Samenvatting september 2022

Hallo lieve lezers, weer een nieuwe maand.  De zomer van 2022 is net als augustus gewoon aan ons voorbijgegaan. Maar het is weer tijd om een nieuwe maand in te vliegen. Net zoals van augustus 2022 hebben we ook van september een verkorte samenvatting gemaakt. We wensen jullie dan ook veel leesplezier toe.

Begin september mocht ik (Manuella) mijn 4de boosterprik gaan halen. Deze keer werd de prik gegeven door een verpleegster op het werk. Natuurlijk moesten we dan wel naar het hoofdgebouw om de prik te gaan halen. Onze dienst en het hoofdgebouw liggen toch ongeveer een kleine km van elkaar verwijderd. Deze keer moesten we gelukkig niet op het 5de verdiep zijn en er waren geen vervelende trappen, maar de route tussen de 2 locaties is steeds een uitdaging. Het ene huis is nog niet volledig verbouwd of er staat al een ander huis of groter gebouw in de stelten. De Broederminstraat-Moonstraat-Markgravelei is voor mij de bouwwerfstraat. Ik heb echt waar, in die laatste 20 jaar nooit ander geweten. Gelukkig moeten Tripple en ik deze obstakelweg niet al te vaak nemen, want is wel een traject vol obstakels die gaan van rijen fietsen die tegen de gevel staan, mensen die een bloemperkje of bankje zetten en dan mag je de voetgangers nog niet vergeten die in tegenovergestelde richting komen. En dat alles op een vrij smal voetpad dat er nog eens niet goed bijligt.  En dat in een regio waar veel blinden en slechtzienden wonen en komen. Stoklopen is hier net als met een geleidehond steeds een avontuur.

uitdagingen

Het is ook belangrijk om voor je geleidehond de motivatie erin te houden tijdens het werk. Als avonturiers vinden wij het wel belangrijk om ook andere routes te ontdekken. We moeten dit wel doen, want als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, moet je altijd kunnen switchen als er wegenwerken zijn of dat de bus een omleiding heeft. Dan moet je de route naar de vervanghalte ook snel kunnen ontdekken om alsnog op je bestemming te geraken. Niet altijd evident met de hoogtechnologische applicaties van het openbaar vervoer. Duidelijkheid is er niet altijd op die applicaties, maar we moeten op dat moment wel ons plan trekken en zoals ze zeggen ‘met je mond kom je de hele wereld rond’. Als je dus de uitdagingen gaat opzoeken, dan ontdek je toch ook wel dat er enkele aandachtpuntjes in je werk met de geleidehond kruipen. Als je steeds de vaste route aan het lopen bent, dan is dat op den duur dat je op automatische piloot begint te lopen. Zo wel jij als baasje als je hond werken dan zo. Zo vergeet je dan soms dingen die toch wel eens belangrijk kunnen zijn.

Nazorgbezoek van BCG

Als je een avontuurlijk baasje bent, dan is het toch ook belangrijk dat je goed wordt opgevolgd door jou blindengeleidehondenschool. Dat was bij ons dus niet anders. Op 8 september kregen we een en nieuw nazorgbezoek om eens te kijken of alles goed verloopt. Ten gevolge van de lockdown in de afgelopen 2 jaar verliep onze gehele opleiding anders dan normaal en is Marc dit jaar meermaals bij ons aan huis geweest om extra dingen te oefenen en te trainen. Maar vandaag was het de officiële 3de nazorgbezoek. Omdat T & T nog net geen jaar bij ons zijn, gebeuren de nazorgbezoeken iets meer dan normaal. Maar vanaf december als de honden bij ons een jaar wonen, dan is het nog maar een jaarlijks nazorgbezoek.

Maar goed, vandaag na een drukke werkvoormiddag voor ons allen, kwam Marc in de namiddag op bezoek. Vandaag liepen we apart met Marc de route naar de Boomsesteenweg en terug via de Boekstraat (route die Philippe loopt naar de bushalte van zijn werk). Zelfs ik (Manuella) heb deze route gelopen omdat mijn bus in de ochtend regelmatig wegvalt en ik dan een andere bus moet nemen. De 500 naar het zuid en terug is voor mij ook regelmatig nodig.

