Internationale dag van de geleidehond

iedere laatste woensdag van april is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Je weet wel, die trouwe en

 slimme viervoeters die blinden en slechtzienden van hot naar her weten te brengen zonder dat zij tegen paaltjes en bankjes op knallen. En ja, hier hebben wij er ook zo een twee rondlopen die ons van hot naar her brengen.  Best wel handig zo een blindengeleidehond, want lopen zonder iets te zien is een rotklus. Blindengeleidehonden maken ons leven dan ook veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.

Het is een Dag die puur bedoeld is om geleidehonden even te bedanken voor hun harde werk en hun onmisbaarheid in onze samenleving. Dus als je een blindengeleidehond in je buurt kent net als het baasje, weet dan dat de meeste baasjes hun geleidehond al extra verwennen die dag. Sta er dan even bij stil wat een enorme waarde deze geleidehonden hebben voor hun baasje om van punt A naar punt B te gaan.  

De Dag van de Geleidehond is in het leven geroepen door de Royal Society for the Blind Guide Dog (uit Engeland. Eigenlijk is dit wel goed dat het in het leven is geroepen. Iedere dag plaatsen ze wel iets of iemand in de bloemen: ‘dag van het kind’, “dag van de armoede’, ‘dag van de vrede’, dus waarom geen ‘dag van de geleidehond’. En nee, deze dag is voor ons net als een andere dag in het jaar. Je geleidehond moet je iedere dag verwennen, iedere dag bedanken als deze jou van hot naar her heeft begeleidt.

Django (Manuella) blindengeleidehond van 2007 tot 2013

2 jaar geleden veranderde ons leven voorgoed

FLASHBACK!

We keren even terug naar 2 jaar geleden. 13 maart 2020: de dag waarop de corona-oorlogsmachine in de ziekenhuizen op gang komt, dat ons hele leven voorgoed veranderde. Opeens was er geen actief sociaal leven meer en plots vielen velen in een donker gat. Opeens werden we verplicht om in ons kot te blijven met de al om gekende slogan ‘BLIJF IN UW KOT’, mochten we zelfs niet naar het park en opeens moest iedereen thuis blijven. Niet-essentiële beroepen en winkels moesten dicht. Enkel de gewone supermarkt, bakkers en apothekers mochten openblijven. Je mocht als hulpbehoevende 1 begeleider meenemen om in een tijdspanne van 30 min. boodschappen te gaan doen. Realistisch toch niet haalbaar?

Afgelopen 2 jaar

In de afgelopen 2 jaar waren er periodes dat het leek of de tijd echt bleef stil staan. Dat was met momenten een zaligheid. Vooral in de lente van 2020 tijdens die 1ste lockdown. De natuur die even tot rust kon komen en kon pronken met geuren en geluiden waarvan we nog niet eens wisten dat deze in onze buurt aanwezig waren (als je in een stadskern woont is de kwaliteit van de lucht niet zo zuiver en is er ook constant verkeer aanwezig).  Even quality time @ home en al snel werden de hashtag #staycation geïntroduceerd. De Belgische overheid heeft nooit durven zeggen dat het een lockdown was en ze spraken altijd maar over een lockdown-lite versie die een uiteindelijk gewone lockdown was.

Impact op ons en onze 2 gepensioneerde blindengeleidehonden

De afgelopen 2 jaar had ook wel een impact op ons en ook voor de honden Chivas en Cenna. Opeens van 5 dagen een gevulde werkdag + nog een vaak een gevuld weekend naar helemaal niets meer. De eerste 3 maanden was het eigenlijk niet buiten de deur komen. Zelfs naar het park mocht niet. Daar zaten we dan met onze 8-jarige honden die nog wel de zin en moed hadden om te werken. Na 3 maanden mocht ik (Manuella) met Chivas terug iedere dag naar het werk komen. Eigenlijk geen al te zware verplaatsing voor Chivas, maar toch merkte we dat hij stram en stijf werd en minder zin had om te werken. Omdat Philippe pas sinds september 2021 ongeveer af en toe terug eens naar bureau mocht, kon Chivas vaker thuis blijven. Zo kon hij toch recupereren. Al maar goed dat dit kon.

We merkten wel dat de zin om te werken bij beiden honden wel minder werd. Het was niet te doen om het openbaar vervoer te gaan nemen, overal moest je uw mondmasker dragen, waren er zoveel regels dat dit triggers werden die ons nerveus maakte. Daarom besloten wij ons enkel te beperken tot essentiële noodzakelijke verplaatsingen met de honden.  We zijn er dus ook wel heilig van overtuigd dat Chivas en Cenna daarom toch wel zolang bij ons zijn kunnen blijven. Vooral Chivas.. Chivas had al lang niet meer zo de zin om in de ochtend uit zijn bed te komen. Maar eens hij aan het werk was, dan ging hij er nog ten volle voor.

Impact op ons en onze 2 nieuwe blindengeleidehonden

In het najaar van 2021 was corona nog helemaal niet verdwenen en volgens de media zaten we in de 4de lockdown. Toch moesten wij onze grenzen gaan verleggen en de opgebouwde veiligheidsmuur een beetje verleggen. Onze glazen bubbel verruimen. Het was niet gemakkelijk om opeens terug actief meer te gaan doen. Na het afscheid van Chivas en Cenna in september werd de leegte en stilte ongeveer een 6 weken later ingenomen door 2 nieuwe blindengeleidehonden Tazzy (Philippe) en Tripple).

