Vandaag mocht ik (Manuella) wat langer blijven liggen want zit nog in mijn oefenweek, maar toch stond ik om kwart na zes even op om bij Philippe te zitten en hun uit te zwaaien bij hun vertrek.
Philippe en Tazzy naar BASF
Een werkdag naar BASF dat is elke keer even wennen. Vooral om dan vroeg op te staan. Dan loopt de wekker van Philippe af om 5u15. Dan begint zijn ochtendritueel al. Een actief ventje in de ochtend, honden eten geven, uitlaten, zelf eten en zich klaarmaken.
Door al die coronamaatregelen die er zijn genomen, kan en mag Philippe niet elke dag naar het werk gaan. Alhoewel hij het toch wel graag anders had gezien, orders van bovenhand waar men niets over te zeggen heeft. Dat maakt het juist zo moeilijk om dan terug een vaste structuur te krijgen in het leven. Zeker in deze fase als je net een nieuwe blindengeleidehond hebt. Met Cenna was dat niet zo erg omdat Cenna al de leeftijd had en het niet meer iedere dag even goed ging om elke dag naar BASF te gaan. Maar met Tazzy is dat anders want is opnieuw een jonge hond.
Tazzy en Philippe vertrekken rond half zeven naar de bushalte. Enigste nadeel in de winter is dat je in het donker moet vertrekken. De route naar de bushalte verloopt wel vlotjes omdat dit een route is zonder afwijkingen momenteel. Zowel Tazzy als Philippe dragen lichtjes om goed zichtbaar te zijn als het donker is. Tegenwoordig kan je maar beter goed verlicht zijn want een ongeval is snel gebeurd. Het zal niet de eerste keer zijn dat er een bijna aanrijding is gebeurd in het verleden ondanks de goede verlichting die er wordt gedragen.
Gelukkig voorziet het baasje wel extra plaspauzes voor Tazzy en Tja, tijdens die pauzes staat Tazzy’s neus niet stil! Er zijn zoveel geurtjes op BASF. Tijdens de plaspauzes hangt die hondenneus dan ook steeds tegen de grond. Het grappige is dat als Philippe om 16u nog eens naar buiten gaat, dat Tazzy blijkbaar niet veel zin meer heeft om terug naar bureau te. Hij wil dan liever richting bushalte gaan om naar huis te komen. Helaas kan dat niet. Het zijn wel lange dagen als ze naar BASF moeten.
Vandaag hadden ze dan ook nog eens de pech dat ze pas om half 7 thuis aankwamen en opnieuw in het donker wat nog een nadeel van de winter is. Het is niet dat je niets kan zien dat het even plezant is om in het donker te lopen. Philippe kan nog waarnemen of het nu dag of nacht is en voor hem is het dan toch ook leuker om in het licht thuis te komen. De laatste 300m die gingen goed vooruit want Tazzy heeft zijn stal geroken.
Manuella en Tripple
Ook wij moesten vandaag op pad. Ik had om 10u een afspraak in het ziekenhuis. Deze route liepen we vandaag voor de 2de keer. Vorige week maandag heb ik de route eens gelopen met Lore. Dat was toen zo goed verlopen dat Lore zei dat ik dit wel zou kunnen. Ik was 15 minuten te vroeg aan de ‘Bist’ waardoor ik de kerstkaartjes die nog in mijn handtas zaten al op de post kon gaan doen. De rode brievenbus zal Tripple nog regelmatig te zien krijgen omdat ik soms ook brieven moet posten voor mijn werk. Superflinke meid die Tripple! Terug naar de bushalte en daar was onze bus al. Deze keer had de bus 3 deuren (vooraan, midden en achteraan). Ik vroeg met het commando om de deur te zoeken. NEEEEE Tripple!! Ze nam toch zeker niet de achterdeur, en Ik zit al helemaal niet graag achteraan in de bus en ja, je moet je hond nu eenmaal volgen. Dus daar zaten we dan met ons tweeën op de 4 zitbank achteraan. Gelukkig was het helemaal niet druk en was het maar een ritje van nog geen 8 min.
Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ons deze keer niet aanmelden in de inkomruimte en konden meteen naar de afdeling cardiologie. Er werd vandaag een test uitgevoerd waar ik dus 24u met een bakje rond moet lopen om metingen te nemen van mijn hart. Aangemeld op de dienst moesten wij even wachten. Tijdens het wachten was er een andere bezoeker die plots Tripple ging strelen terwijl ze haar harnas aan had. Hij deed dit tijdens mijn telefoongesprek die net binnenkwam. Hij verontschuldigde zich na mijn reactie, maar ondertussen had hij de hond wel gestreeld.
Als snel werd ik door de verpleegster binnengeroepen en gelukkig volgde Tripple ze wel enthousiast want ik was de dame al kwijt. Ja, die artsen en verplegers lopen soms zo snel al naar hun bureau dat je ze kwijt bent. In de onderzoekskamer was Tripple even overprikkeld en ik moest haar even kalmeren. De verpleegster bleef er gelukkig van af. Toch was het voor Tripple niet gemakkelijk.
De verpleegster kon toen de rust teruggekeerd was de plakkers op mijn lichaam kleven en het toestelletje aansluiten. Dit moet ik dus nu 24u moet dragen. Ons ziekenhuisbezoekje duurde welgeteld nog geen 10 min buiten het wachten voor we binnen konden gaan. Ook de route van de hoofdingang naar de bushalte verliep vlot. Ook naar huis wandelen ging vlotjes ondanks dat er momenten waren dat Tripple heel langzaam aan het stappen was. Even van die fases waar haar emmertje wat vol geraakt.
In de namiddag hebben we dan toch wel even gerust omdat het toch wel een intensieve inspanning was. Nee, de route is niet zo moeilijk maar wat er toch allemaal nog bij komt kijken. De focus, de commando’s, de prikkels van het dagelijkse leven. Daar moet je toch wel rekening mee houden en het vraagt toch ook wel wat energie van je. In de avond na het avondeten was iedereen zijn lontje uit.
