Tag: Tazzy

Trowback: een bericht van 1 jaar geleden.

26/08/2021: Emoties al de hele week! Afgelopen maandag werd Philippe door Lore van het BCG ‘Belgisch Centrum voor Geleidehonden’ opgebeld. Vandaag was het dan zover! Lore, één van de trainsters van het BCG kwam langst met een eventuele opvolger voor Cenna. Want er was een hond klaar die aan het profiel van Philippe beantwoordde.

De kanshebber

De kanshebber was deze keer een reu van net 2 jaar oud. Een blonde labrador en deze keer iets groter dan Chivas. Philippe kreeg eerst wat meer uitleg over de nieuwe hond en waarom deze een matching zou kunnen zijn. Na de uitleg kwam dan het grote moment! De kennismaking met Philippe en ook met mij… Dat was toch wel even heftig want als deze matching positief was en Philippe ermee verder wilde gaan, dan moesten we keuzes maken.

De eerste foto van Tazzy bij ons thuis
Tazzy voor de dopjesbus

Een route lopen

Het moment dat Philippe met Tazzy en route ging lopen was best wel spannend voor ons allen. Achteraf vertelde Philippe het volgende: “Eigenlijk was het wel spannend. Het was helemaal anders werken dan met Cenna. Ik moest met Tazzy ook lopen met een gentle-leader terwijl dit eigenlijk niet nodig was bij Cenna (behalve in noodsituaties). Blijkbaar moeten we ook een aantal nieuwe commando’s gaan gebruiken. De route naar de Boomsesteenweg verliep eigenlijk wel goed. Enkel in het begin was Tazzy te hard afgeleid door Felix, de kat van de buren. Gelukkig was alles goed gegaan en blijkbaar was Lore wel content. “ De matching tussen Tazzy & Philippe was dan ook positief en zijn class in Tongeren zou al zijn op 18/10/2021.

Bewust tijdens de eerste kennismaking tussen Philippe en Tazzy hadden we Chivas en Cenna in de bureau laten wachten. Philippe en Tazzy waren toch een dikke 45 min. weggeweest. Nadat ze terug waren, mochten Chivas en Cenna kennismaken met Tazzy. Alle zottigheid op een stokje met de 2 senioren en de tiener. Lore vertelde dat ze ook het zusje van Tazzy mee had en dat ze die nog een plasje moest laten doen. We boden aan dat ze haar even zou halen zodat ze hier in de tuin een plasje kon doen en even drinken. Het zusje noemde Tripple en was nog een grotere energiebom dan haar broer blijkbaar.

Chivas en Cenna vonden beiden jongelingen wel interessant en zette dan ook alles op alles om lekker mee te gaan doen en zeer actief mee te spelen. Ook al zijn ze bijna 10 jaar, op zo een momenten zijn het even grote puppy’s al de 2 andere honden. Tripple was nog bezig met haar opleiding en zat in haar laatste fase.

Maar wat nu?

De matching is een feit, maar wat nu? We zijn nu op een punt gekomen dat we keuzes moeten maken. Hartverscheurende keuzes waarbij tranen zullen vloeien. In juli hadden we al aangegeven op het BCG dat we nog geen gezin hadden waar beiden honden terecht zouden kunnen en de vraag gesteld of ze ons zouden kunnen helpen. Momenteel had het BCG ook nog geen gezin op hun lijst staan die 2 honden wensten te nemen. 1 hond was geen probleem, maar 2 was er niet. We hadden dit intern al besproken want als de honden zouden verhuizen, waren deze wel gekoppeld aan enkele voorwaarden. Konden de voorwaarden niet ingevuld worden, dan zouden Chivas en Cenna gewoon bij ons blijven tot ze er niet meer waren.

Onze voorwaarden waren niet veeleisend maar wel erg belangrijk voor ons:

  • Chivas en Cenna mogen niet gescheiden worden en moeten terecht komen in hetzelfde gezin.
  • Dat we contact mogen houden met het adoptiegezin
  • Dat ze goed worden verzorgd en kunnen genieten van hun gouden mandje.

De zoektocht kan dus beginnen. Binnen 6 weken zou alles geregeld moeten worden. Een gezin zoeken, alles op het werk regelen om een tijdje afwezig te zijn, maar ook het verwerkingsproces als de honden moesten verhuizen. Philippe had nog niet meteen ja gezegd, maar wilde eerst zeker weten dat er opvang gevonden zou worden voor Chivas en Cenna.

Ikzelf (Manuella) had nog geen zicht op een nieuwe hond en weet ook niet wanneer er een vervanger zou komen. Door dat Chivas en Cenna niet gescheiden kunnen worden, zit ik nu met de hartverscheurende beslissing om Chivas mee op pensioen te laten gaan. Zolang er geen opvang gevonden is kan hij nog wel blijven werken, maar toch… Ik voel me ook wel verdrietig maar aan de andere kant ook wel blij want Philippe krijgt al een opvolger. Ik hoop dus dat hij deze keer deze hond niet moet laten schieten. En hoe het bij mij zal aflopen? Ja, dat zullen we maar moeten afwachten.