Deze honden moesten nog zoveel meer leren dan dat ze nu al hadden geleerd en voor ons was het niet anders. Je opleiding krijgen tijdens een pandemie is een totaal andere ervaring, maar toch was en is het nog steeds een enorme uitdaging om die ene bepaalde drempel te overwinnen. En telkens dat we een drempel hebben overwonnen mogen wij dat noteren als een uitdaging in ons leerproces.

Na 2 jaar

Onze conclusie is dat deze hele onze kijk op het leven toch heeft veranderd. Dat we moeten leren genieten van de kleine dinges des leven en dat we dankbaar moeten zijn met wat we hebben. Het is naar ons gevoel goed dat we hier eens de tijd voor hebben gekregen om te ontdekken wat nu belangrijk is in het leven. Ze zeggen toch vaak: “In moeilijke tijden leer je pas je echte vrienden en familie kennen”, en jawel dat feitje klopt volledig. Ook wij werden geconfronteerd met de harde waarheid. Mensen waar wij van dachten dat het onze dierbaarste waren, die hebben ons teleurgesteld en geloof me, zo een teleurstelling komt enorm hard binnen. Maar in de afgelopen 2 jaar hebben we ook ontdekt dat je zo bij en gelukkig kan zijn met de kleine simpele eenvoudige dingen in je leven die meer waarde hebben dan alle grote luxe die we tot nu met zijn allen hebben gekend.

Zorgwekkende berichten

Toch beetje bezorgd

Het is normaal niet echt de bedoeling om andere gebeurtenissen neer te pennen op onze weblog, maar dit is toch wel iets wat ieder van ons aangrijpt, iets waar veel mensen toch gevreesd voor hadden. In plaats van dat we over Corona vertellen is opeens de inval van de Russen in Oekraïne wereldnieuws geworden.  En dat zal misschien ergens ook wel gevolgen kunnen hebben naar ons toe, naar de toekomstige uitdagingen die we nog hebben gepland met onze 2 honden.

Wat is er zo anders aan deze oorlog dan de oorlog in Irak, Afghanistan en-weet-ik-veel-waar? Het feit alleen al dat die Russische dictator geen genade kent en dat Oekraïne over 4 kerncentrales beschikt waaronder het gekende Tsjernobyl met zijn gekende kernramp in 1986. Wat als de Russen een kerncentrale in bezit krijgen en op een rode knop duwen? Ik mag er niet aan denken dat er iets ergs zou gebeuren. Wie had gedacht dat wij anno 2022 nog te maken zouden krijgen met zo een gruwelijke dingen. Wat moet dat niet zijn voor onze oudere generatie die flashbacks krijgen van de 2de Wereldoorlog?

Laten we hopen dat het hier niks wordt

We zullen moeten afwachten wat er de komende weken/maanden/jaren nog staat te gebeuren. Het is al niet erg genoeg dat de hele wereldbevolking getroffen werd door Covid-19 met zijn vreselijke wendingen en gevolgen? Corona is nog niet verdwenen of we krijgen al een volgende klap op ons hoofd en dan niet te vergeten die economische crisis die het leven al zoveel duurder heeft gemaakt en het er helemaal niet op zal verbeteren.  Toch mag heel deze gebeurtenis niet ons hele leven gaan lijden en moeten we nog genieten van iedere dag die er komt. Toch zal het ons wel een beetje bezighouden. Vandaag een mailtje gestuurd naar de trainers van het BCG met de vraag om verdere stappen te kunnen zetten in ons traject om onze grenzen wat te kunnen verleggen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Zoveel emoties😥

Dit bericht is op een later moment geschreven.

Afgelopen nacht

De storm die gisterenavond aanwakkerde en vannacht zo aanwezig was, had blijkbaar ook een naam. ‘Dudley’ was de naam van deze storm. Ikzelf (Manuella) hou helemaal niet van zo een weer in de nacht want dan slaap ik altijd zeer onrustig. Dat was dus afgelopen nacht in een vreemd bed op een vreemde locatie niet anders. Al maar goed dat ik nog een extra dekentje bij had waar Tripple op kon liggen. Normaal mag de hond niet bij ons op bed, maar vannacht gaf het me zo een veilig gevoel dat er iets warms tegen mijn benen lag. En Tripple, ja die heeft er volgens mij ook wel van genoten. Ze heeft geen krimp gegeven terwijl ze in de zetel niet stil kan liggen. Philippe en Tazzy lagen in een andere slaapkamer en hebben ook goed geslapen. Philippe heeft van de storm niks geweten maar wel van de natuurlijke wekker (de haan) die weer vroeg ging kraaien en zich niets aantrok van de wind. Van die kraaiende haan, daar heb ik dan weer niets van gehoord.

Cardioloog

Na het ontbijt vertrokken we samen met Ellis richting Stavelot in de Ardennen. Het BCG werkt samen met deze cardiologe die zeer gekend. Omdat Tazzy & Tripple vanaf puppy zijnde er al in opvolging is, wil het BCG dit zo behouden. Dat wil dus voor ons zeggen dat we elke keer een enorme verplaatsing hiervoor zullen moeten doen. Een verplaatsing waarin we ons maar voor de helft op zelfstandige basis kunnen verplaatsen en waarin de andere helft met hulp van derden zal moeten gebeuren.  Het is vanuit Tongeren toch een klein uurtje rijden richting Stavelot.

