwerd het zoute IJsselmeer tot een zoetwaterplas.
Even enkele afbeeldingen om er een beter beeld van te krijgen. Ik kan begrijpen dat dit fascinerend kan zijn voor de mensen die deze route nog nooit hebben genomen. Mij fascineerde het alleszins wel.
Afsluitdijk NederlandKaart van Nederland om een idee te hebben waar dit is.
Nee, ben de windmolens op deze route ook niet gaan tellen. Tijdens onze rit was het ook zéér rustig op het IJsselmeer waardoor het net leek of de windmolens allemaal op een spiegel stonden… Dat kon ik allemaal zelf niet meer waarnemen maar Rudi en Diane deden aan ons de beschrijven.
Vele windmolens op de afsluitdijk in Nederland
En weet je? Het gekke is dat we zelfs op een gegeven moment opnieuw stilstonden op de snelweg. 2 keer zelfs. De eerste keer om wegenwerken die momenteel aan de gang zijn maar we stonden ook stil voor één van de sluizen die schepen moesten laten passeren. Het kan niet gekker want wij als Belg, wij kunnen ons niet inbeelden om stil te staan voor een sluis die open- en dichtgaat op de snelweg.
Aankomst in Antwerpen
Omstreeks 22u50 kwamen we terug aan in Wilrijk. Tijdens de rit hebben de drie honden zich fantastisch gedragen en bijna de hele rit geslapen. In het begin even rondkijken maar nadien comfortabel gelegen. Tazzy meteen op de zetel en Tripple tot aan de eerste pitstop op de vloer. Uiteindelijk heeft ze ook op de zetel gelegen. Natuurlijk! We hebben beschermhoezen voorzien voor in de auto die we toekomstgericht ook kunnen blijven gebruiken. Ikzelf (Manuella) heb bijna tijdens de hele rit wakker geweest maar toen het donker was, werd het moeilijk en dommelde ik in. De lichten van de tegenhangers deden ook pijn aan mijn ogen. Philippe die heeft uiteindelijk bijna de hele rit geslapen. Wij waren al thuis maar onze chauffeurs moesten nog naar het volgende dorp rijden en zouden dan binnen 15 min. thuis zijn. Met een voldaan gevoel kropen wij een half uurtje laten in ons bed nadat de honden nog even konden rennen in de tuin, een boodschapje konden doen en nog even drinken. Zelfs voor onze honden was het een inspannend maar evengoed een zalig weekend op Vlieland.
Maar we willen vooral aan onze 2 lieve vrienden Rudi en Diane een dikke merci zeggen. MERCI voor deze fantastische uitstap die jullie ons hebben aangeboden. VIa deze weg al een virtueel boeket bloemen. En natuurlijk Joyce en Ies voor jullie tellen deze mooie bloemen ook.
Goeiemorgen Fred Kroket! Om 5u15 werd ik (Manuella) wakker gelikt door een blonde labrador, de grootste van de 2 die blijkbaar opnieuw buiten moest. Tazzy toch! Kan je net als thuis nu niet even wat geduld hebben tot half zeven of zo? Maar nee hoor! Meneertje moest nu buiten. Aaagh, dan maar uit het bed en hopen dat onze huisgenoten niet wakker worden van ons gestommel. Beiden honden dan maar even in de tuin laten plassen en wat scheen daar in mijn ogen? Het zonnetje was net aan het opkomen en begroette me vriendelijk. Jammer dat mijn zicht me in de steek laat want anders was ik naar het strand gewandeld om naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar helaas, zo dicht bij de zee zaten we nu ook weer niet! Maar oké, ik voelde me toch al vrolijk omdat het zonnetje er was ondanks het vroege uur.
Na het honden ochtendritueel nog even gaan rusten want het was toch een beetje te vroeg om al om op te staan. Uiteindelijk is het vakantie en dan moet je niet je thuisrituelen gaan overpakken. Vanmorgen met z’n allen even een telefoontje naar België gepleegd om een vrolijke Moederdag te wensen. Ondanks dat het in Antwerpen eigenlijk op 15 augustus Moederdag is, werden hier de moeders toch gebeld. En blijkbaar in Nederland is het vandaag ook Moederdag. In de voormiddag hadden we geen activiteit gepland omdat we om 12u30 door de ‘Vlielandse Taxi’ werden opgehaald om naar de andere kant van het eiland te gaan voor ons namiddag uitstapje met de ‘Vliehors expres’.
