Tag: onzeblindengeleidehondenblog

10/05/2022 Uit vakantiemodus komen

Uit vakantiemode geraken

Goeiemorgen! Uit die vakantiemodus komen voelt toch wel wat pijnlijk. Back to the reality. En dat was hier niet anders. Om 8u al uit ons bed gehaald door Tazzy want meneertje had honger! Wij hadden dan nog geluk want om 8u werd er verwacht dat de huurauto terug bij het verhuurbedrijf stond gekuist en volgetankt. Er mocht geen enkel hondenhaartje gevonden worden door de verhuurder want anders zouden we de borg niet terugkrijgen, maar het toppunt van alles was dat de auto properder werd binnengebracht dan als wij ze meenamen. Dus ook hier moeten we Rudi en Diane bedanken dat zijn de auto nog hebben gestofzuigd en proper hebben gemaakt terwijl wij niet hebben kunnen helpen. We hadden wel graag een handje toegestoken maar was een beetje moeilijk omdat de auto al zo vroeg terug binnengebracht moest worden.

Onze dagindeling

Nagenietend van de 4 dagen op Vlieland, begonnen we aan het minst plezante van de vakantie. Het uitpakken van de koffers, alles sorteren voor de wasmachine, alles terug op zijn plaats zetten en leggen om vervolgens de koffers terug op te bergen voor onze volgende uitstap. Na alles opgeruimd te hebben en alle foto’s en video’s op de pc gezet te hebben kropen we met zijn allen met een voldaan gevoel in ons zeteltje. Morgen is het weer terug naar de dagelijkse sleur waaronder gaan werken etc. Ondertussen waren we toch ook al niet aan het uitzoeken om de volgende keer naar Vlieland te gaan maar dan met het openbaar vervoer. Hoe lang zouden we met de trein vanuit Antwerpen onderweg zijn en waar moesten we dan afstappen. Uiteindelijk valt die reistijd toch ook nog héél goed mee, maar helaas moeten we onder ogen zien dat het te inspannend is voor mijn (Manuella) zicht om deze nog te overbelasten.

In de avond kwamen Rudi en Diane nog samen met ons mee eten om ons vakantie definitief af te sluiten. Nog een lekker hapje en drankje om er morgen dan weer in te vliegen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Trowback: een bericht van 1 jaar geleden.

26/08/2021: Emoties al de hele week! Afgelopen maandag werd Philippe door Lore van het BCG ‘Belgisch Centrum voor Geleidehonden’ opgebeld. Vandaag was het dan zover! Lore, één van de trainsters van het BCG kwam langst met een eventuele opvolger voor Cenna. Want er was een hond klaar die aan het profiel van Philippe beantwoordde.

De kanshebber

De kanshebber was deze keer een reu van net 2 jaar oud. Een blonde labrador en deze keer iets groter dan Chivas. Philippe kreeg eerst wat meer uitleg over de nieuwe hond en waarom deze een matching zou kunnen zijn. Na de uitleg kwam dan het grote moment! De kennismaking met Philippe en ook met mij… Dat was toch wel even heftig want als deze matching positief was en Philippe ermee verder wilde gaan, dan moesten we keuzes maken.

De eerste foto van Tazzy bij ons thuis
Tazzy voor de dopjesbus

Een route lopen

Het moment dat Philippe met Tazzy en route ging lopen was best wel spannend voor ons allen. Achteraf vertelde Philippe het volgende: “Eigenlijk was het wel spannend. Het was helemaal anders werken dan met Cenna. Ik moest met Tazzy ook lopen met een gentle-leader terwijl dit eigenlijk niet nodig was bij Cenna (behalve in noodsituaties). Blijkbaar moeten we ook een aantal nieuwe commando’s gaan gebruiken. De route naar de Boomsesteenweg verliep eigenlijk wel goed. Enkel in het begin was Tazzy te hard afgeleid door Felix, de kat van de buren. Gelukkig was alles goed gegaan en blijkbaar was Lore wel content. “ De matching tussen Tazzy & Philippe was dan ook positief en zijn class in Tongeren zou al zijn op 18/10/2021.

Bewust tijdens de eerste kennismaking tussen Philippe en Tazzy hadden we Chivas en Cenna in de bureau laten wachten. Philippe en Tazzy waren toch een dikke 45 min. weggeweest. Nadat ze terug waren, mochten Chivas en Cenna kennismaken met Tazzy. Alle zottigheid op een stokje met de 2 senioren en de tiener. Lore vertelde dat ze ook het zusje van Tazzy mee had en dat ze die nog een plasje moest laten doen. We boden aan dat ze haar even zou halen zodat ze hier in de tuin een plasje kon doen en even drinken. Het zusje noemde Tripple en was nog een grotere energiebom dan haar broer blijkbaar.

Chivas en Cenna vonden beiden jongelingen wel interessant en zette dan ook alles op alles om lekker mee te gaan doen en zeer actief mee te spelen. Ook al zijn ze bijna 10 jaar, op zo een momenten zijn het even grote puppy’s al de 2 andere honden. Tripple was nog bezig met haar opleiding en zat in haar laatste fase.

Maar wat nu?

De matching is een feit, maar wat nu? We zijn nu op een punt gekomen dat we keuzes moeten maken. Hartverscheurende keuzes waarbij tranen zullen vloeien. In juli hadden we al aangegeven op het BCG dat we nog geen gezin hadden waar beiden honden terecht zouden kunnen en de vraag gesteld of ze ons zouden kunnen helpen. Momenteel had het BCG ook nog geen gezin op hun lijst staan die 2 honden wensten te nemen. 1 hond was geen probleem, maar 2 was er niet. We hadden dit intern al besproken want als de honden zouden verhuizen, waren deze wel gekoppeld aan enkele voorwaarden. Konden de voorwaarden niet ingevuld worden, dan zouden Chivas en Cenna gewoon bij ons blijven tot ze er niet meer waren.

