Waar zouden we staan zonder jullie vriendschap?
In een wereld koud en kil
Dat maakt ons wel heel even stil
Heel even maar,
want we staan op de drempel van een heel nieuw jaar
klaar om op 2024 onze stempel te drukken
Onze beste wensen voor het nieuwe jaar.
Beschrijving van de foto via app: Een collage van een paar mensen en een hond – 2 mensen gedetecteerd. 40-jarige man die gelukkig lijkt te zijn. 34 éénjarigen vrouw met Bruin haar die glazenglas dragen die gelukkig schijnt te zijn.
Hallo lieve lezers, weer een nieuwe maand. De zomer van 2022 is net als augustus gewoon aan ons voorbijgegaan. Maar het is weer tijd om een nieuwe maand in te vliegen. Net zoals van augustus 2022 hebben we ook van september een verkorte samenvatting gemaakt. We wensen jullie dan ook veel leesplezier toe.
Begin september mocht ik (Manuella) mijn 4de boosterprik gaan halen. Deze keer werd de prik gegeven door een verpleegster op het werk. Natuurlijk moesten we dan wel naar het hoofdgebouw om de prik te gaan halen. Onze dienst en het hoofdgebouw liggen toch ongeveer een kleine km van elkaar verwijderd. Deze keer moesten we gelukkig niet op het 5de verdiep zijn en er waren geen vervelende trappen, maar de route tussen de 2 locaties is steeds een uitdaging. Het ene huis is nog niet volledig verbouwd of er staat al een ander huis of groter gebouw in de stelten. De Broederminstraat-Moonstraat-Markgravelei is voor mij de bouwwerfstraat. Ik heb echt waar, in die laatste 20 jaar nooit ander geweten. Gelukkig moeten Tripple en ik deze obstakelweg niet al te vaak nemen, want is wel een traject vol obstakels die gaan van rijen fietsen die tegen de gevel staan, mensen die een bloemperkje of bankje zetten en dan mag je de voetgangers nog niet vergeten die in tegenovergestelde richting komen. En dat alles op een vrij smal voetpad dat er nog eens niet goed bijligt. En dat in een regio waar veel blinden en slechtzienden wonen en komen. Stoklopen is hier net als met een geleidehond steeds een avontuur.
Het is ook belangrijk om voor je geleidehond de motivatie erin te houden tijdens het werk. Als avonturiers vinden wij het wel belangrijk om ook andere routes te ontdekken. We moeten dit wel doen, want als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, moet je altijd kunnen switchen als er wegenwerken zijn of dat de bus een omleiding heeft. Dan moet je de route naar de vervanghalte ook snel kunnen ontdekken om alsnog op je bestemming te geraken. Niet altijd evident met de hoogtechnologische applicaties van het openbaar vervoer. Duidelijkheid is er niet altijd op die applicaties, maar we moeten op dat moment wel ons plan trekken en zoals ze zeggen ‘met je mond kom je de hele wereld rond’. Als je dus de uitdagingen gaat opzoeken, dan ontdek je toch ook wel dat er enkele aandachtpuntjes in je werk met de geleidehond kruipen. Als je steeds de vaste route aan het lopen bent, dan is dat op den duur dat je op automatische piloot begint te lopen. Zo wel jij als baasje als je hond werken dan zo. Zo vergeet je dan soms dingen die toch wel eens belangrijk kunnen zijn.
Als je een avontuurlijk baasje bent, dan is het toch ook belangrijk dat je goed wordt opgevolgd door jou blindengeleidehondenschool. Dat was bij ons dus niet anders. Op 8 september kregen we een en nieuw nazorgbezoek om eens te kijken of alles goed verloopt. Ten gevolge van de lockdown in de afgelopen 2 jaar verliep onze gehele opleiding anders dan normaal en is Marc dit jaar meermaals bij ons aan huis geweest om extra dingen te oefenen en te trainen. Maar vandaag was het de officiële 3de nazorgbezoek. Omdat T & T nog net geen jaar bij ons zijn, gebeuren de nazorgbezoeken iets meer dan normaal. Maar vanaf december als de honden bij ons een jaar wonen, dan is het nog maar een jaarlijks nazorgbezoek.