We dachten eerlijk gezegd dat het wel een grote dierenartsenpraktijk zou zijn omdat het toch een gekende cardiologe was, maar dat was toch even teleurstellend. Je kan er al niet met de bus geraken en dan was het precies nog zo klein. Bij beiden honden duurde het onderzoek toch ongeveer 30 min. en werd het hart van verschillende kanten bekeken en moesten de honden op hun zijflank liggen. De cardiologe had bij beide honden ook 2 plekjes kaalgeschoren om met de echografie beter te kunnen kijken naar het hart. Voor beiden honden zag het er toch wel zeer positief uit.

Tazzy à 28.5 kg à hartslag 94 à mag zeker niet verdikken en mag van 4 cardiosupplementen naar 2 cardiosupplementen gaan. 1 in de ochtend en 1 in de avond bij het eten. Binnen 6 maand terug op controle. Voeding kon met de tijd misschien veranderd worden omdat daar over werd gesproken. Tazzy krijgt momenteel ‘Hill’s Prescription I/D (i/d) Sensitive Digestive Care hondenvoer met ei & rijst’, redelijk speciaal dierenvoeding dat je niet zomaar overal kan kopen.

Tripple à 23.8 kg à hartslag 72 à iets actiever en fitter dan de broer en mag ook niet verdikken. Haar hartsupplementen mag ze niet afbouwen en zal vermoedelijk ook levenslang blijven. Binnen 6 maand samen met de broer nog een controle. Tripple mag van supplementen en hondenvoeding niet veranderen. Zij krijgt nu ‘Trovet Hypoallergenic Paard HPD Hond 10kg’. In begin zei ik (Manuella) nog tegen de dierenarts van het BCG, moet ze nu echt paard eten? Uiteindelijk als paardenliefhebber vind ik dit erg dat dit dier in de voedingsindustrie terecht komt, maar zolang ik het niet moet eten. Blijkbaar is dit heel mager vlees en gezond. Tripple is hier op verschillende manieren toch mee geholpen en daarom mag het niet veranderd worden.

Terug thuis

De laatste 24 uren waren best wel emotionele en vermoeiende uren geweest voor ons. Vooral voor mij (Manuella). Weinig slaap, het afscheid van mijn bomma, het bezoek aan de cardioloog en dat alles in een tijdspanne van 24u. Best toch wel heftig en niet te onderschatten. Natuurlijk waren we blij dat de uitslag van Tazzy & Tripple bij de cardioloog zo positief waren. Toch voelde ik me een beetje emotioneel. Vermoedelijk door alle omstandigheden die op me af waren gekomen en het verdriet dat ik opkropte in het bijzijn van anderen.

We werden door Ellis dan ook terug thuis netjes afgezet waarvoor we haar uitvoerig bedankten. Uiteindelijk toch wel een enorme verplaatsing. Ze zou dus nu ook onze vraag doorgeven aan de trainers van het BCG om de volgende stap in te plannen. Het oefenen van het in- en uitstappen van de trein. Dat was voor de trainers toch ook wel belangrijk dat we het de eerste keer onder supervisie van hun zouden doen. Zo leren wij meteen de juiste methode met deze 2 nieuwe honden. Vermoedelijk zal het niet zo anders zijn als met Chivas en Cenna, maar toch. Iedere hond is anders en heeft het ook anders opgepikt. We horen dus wel wanneer we een afspraak kunnen inplannen voor onze volgende fase van de training.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Drukke dag voor de boeg

In de ochtend

Deze ochtend pikte het toch een beetje om op te staan om 6u. Nee, de zin en fit waren er even niet. Je kan zo van die  hebben dat je nergens zin in hebt en vandaag was het zo een dagje. Gisterenavond lagen we ook al niet al te vroeg in ons bedje na toch wel een emotionele avond. Afscheid nemen van iemand die je geliefd was, dat is echt niet leuk! Mijn kopje laten hangen heeft toch geen zin en mijn bomma zou ook niet willen dat we de hele dag zouden zitten treuren, dus om 6u opgestaan en met Tripple vol goede moed naar mijn werk.

Drukte op de bus

S’ Middags was het toch best druk op de bus van 11u53 (deze keer toch). Ik neem op woensdag altijd deze bus om eigenlijk juist thuis te zijn voor dat de jeugd de bus neemt naar huis. Bijna alle zitplaatsen waren bezet en er stond ook niemand recht voor ons. Zelfs de jeugd op de klapstoeltjes niet. Uiteindelijk heb ik me langst iemand gezet die haar handtas langst haar had gezet en precies niet zo gelukkig was dat ik er kwam zitten. Tja, respect is tegenwoordig bij de mensen ver te zoeken. Mij is er altijd geleerd dat ik moet rechtstaan voor een oudere persoon, invalide persoon of zwangere dame, maar op de dag doe ik dit ook niet meer want ik ben zelf ook invalide. Oké, begrijp wel dat iedereen betaald om te zitten in de bus, maar respect is toch ook iets kleins.

Thuis gekomen snel wat eten en ons koffertje voor 1 nacht van huis klaar maken. Halve koffer voor ons en een halve koffer voor de honden. Ja zo een koffer dat je gebruikt voor de handbagage. Vannacht gaan we een nachtje met de honden slapen in Tongeren omdat we morgen een heftige dag voor de boeg hebben.  Wat gaat het geven als Ellis om 13u30 zal aanbellen?