Onze voorwaarden waren niet veeleisend maar wel erg belangrijk voor ons:

  • Chivas en Cenna mogen niet gescheiden worden en moeten terecht komen in hetzelfde gezin.
  • Dat we contact mogen houden met het adoptiegezin
  • Dat ze goed worden verzorgd en kunnen genieten van hun gouden mandje.

De zoektocht kan dus beginnen. Binnen 6 weken zou alles geregeld moeten worden. Een gezin zoeken, alles op het werk regelen om een tijdje afwezig te zijn, maar ook het verwerkingsproces als de honden moesten verhuizen. Philippe had nog niet meteen ja gezegd, maar wilde eerst zeker weten dat er opvang gevonden zou worden voor Chivas en Cenna.

Ikzelf (Manuella) had nog geen zicht op een nieuwe hond en weet ook niet wanneer er een vervanger zou komen. Door dat Chivas en Cenna niet gescheiden kunnen worden, zit ik nu met de hartverscheurende beslissing om Chivas mee op pensioen te laten gaan. Zolang er geen opvang gevonden is kan hij nog wel blijven werken, maar toch… Ik voel me ook wel verdrietig maar aan de andere kant ook wel blij want Philippe krijgt al een opvolger. Ik hoop dus dat hij deze keer deze hond niet moet laten schieten. En hoe het bij mij zal aflopen? Ja, dat zullen we maar moeten afwachten.

Vandaag 1 jaar later 26/08/2022

En vandaag een jaartje later is er dan ook zoveel veranderd. Een dikke 2 weken na het bezoek van Lore kwam het verlossend nieuws dat we een geschikt gezin voor C & C hadden gevonden en dat Philippe toch zijn class met Tazzy zou kunnen starten. Het afscheid van C & C was dan ook best wel zwaar en vooral voor mij (Manuella) omdat ik in een donker gat viel zonder vooruitzichten naar een nieuwe hond. Maar net voor de start van Philippe zijn class kreeg ik het verlossend bericht dat er voor mij ook een opvolger was gevonden en ja hoor! De matching was ook hier positief en niet te geloven, het werd het zusje van Tazzy. Chivas & Cenna hadden hun gouden mandje gevonden en ondertussen zijn we hun al 1 keer gaan bezoeken. Ons leven is ook veranderd door de nieuwe honden, maar ook heel die pandemie van Corona heeft ons leven veranderd.

Maar wat voelen wij ons gezegend dat C & C snel een gouden mandje hadden gevonden zodat we deze weg konden bewandelen en T & T konden verwelkomen. Een zaligheid om 2 pubers in huis hebben die nog maar al te vaak last van puberitis hebben.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

08/05/2022: Dag 3 op Vlieland

Het ochtendritueel gaat ook door op vakantie

Goeiemorgen Fred Kroket! Om 5u15 werd ik (Manuella) wakker gelikt door een blonde labrador, de grootste van de 2 die blijkbaar opnieuw buiten moest. Tazzy toch! Kan je net als thuis nu niet even wat geduld hebben tot half zeven of zo? Maar nee hoor! Meneertje moest nu buiten. Aaagh, dan maar uit het bed en hopen dat onze huisgenoten niet wakker worden van ons gestommel. Beiden honden dan maar even in de tuin laten plassen en wat scheen daar in mijn ogen? Het zonnetje was net aan het opkomen en begroette me vriendelijk. Jammer dat mijn zicht me in de steek laat want anders was ik naar het strand gewandeld om naar de zonsopgang te gaan kijken. Maar helaas, zo dicht bij de zee zaten we nu ook weer niet! Maar oké, ik voelde me toch al vrolijk omdat het zonnetje er was ondanks het vroege uur.

Na het honden ochtendritueel nog even gaan rusten want het was toch een beetje te vroeg om al om op te staan. Uiteindelijk is het vakantie en dan moet je niet je thuisrituelen gaan overpakken. Vanmorgen met z’n allen even een telefoontje naar België gepleegd om een vrolijke Moederdag te wensen. Ondanks dat het in Antwerpen eigenlijk op 15 augustus Moederdag is, werden hier de moeders toch gebeld. En blijkbaar in Nederland is het vandaag ook Moederdag.  In de voormiddag hadden we geen activiteit gepland omdat we om 12u30 door de ‘Vlielandse Taxi’ werden opgehaald om naar de andere kant van het eiland te gaan voor ons namiddag uitstapje met de ‘Vliehors expres’.

De Vliehors expres

Even via volgende bron even de korte uitleg: https://www.vliehors-expres.nl/

Wat is de Vliehors Expres?

De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. We rijden het gehele jaar vanaf het Badhuys m.u.v. de maanden juli en augustus, dan rijden we vanaf Pad van Zes 50 meter ten Noorden van het Posthuys. De avondritten zijn altijd vanaf het Badhuys, ook in juli en augustus.

De Vliehors wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. In 1986 is de Vliehors Expres begonnen als onderdeel van het zomerveer Texel – Vlieland v.v. Inmiddels maken we het hele jaar tochten over de Vliehors. We rijden naar de punt van de Vliehors, hier zien we bijna altijd zeehonden. Ook bezoeken we het Redding huisje midden op de Hors. Vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen, nu ingericht als juttersmuseum. Alles wat op het strand is aangespoeld is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost.