Vandaag 1 jaar later 26/08/2022

En vandaag een jaartje later is er dan ook zoveel veranderd. Een dikke 2 weken na het bezoek van Lore kwam het verlossend nieuws dat we een geschikt gezin voor C & C hadden gevonden en dat Philippe toch zijn class met Tazzy zou kunnen starten. Het afscheid van C & C was dan ook best wel zwaar en vooral voor mij (Manuella) omdat ik in een donker gat viel zonder vooruitzichten naar een nieuwe hond. Maar net voor de start van Philippe zijn class kreeg ik het verlossend bericht dat er voor mij ook een opvolger was gevonden en ja hoor! De matching was ook hier positief en niet te geloven, het werd het zusje van Tazzy. Chivas & Cenna hadden hun gouden mandje gevonden en ondertussen zijn we hun al 1 keer gaan bezoeken. Ons leven is ook veranderd door de nieuwe honden, maar ook heel die pandemie van Corona heeft ons leven veranderd.

Maar wat voelen wij ons gezegend dat C & C snel een gouden mandje hadden gevonden zodat we deze weg konden bewandelen en T & T konden verwelkomen. Een zaligheid om 2 pubers in huis hebben die nog maar al te vaak last van puberitis hebben.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

08/05/2022: Dag 3 op Vlieland

Het ochtendritueel gaat ook door op vakantie

Goeiemorgen Fred Kroket! Om 5u15 werd ik (Manuella) wakker gelikt door een blonde labrador, de grootste van de 2 die blijkbaar opnieuw buiten moest. Tazzy toch! Kan je net als thuis nu niet even wat geduld hebben tot half zeven of zo? Maar nee hoor! Meneertje moest nu buiten. Aaagh, dan maar uit het bed en hopen dat onze huisgenoten niet wakker worden van ons gestommel. Beiden honden dan maar even in de tuin laten plassen en wat scheen daar in mijn ogen? Het zonnetje was net aan het opkomen en begroette me vriendelijk. Jammer dat mijn zicht me in de steek laat want anders was ik naar het strand gewandeld om naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar helaas, zo dicht bij de zee zaten we nu ook weer niet! Maar oké, ik voelde me toch al vrolijk omdat het zonnetje er was ondanks het vroege uur.

Na het honden ochtendritueel nog even gaan rusten want het was toch een beetje te vroeg om al om op te staan. Uiteindelijk is het vakantie en dan moet je niet je thuisrituelen gaan overpakken. Vanmorgen met z’n allen even een telefoontje naar België gepleegd om een vrolijke Moederdag te wensen. Ondanks dat het in Antwerpen eigenlijk op 15 augustus Moederdag is, werden hier de moeders toch gebeld. En blijkbaar in Nederland is het vandaag ook Moederdag.  In de voormiddag hadden we geen activiteit gepland omdat we om 12u30 door de ‘Vlielandse Taxi’ werden opgehaald om naar de andere kant van het eiland te gaan voor ons namiddag uitstapje met de ‘Vliehors expres’.

De Vliehors expres

Even via volgende bron even de korte uitleg: https://www.vliehors-expres.nl/

Wat is de Vliehors Expres?

De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. We rijden het gehele jaar vanaf het Badhuys m.u.v. de maanden juli en augustus, dan rijden we vanaf Pad van Zes 50 meter ten Noorden van het Posthuys. De avondritten zijn altijd vanaf het Badhuys, ook in juli en augustus.

De Vliehors wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. In 1986 is de Vliehors Expres begonnen als onderdeel van het zomerveer Texel – Vlieland v.v. Inmiddels maken we het hele jaar tochten over de Vliehors. We rijden naar de punt van de Vliehors, hier zien we bijna altijd zeehonden. Ook bezoeken we het Redding huisje midden op de Hors. Vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen, nu ingericht als juttersmuseum. Alles wat op het strand is aangespoeld is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost.

Best wel spannend! Om 13u arriveerde ons vervoersmiddel om de volgende 2u op avontuur te gaan. Ja, onze honden mochten gratis mee en dat was wel leuk. Alleen jammer dat ze niet het trapje op konden. Maar wat waren de Nederlanders hier geduldig en behulpzaam om ons de tijd te geven om in het voertuig te kruipen en ons te leiden naar onze plek en ook om de honden te helpen door hen op te pakken en hun erin te zetten. Iedereen was ontzettend vrolijk en er was een echte vakantiesfeer. We gaan door de Nederlandse Sahara rijden maar gelukkig was er over de achterbak een grote doorschijnende koepel voorzien waardoor je geen last van het zand had of de bries door je haren. Je kan het voertuig vergelijken met een grote legervrachtwagen met houten banken vanachter. Iedereen zat dan ook zijwaarts.  Onze chauffeur Ricardo had een aardig rijtempo en je werd wel door elkaar geschud. Maar het viel al bij al toch mee. Manuella voelde haar toch weer wat ziekjes worden en had toch voor de veiligheid een reispilletje ingenomen en ik (Philippe), ik voelde me helemaal in mijn element. Wat was dit genieten. We passeerde zelfs het militair domein waar de F16 vliegtuigen nepbommen komen droppen om te oefenen op obstakels. Dit hebben we via ‘Reizen Waes’ een aantal maanden geleden ontdekt dat onze Belgische luchtmacht hier ook komen oefenen. Er was tijdens de rit ook een muzikale gids mee die wat dingen vertelde over de ‘vliehors’ en graag ons al Belgen in de maling nam met zijn grapjes. Hij zorgde ook voor muziek met zijn accordeon. Best wel gezellig en iedereen deed dan ook mee met het zingen.