Ellis

En ja hoor! Zoals we al dachten waren beide honden gewoon door het dolle heen toen ze Ellis nog maar hoorden en zagen binnenkomen. Dat was met Chivas en Cenna ook zo. Ellis is eigenlijk de conciërge van het BCG en zorgt ook met enorm veel liefde voor iedere hond die in het BCG zit. Tazzy was zelfs zo ongeduldig dat hij niet meer kon wachten dat wij het poortje zouden opendoen. Hij besloot er maar over te springen om zo sneller Ellis te kunnen gaan begroeten. Hum ja, Tazzy? Geen goede punten, want dat wil dus zeggen dat we opnieuw een investering moeten doen voor een hoger veiligheidspoortje te zetten. En Tripple, die sprong daar niet over, maar liet zich op een andere manier wel horen. Ze stond de dansen achter het poortje op 2 pootjes met een zeer bewegelijke staart, en ze liet zich ook wel horen door te blaffen en te piepen. Met haar schaapje spurtte ze naar Ellis voor haar knuffelmoment. Alleen jammer dat ze nog zo vaak opspringt en zeker bij een zeer gekende persoon voor haar. Toen de rust eindelijk terug keerde in huis, kon Ellis de honden in de bus zetten om vervolgens samen met ons naar Tongeren te rijden.

Het BCG

Gelukkig verliep de rit via Brussel naar Tongeren zonder fille. Als we via de E313 via Hasselt hadden gereden, dan hadden gegarandeerd prijs. Rijden naar Limburg via de E313, dat is altijd miserie. Is het niet door een ongeval dan is het door wegenwerken.  Eigenlijk toch wel een beetje spannend deze uitstap. Voor Philippe was het niet meer nieuw want hij had in oktober 2021 er nog 1 week gelogeerd voor zijn class met Tazzy. Maar voor mij (Manuella), was het toch wel spannend. Ik was nog maar 2x in het centrum geweest als bezoekster en mijn class met Tripple was gewoon thuis.

Aangekomen in Tongeren wisten beiden honden al meteen waar ze waren. Ellis ging ze al even loslaten op de hondenweide achter het gebouw om ons vervolgens naar de leefruimte te brengen. Mondmaskers moesten wij binnen toch nog dragen. Oh, Muffin de hond van Ellis was er ook nog bij. Muffin was er al bij de opleiding van Chivas en Cenna in het vorige gebouw. Ja, T & T hadden hun boodschapje gedaan en werden toen bij ons gelaten. Buiten muffin was er nog een koningspoedel ‘Vitesse’ aanwezig. Een hondje dat ook op zijn geschikte matching aan het wachten was.

Voor Tazzy en Tripple was het ook wel spannend want ze kende het hier maar al te goed. De geluiden, de geuren, de stemmen, alles was zo bekend. We werden ook begroet door de oude garde, maar ook door de nieuwe garde. Ikzelf had nog niet iedereen ontmoet en moet toegeven dat het BCG enorm gegroeid is en ook veranderd is in tegenstelling tot bijna 8 jaar geleden met Chivas en Cenna.

De avond

De avond verliep wat rustiger toen de meeste naar huis gingen. Er kwam wel meer en meer wind op en dat was een voorbode voor de aankomende storm van a.s. vrijdag. In de avond werden er frietjes gehaald door Ellis en terwijl alle honden aan het eten waren in de kennel, kregen ook onze honden hun eten. Moeten eerlijk gezegd wel toegeven dat we blij waren dat Ellis onze honden ook buiten liet want zoveel wind en vreemde locatie. Dat is een extra moeilijkheidsgraad. Samen met Ellis keken we nog samen naar televisie. De honden kwamen gewoon mee in de zetel liggen. Hier moet je zeker niet langst komen met je duurste feestkledij want je hangt meteen vol hondenharen.

Terwijl de wind bleef aanwakkeren en zeer aanwezig zou zijn in de volgende nacht, besloten we rond half 10 toch naar ons bed te tenen. Voor de eerste keer in 8 jaar gingen we opnieuw gescheiden slapen. Als we hadden gewild, dan had er een 2de matras bijgelegd kunnen worden bij Philippe in de kamer, maar voor 1 nacht was het niet zo erg. Laten we hopen dat het qua wind nog zou meevallen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Mijn eerste 3 maanden en voor eerste keer langere tijd alleen gebleven

Wat vliegt de tijd toch snel voorbij

Het is toch niet te geloven. Exact 3 maanden geleden begon ik pas echt aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Al had ik op 25/10/2021 een maand na het vertrek van Chivas de bladzijde al mogen omdraaien. Tripple kwam op maandag 25/10/2021 al bij mij wonen. Een heel ander hondje dan Chivas met haar overgevoelig karaktertje dat een totaal andere aanpak vereiste dan met Chivas en Cenna. 3 weken gewenningstherapie aan elkaar + extra trainingen tussen Lore en Tripple zonder mij erbij want mijn opleiding ging van start op 15/11/2021.  Ook mijn class verliep anders dan normaal en ik genoot van een volledige thuisclass met Tripple wat zeker voor ons zijn voordelen wel heeft gehad.

De afgelopen 3 maanden

In de afgelopen 3 maanden was het al een enorme leerschool voor mij en dat is het nog steeds. Een teefje nu hebben als blindengeleidehond tegenover een reu als blindengeleidehond, dat is toch wel een enorm verschil. Een uitdaging want de teefjes zijn precies toch wel pittiger dan de reutjes. Ja, ook hier is dat wel te merken dat Tripple pittiger is dan Chivas en Django. Maar goed eigenlijk, want een beetje meer pit en uitdaging is voor mij ook wel goed om nieuwe dingen te leren en ook te ervaren.