Best wel spannend! Om 13u arriveerde ons vervoersmiddel om de volgende 2u op avontuur te gaan. Ja, onze honden mochten gratis mee en dat was wel leuk. Alleen jammer dat ze niet het trapje op konden. Maar wat waren de Nederlanders hier geduldig en behulpzaam om ons de tijd te geven om in het voertuig te kruipen en ons te leiden naar onze plek en ook om de honden te helpen door hen op te pakken en hun erin te zetten. Iedereen was ontzettend vrolijk en er was een echte vakantiesfeer. We gaan door de Nederlandse Sahara rijden maar gelukkig was er over de achterbak een grote doorschijnende koepel voorzien waardoor je geen last van het zand had of de bries door je haren. Je kan het voertuig vergelijken met een grote legervrachtwagen met houten banken vanachter. Iedereen zat dan ook zijwaarts.  Onze chauffeur Ricardo had een aardig rijtempo en je werd wel door elkaar geschud. Maar het viel al bij al toch mee. Manuella voelde haar toch weer wat ziekjes worden en had toch voor de veiligheid een reispilletje ingenomen en ik (Philippe), ik voelde me helemaal in mijn element. Wat was dit genieten. We passeerde zelfs het militair domein waar de F16 vliegtuigen nepbommen komen droppen om te oefenen op obstakels. Dit hebben we via ‘Reizen Waes’ een aantal maanden geleden ontdekt dat onze Belgische luchtmacht hier ook komen oefenen. Er was tijdens de rit ook een muzikale gids mee die wat dingen vertelde over de ‘vliehors’ en graag ons al Belgen in de maling nam met zijn grapjes. Hij zorgde ook voor muziek met zijn accordeon. Best wel gezellig en iedereen deed dan ook mee met het zingen.

Het reddingshuisje:

Aangekomen aan ons eerste stop het drenkelingenhuisje wilde ik samen met Manuella wel even blijven zitten terwijl iedereen hun benen ging streken. We wilde niemand tot last zijn omdat de honden er niet zelf in en uit konden springen, maar iedereen schoot ons meteen te hulp. Blijkbaar is dit een van de trouwlocaties op Vlieland en het heeft wel zijn charmes. De gids had al zijn boek bij met de nodige trouwdocumenten want hij mocht dit uitvoeren, maar niemand reageerde op zijn vraag of er geïnteresseerden waren. Ik weet dat dit wel een droom locatie van Manuella is zo trouwen op het strand, maar dat kunnen wij niet maken natuurlijk. Gelukkig mag je wel dromen hebben.  Joyce, Rudi en Diane beschreven voor ons de omgeving want alles wat ze vinden op het strand van afval tot fenders (stootkussens) wat normaal aan de boten hangt. Zelfs boeien en jassen, flessen kon je er terugvinden. Je kan het niet bedenken wat een mens allemaal verliest in zee of weggooit. Dus daarom hebben ze besloten om hier alles maar te gaan verzamelen. Het drenkelingenhuisje is in 1953 als laatste keer gebruikt bij die enorme overstromingen in NL.

Niet te geloven, overal waar je maar keek zag je strand. Joyce ging een rondje met Tazzy lopen en maakte enkele leuke foto’s. Terwijl ik op een aangespoeld stoeltje zat ging Diane en Manuella met Tripple en Lita ook een rondje lopen en blijkbaar heeft Tripple even kunnen rennen. Ze heeft zich hier kunnen uitleven en luisterde ook heel flink naar Manuella en kwam meteen terug als er werd gefloten. Voor beiden honden was dit even ont stressen.

Blonde labrador op het strand met blauwe achtergrond van de lucht
Foto van Tazzy gemaakt door Joyce
2 mensen met 2 honden op een enorme grote strandvlakte
Manuella en Diane met Tripple en Lita op het strand
Enkele foto’s uit de galerij

Uitleg volgens volgende bron: https://www.vliehors-expres.nl/reddinghuisje/

Midden op de Vliehors staat al meer dan een eeuw het drenkelingenhuisje. In vroeger dagen was het een vluchtplaats voor gestrande schipbreukelingen. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.

Thans is het drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres en ingericht als juttersmuseum, hier vindt u een bonte verzameling zeewaardigheden en in 1997 is het Reddingshuisje officieel aangewezen als trouwlocatie.

De jutschutting

Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze immense zandvlakte. 

Het reddingshuisje inclusief alle gevonden aangespoelde attributen

Volgende stop:

Onze volgende stop was het verste puntje van Vlieland waar je zeehonden kon spotten en waar je ook de vuurtoren van Texel kan zien. Hier is de afstand tussen de 2 eilanden 1.600m. Het was hier aangenaam vertoeven en wat een zalig briesje. Eigenlijk weten we niet of er zeehonden zichtbaar waren want dat kunnen Manuella en ik niet meer waarnemen, maar wat we wel weten is dat onze honden hebben genoten van het vrij rondrennen op het strand en door de branding van de zee.

Even loslopen op het strand
Zit daar een krabje in zee?

We zaten trouwens aan de kant van de Noordzee. Het geluid van de Noordzee klinkt dan ook wel helemaal anders dan het geluid van de Waddenzee. Dit avontuurtje smaakte natuurlijk naar meer. We keerden uiteindelijk terug naar het beginpunt en de sfeer zat er goed in onder het volk. We leerden nog een Vlielands liedje en iedereen moest er om lachen. Zelfs Joyce genoot ervan.

Een beetje ambiance op de Vliehors

Een verassing van formaat voor Philippe

En als surprise had Joyce eens gevraagd of ik achter het stuur van de Vliehors mocht kruipen en dat was helemaal geen probleem. Wat een fantastisch gevoel gaf me dit. En als het zelfs mogelijk was had ik er nog mee kunnen vertrekken. De tranen stonden even in mijn ogen en blijkbaar de glimlach kon je zo aflezen van mijn gezicht en de twinkeling brandde in mijn ogen. Dat gaf ons reisgezelschap een fantastisch gevoel. Zelfs Manuella voelde zich ontzettend gelukkig dat ik achter het stuur mocht kruipen.

Philippe achter het stuur van de Vliehorsexpress
Philippe achter het stuur van de Vliehorsexpress

Na ons Vliehorsavontuur

Op vlieland worden de dopjes gebruikt om kunstwerken te maken.