De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. We rijden het gehele jaar vanaf het Badhuys m.u.v. de maanden juli en augustus, dan rijden we vanaf Pad van Zes 50 meter ten Noorden van het Posthuys. De avondritten zijn altijd vanaf het Badhuys, ook in juli en augustus.
De Vliehors wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. In 1986 is de Vliehors Expres begonnen als onderdeel van het zomerveer Texel – Vlieland v.v. Inmiddels maken we het hele jaar tochten over de Vliehors. We rijden naar de punt van de Vliehors, hier zien we bijna altijd zeehonden. Ook bezoeken we het Redding huisje midden op de Hors. Vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen, nu ingericht als juttersmuseum. Alles wat op het strand is aangespoeld is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost.
Best wel spannend! Om 13u arriveerde ons vervoersmiddel om de volgende 2u op avontuur te gaan. Ja, onze honden mochten gratis mee en dat was wel leuk. Alleen jammer dat ze niet het trapje op konden. Maar wat waren de Nederlanders hier geduldig en behulpzaam om ons de tijd te geven om in het voertuig te kruipen en ons te leiden naar onze plek en ook om de honden te helpen door hen op te pakken en hun erin te zetten. Iedereen was ontzettend vrolijk en er was een echte vakantiesfeer. We gaan door de Nederlandse Sahara rijden maar gelukkig was er over de achterbak een grote doorschijnende koepel voorzien waardoor je geen last van het zand had of de bries door je haren. Je kan het voertuig vergelijken met een grote legervrachtwagen met houten banken vanachter. Iedereen zat dan ook zijwaarts. Onze chauffeur Ricardo had een aardig rijtempo en je werd wel door elkaar geschud. Maar het viel al bij al toch mee. Manuella voelde haar toch weer wat ziekjes worden en had toch voor de veiligheid een reispilletje ingenomen en ik (Philippe), ik voelde me helemaal in mijn element. Wat was dit genieten. We passeerde zelfs het militair domein waar de F16 vliegtuigen nepbommen komen droppen om te oefenen op obstakels. Dit hebben we via ‘Reizen Waes’ een aantal maanden geleden ontdekt dat onze Belgische luchtmacht hier ook komen oefenen. Er was tijdens de rit ook een muzikale gids mee die wat dingen vertelde over de ‘vliehors’ en graag ons al Belgen in de maling nam met zijn grapjes. Hij zorgde ook voor muziek met zijn accordeon. Best wel gezellig en iedereen deed dan ook mee met het zingen.
Het reddingshuisje:
Aangekomen aan ons eerste stop het drenkelingenhuisje wilde ik samen met Manuella wel even blijven zitten terwijl iedereen hun benen ging streken. We wilde niemand tot last zijn omdat de honden er niet zelf in en uit konden springen, maar iedereen schoot ons meteen te hulp. Blijkbaar is dit een van de trouwlocaties op Vlieland en het heeft wel zijn charmes. De gids had al zijn boek bij met de nodige trouwdocumenten want hij mocht dit uitvoeren, maar niemand reageerde op zijn vraag of er geïnteresseerden waren. Ik weet dat dit wel een droom locatie van Manuella is zo trouwen op het strand, maar dat kunnen wij niet maken natuurlijk. Gelukkig mag je wel dromen hebben. Joyce, Rudi en Diane beschreven voor ons de omgeving want alles wat ze vinden op het strand van afval tot fenders (stootkussens) wat normaal aan de boten hangt. Zelfs boeien en jassen, flessen kon je er terugvinden. Je kan het niet bedenken wat een mens allemaal verliest in zee of weggooit. Dus daarom hebben ze besloten om hier alles maar te gaan verzamelen. Het drenkelingenhuisje is in 1953 als laatste keer gebruikt bij die enorme overstromingen in NL.
Niet te geloven, overal waar je maar keek zag je strand. Joyce ging een rondje met Tazzy lopen en maakte enkele leuke foto’s. Terwijl ik op een aangespoeld stoeltje zat ging Diane en Manuella met Tripple en Lita ook een rondje lopen en blijkbaar heeft Tripple even kunnen rennen. Ze heeft zich hier kunnen uitleven en luisterde ook heel flink naar Manuella en kwam meteen terug als er werd gefloten. Voor beiden honden was dit even ont stressen.