In de afgelopen 3 maanden hebben wij een heel ander traject afgelegd dan bijna 8 jaar geleden met Chivas. En dat gewoon alleen al door de het hele COVID gebeuren rondom ons heen met al die regels. Gelukkig konden we al meteen na onze class iedere dag naar het werk, eens naar de winkel, bakker of het ziekenhuis. De bus nemen als we in de omgeving moesten zijn. We waren niet gebonden aan ons huis en konden er toch op uit trekken al was het toch nog beperkt. Zoals Philippe met Tazzy tijdens zijn class had beslist, zo hadden ook wij beslist om de omgeving van station en het nemen van de trein nog even achterwege te laten tot het wat veiliger zou zijn betreffende Corona.

Maar om eerlijk te zijn? De tijd die we nu al hebben kunnen benutten in het werken met elkaar in gekende omgevingen, dat heeft ons al goed gedaan. Mijn band met Tripple kan alleen maar groeien en sterker worden en langzaam, ja langzaam kunnen wij onze grenzen dus gaan verleggen om meer uitdagingen tegenmoet te gaan. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat Tripple mijn pad heeft gekruist want haar karakter past wel bij mijn karakter en ze heeft me al zoveel dingen geleerd in de laatste 3 maanden. Ze heeft in bepaalde opzichten wat meer rust in mijn leven gebracht wat nodig was. Samen gaan we de komende jaren nog veel uitdagingen tegenmoed die ik graag met jullie wil blijven delen.  

Eerste keer langere tijd alleen gebleven.

Vanavond werden we al voor de eerste keer op de proef gesteld. Tazzy en Tripple zouden voor een aantal uren alleen blijven. De omstandigheden waren nu ook niet geschikt om ze mee te nemen, en ze zouden er ook niets aan gehad hebben. Het was de laatste keer dat ik mijn bomma zou kunnen groeten bij de begrafenisondernemer en om dan 2 jonge honden mee te nemen? Nee, dat was te stressvol en ook te emotioneel voor mij. Ze konden beter thuis blijven in alle rust.

Gelukkig zijn we erop voorzien om ze in de gaten te houden van op afstand. Toekomstgericht zullen er nog wel situaties voorkomen dat ze eens niet mee kunnen. Sommige mensen zullen zich wel afvragen waarom blinden een camera in huis hebben hangen, maar met een camera kan je zoveel meer dan alleen maar kijken. In het begin waren de honden ook veel onrustiger want we kregen veel meldingen binnen op de telefoon. Na een 20-tal minuten keerde de rust in huis terug en hebben we ze tijdens de rest van de avond niet meer gehoord.

In totaal zijn ze nu voor de 1ste keer 4u alleen thuis geweest en wat hebben ze dit flink gedaan. Bij thuiskomt na een toch wel emotionele avond nog even met de honden geknuffeld, tranen gelaten en na gaan slapen. Morgen is het een nieuwe dag, een dag dat we weer naar het werk moeten.

Wat was ik blij dat ik deze verplaatsing nog heb kunnen maken. Altijd had ik me voorgenomen om nooit nog naar een overleden persoon te gaan zien na die ene keer als tiener. Nooit zou ik het nog doen. Maar toch ben ik blij dat ik van mijn bomma afscheid heb kunnen nemen op mijn manier. Zoals ik het kon waarnemen van op een afstand (al zag ik maar een klein beetje en durfde ik niet dichterbij te gaan), zag bomma er mooi en vredig uit. Dat is een waardig beeld waar ik me mee kan verzoenen en dat alles maakt het verlies toch een beetje dragelijker.

Iedere avond als ik naar die maan kijk (ook al kan ik hem niet zien, zal ik aan je denken lieve bomma. Je ziel is er niet meer, maar toch kon ik nog waardig afscheid van je nemen

Emotioneel

Goedenavond lieve vrienden. Vaak posten we altijd van die superleuke blogberichten, maar er zijn ook zo van die dagen dat het even niet mee zit. Gelukkig lag vandaag de niet-mee-zit-dag helemaal niet aan de honden. Zij brachten juist vandaag kleur en blijdschap in mijn leven. Ondanks dat ik (Manuella) in een emotionele bui zat, waren T & T vandaag mijn steun en toeverlaat

Droevig nieuws

Afgelopen nacht is mijn bomma (Manuella) op 89-jarige leeftijd in alle stilte van ons heengegaan. Dinsdagavond had mijn papa me nog gebeld om de situatie uit te leggen hoe het ervoor stond en dat het helemaal niet goed ging met mijn bomma.  Ik wist wel wat er zou gaan gebeuren. Maar toch… toch komt zo een nieuws altijd wel even binnen. Eigenlijk is het allemaal nog zo snel gegaan. Eerst dacht ik nog 1 laatste keer naar Limburg te reizen om mijn bomma nog 1x te zien, maar in de huidige situatie waar ik me nu in bevind was dit niet mogelijk. En om vervoer naar Limburg te regelen om maar 10 min. in de kamer te zijn? Dat zou een enorme zware emotionele verplaatsing geweest zijn.