Na ons avontuur besloten we te voet terug naar ons appartement te wandelen. Onderweg kwamen nog een kunstwerk tegen dat gemaakt is van flessendopjes. De dopjes die wij hier in België bij elkaar houden voor ‘BCG dopt mee’ om het BCG te steunen. Joyce liet mij (Manuella het kunstwerk betasten.

Toen vertrokken we op weg naar ons appartement. Dat zou een wandeling zijn van ongeveer een half uurtje. De honden moesten we even terug aan de lijn nemen maar op moment dat we weer in het bos waren mochten ze los. Op een gegeven moment waren we Tripple kwijt. Door op de GPS-tracker te kijken die ze om had wist Joyce meteen waar madam zat. Ze was bij mensen op het terras gaan zien die net aan het BBQ’en  waren. Tja, Tripple toch. Natuurlijk was Manuella een beetje in paniek maar al snel konden we haar gerust stellen. Tazzy en Lita bleven netjes bij ons in de buurt maar Tripple is precies zoals Cenna die graag op avontuur gaat. Na onze stevige wandeling kwamen we bij ons appartement aan waar we van ons avondmaaltijd genoten en ondertussen de whatsapp van de dames tilt sloeg want er werden foto’s en video’s over en weer gestuurd in de groep van Vlieland van onze dames. 

De dag afsluitend

In de avond maakte we nog een avondwandelingetje en passeerden we de Dorpstraat nog om even Chivas en Cenna een knuffel te gaan geven. Nu we hier op het eiland zijn moeten we daarvan profiteren want binnen 24u eindigt dit mooie verhaal weer. Met een voldaan gevoel konden we met zijn allen lekker gaan slapen die avond.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Vrijdag 04/05/2022 Dag 1 Vlieland

De voorbereiding

Vlieland here we come.  Rond 8u45 arriveerde R & D samen met Lita met de huurauto. We hadden een busje gehuurd om comfortabel te reizen richting Harlingen. Toch een afstand van 272 KM en dan zijn we er nog niet helemaal want dan moeten we nog eens een boottocht vandaag van 45 min doen om op Vlieland te geraken. De reistijd met de auto is ongeveer 2u41 min. Maar maak er maar ongeveer 3u van. De huurauto werd ook nog voorbereidt voor de comfortabele rit met de honden. We hadden autohoezen voorzien om de zetels en kofferruimte beschermen. Een drie kwartier later ingeladen, plasje gedaan voor mens en dier waren we klaar om te vertrekken.

Onze rit

Tijdens de rit waren er vele lage wolken. De Windmolens naast de Belgische en Nederlandse autosnelwegen verdwenen vanaf de helft uit het zicht. Enkel de beneden kant was te zien volgens de beschrijving van Diane. Philippe en Tazzy besloten helemaal op de achterste bank te gaan zitten zodat mr. Tazzy heel de rit op de zetel kon liggen. We hadden geprobeerd hem aan de voeten te laten liggen, maar Tazzy voelde zich onrustig. Eens hij dicht bij Philippe zat hoorde we hem helemaal niet meer. Ik zat met Tripple op de middelste bank en Tripple bleef tot aan de eerste en enige pitstop rustig liggen aan de voeten. Nadien wilde ze ook wel even op de zetel liggen met haar kopje op mijn schoot.  Onze reis verliep dan ook zonder obstakels en files. Het enige gekke was dat we opeens op de autosnelweg in Nederland moesten stil staan voor bruggen die opengingen om boten te laten passeren. Hoe gek is dat nu? Die Nederlanders toch é! Ik vond het best wel grappig!

We vertrokken in Antwerpen om 9u30 en kwamen in Harlingen aan op de parking om 13u30. Van de parking naar de pendelbus was het al een drukte. Mensen die persé de bus wilde halen die vertrekkensklaar stond. De mensen liepen ons net als de honden gewoon ondersteboven. Diana maakte zich even boos maar na een korte sorry liepen ze door. Conclusie: ze hebben zich voor niets afgejaagd want de buschauffeur bleef netjes wachten tot wij op de bus waren gestapt om mee te rijden. Een volle bus en iedereen droeg er geen mondmasker meer. We waren al aan het rijden toen we tot het besef kwamen dat wij zelf ook ons masker niet ophadden. Blijkbaar was die regel in Nederland al 2 weken geleden afgeschaft terwijl wij in België wel nog steeds ons mondmasker moesten dragen op het openbaar vervoer. Onze boot vertrok om 14u35 maar we waren er al om 13u50 waardoor we nog de tijd hadden om rustig te lunchen. Dat hadden we bewust niet onderweg gedaan omdat we niet wisten hoe de rest van de route dan nog zou verlopen. Tijdens het eten van onze lunch meerde de boot ook aan. Toen begon het echt te kriebelen.

Boottocht

Om 14u15 was het dus tijd voor ons om in te checken en om aan boord te gaan.  Best wel spannend voor ons want dit hadden we met Tazzy en Tripple nog niet gedaan. Het was tevens ook onze eerste uitstap met de honden.  We kozen er bewust voor om met de snelboot naar Vlieland te gaan. De naam van de boot waar mee we de overzet deden was ‘De Koegelwieck’.  Deze overtocht duurde 45 min. Ik (Manuella) had in geval van nood toch maar een reispilletje genomen. De indeling van de boot zag er eigenlijk uit als een vliegtuigindeling. 2 zitjes aan beiden zijkanten en 4 stoelen in het midden. Wij zaten op een rij met vrij veel ruimte en moesten ook een gordel net als in het vliegtuig om. Op die andere rijen was dat niet nodig. Deze boot kon 300 mensen vervoeren en onze bagage moest ook in het bagageruim.  Blijkbaar kregen we hier op de boot hetzelfde filmpje te zien wat ze ook in het vliegtuig altijd tonen met de veiligheidsmaatregelen, maar dit filmpje was aangepast aan onze boot.