Maar goed, vandaag na een drukke werkvoormiddag voor ons allen, kwam Marc in de namiddag op bezoek. Vandaag liepen we apart met Marc de route naar de Boomsesteenweg en terug via de Boekstraat (route die Philippe loopt naar de bushalte van zijn werk). Zelfs ik (Manuella) heb deze route gelopen omdat mijn bus in de ochtend regelmatig wegvalt en ik dan een andere bus moet nemen. De 500 naar het zuid en terug is voor mij ook regelmatig nodig.
Mark merkte bij ons beiden dat er toch heel kleine werkpuntjes nodig waren. Puntjes die wij door dat we het niet zien of voelen, niet konden waarnemen. Zowel Tazzy als Tripple deden beiden hetzelfde, ook al hebben we nooit het traject echt samengelopen. Beiden stopten op identiek dezelfde plaats aan het zebrapad en gaven bij het oversteken de stoepranden niet aan. Best wel logisch want waar wij lopen vloeien de stoepranden over in de straat en is het vaak moeilijk te voelen waar je exact moet stoppen. Dit was voor ons dus een werkpunt als Marc de deur uit zou gaan. Hij had het ook nog eens m et de beiden honden geoefend en na een x aantal keren gaven beiden honden het wel goed aan. Je ziet, een nazorgbezoek kan toch wel zeer belangrijk zijn en zeker ihet eerste jaar dat de honden bij u zijn. Je moet overal op letten, je moet overal aan denken zodat kleine details die belangrijk kunnen zijn wel eens verloren gaan. Marc zou normaal in december nog een keertje terugkomen voor het laatste nazorgbezoek van hun 1ste jaar bij ons en dan is het nog jaarlijks.
Afgelopen maand is Philippe met Tazzy een paar keer naar de Gym Tonic geweest. Bedoeling was dan dat Tazzy in de bench bleef liggen terwijl Philippe met de gewichten ging trainen of dat hij ging spinnen. Helaas, om een bepaalde reden lukt het niet om het ingeoefende kruispunt veilig over te steken. Er is al geoefend met Lore, maar ook geoefend met Marc, maar met de beste wil van de wereld. Het wil niet lukken. Philippe heeft dan ook beslist om het voorlopig te laten rusten en zich te focussen op andere dingen en routes die iets meer belangrijk zijn. Ja, dat kruispunt aan de Gym Tonic is een niet zo simpel kruispunt en eigenlijk staan de verkeerslichten voor de voetgangers/fietser er ook niet echt ideaal waardoor je er gemakkelijk in de war geraakt. En daar zal het schoentje dan ook wel wringen. De volgende keer dat Philippe gaat trainen/spinnen, dan gaat hij met de handicar samen met Tazzy naar de Gym Tonic om dan nadien met de bus naar huis te komen. De route huiswaarts, dat verloopt ontzettend goed.
Eigenlijk hebben we het nog nooit meegemaakt bij onze vorige honden en er moet voor alles dan een eerste keer zijn. Op een zaterdagmiddag viel het op dat Tazzy precies een dikke zwarte streep vanuit zijn ooghoek had lopen. Zijn rechteroog was aan het tranen en nog niet een beetje. Als dat op maandag nog niet beter is, dan moeten we toch even de dierenarts bellen. Philippe belde op 12/9 met de dierenarts en kreeg het volgende advies: Als er niet meer prut in het oog zit of er geen waas op de lens komt, dan moeten we ons geen zorgen maken. Wel een belangrijk klein detail! Wij kunnen die waas op de ogen wel niet zien é! Daar moeten we dan een ziende persoon hulp voor vragen. Voorlopig de ogen zuiver maken en voelen of ze niet te vochtig zijn is dan ook voor ons een opdracht.
2 dagen later op woensdag mochten T&T dan thuisblijven want Tazzy had veel meer prut in zijn beide ogen hangen. Vandaag begon het ook aan de linkerzijde. De dierenarts had maandag al gezegd als het erger wordt dan even terugbellen. Morgenavond kunnen we met Tazzy dan op consultatie gaan. De dierenarts raadde ons aan om rozenwater te gebruiken en dat dit wel een goed huis- en tuinmiddeltje is. Iets wat zeker handig is om in huis te hebben. Dus morgenochtend maar eens uitzoeken waar we een flesje kunnen kopen.
