Het ochtendritueel gaat ook door op vakantie
Goeiemorgen Fred Kroket! Om 5u15 werd ik (Manuella) wakker gelikt door een blonde labrador, de grootste van de 2 die blijkbaar opnieuw buiten moest. Tazzy toch! Kan je net als thuis nu niet even wat geduld hebben tot half zeven of zo? Maar nee hoor! Meneertje moest nu buiten. Aaagh, dan maar uit het bed en hopen dat onze huisgenoten niet wakker worden van ons gestommel. Beiden honden dan maar even in de tuin laten plassen en wat scheen daar in mijn ogen? Het zonnetje was net aan het opkomen en begroette me vriendelijk. Jammer dat mijn zicht me in de steek laat want anders was ik naar het strand gewandeld om naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar helaas, zo dicht bij de zee zaten we nu ook weer niet! Maar oké, ik voelde me toch al vrolijk omdat het zonnetje er was ondanks het vroege uur.
Na het honden ochtendritueel nog even gaan rusten want het was toch een beetje te vroeg om al om op te staan. Uiteindelijk is het vakantie en dan moet je niet je thuisrituelen gaan overpakken. Vanmorgen met z’n allen even een telefoontje naar België gepleegd om een vrolijke Moederdag te wensen. Ondanks dat het in Antwerpen eigenlijk op 15 augustus Moederdag is, werden hier de moeders toch gebeld. En blijkbaar in Nederland is het vandaag ook Moederdag. In de voormiddag hadden we geen activiteit gepland omdat we om 12u30 door de ‘Vlielandse Taxi’ werden opgehaald om naar de andere kant van het eiland te gaan voor ons namiddag uitstapje met de ‘Vliehors expres’.
De Vliehors expres
Even via volgende bron even de korte uitleg: https://www.vliehors-expres.nl/
Wat is de Vliehors Expres?
De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. We rijden het gehele jaar vanaf het Badhuys m.u.v. de maanden juli en augustus, dan rijden we vanaf Pad van Zes 50 meter ten Noorden van het Posthuys. De avondritten zijn altijd vanaf het Badhuys, ook in juli en augustus.
De Vliehors wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. In 1986 is de Vliehors Expres begonnen als onderdeel van het zomerveer Texel – Vlieland v.v. Inmiddels maken we het hele jaar tochten over de Vliehors. We rijden naar de punt van de Vliehors, hier zien we bijna altijd zeehonden. Ook bezoeken we het Redding huisje midden op de Hors. Vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen, nu ingericht als juttersmuseum. Alles wat op het strand is aangespoeld is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost.
Best wel spannend! Om 13u arriveerde ons vervoersmiddel om de volgende 2u op avontuur te gaan. Ja, onze honden mochten gratis mee en dat was wel leuk. Alleen jammer dat ze niet het trapje op konden. Maar wat waren de Nederlanders hier geduldig en behulpzaam om ons de tijd te geven om in het voertuig te kruipen en ons te leiden naar onze plek en ook om de honden te helpen door hen op te pakken en hun erin te zetten. Iedereen was ontzettend vrolijk en er was een echte vakantiesfeer. We gaan door de Nederlandse Sahara rijden maar gelukkig was er over de achterbak een grote doorschijnende koepel voorzien waardoor je geen last van het zand had of de bries door je haren. Je kan het voertuig vergelijken met een grote legervrachtwagen met houten banken vanachter. Iedereen zat dan ook zijwaarts. Onze chauffeur Ricardo had een aardig rijtempo en je werd wel door elkaar geschud. Maar het viel al bij al toch mee. Manuella voelde haar toch weer wat ziekjes worden en had toch voor de veiligheid een reispilletje ingenomen en ik (Philippe), ik voelde me helemaal in mijn element. Wat was dit genieten. We passeerde zelfs het militair domein waar de F16 vliegtuigen nepbommen komen droppen om te oefenen op obstakels. Dit hebben we via ‘Reizen Waes’ een aantal maanden geleden ontdekt dat onze Belgische luchtmacht hier ook komen oefenen. Er was tijdens de rit ook een muzikale gids mee die wat dingen vertelde over de ‘vliehors’ en graag ons al Belgen in de maling nam met zijn grapjes. Hij zorgde ook voor muziek met zijn accordeon. Best wel gezellig en iedereen deed dan ook mee met het zingen.