Het reddingshuisje:

Aangekomen aan ons eerste stop het drenkelingenhuisje wilde ik samen met Manuella wel even blijven zitten terwijl iedereen hun benen ging streken. We wilde niemand tot last zijn omdat de honden er niet zelf in en uit konden springen, maar iedereen schoot ons meteen te hulp. Blijkbaar is dit een van de trouwlocaties op Vlieland en het heeft wel zijn charmes. De gids had al zijn boek bij met de nodige trouwdocumenten want hij mocht dit uitvoeren, maar niemand reageerde op zijn vraag of er geïnteresseerden waren. Ik weet dat dit wel een droom locatie van Manuella is zo trouwen op het strand, maar dat kunnen wij niet maken natuurlijk. Gelukkig mag je wel dromen hebben.  Joyce, Rudi en Diane beschreven voor ons de omgeving want alles wat ze vinden op het strand van afval tot fenders (stootkussens) wat normaal aan de boten hangt. Zelfs boeien en jassen, flessen kon je er terugvinden. Je kan het niet bedenken wat een mens allemaal verliest in zee of weggooit. Dus daarom hebben ze besloten om hier alles maar te gaan verzamelen. Het drenkelingenhuisje is in 1953 als laatste keer gebruikt bij die enorme overstromingen in NL.

Niet te geloven, overal waar je maar keek zag je strand. Joyce ging een rondje met Tazzy lopen en maakte enkele leuke foto’s. Terwijl ik op een aangespoeld stoeltje zat ging Diane en Manuella met Tripple en Lita ook een rondje lopen en blijkbaar heeft Tripple even kunnen rennen. Ze heeft zich hier kunnen uitleven en luisterde ook heel flink naar Manuella en kwam meteen terug als er werd gefloten. Voor beiden honden was dit even ont stressen.

Blonde labrador op het strand met blauwe achtergrond van de lucht
Foto van Tazzy gemaakt door Joyce
2 mensen met 2 honden op een enorme grote strandvlakte
Manuella en Diane met Tripple en Lita op het strand
Enkele foto’s uit de galerij

Uitleg volgens volgende bron: https://www.vliehors-expres.nl/reddinghuisje/

Midden op de Vliehors staat al meer dan een eeuw het drenkelingenhuisje. In vroeger dagen was het een vluchtplaats voor gestrande schipbreukelingen. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.

Thans is het drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres en ingericht als juttersmuseum, hier vindt u een bonte verzameling zeewaardigheden en in 1997 is het Reddingshuisje officieel aangewezen als trouwlocatie.

De jutschutting

Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. 

Het reddingshuisje inclusief alle gevonden aangespoelde attributen

Volgende stop:

Onze volgende stop was het verste puntje van Vlieland waar je zeehonden kon spotten en waar je ook de vuurtoren van Texel kan zien. Hier is de afstand tussen de 2 eilanden 1.600m. Het was hier aangenaam vertoeven en wat een zalig briesje. Eigenlijk weten we niet of er zeehonden zichtbaar waren want dat kunnen Manuella en ik niet meer waarnemen, maar wat we wel weten is dat onze honden hebben genoten van het vrij rondrennen op het strand en door de branding van de zee.

Even loslopen op het strand
Zit daar een krabje in zee?

We zaten trouwens aan de kant van de Noordzee. Het geluid van de Noordzee klinkt dan ook wel helemaal anders dan het geluid van de Waddenzee. Dit avontuurtje smaakte natuurlijk naar meer. We keerden uiteindelijk terug naar het beginpunt en de sfeer zat er goed in onder het volk. We leerden nog een Vlielands liedje en iedereen moest er om lachen. Zelfs Joyce genoot ervan.

Een beetje ambiance op de Vliehors

Een verassing van formaat voor Philippe

En als surprise had Joyce eens gevraagd of ik achter het stuur van de Vliehors mocht kruipen en dat was helemaal geen probleem. Wat een fantastisch gevoel gaf me dit. En als het zelfs mogelijk was had ik er nog mee kunnen vertrekken. De tranen stonden even in mijn ogen en blijkbaar de glimlach kon je zo aflezen van mijn gezicht en de twinkeling brandde in mijn ogen. Dat gaf ons reisgezelschap een fantastisch gevoel. Zelfs Manuella voelde zich ontzettend gelukkig dat ik achter het stuur mocht kruipen.

Philippe achter het stuur van de Vliehorsexpress
Philippe achter het stuur van de Vliehorsexpress

Na ons Vliehorsavontuur

Op vlieland worden de dopjes gebruikt om kunstwerken te maken.

Na ons avontuur besloten we te voet terug naar ons appartement te wandelen. Onderweg kwamen nog een kunstwerk tegen dat gemaakt is van flessendopjes. De dopjes die wij hier in België bij elkaar houden voor ‘BCG dopt mee’ om het BCG te steunen. Joyce liet mij (Manuella het kunstwerk betasten.