De grote boot van 14u die al een half uur geleden was vertrokken en er een 1u30 min over doet, die kwamen we tijdens onze tocht nog tegen en de stroming van die grote boot werd ik toch zeker niet een beetje zeeziek. Maar met een pepermuntje kon ik het toch wat oplossen. Tazzy en Tripple genoten van een rustige overzet en ondervonden hier geen problemen mee want ze lagen rustig aan onze voeten. Naarmate we dichterbij Vlieland kwamen begon het toch wel te kriebelen bij iedereen. En zeker toen er land in zicht kwam…

De Aankomst

Omstreeks 15u15 zouden we aankomen en net zoals bij ons als bij andere passagiers was de opwinding te voelen. Ook de aankondiging van de kapitein was wel vrolijk. Dat toverde een glimlach op onze snoet. Ik zei nog tegen Diane toen we van de boot afwandelde: “Moet ik niet een SMS sturen want in die drukte gaan we ze nooit vinden!”. Diane zei dat het goed kwam en daarbij hoorde we al de ‘oh, je hebt ze toch meegebracht’. Er was afgesproken C & C thuis te laten als Joyce en Ies ons kwamen verwelkomen, maar stiekem hadden ze Chivas en Cenna toch al mee gebracht. Dat hadden wij eerlijk gezegd nu niet verwacht. Ontvangst was dan best ook wel emotioneel. Natuurlijk moesten de honden elkaar eerst begroeten. Tazzy en Tripple waren even moeilijk onder controle te houden in hun harnas, dus besloten we ze even uit te doen zodat de begroeting tussen de honden gemakkelijker verliep. Chivas zijn eerste ex-mannenbaasje die hij begroette was toch zeker niet Philippe en niet zijn ex-vrouwenbaasje. Maar dat werd wel goed gemaakt door Cenna die eerst spontaan het ex-vrouwenbaasje kwam begroeten in plaats van haar ex-mannenbaasje. Na de enthousiaste begroeting van de honden konden de mensen elkaar begroeten. Wij knuffelde Joyce natuurlijk (een uitzondering van buitenstaanders uit onze bubbel) want het was ook zo hartelijk welkom. Zelfs andere eilandbewoners en bezoekers stonden gefascineerd te kijken naar ons spektakel. Na de verwelkoming ging Joyce met ons nog mee naar het appartement. Dit was niet ver van de bootterminal, maar toch was er een taxi geregeld zodat we ons sneller zouden kunnen settelen en nog boodschappen zouden kunnen gaan doen.

Ons appartement

We hadden geluk en zullen dus in het appartement – ‘de Zandhapper’ logeren. Ieder vakantiehuis hier op Vlieland heeft wel een naam. Ons appartement voor de komende dagen was op het gelijkvloers en geschikt voor 4 pers. Er waren 2 deftige slaapkamers met 2 1 persoonsbedden, Een badkamer met bad en een toilet, een wasruimte met wasmachine en er was zelfs een stofzuiger aanwezig en een leefruimte met tv, DVD, en een keuken met koelkast en een kookfornuis. Een elektronisch kookfornuis met oven die wij zelf helaas niet konden bedienen. Het enige kleine minpuntje was dat de tuin niet was afgesloten waardoor de honden van het domein konden en we ze niet buiten konden laten of de deur konden openzetten zonder toezicht.  In het appartement lag al een lekker ‘Vlielands’ brood en een lekkere fles witte wijn.

We moesten wel voor ons eigen bad- en bedlinnen zorgen, maar deze hadden we gehuurd en dit stond bij aankomst ook aan het appartement klaar. Gelukkig maar want anders moesten we hier ook nog mee sleuren. Terwijl ik onze koffers in de slaapkamer aan het zetten was en op mijn eigen tempo de omgeving aan het verkennen was (dat doe ik altijd), had Philippe toch even een emotioneel moeilijk moment. Joyce heeft hem dan ook even getroost. In alle commotie had ik dit niet gemerkt. Tazzy en Tripple wilde ook meteen op verkenning gaan in het appartement en in de tuin. Hier had je dan wel echt een paar extra ogen nodig om die stille gasten in de gaten te houden. We hebben maar de belletjes aangedaan zodat we hun konden horen en wisten waar ze waren.

Even boodschappen doen

Nadat we even gesetteld waren nam Joyce en mij mee op sleeptouw. Ze liet ons de route naar het dorp zien en ook waar zij woonden. Even snel binnen bij Joyce om lekker in alle rust even te knuffelen met Chivas. Ach, als je dit moment krijgt moet je deze toch nemen? De heren waren in het appartement gebleven met de honden zodat wij dames, rustig even boodschappen konden gaan doen. Waardoor ik deze knuffelsessie extra had. We werden vanavond nog uitgenodigd bij Joyce en Ies om een drankje te nuttigen en rustig bij te praten. Iets om naar uit te kijken natuurlijk maar eerst even boodschappen doen bij de ‘Spar’.

Wat een drukte in die winkel! Toch maar beslist meteen ons mondmasker op te zetten. De mensen bekeken ons als buitenaardse wezens. De mensen (toeristen) denk ik vooral waren enorm gehaast en gejaagd en gaven ons niet het vakantiegevoel. We kochten het nodige voor vanavond en ook enkele dingen voor het weekend door te komen. Zo konden wij vanavond lekker eenvoudig eten en Diane en Rudi hadden lekker gekookt op dat gek fornuis.