Foto van Tazzy gemaakt door JoyceManuella en Diane met Tripple en Lita op het strandEnkele foto’s uit de galerij
Midden op de Vliehors staat al meer dan een eeuw het drenkelingenhuisje. In vroeger dagen was het een vluchtplaats voor gestrande schipbreukelingen. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.
Thans is het drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres en ingericht als juttersmuseum, hier vindt u een bonte verzameling zeewaardigheden en in 1997 is het Reddingshuisje officieel aangewezen als trouwlocatie.
De jutschutting
Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte.
Het reddingshuisje inclusief alle gevonden aangespoelde attributen
Volgende stop:
Onze volgende stop was het verste puntje van Vlieland waar je zeehonden kon spotten en waar je ook de vuurtoren van Texel kan zien. Hier is de afstand tussen de 2 eilanden 1.600m. Het was hier aangenaam vertoeven en wat een zalig briesje. Eigenlijk weten we niet of er zeehonden zichtbaar waren want dat kunnen Manuella en ik niet meer waarnemen, maar wat we wel weten is dat onze honden hebben genoten van het vrij rondrennen op het strand en door de branding van de zee.
Even loslopen op het strandZit daar een krabje in zee?
We zaten trouwens aan de kant van de Noordzee. Het geluid van de Noordzee klinkt dan ook wel helemaal anders dan het geluid van de Waddenzee. Dit avontuurtje smaakte natuurlijk naar meer. We keerden uiteindelijk terug naar het beginpunt en de sfeer zat er goed in onder het volk. We leerden nog een Vlielands liedje en iedereen moest er om lachen. Zelfs Joyce genoot ervan.
Een beetje ambiance op de Vliehors
Een verassing van formaat voor Philippe
En als surprise had Joyce eens gevraagd of ik achter het stuur van de Vliehors mocht kruipen en dat was helemaal geen probleem. Wat een fantastisch gevoel gaf me dit. En als het zelfs mogelijk was had ik er nog mee kunnen vertrekken. De tranen stonden even in mijn ogen en blijkbaar de glimlach kon je zo aflezen van mijn gezicht en de twinkeling brandde in mijn ogen. Dat gaf ons reisgezelschap een fantastisch gevoel. Zelfs Manuella voelde zich ontzettend gelukkig dat ik achter het stuur mocht kruipen.
Philippe achter het stuur van de VliehorsexpressPhilippe achter het stuur van de Vliehorsexpress
Na ons Vliehorsavontuur
Op vlieland worden de dopjes gebruikt om kunstwerken te maken.
Na ons avontuur besloten we te voet terug naar ons appartement te wandelen. Onderweg kwamen nog een kunstwerk tegen dat gemaakt is van flessendopjes. De dopjes die wij hier in België bij elkaar houden voor ‘BCG dopt mee’ om het BCG te steunen. Joyce liet mij (Manuella het kunstwerk betasten.
Toen vertrokken we op weg naar ons appartement. Dat zou een wandeling zijn van ongeveer een half uurtje. De honden moesten we even terug aan de lijn nemen maar op moment dat we weer in het bos waren mochten ze los. Op een gegeven moment waren we Tripple kwijt. Door op de GPS-tracker te kijken die ze om had wist Joyce meteen waar madam zat. Ze was bij mensen op het terras gaan zien die net aan het BBQ’en waren. Tja, Tripple toch. Natuurlijk was Manuella een beetje in paniek maar al snel konden we haar gerust stellen. Tazzy en Lita bleven netjes bij ons in de buurt maar Tripple is precies zoals Cenna die graag op avontuur gaat. Na onze stevige wandeling kwamen we bij ons appartement aan waar we van ons avondmaaltijd genoten en ondertussen de whatsapp van de dames tilt sloeg want er werden foto’s en video’s over en weer gestuurd in de groep van Vlieland van onze dames.
De dag afsluitend
In de avond maakte we nog een avondwandelingetje en passeerden we de Dorpstraat nog om even Chivas en Cenna een knuffel te gaan geven. Nu we hier op het eiland zijn moeten we daarvan profiteren want binnen 24u eindigt dit mooie verhaal weer. Met een voldaan gevoel konden we met zijn allen lekker gaan slapen die avond.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