Toen vertrokken we op weg naar ons appartement. Dat zou een wandeling zijn van ongeveer een half uurtje. De honden moesten we even terug aan de lijn nemen maar op moment dat we weer in het bos waren mochten ze los. Op een gegeven moment waren we Tripple kwijt. Door op de GPS-tracker te kijken die ze om had wist Joyce meteen waar madam zat. Ze was bij mensen op het terras gaan zien die net aan het BBQ’en  waren. Tja, Tripple toch. Natuurlijk was Manuella een beetje in paniek maar al snel konden we haar gerust stellen. Tazzy en Lita bleven netjes bij ons in de buurt maar Tripple is precies zoals Cenna die graag op avontuur gaat. Na onze stevige wandeling kwamen we bij ons appartement aan waar we van ons avondmaaltijd genoten en ondertussen de whatsapp van de dames tilt sloeg want er werden foto’s en video’s over en weer gestuurd in de groep van Vlieland van onze dames. 

De dag afsluitend

In de avond maakte we nog een avondwandelingetje en passeerden we de Dorpstraat nog om even Chivas en Cenna een knuffel te gaan geven. Nu we hier op het eiland zijn moeten we daarvan profiteren want binnen 24u eindigt dit mooie verhaal weer. Met een voldaan gevoel konden we met zijn allen lekker gaan slapen die avond.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Eerste keer slapen op verplaatsing

1ste keer gaan logeren.

Ik verwoord het misschien verkeerd, maar sinds Covid is het de eerste keer dat we met onze honden zijn gaan logeren bij mijn vader en mama plus. Maar we hebben wel al eens op verplaatsing geslapen bij het BCG als de honden naar de cardioloog moesten gaan.

Goeiemorgen, iedereen heeft rustig geslapen ondanks dat het toch warm genoeg was onder het dak. Waar T & T sliepen (in de living) was het minder warm. Beiden zijn erg flink geweest en zo stil in de Bench ondanks dat het voor hun een totaal vreemde locatie was.

Even puzzelen

Om de terugrit naar Antwerpen te plannen werd het toch even puzzelen.  Op zondag het openbaar vervoer nemen is een grote ramp met het beperkte bussen en treinenaanbod dat maar rijdt vanuit Zolder. En laat het nu net vandaag zijn dat er problemen waren op het traject Zolder – Mol – Antwerpen Centraal tussen Herentals en Lier (enkel vervangbussen). Met onze 2 nieuwelingen T&T zou dit een te grote uitdaging worden en vorige keer was het voor onszelf ook een gedoe om nog op de vervang bus te geraken. Gelukkig werden we vandaag door papa in Hasselt aan het station afgezet waar we dan de rechtstreekse trein naar Antwerpen konden nemen. Dit was voor ons, maar ook voor de honden rustgevender omdat beiden honden ook wel in Hasselt station hebben getraind met Lore tijdens hun opleiding.

Obstakel

We moesten op spoor 3 de trein nemen en het was niet al te druk. De beiden honden zochten de deur en er was tussen mij en Philippe afgesproken dat ik als eerste in zou stappen. Dus gemotiveerd zochten we de deur die we vonden maar Tripple weigerde om in de trein te springen. Ik probeerde het opnieuw, maar ze weigerde weer. Dus ik liet Tazzy en Philippe dan maar instappen met het gedacht dat Tripple dan zou volgen, maar helaas! Ze wou niet in de trein springen. Ook niet nadat Tazzy het nog eens doodleuk had voorgedaan. Uiteindelijk is Philippe uit de trein gestapt en heeft mij terwijl ik Tripple vast had geholpen in de trein te stappen. Het was een oude trein met hoge instap en dan een laag perron. Zweetpareltjes liepen van mijn gezicht 🙁 😰😰. Morgen meteen maar een berichtje naar Marc van BCG sturen. Tripple was in de trein ook nog aan het nahijgen en moest er precies net als ik ook even van bekomen.

Gelukkig bij aankomst in Antwerpen Centraal was Tripple weer helemaal de oude en oefende ik het in- en uitstappen in de trein nog eens een keertje. Gelukkig was er hier geen probleem en stapte ze vlotjes in en uit. Zal het dan liggen aan het te hoge perron in Hasselt en dat ze maar een kleine hond is.

Conclusie

Morgenochtend meteen een smsje naar Marc sturen om een afspraak in te plannen om dit op te lossen. Een hond altijd in de trein heffen is nu ook weer niet de bedoeling. Voor de rest verliep de route naar huis op de normale manier.

Thuisgekomen denk ik dat iedereen wel content was. Nog even recupereren van het drukke weekend om morgenochtend weer paraat te staan om te gaan werken. De honden hebben in de tuin nog even liggen rennen achter elkaar en moesten het toch in de gaten houden zodat er geen planten zouden sneuvelen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Vakantie Vlieland

Dag lieve vrienden,

Bewust hadden we het nog niet al te uitgebreid vertelt aan iedereen, maar begin mei zijn we een weekend in Vlieland geweest om Chivas en Cenna te gaan bezoeken. Graag willen we een korte video samenvatting met jullie delen die toch wel de moeite is. Deze video op Youtube is deze keer niet ingesproken wat ik anders wel doe, maar ik zou zeggen: “Geniet ervan!”