Avondbezoekje

Om 19u30 werden we verwacht ten huize van het ‘Double C-team dat ons bij aankomst met veel likjes verwelkomde. En de baasjes waren ook blij met ons bezoekje. We hadden voor Joyce en Ies nog een mooi cadeautje voorzien, een cadeau om U tegen te zeggen. We hadden een fotoboek laten maken van de honden door de jaren heen. Een levensboek van hoe ze eruitzagen als pup en helemaal veranderde door de jaren heen dat ze bij ons waren. En natuurlijk hadden we ook een grote zak lekkernijen mee voor Chivas en Cenna waar ze zo verzot op waren. Lekkere dingen die we hun in het verleden konden geven maar die Tazzy en Tripple niet mogen eten.

Ook de kennismaking in de thuisomgeving tussen C&C met T&T verliep ontzettend goed. En dan niet te vergeten dat Lita het hondje van Rudi en Diane er ook nog bij was. Die deed wel niet zo actief mee met het geravot tussen die grote honden maar ze liet haar aanwezigheid wel opmerken. Wat werden we allen verwend met vele hondenlikjes en natuurlijk het strelen, dat mocht niet ontbreken. Chivas en Cenna kwamen nog echt tegen onze benen hangen als ze werden gestreeld en dat vond Tazzy toch niet altijd leuk. Merkte wel dat Chivas en Tripple een goede klik hadden en dat meneer zijn charmes aan het tonen was aan ons missie.

Eigenlijk was het wel een gezellige avond en ook de honden genoten van elkaars gezelschap. Dat was zo mooi om te horen, om te zien. Tegen 22u was het al vrij donker waardoor we toch wel naar ons appartement terug moesten gaan. Dommerik dat ik (Manuella) was. Ik had een zaklamp meegenomen, maar was die toch zeker niet in het appartement vergeten? Gelukkig hadden Rudi en Diane hun zaklamp op hun smartphone in gebruik genomen zodat we met zijn allen veilig van punt A naar punt B konden geraken.

Op weg naar het appartement… Hoor eens de stilte, in de verte het bruisen van de zee, gewoon zo rustgevend, zo aangenaam. In het appartement toch nog even bijpraten over onze eerste dag op Vlieland met al zijn indrukken om dan toch met een voldaan gevoel te gaan slapen. Morgen gaan we naar de vuurtoren samen met Joyce en Chivas en Cenna. En wie weet kunnen er mooie foto’s gemaakt worden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Even kort op de bal spelen

Even kort op de bal

Heb even héél kort op de bal gespeeld met het probleem van Tripple van afgelopen zondag. Maandag ochtend meteen Marc een sms’je gestuurd om dit probleem te bekijken en gelukkig… vandaag kon hij een extra training inplannen om dit probleem even te bekijken op dat vervelend perron. Dus om 12u richting Berchem station om daar te trein naar Hasselt te nemen en dat verliep allemaal goed. Ondanks dat Berchem-station ook niet zo eenvoudig is met zijn schuine perrons verliep het goed.
Het enige kleine nadeel was dat het vandaag een warme dag was. Temperaturen boven de 29 graden en dan was het nog eens zo een oude trein die ingelegd werden zonder airco waarvan de raampjes open moesten. Affin.. Aangekomen in Hasselt stond Marc me al op te wachten en vermits dat deze trein bleef staan kon hij meteen nadat Tripple rustig was even oefenen met haar.

Het spannende moment

Het probleem

Yes! Ze weigerde opnieuw en wilde er niet in! Waarom zeg ik nu Yes, meestal als er een probleem zich voordoet en een professional bekijkt het probleem, dan is het probleem vaak opgelost of op dat moment is er geen probleem. Maar gelukkig kon Marc nu wel zien wat het probleem was. Hij moest ook eens paar keer proberen Na een aantal keer lukte het hem toch Tripple in de trein te krijgen maar mijn moederhartje brak toch wel een beetje. Daarom moet je zo een dingen aan professionals overlaten. Na die intense 10 min. Besloot Marc even pauze te nemen en het dan nog eens te proberen en toen lukte het vlot. Nog even naar een ander perron (nieuw perron dat hoger lag) en dat ging ontzettend goed.  Omdat we nog even moesten wachten gingen we nog een cola dringen in de ‘Volksmacht’ tegenover het station en kon Tripple ook even tot rust komen.

Back @ home

De trein terug naar Antwerpen vertrok nu gelukkig vanaf spoor 6 en dat verliep ontzettend vlot. Helaas weer een oude trein en het was iets minder druk. Ik begon een vervelend kuchje te krijgen en besloot mijn mondmasker toch maar op te zetten. Afgelopen 2 dagen is er een koude airco in de bus geweest en dan heb ik meestal wel prijs. Meestal heb ik dan een luchtwegeninfectie want ik ben daar wel gevoelig aan. Tegen kwart na vijf was ik thuis en toen moest ik nog enkele dingen in orde brengen samen met mijn begeleidster van begeleidt wonen. Gelukkig had Philippe al een groot gedeelte gedaan waardoor ik niet al te veel meer moest doen. Ik voelde me vrij moe, maar wat wil je na zo een inspannende dag en dan een vervelende hoofdpijn.  Het dragen van een mondmasker in een warme trein zonder al te veel lucht, niet ideaal, maar met mijn vervelend kuchje dat precies iets erger leek dan deze ochtend, kon ik maar beter een mondmasker opzetten.

Eindelijk thuis

Tazzy was ook door het dolle heen toen we thuiskwamen. Hij had zijn zusje wel echt gemist en natuurlijk zijn vrouwenbaasje. Eerst met hem knuffelen voor ik de anderen kon begroeten. Gelukkig was er nu al wat meer schaduw in de tuin waardoor beiden honden naar buiten konden. Het was te merken aan Tripple dat ze vandaag wel stevige inspanningen had geleverd want haar emmertje was vandaag behoorlijk vol. Ja, een geleidehond moet ook constant presteren en dat wordt soms door de baasjes ook wel eens onderschat.  Maar gelukkig kan ze nu van de avond genieten en morgen krijgt ze een rustdag want morgen wordt het nog warmer dan vandaag.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Eerste keer slapen op verplaatsing

1ste keer gaan logeren.