Emotioneel

Om een of andere reden heb ik geleerd om gemakkelijker mijn emoties te verbergen achter een masker. Natuurlijk heeft dat zijn voor- maar ook nadelen. Vandaag was het voordelig omdat ik nog naar mijn werk moest. Ik had het Facebookbericht dat mijn tante had gepost vannacht of deze ochtend, deze ochtend gelezen bij aankomst op mijn werk. Gewoon omdat ik een vreemd gevoel had in mijn buik. Na het lezen van het bericht besloot ik mijn telefoon voor de rest van de voormiddag te negeren en me te focussen op mijn werk. Ja, enkel toen mijn papa me belde nam ik de telefoon op. Ik had het wel tegen enkele collega’s vertelt omdat ze toch gemerkt hadden dat ik een beetje had gesnotterd wat niet abnormaal is natuurlijk. 

Namiddag als ik thuis was, had ik het met momenten toch wel moeilijk en vloeiden de tranen. De zin om al een FB-bericht te posten of te bellen was er helemaal niet. Ik besloot me dus voor deze prikkels ook wel af te sluiten. Ik besloot met de honden te spelen in de tuin, ze een snelle borstelbeurt te geven en naar de reallity-show te kijken van ‘Big Brother’ die momenteel lopende was. Gelukkig konden we dit programma via een bepaald kanaal op tv 24/7 volgen.

Na het avondeten besloot ik een mooi tekstbericht te schrijven op mijn Facebookpagina en de ondertussen binnengekomen berichten te lezen van andere familieleden. Tijdens het telefoongesprek in de avond nog met papa was het een gewone conversatie zonder tranen.

Alphonsine Wouters °1932 – +2022

Emotionele gevoelens

Eigenlijk is dit ook even een ideaal moment om mijn ervaring met jullie te delen die ik al heb ervaren met onze blindengeleidehonden als ik verdrietig ben. Hoe gek het ook klinkt, de wetenschap heeft het al bewezen dat een dier een mens kan begrijpen. En zo is dat ook met honden. Ook al kunnen ze niet in mensentaal met ons communiceren, er zijn nog andere mogelijkheden en eens je deze signalen begrijpt, dan communiceer je ook met je hond. Tijdens je verdrietige momenten is je blindengeleidehond eigenlijk je therapiehond of beiden. Iedere hond heeft dan ook zijn eigen manier om een mens te troosten. Daarom dat ik graag met jullie mijn ervaringen wil delen. Misschien zijn er nog mensen onder jullie die zich bij mijn ervaring kunnen aansluiten.

Ik merkte zowel aan Django, Chivas en Tripple nu dat ze het alle 3 op een andere manier aanpakten. De ene hond ging voorzichtig tegen je benen liggen zielig omhoog kijkend naar jou tot je hem aandacht gaf. De andere kwam meteen met de poten op je benen liggen om je zo aan te kijken tot hij aandacht kreeg om vervolgens je tranen heel voorzichtig af te likken. De voorzichtige likjes waren altijd zo grappig. En Tripple, die springt meteen langst je op de zetel en vleit zich tegen je aan tot je de begint te strelen.  Dan begint ze zo van die geluidjes te maken die ‘Chewbacca’ uit Star wars ook maakte. Als laatste als je maar slapjes reageert begint ze je maar te likken zodat je haar aandacht geeft in plaats van dat je zit te snotteren. Nee, heb vandaag niet veel kunnen treuren want was het Tripple niet die kwam voor de afleiding, dan kwam haar broertje Tazzy wel langst voor zijn afleidingsmaneuvers.

Wat mogen wij toch gezegend zijn met zo loyale dieren die zonder woorden een enorme troost voor je kunnen zijn. Zijn er hier nog mensen onder jullie die zich hier in kunnen vinden? Laat gerust in het onderstaande reactieformulier achter wat jullie ervaringen zijn hoe jou hond je opvangt tijdens een emotioneel verdrietig moment.

Als je zo een hond langst je ziet liggen op kantoor. Dat brengt toch altijd wel een glimlach op je gezicht. Hoe verdrietig je ook mag zijn die dag.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Tazzy & Tripple & Lita

Hondenvriendinnetje Lita op bezoek

Vandaag kwamen onze lieve vrienden Rudi en Diane op bezoek. Het was weer even geleden dat we hun nog hadden gezien en het werd tijd om weer eens bij te praten. Bijpraten over van alles en nog wat.

We stelden hun voor wat ze ervan zouden vinden om met ons een uitstap te maken naar Vlieland. Dit vonden ze wel een top idee vermits ze een aantal weken niet naar hun zeilboot zouden kunnen gaan en ze zelf ook Vlieland wel eens wilden bezoeken. De Waddeneilanden stonden ook op hun To-do list omdat ze al gekend waren met Texel. Yes! wat moeten wij gezegend zijn met deze lieve vrienden die zo een uitstapje naar Vlieland toch wel zien zitten.  De periode die we in gedachten hadden, daarmee moesten we toch niet te lang meer mee wachten. Dus meteen tablet, laptop, gsm erbij genomen om eens te bekijken welke mogelijkheden er nog vrij waren in die periode.

Website niet toegankelijk voor personen met een visus probleem

Als persoon met een visuele beperking botste we tegen verschillende obstakels aan waaronder de ontoegankelijke website waar je alle vakantiehuisjes kon terugvinden van Vlieland. Dat was voor ons een speld in de hooiberg en niet te doen. Ja, je kan ook altijd via die boekingswebsites waaronder www.booking.com  gaan boeken, maar dan betaal je altijd veel meer dan als je rechtstreeks bij de verhuurder kan boeken.