Laat gerust een reactie achter over onze video en abonneer je op ons YouTube kanaal voor meer leuke video’s van Tazzy en Tripple, maar ook van Chivas en Cenna of zelfs van Manuella haar passie piano als ze aan het spelen is.

Video van ons weekend in Vlieland

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Internationale dag van de geleidehond

iedere laatste woensdag van april is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Je weet wel, die trouwe en

 slimme viervoeters die blinden en slechtzienden van hot naar her weten te brengen zonder dat zij tegen paaltjes en bankjes op knallen. En ja, hier hebben wij er ook zo een twee rondlopen die ons van hot naar her brengen.  Best wel handig zo een blindengeleidehond, want lopen zonder iets te zien is een rotklus. Blindengeleidehonden maken ons leven dan ook veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.

Het is een Dag die puur bedoeld is om geleidehonden even te bedanken voor hun harde werk en hun onmisbaarheid in onze samenleving. Dus als je een blindengeleidehond in je buurt kent net als het baasje, weet dan dat de meeste baasjes hun geleidehond al extra verwennen die dag. Sta er dan even bij stil wat een enorme waarde deze geleidehonden hebben voor hun baasje om van punt A naar punt B te gaan.  

De Dag van de Geleidehond is in het leven geroepen door de Royal Society for the Blind Guide Dog (uit Engeland. Eigenlijk is dit wel goed dat het in het leven is geroepen. Iedere dag plaatsen ze wel iets of iemand in de bloemen: ‘dag van het kind’, “dag van de armoede’, ‘dag van de vrede’, dus waarom geen ‘dag van de geleidehond’. En nee, deze dag is voor ons net als een andere dag in het jaar. Je geleidehond moet je iedere dag verwennen, iedere dag bedanken als deze jou van hot naar her heeft begeleidt.

Django (Manuella) blindengeleidehond van 2007 tot 2013
Chivas (Manuella) links en Cenna (Philippe) rechts. Beiden blindengeleidehond tussen 2014 en 2021
Tazzy (Philippe) links en Tripple (Manuella) rechts. onze blindengeleidehonden vanaf november 2021 tot op heden.

Een geschikte oplossing zoeken

Philippe & Tazzy
Oplossingen zoeken

Ik denk dat ik een manier heb gevonden om terug wat meer routine en structuur te krijgen in ons leven. Door de opgelegde maatregel van het thuiswerken is het niet altijd even simpel om die routine te terugvinden.

Bij ons op het werk hebben ze begin deze maand een nieuwe charter ondertekent waardoor het voor iedere bediende binnen het bedrijf hetzelfde is. We zijn met zijn allen verplicht om minimum 50% per week aanwezig te zijn op bureau. De andere dagen mogen we dan van thuis uit werken. Concreet wil dit voor mij zeggen omdat ik al 4/5de werk, dat ik dus 2 dagen thuis werk, en 2 dagen dan naar bureau ga. En dan heb ik nog mijn 4/5de die ik kan gebruiken om tot rust te komen of andere ideeën zoals naar de fitness terug aan voor meer beweging.

De afgelopen maanden

In de afgelopen maanden was het dan ook werkelijk wel een zoektocht. Ik merkte maar dat het ritme er niet in kwam en dat ik met Tazzy ook geen routine kon vinden. 1 dag naar bureau gaan om vervolgens dan 1 dag van thuis uit te werken, dat was eigenlijk niet de ideale oplossing en op den duur voelde het ook vermoeiend aan. Zowel voor mij als voor de hond.

Een goed alternatief?

Dus besliste ik om even het roer helemaal om te gooien zodat het voor ons beter zou worden. Elke dag afwisselen was momenteel helemaal niet ideaal. Dus kwam ik tot een nieuw idee om te proberen. Als ik op maandag mijn 4/5de heb, dan werk ik de 2 opvolgende dagen op bureau en als ik ‘s woensdag mijn 4/5de heb dan werk ik de 2 daarop volgende werkdagen op bureau. Zo kan ik het beter opbouwen, is het ook gemakkelijker om hier aan te wennen. Ook voor Tazzy zal dit beter zijn.

Voor Manuella is het ook gemakkelijker als ze medische afspraken moet inplannen of andere afspraken. Zo kunnen we met elkaar ook rekening houden. Ook als Manuella voor mij een afspraak moet inplannen, dan is het veel eenvoudiger voor haar om altijd eerst te bellen met mij en vervolgens dan terug te bellen voor een afspraak. 

Hopelijk zal het dat voor mij ook gemakkelijker maken om zo terug wat meer tijd te vinden voor mezelf om planningen te maken om eens te gaan fietsen met mooi weer met de tandem of samen met Tazzy naar de fitness te gaan of met Manuella en Tripple eens te gaan wandelen. Natuurlijk niet tijdens mijn werkmomenten als ik van thuis uit moet werken, maar gewoon… Dit is volgens mij een beter idee.