Ik verwoord het misschien verkeerd, maar sinds Covid is het de eerste keer dat we met onze honden zijn gaan logeren bij mijn vader en mama plus. Maar we hebben wel al eens op verplaatsing geslapen bij het BCG als de honden naar de cardioloog moesten gaan.

Goeiemorgen, iedereen heeft rustig geslapen ondanks dat het toch warm genoeg was onder het dak. Waar T & T sliepen (in de living) was het minder warm. Beiden zijn erg flink geweest en zo stil in de Bench ondanks dat het voor hun een totaal vreemde locatie was.

Even puzzelen

Om de terugrit naar Antwerpen te plannen werd het toch even puzzelen.  Op zondag het openbaar vervoer nemen is een grote ramp met het beperkte bussen en treinenaanbod dat maar rijdt vanuit Zolder. En laat het nu net vandaag zijn dat er problemen waren op het traject Zolder – Mol – Antwerpen Centraal tussen Herentals en Lier (enkel vervangbussen). Met onze 2 nieuwelingen T&T zou dit een te grote uitdaging worden en vorige keer was het voor onszelf ook een gedoe om nog op de vervang bus te geraken. Gelukkig werden we vandaag door papa in Hasselt aan het station afgezet waar we dan de rechtstreekse trein naar Antwerpen konden nemen. Dit was voor ons, maar ook voor de honden rustgevender omdat beiden honden ook wel in Hasselt station hebben getraind met Lore tijdens hun opleiding.

Obstakel

We moesten op spoor 3 de trein nemen en het was niet al te druk. De beiden honden zochten de deur en er was tussen mij en Philippe afgesproken dat ik als eerste in zou stappen. Dus gemotiveerd zochten we de deur die we vonden maar Tripple weigerde om in de trein te springen. Ik probeerde het opnieuw, maar ze weigerde weer. Dus ik liet Tazzy en Philippe dan maar instappen met het gedacht dat Tripple dan zou volgen, maar helaas! Ze wou niet in de trein springen. Ook niet nadat Tazzy het nog eens doodleuk had voorgedaan. Uiteindelijk is Philippe uit de trein gestapt en heeft mij terwijl ik Tripple vast had geholpen in de trein te stappen. Het was een oude trein met hoge instap en dan een laag perron. Zweetpareltjes liepen van mijn gezicht 🙁 😰😰. Morgen meteen maar een berichtje naar Marc van BCG sturen. Tripple was in de trein ook nog aan het nahijgen en moest er precies net als ik ook even van bekomen.

Gelukkig bij aankomst in Antwerpen Centraal was Tripple weer helemaal de oude en oefende ik het in- en uitstappen in de trein nog eens een keertje. Gelukkig was er hier geen probleem en stapte ze vlotjes in en uit. Zal het dan liggen aan het te hoge perron in Hasselt en dat ze maar een kleine hond is.

Conclusie

Morgenochtend meteen een smsje naar Marc sturen om een afspraak in te plannen om dit op te lossen. Een hond altijd in de trein heffen is nu ook weer niet de bedoeling. Voor de rest verliep de route naar huis op de normale manier.

Thuisgekomen denk ik dat iedereen wel content was. Nog even recupereren van het drukke weekend om morgenochtend weer paraat te staan om te gaan werken. De honden hebben in de tuin nog even liggen rennen achter elkaar en moesten het toch in de gaten houden zodat er geen planten zouden sneuvelen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Onze eerste uitstap

De afgelopen dagen had Philippe toch nog tijd nodig om te herstellen van zijn koortsaanvallen. Gelukkig stond hij deze morgen al veel stabieler op zijn benen dan 3 dagen geleden.

Spannend! Normaal hadden we vorig weekend al op de trein naar Hasselt gezeten en afgesproken met onze vriendengroep van de manège, maar dat is even uitgesteld. Vandaag waren we uitgenodigd op een jubeleum van een 50-jarig huwelijksfeest in Lummen. Over het weer hadden we al niet te klagen want het was een prachtige zonnige dag vandaag. Het was te merken dat het mooi weer was in Antwerpen-Centraal want in het station was het toch wel best druk! Joepie, mooi weer en gezellig met z’n allen opgepropt in de trein naar de zee. Nee hoor! Daar doen wij niet aan mee. We zochten de rustigere kant van Vlaanderen op en trokken richting Limburg.

Helaas was het te moeilijk om zelfstandig in Lummen op de locatie te geraken, maar gelukkig werden we door de gastvrouw in spé zelf opgehaald aan het station van Diest. Lange tijd geleden dat ik hier nog ben geweest. Een jaar of vier geleden passeerden we hier wel eens met C&C als Manuella naar de oogarts moest die haar praktijk hier had. Was even vergeten dat Diest een heel laag perron heeft en als je dus uitstapt een diepe afstap hebt. Gelukkig ging dit wel vlotjes voor de honden, al merkte we dat Tazzy nog wel een beetje ongeduldig is en al wil uitstappen als Manuella nog aan het uitstappen is op haar manier.

De locatie was gelegen een prachtige gerenoveerde hoeve en noemde Hove st Paul (B&B gelegen in de Rekhovenstraat 20, Lummen 3560 België) waar ook een feestzaal aan gekoppeld was met enkele kamers voor een overnachting. Voor ons niet van toepassing omdat we in Zolder bleven overnachten. Mooie locatie, maar om er te geraken met het openbaar vervoer? Nee, niet te doen! Zeker niet op die landelijke wegen waar de fietspaden op de straat zelf liggen en waar nergens geen voetpad ligt.