Mark merkte bij ons beiden dat er toch heel kleine werkpuntjes nodig waren. Puntjes die wij door dat we het niet zien of voelen, niet konden waarnemen. Zowel Tazzy als Tripple deden beiden hetzelfde, ook al hebben we nooit het traject echt samengelopen. Beiden stopten op identiek dezelfde plaats aan het zebrapad en gaven bij het oversteken de stoepranden niet aan. Best wel logisch want waar wij lopen vloeien de stoepranden over in de straat en is het vaak moeilijk te voelen waar je exact moet stoppen. Dit was voor ons dus een werkpunt als Marc de deur uit zou gaan. Hij had het ook nog eens m et de beiden honden geoefend en na een x aantal keren gaven beiden honden het wel goed aan. Je ziet, een nazorgbezoek kan toch wel zeer belangrijk zijn en zeker ihet eerste jaar dat de honden bij u zijn. Je moet overal op letten, je moet overal aan denken zodat kleine details die belangrijk kunnen zijn wel eens verloren gaan. Marc zou normaal in december nog een keertje terugkomen voor het laatste nazorgbezoek van hun 1^ste jaar bij ons en dan is het nog jaarlijks.

Philippe en de fitness

Afgelopen maand is Philippe met Tazzy een paar keer naar de Gym Tonic geweest. Bedoeling was dan dat Tazzy in de bench bleef liggen terwijl Philippe met de gewichten ging trainen of dat hij ging spinnen. Helaas, om een bepaalde reden lukt het niet om het ingeoefende kruispunt veilig over te steken. Er is al geoefend met Lore, maar ook geoefend met Marc, maar met de beste wil van de wereld. Het wil niet lukken. Philippe heeft dan ook beslist om het voorlopig te laten rusten en zich te focussen op andere dingen en routes die iets meer belangrijk zijn. Ja, dat kruispunt aan de Gym Tonic is een niet zo simpel kruispunt en eigenlijk staan de verkeerslichten voor de voetgangers/fietser er ook niet echt ideaal waardoor je er gemakkelijk in de war geraakt. En daar zal het schoentje dan ook wel wringen. De volgende keer dat Philippe gaat trainen/spinnen, dan gaat hij met de handicar samen met Tazzy naar de Gym Tonic om dan nadien met de bus naar huis te komen. De route huiswaarts, dat verloopt ontzettend goed.

Oogontsteking bij hond

Eigenlijk hebben we het nog nooit meegemaakt bij onze vorige honden en er moet voor alles dan een eerste keer zijn. Op een zaterdagmiddag viel het op dat Tazzy precies een dikke zwarte streep vanuit zijn ooghoek had lopen. Zijn rechteroog was aan het tranen en nog niet een beetje. Als dat op maandag nog niet beter is, dan moeten we toch even de dierenarts bellen. Philippe belde op 12/9 met de dierenarts en kreeg het volgende advies: Als er niet meer prut in het oog zit of er geen waas op de lens komt, dan moeten we ons geen zorgen maken. Wel een belangrijk klein detail! Wij kunnen die waas op de ogen wel niet zien é! Daar moeten we dan een ziende persoon hulp voor vragen. Voorlopig de ogen zuiver maken en voelen of ze niet te vochtig zijn is dan ook voor ons een opdracht.

2 dagen later op woensdag mochten T&T dan thuisblijven want Tazzy had veel meer prut in zijn beide ogen hangen. Vandaag begon het ook aan de linkerzijde. De dierenarts had maandag al gezegd als het erger wordt dan even terugbellen. Morgenavond kunnen we met Tazzy dan op consultatie gaan. De dierenarts raadde ons aan om rozenwater te gebruiken en dat dit wel een goed huis- en tuinmiddeltje is. Iets wat zeker handig is om in huis te hebben. Dus morgenochtend maar eens uitzoeken waar we een flesje kunnen kopen.

Verdict dierenarts

Met ons vieren wandelden we in de avond naar de praktijk van de dierenarts. Met Tripple was niks aan de hand, maar haar even op de weegschaal zetten om het gewicht te kennen was nu ideaal. In de wachtruimte staat een weegschaal en als we er toch moeten zijn. Tazzy is niet echt een hond die spontaan op de tafel van de dierenarts wil zitten en eigenlijk een watje is. Dus terwijl de dierenarts hem onderzocht, moest Philippe hem wel goed vasthouden. Na de nodige controle bevestigde de dierenarts dat Tazzy een oogontsteking had. Vermoedelijk opgelopen tijdens één van zijn snuffelsessies op BASF. Met de juiste oogdruppels (antibiotica) zal het nu binnen 10 dagen moeten opgelost zijn. 

En gelukkig, na een 14 dagen was het probleem dan ook volledig opgelost. Heb Tripple ook wel 4 dagen moeten behandelen want zij kreeg ook wat last van een beginnende oogontsteking. Maar omdat we er meteen bij waren, was het bij haar maar zeer beperkt. Als blinde/zwaar slechtziende je hond op medische wijze verzorgen, dat is niet zo simpel. Dit was nu maar kleinschalig, maar we moesten het toch wel met zijn tweeën doen om de druppels er goed in te krijgen. En natuurlijk, we mogen de meter en peter van de hondjes niet vergeten die extra zijn komen controleren hoe het met de oogjes van onze kanjers gingen 😊. Merci aan onze hulp.