Onze zoektocht

In onze zoektocht hadden we ook al 2 vakantieparken en een hotel aangeschreven, maar het hotel was enkel een optie als we in de toekomst met de ouders van Philippe eens terug zouden gaan. Het was nog niet zo evident om een huisje te vinden waar je met 3 honden terecht kon. Dus Diane had ook nog enkele verhuurders aangeschreven. Als laatste optie besloten we ook Joyce en Isaac te bellen om eens te horen welke mogelijkheden zij ons zouden kunnen aanbieden wat niet te afgelegen lag van het dorp. Het was dus ook tevens de eerste keer dat we hun opbelden sinds het vertrek van Chivas & Cenna en dat was toch ook wel een beetje spannend.

Update Chivas & Cenna

Dus belden we of beter gezegd deden we aan videocalling naar Vlieland. Er waren in het weekend dat wij wilden gaan al veel dingen volzet vertelde ze ons ook, maar ze ging ook eens rondhoren waar we toch met ons zevenen terecht zouden kunnen. Het was dan ook gezellig om even bij te praten. Alleen jammer dat het scherm van de IPhone zo klein is. Toch kwam er een grote zwarte vlek in het beeld en Joyce vertelde dat het Chivas was. Hij kwam snuffelen aan de telefoon en ik hoorde het wel en ik kreeg een traantje en wilde lekker vrolijk gaan doen, maar ik mocht hem niet zot maken van Philippe. Het was alsof Chivas toch op mijn stem reageerde. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Begon zelfs een beetje te beven van blijdschap en wat zou ik hem graag geknuffeld hebben, maar helaas… Dat kan niet door de telefoon.  Maar we hoorde wel dat ze het goed maakte. Cenna had net weer even last van haar linkse voorschouder (waar ze in het verleden ook al last van had), en met de nodige pijnmedicatie was dit weer op te lossen. Ze mankte een klein beetje maar de dierenarts was gisteren toevallig op het eiland en heeft haar even onderzocht. Voor de rest maakte ze het beiden wel goed.

Gelukkig moment

De rest van de avond verliep in een kleine roes. De glimlach en het goed gevoel dat we hadden konden ze ons niet meer afnemen. We wisten hoe het met Chivas en Cenna ging en dan het gevoel dat Chivas reageerde op onze stem. Die glimlacht op onze snoet, die kunnen ze ons vandaag al niet meer afnemen.

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Naar deze dag hebben we met zijn allen toegeleeft

Voor we de pc vandaag afsluiten, wilde ik jullie toch nog even mee laten genieten van onze fantastische nieuwe en leuke ervaring. Geniet gerust allen mee.

Eindelijk is het dan zover!

Ik denk net als wij dat er nog een gezin enorm naar deze dag hebben uitgekeken. Het is dan ook de eerste keer dat we het pleeggezin van Tripple zullen ontmoeten. Traditiegetrouw komt normaal het pleeggezin tijdens de interne classweek in het BCG op bezoek om kennis te maken met het nieuwe baasje van hun pupil die ze toch lange tijd onder hun hoede hadden. Maar bij mij verliep het allemaal een beetje anders dan voorzien was.

Uitgesteld

Het bezoek van het pleeggezin van Tripple werd door verschillende omstandigheden op aanraden van het BCG uitgesteld en dat om verschillende redenen. Dit vooral in functie van Tripple. Tripple is een hondje met een gevoelig karakter en voor ons is het ook belangrijk om de binnenkomende prikkels voor haar te kunnen doseren. Door dat we al een volledige thuisclass hadden, dat corona in november nog meer aanwezig was dan nu en dat er voor Tripple zoveel veranderde werd het bezoek uitgesteld. In de voormiddag nog enkele kleine dingen voorbereidt om strakjes aan te bieden. Een klein hapje en drankje kunnen we altijd aanbieden.

Het Pleeggezin van Tripple

Om 14u werd er dan aangebeld. De honden hadden we bewust in onze bureauruimte gezet en de tussendeur ook dicht gedaan. Zo konden Chantal en haar gezin op zijn minst toch rustig binnenkomen. Natuurlijk reageerde zowel Tripple als Tazzy op de stem van Chantal. Achter die gesloten deur hoorden wij 2 ongeduldige honden blaffen. Beiden honden dachten even ‘die stem ken ik!’ Na de eerste menselijke kennismaking deden wij de binnendeur open. Wat een enthousiasme straalde de beiden honden uit. Tazzy kon al niet meer wachten en besloot over het poortje heen te springen om zo Chantal en Frank te begroeten. Dan moet je toch weten dat zo een veiligheidspoortje toch wel ongeveer 1m hoog is. Tazzy ging door het dolle heen terwijl Tripple piepend stond te wachten tot zij ook werd begroet.

Na de enorme enthousiasme-explosie van Tazzy probeerde we hem weg te lokken zodat Tripple haar moment nu kreeg. Ze had al zo flink moeten wachten. Ik nam Tazzy even bij me om hem te kalmeren want het werd toch wel even een druk momentje in de hal. Tripple werd zo enthousiast, zo blij dat ze moeite had om haar lange tong onder controle te houden. En dan haar staart die van pure opwinding van links naar rechts zwiepte. Voor het pleeggezin was het best wel allemaal emotioneel. Vooral Chantal was zo blij. Het was jammer dat ze Tripple niet veel eerder mochten terugzien en dat het was geleden van het moment dat Tripple startte in het BCG voor haar definitieve opleiding.