Het feest

Het was voor ons ook een spannende ervaring want sinds covid was dit ons 2de iets groter feestje dan de beperkte familiefeestjes. Vorig jaar mijn 40ste verjaardag met 35 mensen en nu dit feest met toch wel het dubbele. Tazzy en Tripple gedroegen zich voorbeeldig al was het toch voor ons ook wel een uitdaging om te drinken, een hapje te eten en de honden rustig te laten liggen. Presteerde ik (Manuella) het toch zeker niet om mijn hondensnoepjes te laten vallen uit mijn rugzak over de hele grond. Die 2 honden dachten meteen ‘dit laat ik me niet meer afnemen hoor baasje’.  Het was voor ons een uitdaging om de honden niet te laten opspringen naar andere mensen maar tevens wel een goede les.

Tijdens het eten hadden we een plekje aan de eretafel in de schaduw gekregen. Ideaal voor hondjes. Zij bleven dan ook netjes liggen. Alleen Tripple had het moeilijk als ik samen met mijn begeleider even eten ging halen. 1 keer is ze meegegaan naar het buffet omdat ze onrustig was en de 2de keer bleef ze blij Philippe liggen tot ik terugkwam. Moeten toch toegeven dat het 2 sterke honden zijn.

Tegen 20u was het feestje afgelopen en kwamen mijn papa en Hilde ons oppikken. Het was nog warm genoeg om even op het terras bij papa te zitten om gezellig nog iets te drinken en bij te kletsen. De honden lagen samen in de Bench omdat de tafel te laag was waar drank opstond. Anders zouden ze alles omverlopen. Maar tegen slapen tijd tegen half elf was het nog licht genoeg om een rustige avondwandeling te maken van 25min. Alleen jammer dat je hier op de boerenbuiten ook de honden nergens meer los kan laten lopen. En zeker niet in een dorpskern. Maar ja, de wandeling deed ieder van ons wel goed.

Vakantie Vlieland

Dag lieve vrienden,

Bewust hadden we het nog niet al te uitgebreid vertelt aan iedereen, maar begin mei zijn we een weekend in Vlieland geweest om Chivas en Cenna te gaan bezoeken. Graag willen we een korte video samenvatting met jullie delen die toch wel de moeite is. Deze video op Youtube is deze keer niet ingesproken wat ik anders wel doe, maar ik zou zeggen: “Geniet ervan!”

Laat gerust een reactie achter over onze video en abonneer je op ons YouTube kanaal voor meer leuke video’s van Tazzy en Tripple, maar ook van Chivas en Cenna of zelfs van Manuella haar passie piano als ze aan het spelen is.

Video van ons weekend in Vlieland

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Wat achterstand

Hoi allen,

Ondertussen is er zoveel gebeurd in de afgelopen periode. Alleen maar positieve dingen. We zijn naar Vlieland geweest en hebben Chivas en Cenna terug gezien. Daar vertel ik in latere blogberichten meer over want anders is de essentie van het verhaal verloren. We hebben ondertussen Antwerpen-Centraal (station) verkend om onze grenzen te verlengen. Tazzy en Tripple hebben een tof paasweekend gehad met de nichtjes en neefjes ten huize De Wit. Er zijn zoveel dingen gebeurd die ik hier in deze blog niet kan neerpennen.

Ik heb hierdoor meer achterstand opgelopen op onze website, maar momenteel ben ik ook de berichten van maart 2022 aan het uploaden op deze blog. Ik moet rekening houden met nog iemand die van thuis uit werkt en dan de pc nodig heeft en in de avond heb ik vaak teveel last van mijn zicht om dan nog van alles te posten. natuurlijk werk ik ook met een schermlezer, maar toch is dat toch ook wel intensief. En niet te vergeten, het mooie weer komt er ook aan en de afgelopen dagen was het veel te mooi weer om dan aan je bureau te zitten.

Scrol gerust door de blogberichten heen om ze te lezen. Via volgende link kan je altijd de blogberichten ook meteen terugvinden.: https://www.facebook.com/Phima2610

Blijf zeker hier volgen voor meer updates!

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Voorbereiding voor op reis te gaan.

Op reis gaan

Op reis gaan treft elke keer toch een goede voorbereiding. Dagen ben je er al mee bezig. Wat heb jezelf nodig, welk weer gaat het worden, welke kleren neem je mee en hoeveel? Keuzestress is soms wel enorm. Zeker als vrouw. Jammer genoeg ben ik één van die vrouwen met keuzestress waardoor ik vaak véél te veel mee neem op reis! Al maar goed dat je dan een partner hebt die dan even doodleuk zegt: “Teveel meenemen is voor niets nodig, er is een wasmachine en desnoods vragen we Joyce even om hulp. Er zijn nog steeds winkels genoeg die het hoogst nodige in huis hebben.

Neem je dan nog 2 honden mee met speciale zorgen? Ja, dan heb je die stress er ook nog eens bij. Afwegen van zakjes hondeneten voor de komende 5 dagen. Hopen dat je alles in één kleine koffer krijgt. 2 veldbedjes nog meenemen waar ze comfortabel op kunnen slapen. Extra hondendeken voor het geval en 2 hondenhanddoeken.

Daar sta je dan met 2 koffers gevuld. De kleine trolley gevuld met alles voor de honden en de grote trolley gevuld voor ons. Voor de veiligheid namen we ook onze kleine kruimeldief mee, want met die vele hondenharen! We wisten niet of er een stofzuiger aanwezig was in het appartement. Ons kennende wilden we het toch graag bij vertrek netjes achterlaten ook al moesten we toch 50€ schoonmaakkosten betalen.

Gepakt en gezakt waren we klaar. Klaar voor een uitdagend, spannend en emotioneel avontuur. We onze rugzak ook nog mee met daar onze persoonlijke spullen in omdat op de boot we onze koffer niet bij ons konden houden en een hapje en drankje voor onderweg voor mens en dier, dat is toch handig als je dit dicht bij je hebt.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.