Mijn idee uitvoeren

Dus zoals ik hierboven vermelde, denk en hoop ik de ideale manier gevonden te hebben om alles gemakkelijker te laten verlopen. Dus zoals alle voorgaande keren naar het werk sta ik dan om 5u15 op voor het ochtendritueel. Om 6u40 de deur uit met Tazzy. Toch altijd een spannend moment als we met 4 tezamen vertrekken. Gewoon het feit dat de honden zo opgewonden en blij zijn en Tazzy dan beetje minder goed luistert naar het ‘Touch’ commando omdat hij dan interesse heeft om bij de zus te gaan staan🤣. Die Tazzy toch! Maar eens hij ingetuigd is, dan is hij in functie en trekt zich van zijn zus en Manuella niet veel meer aan.

Tazzy heeft vandaag flink gewerkt. Tijdens de lange werkdag neem ik met Tazzy ook altijd wel een iets langere pauze dan als ik zonder hond aanwezig ben op het werk. Dan mag Tazzy zijn poten strekken en ook zijn neus gebruiken. Maar waar hij me vandaag overal naartoe bracht. Het was helemaal niet zo evident. In de afgelopen week was er weer zoveel veranderd in de buurt van mijn bureau waar we altijd wandelen. Werken…Werken en nog eens werken! Ik was hier niet van op de hoogte waardoor ik tijdens het wandelen even mijn orriëntatie kwijt was. Uiteindelijk op basis van de geluiden die er zijn op BASF, op de Scheldelaan etc. Kon ik mijn route naar bureau toch terugvinden. Maar ik moet verdorie goed opletten want als Tazzy zijn neus achter na gaat, Snuffelen dat kan hij even erg als zijn voorgangster Cenna. Die kon er toch ook wel wat van.

Training met Marc (BCG) in het station

Kl. Dinsdag 19 april 2022

Vandaag kwam Marc van het BCG langst om een extra trainingsmoment in te plannen voor ons met T&T. Door al die Coronamaatregelen afgelopen winter hadden we trainingssessie in het station met de trein nog on hold gezet, maar nu, nu merken we toch dat de tijd rijp is voor wat meer uitdaging in ons leven.  Zowel wij als de honden hunkeren wel naar wat meer avontuur en meer en meer worden de Coronamaatregelen gelost. Het zal volgens mij niet lang duren voordat de wereldbevolking terug is hervallen in de oude gewoontes van voor het Corona tijdperk. En helaas, willen of niet! Wij moeten ook mee al zijn we ons bewuster van bepaalde dingen geworden in het leven.

Om 10u kwam Marc bij ons aan en ja de honden waren door het dolle heen. Natuurlijk wat wil je? Iedere instructeur ruikt naar het BCG een gekende hondengeur. Vandaag gingen we samen met Marc naar Antwerpen-Centraal om de trainingssessie te oefenen met het in- en uitstappen van de trein. Voor T&T was het station in Antwerpen wel echt een onbekend terrein want met ons waren ze hier ook nog niet geweest en voor onszelf was het ook al meer dan 2 jaar geleden. Dus voor ons was het ook wel even wennen.

We namen ook voor de eerste keer bus 17 naar het station die we vroeger ook altijd namen en eigenlijk op de route was er niets veranderd behalve dat de bushalte nu net voorbij de bocht van het station ligt (volgens mij door werken recht tegenover het station). Ook hier is de bushalte niet zo ideaal gelegen qua fietsers die toch nog vlotjes komen aangereden. Helaas kennen niet veel fietsers het reglement van aan de bushalte dat ze moeten stoppen als er mensen in- of uitstappen van de bus.

Het station

Antwerpen-Centraal is toch altijd wel een indrukwekkend station geweest en blijft dat nog steeds. Het was vandaag niet zo druk, dus ideaal om even te oefenen met de honden richting het perron. Eigenlijk hebben we ons nu niet toegelegd op wat er allemaal rondom ons gebeurt, maar op aanwijzingen van Marc werden wij naar enkele perrons gestuurd waar de treinen voldoende blijven stilstaan om te oefenen.  Iedere trein is dan ook weer verschillend en sommige hebben een gemakkelijke in- en uitstap en andere treinen hebben weer zo een hoge in- en uitstap. Wat het in Antwerpen-Centraal nog moeilijker maakt is dat de perrons niet overal even ver van de trein liggen. Je moet soms een grote stap maken om in de trein te stappen. Het station en de perrons zijn in een flauwe bocht naar links gebouwd. Soms heb je dit dat diep gat tussen de trein en perron en dat kan ook akelig zijn voor de honden.

Oefenen maar…

Aangekomen aan het perron hadden we een redelijke oude trein met 3 trappen. Ideaal om te oefenen. Marc en Philippe gingen eerst aan de slag terwijl wij op het bankje bleven wachten. Deze trein bleef toch nog wel 20 min. Staan waardoor we tijd hadden. Toch altijd wel stressie als je op een leegstaande trein bent aan het oefenen. Gewoon al van wat als de deuren dicht gaan en de machinist vertrekt om de trein te verplaatsen. Dan sta je daar.  Philippe & Tazzy hadden het al vlug onder de knie en dat ging redelijk vlot. Ikzelf met Tripple moest meer zoeken en voelen omdat ik nog een beetje restzicht heb en ook geconfronteerd wordt met geen dieptezicht te hebben waardoor alles een groot diep gat is. Marc heeft betreffende mijn voetenwerk me terug tips gegeven om het toch veilig te doen. Na een paar keer oefenen ging het al veel beter met mijn voetenwerk. We oefenende ook nog eens op een andere trein waar effectief wel een iets groter gat was tussen de trein en perron. Ook voor beiden honden was dit geen probleem. Maar voor mij (Manuella) is dit dus een enorme uitdaging moet ik toegeven. Natuurlijk zal het me ook weer wel gaan lukken, maar iedere hond is ook anders. Ikzelf ben nooit een grote held geweest op trappen en dat zal het ook nooit zijn.