Met ons vieren wandelden we in de avond naar de praktijk van de dierenarts. Met Tripple was niks aan de hand, maar haar even op de weegschaal zetten om het gewicht te kennen was nu ideaal. In de wachtruimte staat een weegschaal en als we er toch moeten zijn. Tazzy is niet echt een hond die spontaan op de tafel van de dierenarts wil zitten en eigenlijk een watje is. Dus terwijl de dierenarts hem onderzocht, moest Philippe hem wel goed vasthouden. Na de nodige controle bevestigde de dierenarts dat Tazzy een oogontsteking had. Vermoedelijk opgelopen tijdens één van zijn snuffelsessies op BASF. Met de juiste oogdruppels (antibiotica) zal het nu binnen 10 dagen moeten opgelost zijn.
En gelukkig, na een 14 dagen was het probleem dan ook volledig opgelost. Heb Tripple ook wel 4 dagen moeten behandelen want zij kreeg ook wat last van een beginnende oogontsteking. Maar omdat we er meteen bij waren, was het bij haar maar zeer beperkt. Als blinde/zwaar slechtziende je hond op medische wijze verzorgen, dat is niet zo simpel. Dit was nu maar kleinschalig, maar we moesten het toch wel met zijn tweeën doen om de druppels er goed in te krijgen. En natuurlijk, we mogen de meter en peter van de hondjes niet vergeten die extra zijn komen controleren hoe het met de oogjes van onze kanjers gingen 😊. Merci aan onze hulp.
Soms word je ook geconfronteerd met akelige momenten. Momenten dat je denkt ‘dit komt hier niet goed’. Zo een fase had ik (Manuella) in lange tijd met Tripple meegemaakt op een donderdagochtend op weg naar ons werk.
Deze ochtend zijn we beiden wel verschoten want ik dacht even dat we beiden onder een heftruck zouden belanden. We liepen zoals iedere ochtend onze vaste route van de bushalte naar ons werk wat vrij normaal verliep. We moeten eigenlijk 3 keer oversteken waarvan 2 kruispunten met rode lichten en jawel rateltikkers zijn voorzien. Maar aan het 2de kruispunt liep het bijna mis. Voor ons was het rood aan de rateltikker te horen. Ik hoorde aan de overkant een vreemd geluid aankomen en herkende het als een heftruck. Een heftruck op de baan? Mag dat? Vermoedelijk een chauffeur die ergens moet lossen maar met zijn vrachtwagen nergens voldoende ruimte heeft. Ja, in een stad parkeren om te laden en lossen is al niet evident, maar toch. De heftruck bleek redelijk breed te zijn waardoor de auto’s die passeerden voorzichtig moesten rijden.
De rateltikker gaf aan dat het voor ons groen werd, dus staken we de straat over. Toch had ik hier al iets in het snuitje. Die bestuurder trok redelijk snel op en volgens mij schatte hij zijn bocht helemaal verkeert in. Als er een fietser mee met mij was overgestoken, die had eronder gelegen. Die chauffeur bleef dus maar komen en nam de binnenkant van de bocht om de straat in te draaien. Dit juist waar wij liepen. Het geluid kwam zo snel dicht bij en mijn tikker ging sneller slaan. Mijn instinct begon al te reageren dat we hier weg moesten, wetend dat als we dit niet zouden doen we er onder lagen. Ondanks dat Tripple zeer rustig bleef vooruit stappen, moest ik me beheersen. Ze wilde ook niet op mijn commando sneller stappen. Maar opeens om één of andere reden gaf die chauffeur een draai aan zijn stuur en week uit zodat hij achter ons passeerde. Op dat moment reageerde ik samen met nog iemand die achter mij liep van: “ey joh, kijk toch uit idioot!” Het ging allemaal zo snel, dat ik niet besefte wat er rond me gebeurde en stond ik toen ik op de stoep stond even de trillen op mijn benen. Vechtend tegen de tranen beantwoordde ik de vraag van de man achter mij of het ging, en ik zei: “Ja hoor, ben alleen geschrokken. Ja moest die man toegeven. Het had echt niet veel gescheeld of hij had ons beiden gehad. Ik bedankte die man nog even en liep door naar mijn werk. Ik moest op bureau toch even bekomen en de tranen konen hier even de vrije loop. Na een knuffel- en beloningsmoment met Tripple kon ik me herpakken en toch starten aan mijn werkdag. Gelukkig, kon ik dit snel van me afzetten ondanks dat ik nog stond te bibberen op mijn benen. ♥♥💞wat ben ik zo fier op mijn meisje die er toch zo kalm onder bleef. Bedankt Trippletje om me veilig te begeleiden vandaag, maar ook alle andere momenten♥❤