Even al die stress er af gooien 🙂

We besloten met zijn allen naar de tuin te gaan zodat Chantal en haar gezin Tripple verder konden knuffelen met wat meer ruimte. Natuurlijk maakte Tazzy hier mooi mee gebruik van. Tijdens de puppy opleiding gingen beiden pleeggezinnen regelmatig samen wandelen waardoor Tazzy Chantal ook kende. Gelukkig regende het al niet vandaag maar het was toch een fris windje. Spontaan werden de frisbee of een trektouw gebracht maar als iemand deze wilde afnemen, dan moest er achter de hond gelopen worden. En laat dat nu juist iets zijn wat Tripple zo geweldig vindt want zelden zal ze haar speelgoedje aan je geven. De rust keerde langzaam bij beide honden wel terug, maar toch moesten we ze extreem goed in de gaten houden zodat er geen plantjes werden gemolesteerd door Tripple. Na de uitgebreide knuffel- en speelmomenten keerde de rust eindelijk een beetje terug in huis en besloten we onze gasten een hapje en drankje aan te bieden.

Om de veiligheid van ons hapjes en drankjes te garanderen die op de salontafel werden gezet, besloten we de honden in de bureauruimte te laten liggen. We legden de beiden vetbedjes aan het poortje waardoor de honden zicht hadden op alles en iedereen. Oef, gelukkig waagde Tazzy het niet meer om over het poortje te springen. Ja, Chivas en Cenna mochten ook nooit rond de salontafel lopen als er bezoek was of als er eten en drinken werd neergezet. Die wisten dat op den duur wel, maar deze 2 moeten dat nog leren. Uiteindelijk, je kan niet verwachten dat een hond op 3 maanden alles al perfect gaat kunnen of kennen.

Tijdens het bezoek

Tijdens het hele bezoek werden Tazzy en Tripple wel verwend met bezoekjes en speelmomenten. Natuurlijk mochten onze gasten naar de honden toe. Dat is toch niet meer als normaal.  Helaas bleef ook de tijd hier niet stil staan en werd het al snel tijd om afscheid te nemen. Chantal & Frank waren blij dat ook Tripple goed was terecht gekomen en er werd al afgesproken om van de zomer zeker af te spreken. Zodra hun nieuwe puppy groot genoeg is om het pleegzusje te ontmoeten gaan we er zeker tijd voor vrij maken en dan hopen we meteen ook in één keer Sybren en zijn mama (pleeggezin Tazzy) te kunnen ontmoeten.

Toch wel belangrijk voor ons!

Wij vinden het ook belangrijk om de pleeggezinnen van onze honden te blijven ontmoeten en hun op de hoogte te houden van hoe het verder verloopt met de honden. Uiteindelijk hebben zij de eerste 13 maanden zoveel tijd met de hond doorgebracht. Ik kan ook niet begrijpen dat er geleidehondengebruikers zijn die zeggen van geen contact te willen met het pleeggezin. Maar ja, ieder zijn eigen keuze of mening. Wij houden in ieder geval contact. Dat hadden we met de pleeggezinnen van onze vorige honden ook gedaan en wij vinden het ook leuk om contact te houden met de adoptiegezinnen die onze vorige honden hebben geadopteerd.

Wat genieten wij ook iedere keer van de updates die we binnenkrijgen van Chivas & Cenna als ze weer een leuke wandeling hebben gemaakt.

Conclusie!

Wat een fantastische namiddag en wat een fantastische eerste ontmoeting. We zijn er zeer zeker van overtuigd dat we dit gezin in de loop der jaren nog op regelmatige basis zullen blijven ontmoeten en dat we nog wel leuke momenten gaan beleven. Natuurlijk hop

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Philippe & Tazzy de eerste 3 maanden

3 maanden geleden ging ik (Philippe) een nieuwe uitdaging aan. Sneller dan verwacht kon ik met de opvolger van Cenna aan de slag, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn meisje zal vergeten. Het zou een enorme uitdaging zijn om met een totaal andere hond te werken. Tazzy was een reu, heeft een totaal ander karakter en werkt ook totaal anders dan Cenna. In de afgelopen maanden moest ik bepaalde gewoontes die er waren met Cenna even vergeten en ik moest enkele stappen terugzetten om nieuwe dingen samen met Tazzy te leren.

De afgelopen maanden waren dan ook niet altijd even gemakkelijk. We moeten ons nog steeds aan heel wat regels houden door dat Coronavirus waardoor het me/ons niet motiveert om extra uitdagingen aan te gaan buiten ons aangeleerde trajecten. Het voordeel was of is wel dat we nu beter op elkaar afgestemd geraken en dat ik toch wel heb ontdekt dat het werken met Tazzy anders is. Vooral het werken met de gentle-leader. Als we gaan wandelen kan ik Tazzy nog niet aan de riem laten wandelen omdat hij veel sterker is dan Cenna of zijn zus. Om de rust te bewaren voor ons beiden loopt hij tijdens de wandeling ook aan de gentle-leader.

Maar wat is Tazzy ook een zalige hond. Leergierig, gemotiveerd, trekt zich niet veel aan van andere honden tijdens zijn geleidenwerk, doet geen boodschap op straat. Natuurlijk heb ik wel poepzakjes mee als er een ongelukje moet gebeuren. Gelukkig is dat nog niet gebeurd, maar ze krijgen ook voldoende de kans en mogelijkheid om tijdens hun werkmomenten hun behoefte te doen.  Beiden moeten we nog veel oefenen en ook meer gewend gaan worden aan nieuwe drukkere omgevingen. Maar voorlopig, voorlopig blijven we verder doen zoals we nu bezig zijn.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.