Vermoeiend voor ieder van ons

Toegegeven! Het was voor zowel Philippe als voor mij toch wel een inspannende middag. Hier kruipt veel tijd en energie in en vooral omdat dit voor ons wel gekend is maar voor de honden nog helemaal nieuw is. Hier moeten we even opnieuw enkele stappen voor achteruit zetten om dit alles nadien goed er in te prenten. Het anders aanpakken, en inderdaad oefenen. Natuurlijk doelloos naar het station gaan om gewoon in en uit de trein te stappen, dat heeft geen zin. Je moet dan ook een echte reden hebben om de trein te nemen. En momenteel is die reden er nog niet voor ons. Dat zal snel wel veranderen als er weer meer versoepelingen komen, maar momenteel is onze behoefte er nog niet om grote uitstappen te doen. De oefening verliep dan ook goed en Marc was content over wat hij allemaal toch had gezien. Binnenkort is er dan nog het nazorgbezoek (nog niet bekend wanneer) om alles nog eens te overlopen en aan te passen. 

Je ziet, iedere keer je op pad gaat met je hond, ervaar je nieuwe dingen of dingen die helemaal veranderd zijn.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Paaszondag

Opnieuw een feestje

Wat een avontuurlijke dag werd het vandaag. Vandaag kwamen we met zijn allen samen bij Philippe zijn ouders om samen te zijn. Wij met de honden, Sophie met haar gezin en natuurlijk mijn ouders. Dat hebben we toch wel gemist moet ik toegeven. Oké, het is altijd wel een drukte met veel prikkels, maar toch… het samen zijn met de familie is voor ons ook wel belangrijk. En zeker als je omringd wordt door de kleine simpele dingen van het leven waaronder het geven, het delen en nemen van de vriendschap en liefde. En dat je aanvaardt wordt zoals je echt bent. Daar draait het samenzijn tijdens zo een feesten toch ook om?

Vandaag was het niet anders en vierden wij ook het Paasfeest. De paashaas had net voor de komst van de kinderen nog de chocolade eieren verstopt en het was grappig hoe de paashaas in de tuin rondhuppelde. Sssttt! Dat mogen wij niet tegen onze jonge lezers vertellen, maar we hebben ze wel gezien of beter gezegd gehoord. Al maar goed dat de kinderen in aantocht waren want de chocolade begon al redelijk snel te smelten.

De honden

Ja, ook de honden hebben de paashaas zien rondhuppelen en zaten in de kleine weide die er altijd wel is voorzien voor elke hond die er was. Likkebaardend zaten Tazzy & Tripple aan de omheining te wachten om eruit te mogen en vooral Tripple was niet gelukkig met deze situatie dat ze in de weide zat. We hadden haar eigenlijk nog niet zo horen piepen, maar voor alles is een eerste keer. Tazzy & Tripple, jullie zullen nog geduld moeten hebben tot de tuin chocoladevrij is voor dat jullie mogen komen. Gelukkig was er in de weide ook wel schaduw voorzien waar de honden toch konden gaan liggen. Maar denk je nu dat ze dat deden? Nee hoor! Ze zaten liever te zeuren aan de omheining om eruit te mogen. Natuurlijk moesten de honden wachten tot de tuin chocoladevrij was en dat alles was opgeruimd want chocolade is giftig voor een hond.

Allerlei lekkernijen

Uiteindelijk besloten we de honden toch nog even te laten wachten want oma had toch enkele lekkernijen voorzien. Warme en koude hapjes en ook opa had zijn lekkere frietjes weer gebakken. Dus tussen het terras en in de keuken was het dus even veel te druk en ook niet veilig voor de honden of ons. Het was dan beter om nog even te blijven in de weide. Toch hadden de kinderen geen geduld meer en wilde ze gaan spelen, gaan knuffelen met de honden tussen het eten door. Ja kinderen hebben niet altijd een zittende poep om rustig te blijven zitten tijdens het eten. De kinderen kwamen vragen of ze met de honden mochten gaan spelen. Dat was voor ons wel even een spannend moment want hoe zouden de honden nu reageren op de kinderen zonder aan de riem te hangen en zonder een Bench. Ze hadden elkaar bij kerstmis al ontmoet maar toen zaten de honden rusten in de Bench. We zullen dus zien wat er gaat gebeuren.

De honden en kinderen tezamen.

Ach, uiteindelijk de zorgen die we hadden was helemaal nergens voor nodig. De beiden honden waren tegenover de kinderen véél voorzichtiger dan tegenover ons als volwassenen. Natuurlijk waren T & T wel enthousiast en wilde ze spelen en knuffelen, maar ze waren wel heel rustig en tastte de grenzen af van hoe veilig het was om te spelen met de kinderen. Dat is eigenlijk toch wel knap want Chivas en Cenna deden dat ook. Ze waren ook altijd voorzichtiger met kinderen dan met volwassenen.