Hoe moeilijk dit ook is, voor ons was het toch een zware beslissing. Sommige zouden misschien denken dat het allemaal niet zo erg was, maar voor ons was het even slikken. We hebben besloten om dit jaar niet meer op vakantie te gaan naar Vlieland.In de periode dat we nog zouden kunnen qua ons verlof en dat van ons reisgezelschap, was het er ook net schoolvakantie en héél veel dingen op Vlieland zouden al gesloten zijn. En dan nog maar te zwijgen over het weer. Daarom besloten we dan maar om in mei volgend jaar een nieuwe trip naar Vlieland te plannen om onze nieuwe dierbare vrienden en Chivas & Cenna terug te zien. Fijn is het niet, maar ik (Manuella) begrijp het wel en Philippe had hier al veel sneller vrede mee genomen dat we niet konden gaan. Maar misschien kunnen we dan wel in het voorjaar van 2023 gaan.
De maand september is weer voorbij gevlogen en veel extra hebben we niet gedaan want ik (Manuella) had nog zoveel last van mijn benen dat er nog verschillende bezoekjes bij de huisarts waren uitgevoerd, maar helaas de naweeën van Covid zijn nog niet verdwenen n ok de klachten van imijn darmen zijn opeens weer enorm opgeflakkerd. Dit moet ik dan toch mar even in de gaten houden We sluiten in alle rust september dan maar af om langzaam over te rollen in een nieuwe maand. De maand oktober 2022
Lang ben ik er aan bezig geweest om een samenvattend levensverhaal van Cenna te schrijven. Simpel was het helemaal niet. Toch denk ik dat het gelukt is. Als je er interesse in hebt, ga gerust eens het verhaal lezen.
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/blindengeleidenhond-cenna-08-10-20211/
Dag lieve lezer!
Fijn dat jullie onze berichten nog meelezen en dat is fantastisch. Helaas hebben we jullie de laatste tijd gewoon wat moeten laten wachten op leesstuf van onze kant uit. Er is zoveel gebeurd op privévlak waardoor ik en Philippe er niet aan toe kwamen blogberichten te schrijven. Gelukkig hield ik (Manuella) wel wat notities bij van het afgelopen jaar die ik nog wat moest uitschrijven en ik hoop in de komende weken jullie mee te nemen op onze avonturen die gebeurd zijn in het afgelopen jaar.
En ik beloof jullie, ondanks dat het in het komende jaar ook ontzettend druk zal worden, zal ik meer van ons laten horen want uiteindelijk is het toch de hele opzet van de website dat ik jullie mee laat genieten van de avonturen van onze gepensioneerde blindengeleidehonden en huidige blindengeleidehonden.
Daarom hier al enkele verwijzingen naar verschillende blogberichten op onze website:
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/08/onze-eerste-uitstap/
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/09/eerste-keer-slapen-op-verplaatsing/
https://www.onzeblindengeleidehondenblog.be/2022/07/13/even-kort-op-de-bal-spelen/
Blijf zeker verder lezen want in de komende dagen volgen er nog heel wat updates.
Liefs
Jullie hebben het inmiddels vast wel gezien: steeds vaker worden plastic dopjes vastgemaakt aan flessen. Zo komen ze niet bij het restafval of in de natuur terecht. Je kan deze dopjes nog steeds voor ons blijven sparen, aangezien ze via onze actie ook rechtstreeks bij het recyclagebedrijf terecht komen! Daarnaast zijn er nog veel andere soorten dopjes en dekseltjes die we inzamelen.