Het reddingshuisje:
Aangekomen aan ons eerste stop het drenkelingenhuisje wilde ik samen met Manuella wel even blijven zitten terwijl iedereen hun benen ging streken. We wilde niemand tot last zijn omdat de honden er niet zelf in en uit konden springen, maar iedereen schoot ons meteen te hulp. Blijkbaar is dit een van de trouwlocaties op Vlieland en het heeft wel zijn charmes. De gids had al zijn boek bij met de nodige trouwdocumenten want hij mocht dit uitvoeren, maar niemand reageerde op zijn vraag of er geïnteresseerden waren. Ik weet dat dit wel een droom locatie van Manuella is zo trouwen op het strand, maar dat kunnen wij niet maken natuurlijk. Gelukkig mag je wel dromen hebben. Joyce, Rudi en Diane beschreven voor ons de omgeving want alles wat ze vinden op het strand van afval tot fenders (stootkussens) wat normaal aan de boten hangt. Zelfs boeien en jassen, flessen kon je er terugvinden. Je kan het niet bedenken wat een mens allemaal verliest in zee of weggooit. Dus daarom hebben ze besloten om hier alles maar te gaan verzamelen. Het drenkelingenhuisje is in 1953 als laatste keer gebruikt bij die enorme overstromingen in NL.
Niet te geloven, overal waar je maar keek zag je strand. Joyce ging een rondje met Tazzy lopen en maakte enkele leuke foto’s. Terwijl ik op een aangespoeld stoeltje zat ging Diane en Manuella met Tripple en Lita ook een rondje lopen en blijkbaar heeft Tripple even kunnen rennen. Ze heeft zich hier kunnen uitleven en luisterde ook heel flink naar Manuella en kwam meteen terug als er werd gefloten. Voor beiden honden was dit even ont stressen.
Uitleg volgens volgende bron: https://www.vliehors-expres.nl/reddinghuisje/
Midden op de Vliehors staat al meer dan een eeuw het drenkelingenhuisje. In vroeger dagen was het een vluchtplaats voor gestrande schipbreukelingen. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.
Thans is het drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres en ingericht als juttersmuseum, hier vindt u een bonte verzameling zeewaardigheden en in 1997 is het Reddingshuisje officieel aangewezen als trouwlocatie.
De jutschutting
Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte.
Volgende stop:
Onze volgende stop was het verste puntje van Vlieland waar je zeehonden kon spotten en waar je ook de vuurtoren van Texel kan zien. Hier is de afstand tussen de 2 eilanden 1.600m. Het was hier aangenaam vertoeven en wat een zalig briesje. Eigenlijk weten we niet of er zeehonden zichtbaar waren want dat kunnen Manuella en ik niet meer waarnemen, maar wat we wel weten is dat onze honden hebben genoten van het vrij rondrennen op het strand en door de branding van de zee.
We zaten trouwens aan de kant van de Noordzee. Het geluid van de Noordzee klinkt dan ook wel helemaal anders dan het geluid van de Waddenzee. Dit avontuurtje smaakte natuurlijk naar meer. We keerden uiteindelijk terug naar het beginpunt en de sfeer zat er goed in onder het volk. We leerden nog een Vlielands liedje en iedereen moest er om lachen. Zelfs Joyce genoot ervan.
Een verassing van formaat voor Philippe
En als surprise had Joyce eens gevraagd of ik achter het stuur van de Vliehors mocht kruipen en dat was helemaal geen probleem. Wat een fantastisch gevoel gaf me dit. En als het zelfs mogelijk was had ik er nog mee kunnen vertrekken. De tranen stonden even in mijn ogen en blijkbaar de glimlach kon je zo aflezen van mijn gezicht en de twinkeling brandde in mijn ogen. Dat gaf ons reisgezelschap een fantastisch gevoel. Zelfs Manuella voelde zich ontzettend gelukkig dat ik achter het stuur mocht kruipen.
Na ons Vliehorsavontuur
Na ons avontuur besloten we te voet terug naar ons appartement te wandelen. Onderweg kwamen nog een kunstwerk tegen dat gemaakt is van flessendopjes. De dopjes die wij hier in België bij elkaar houden voor ‘BCG dopt mee’ om het BCG te steunen. Joyce liet mij (Manuella het kunstwerk betasten.
Toen vertrokken we op weg naar ons appartement. Dat zou een wandeling zijn van ongeveer een half uurtje. De honden moesten we even terug aan de lijn nemen maar op moment dat we weer in het bos waren mochten ze los. Op een gegeven moment waren we Tripple kwijt. Door op de GPS-tracker te kijken die ze om had wist Joyce meteen waar madam zat. Ze was bij mensen op het terras gaan zien die net aan het BBQ’en waren. Tja, Tripple toch. Natuurlijk was Manuella een beetje in paniek maar al snel konden we haar gerust stellen. Tazzy en Lita bleven netjes bij ons in de buurt maar Tripple is precies zoals Cenna die graag op avontuur gaat. Na onze stevige wandeling kwamen we bij ons appartement aan waar we van ons avondmaaltijd genoten en ondertussen de whatsapp van de dames tilt sloeg want er werden foto’s en video’s over en weer gestuurd in de groep van Vlieland van onze dames.
De dag afsluitend
In de avond maakte we nog een avondwandelingetje en passeerden we de Dorpstraat nog om even Chivas en Cenna een knuffel te gaan geven. Nu we hier op het eiland zijn moeten we daarvan profiteren want binnen 24u eindigt dit mooie verhaal weer. Met een voldaan gevoel konden we met zijn allen lekker gaan slapen die avond.