Alles verliep goed en nadat we hadden gedaan met eten mochten de honden uit de weide om tegen iedereen een goedendag te kunnen gaan zeggen en op verkenning te gaan samen met de kinderen die dat natuurlijk geweldig vonden.

Voetbal

Op een gegeven moment besloten de kinderen te gaan voetballen al moesten ze voorzichtig zijn met Loïc zijn enkel, maar ook hijzelf had wel zin om te sjotten. Met hun mooie paaskleren voetballen maar. Zelfs de meisjes deden mee en natuurlijk vonden de beiden honden dit geweldig. Het was een voorzichtige voetbalwedstrijd waarbij eigenlijk de honden maar moesten proberen te bal te vangen en dat was wel leuk om te zien. Tripple heeft precies wel wat voetbaltalent want ging één van de meisjes eens even tackelen om de bal te hebben. Gelukkig werd de bal niet kapot gebeten. Daar waren wij al blij om.

Een zaligheid om hier van mee te kunnen genieten. Op een mooie zonnige lentedag samen met je familie doorbrengen met spelende kinderen en honden die goed overeen komen. Wat moet een mens nog meer hebben? Dit maakt ons al gelukkig omdat dit iets simpel en kleins is en wat voor ons enorm waardevol is. Helaas komen aan mooie liedjes ook een einde en moesten wij rekening houdend met het openbaar vervoer de bus op tijd naar huis nemen. Besloten de bus van kwart voor acht te nemen want zo waren we nog net voor het donker thuis. Ja, in Antwerpen heb je de luxe om de bus om 22u nog te nemen maar liefst niet in het donker. Beiden honden hadden een stevig staptempo voorzien waardoor we de bus nog tijdig haalde. Ook de route naar huis was vlotjes verlopen waardoor we met zijn allen met een voldaan gevoel ons dag konden beëindigen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Eens wat anders

Ja, het leven bestaat niet alleen maar op uitstap gaan. Soms gewoon thuis zijn, dat kan ook een genot zijn. Dus dit weekend was het zo een we-gaan-eens-niet-weg-weekend. Het was thans wel zonnig weer maar toch moesten we even onze batterijen opladen. Buiten wat luieren in de zetel, berichten updaten op onze blindengeleidehondenblog, maakte we ook tijd om beiden honden een borstelbeurt te geven. Hum… dat was wel weer nodig. We zijn even gestopt met de zalmolie, maar het is te merken dat de honden dan terug meer haarverlies hebben. Vooral bij Tripple komt er enorm veel haar los. Laat hier nu net het probleem liggen dat we Tripple niet vaak mogen borstelen om het haarverlies te stimuleren.

Ik heb nu ook een werkbroek aangedaan om de hond te borstelen en mijn broek was wit van de haren i.p.v. zwart. Na de borstelbeurt van 1u, werd Tazzy ook nog geborsteld’ Bij hem leek het allemaal best nog mee te vallen, alleen wil hij niet zolang stil blijven zitten of blijven staan. Hoe sneller het gaan is, des te beter denkt hij.  De honden zitten nu wel in een ruiperiode en verliezen wel wat haar.

25-02-2022 Kinderhekje in de bureau

Kinderhekje

Het is toch niet waar zeker! Het is nu al de 4de keer dat Tazzy over ons kinderhekje springt. Deze keer omdat Diane binnenkwam. Natuurlijk moet hij zijn volk kunnen gaan begroeten, maar het is niet de bedoeling om over het hekje te springen. Dat hekje staat er al zeker 7 jaar en Chivas en Cenna hebben gelukkig er nooit overgesprongen, die hadden ook een andere lichaamsbouw dan Tazzy en Tripple. Tripple doet dit gelukkig ook niet!

Tazzy toch! Dit is wel niet de bedoeling é dat je hierover gaat springen. Het hekje staat er niet voor niks. We zijn dus maar tot de conclusie gekomen dat we dus strakjes nog even op zoek moeten gaan naar een ander en hoger veiligheidshekje dat we in de plaats kunnen monteren.  

Toch niet zo simpel

Blijkbaar toch niet zo evident om een goed hekje te vinden. Verschillende prijs en kwaliteitscategorieën en dan ook nog eens de meeste websites die niet eens toegankelijk zijn om goede en duidelijke informatie te vinden. Toch wel verschrikkelijk. Belangrijk is toch dat je een goed hekje koopt é. Uiteindelijk via www.bol.com een geschikt hekje van 105cm hoog gevonden die eenvoudig te monteren is tussen de deurposten en waar je niet moet gaan boren in de deurstijlen. En de reviews van dit hekje waren zeer lovend. Alleen jammer dat het aan de hoge prijs was. Laten we dus hopen dat het zijn 100€ dan ook waard is.

We hebben dan het hekje besteld en volgende week donderdag zou het dan geleverd worden.
Ja, Tazzy gedaan met het erover springen. Ook jij moet leren wachten in de bureau net als je zusje.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.