Heb je een specifiek dopje waarvan je niet weet of deze mag worden meegegeven? Stuur ons dan een foto via WhatsApp op het nummer 0489 41 64 55. Wij helpen je graag verder!😊
Wat houd “NIET AFLEIDEN” nou eigenlijk in?
Het NIET AFLEIDEN van een assistentiehond is meer dan het “niet aaien…”
Een assistentiehond is getraind om z’n baasje te helpen. Dit kan op heel veel vlakken. Ook leert een assistentiehond in zijn opleiding om zich niet te laten afleiden. Maar een assistentiehond is ook maar een hond
Als een assistentiehond te vaak toch afgeleid word van z’n werk kan dit als een succes ervaren worden voor de hond. Waardoor deze minder op z’n baasje let en meer op zoek gaat naar aandacht van vreemden.
Daarnaast is het voor het baasje niet alleen vervelend dat de assistentiehond afgeleid word, het is ook een groot risico. Op het moment dat een assistentiehond afgeleid word van z’n werk, kan deze niet op z’n baasje letten. Dus mist de hond belangrijke signalen die voor z’n baasje van levensbelang zijn.
Dus ziet u een assistentiehond, wilt u dan doen als of de assistentiehond er niet is?
Geef de hond ruimte om z’n werk te kunnen doen!
Bedankt voor het lezen
Vragen zijn welkom en delen is super!
Ons laatste bericht voor 2022 terwijl wij ons in lichte opwinding voorbereiden op 2023. Maar wat was 2022 een vreemd jaar.
Een jaar van nieuwe uitdagingen (onze 2 nieuwe blindengeleidehonden Tazzy & Tripple), een jaar van het weerzien met Chivas & Cenna op Vlieland, maar ook een jaar waarin we nieuwe vrienden bijkregen en enkele oude vrienden die terug ten tonele kwamen. Maar 2022 was ook een heftig jaar vol frustratie, geduld, verdriet (overlijden van mijn bomma (Manuella)), goed ziek zijn door corona.
Maar 2022 was ook een jaar waar er veranderingen aan te pas kwamen en die langzaam een vorm kregen. Dus ondanks dat het een heftig jaar denken we nog even aan 2022 voor dat we straks met zijn allen gezellig 2023 in zullen huppelen.
Dus ons laatste bericht posten we hier met een glimlach en nemen we afscheid en wensen wij jullie allen onze beste wensen toe voor het nieuwr jaar
Beschrijving van het kaartje is een foto van wij aan het werk met onze 2 blindengeleidehonden aan zee met de tekst die geschreven staat op de kaart:
Dat het nieuwe jaar rijk mag zijn aan mooie dagen, en veel liefde, voorspoed en geluk mag dragen. Happy Newyear! Philippe & Tazzy, Manuella & Tripple
The Double T-Team wenst aan al onze lezers een fijn kerstperiode toe. Geniet van deze mooie tijd met jullie vrienden, familie en geliefden rond de feesttafel
Liefs Philippe & Manuella en natuurlijk een dubbele poot van Tazzy & Tripple
Wat gaat de tijd toch zo snel. Een maand geleden zaten we nog op het prachtige Vlieland te genieten van de ontmoeting met Joyce en Isaac met en onze 2 gepensioneerde kanjers Chivas en Cenna die ons kwamen begroeten. Nog even een mooie herinnering om het af te leren 😀😀
Maar nu keren we terug naar de realiteit van vandaag. Op 1 juni begint de meteorologische zomer en die duurt tot en met 31 augustus. Wat gaat de zomer anno 2022 brengen? Gaan we mooi weer hebben, gaan er weer hittegolven de revue passeren? Afgaand op het mooie voorjaar denk ik toch wel dat we ons wel aan zwoele zomerdagen mogen verwachten. Gelukkig hebben we nu wel 1 voordeel. Sinds vorige zomer hebben we een airco in huis. De aankoop was vooral in functie voor Chivas en Cenna die veel last hadden van de hitte vorig jaar en natuurlijk ook weer in ons voordeel. De hitte op ons terras is soms niet te verdragen. Maar we zullen wel zien wat de zomer van 2022 ons zal brengen.