Akelig moment

Soms word je ook geconfronteerd met akelige momenten. Momenten dat je denkt ‘dit komt hier niet goed’. Zo een fase had ik (Manuella) in lange tijd met Tripple meegemaakt op een donderdagochtend op weg naar ons werk.

Deze ochtend zijn we beiden wel verschoten want ik dacht even dat we beiden onder een heftruck zouden belanden.  We liepen zoals iedere ochtend onze vaste route van de bushalte naar ons werk wat vrij normaal verliep. We moeten eigenlijk 3 keer oversteken waarvan 2 kruispunten met rode lichten en jawel rateltikkers zijn voorzien. Maar aan het 2de kruispunt liep het bijna mis. Voor ons was het rood aan de rateltikker te horen. Ik hoorde aan de overkant een vreemd geluid aankomen en herkende het als een heftruck. Een heftruck op de baan? Mag dat? Vermoedelijk een chauffeur die ergens moet lossen maar met zijn vrachtwagen nergens voldoende ruimte heeft. Ja, in een stad parkeren om te laden en lossen is al niet evident, maar toch. De heftruck bleek redelijk breed te zijn waardoor de auto’s die passeerden voorzichtig moesten rijden. 

De rateltikker gaf aan dat het voor ons groen werd, dus staken we de straat over. Toch had ik hier al iets in het snuitje. Die bestuurder trok redelijk snel op en volgens mij schatte hij zijn bocht helemaal verkeert in. Als er een fietser mee met mij was overgestoken, die had eronder gelegen. Die chauffeur bleef dus maar komen en nam de binnenkant van de bocht om de straat in te draaien. Dit juist waar wij liepen. Het geluid kwam zo snel dicht bij en mijn tikker ging sneller slaan. Mijn instinct begon al te reageren dat we hier weg moesten, wetend dat als we dit niet zouden doen we er onder lagen. Ondanks dat Tripple zeer rustig bleef vooruit stappen, moest ik me beheersen. Ze wilde ook niet op mijn commando sneller stappen. Maar opeens om één of andere reden gaf die chauffeur een draai aan zijn stuur en week uit zodat hij achter ons passeerde. Op dat moment reageerde ik samen met nog iemand die achter mij liep van: “ey joh, kijk toch uit idioot!” Het ging allemaal zo snel, dat ik niet besefte wat er rond me gebeurde en stond ik toen ik op de stoep stond even de trillen op mijn benen. Vechtend tegen de tranen beantwoordde ik de vraag van de man achter mij of het ging, en ik zei: “Ja hoor, ben alleen geschrokken. Ja moest die man toegeven. Het had echt niet veel gescheeld of hij had ons beiden gehad. Ik bedankte die man nog even en liep door naar mijn werk. Ik moest op bureau toch even bekomen en de tranen konen hier even de vrije loop. Na een knuffel- en beloningsmoment met Tripple kon ik me herpakken en toch starten aan mijn werkdag. Gelukkig, kon ik dit snel van me afzetten ondanks dat ik nog stond te bibberen op mijn benen. ♥♥💞wat ben ik zo fier op mijn meisje die er toch zo kalm onder bleef. Bedankt Trippletje om me veilig te begeleiden vandaag, maar ook alle andere momenten♥❤

Een beslissing nemen.

Hoe moeilijk dit ook is, voor ons was het toch een zware beslissing. Sommige zouden misschien denken dat het allemaal niet zo erg was, maar voor ons was het even slikken. We hebben besloten om dit jaar niet meer op vakantie te gaan naar Vlieland.In de periode dat we nog zouden kunnen qua ons verlof en dat van ons reisgezelschap, was het er ook net schoolvakantie en héél veel dingen op Vlieland zouden al gesloten zijn. En dan nog maar te zwijgen over het weer. Daarom besloten we dan maar om in mei volgend jaar een nieuwe trip naar Vlieland te plannen om onze nieuwe dierbare vrienden en Chivas & Cenna terug te zien.  Fijn is het niet, maar ik (Manuella) begrijp het wel en Philippe had hier al veel sneller vrede mee genomen dat we niet konden gaan. Maar misschien kunnen we dan wel in het voorjaar van 2023 gaan.

De maand september is weer voorbij gevlogen en veel extra hebben we niet gedaan want ik (Manuella) had nog zoveel last van mijn benen dat er nog verschillende bezoekjes bij de huisarts waren uitgevoerd, maar helaas de naweeën van Covid zijn nog niet verdwenen n ok de klachten van imijn darmen zijn opeens weer enorm opgeflakkerd. Dit moet ik dan toch mar even in de gaten houden We sluiten in alle rust september dan maar af om langzaam over te rollen in een nieuwe maand. De maand oktober 2022