In de afgelopen week is er eigenlijk niets speciaals gebeurd. Ons leven is momenteel maar saai moeten we toegeven. Echte al te grote uitdagingen hebben we eigenlijk nog niet gedaan. Helaas hadden we daar ook niet de behoefte aan. Zoveel regels die we in de afgelopen 2 jaar moesten naleven en dan nog eens 2u op een trein/bus heen en 2u terug met een mondmasker? Nee dank je! Ondanks dat de regels versoepelde op 23 mei wilde we toch nog niet het risico nemen. We zijn al zo flink geweest en onder de radar gebleven. Maar buiten de hoog noodzakelijkste dingen leiden we momenteel maar een saai leven 🙁.
Eigenlijk wordt het toch wel eens tijd om onze grenzen wat te gaan verleggen. Eens afspreken met vrienden buiten onze bubbel of perimeter van 10 km rond Antwerpen. Eens een uitstapje naar zee, naar Limburg, eens lekker gaan eten met familie of vrienden. Eens op logement gaan. Vooral héél belangrijk…de trein terug wat vaker nemen. Het is zonde dat Corona er anders over heeft beslist maar eigenlijk hebben Tazzy en Tripple nog niet zoveel de trein genomen (toch niet bij ons). Dus daar willen wij wel wat meer werk van gaan maken. Uiteindelijk zijn we afhankelijk van het openbaar vervoer en daar moeten we terug meer gebruik van gaan maken. In de afgelopen 2 jaar zijn we een beetje lui geworden om gebruik te maken van een taxi dienst of alles maar uit te stellen.
Maar…er komen al uitdagingen aan voor de maand juni en meteen al 2 uitstapjes met de trein.
* Half juni gaan we eten bij vrienden in Geel
* Eind juni hebben we met het pleeggezin van Tripple in Haacht afgesproken.
Dus 2 leuke vooruitzichten waar we zeker een verslagje van zullen brengen. Blijf zeker onze blog volgen voor meer leuke verhalen.
Goeiemorgen, een beetje de grote dag vandaag want er komen weer aanpassingen aan voor ons. Het overlegcomité heeft de corona maatregelen versoepeld die vanaf vandaag in zullen gaan. Geen mondmasker meer verplicht op het openbaar vervoer, maar als je deze wenst te blijven dragen is dat je eigen keuze. En wij gaan zeker voorlopig nog dat mondmasker op het openbaar vervoer blijven dragen. Ieder zijn eigen keuze en mening, maar wij proberen op deze manier het virus buiten te houden en tot nu toe is dat toch gelukt 😊.
Maar de grootste aanpassing zal zich in de loop van deze week ontwikkelen. De reizigers mogen vanaf vandaag terug vooraan in de bus opstappen. Dat zal voor ons al een enorm voordeel worden. Hoe vaak we naar de voordeur van de chauffeur moesten lopen en kloppen op de deur om de juiste info te verkrijgen. Veel chauffeurs wezen maar naar de achterdeur of je kreeg het antwoord ‘Kan je de bordjes niet lezen’ Of ‘je moet wel achteraan opstappen é’. Ja, echt waar! We hebben wel wat antwoorden op onze boterham gekregen. Toppunt was dat er ook chauffeurs waren die de deur niet opende en gewoon doorreden als je niet snel genoeg was. Terwijl de regel is dat de chauffeur altijd de voordeur voor een blinde/slechtziende moet openen om te antwoordden op de vraag van deze reizigers.
Maar voor zowel mij met Tripple als voor Philippe met Tazzy zal het even wennen zijn. De honden zijn opgeleid om de achterdeur te zoeken omdat ze hun opleiding tijdens de hele corona periode hebben gekregen en dit bij ons in begin ook deden. Ze gaven de deur aan die het kortste bij was. In theorie als de buschauffeur met de voordeur voor onze neus stopt moet dat wel mogelijk zijn maar dat zullen we in de loop van deze week wel ervaren want de medewerkers van De Lijn gaan nu in de loop van deze week al het plastiek etc. Verwijderen dat ze hadden voorzien om de chauffeurs te beschermen. Dus we zullen nog wel even geduld moeten hebben en vanaf volgende week zou alles normaal vlot moeten verlopen.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
