Het zal deze week een kortere week worden. Opnieuw een intensieve week. Je mag het toch echt niet onderschatten. Zelf vond ik het toch ook wel weer spannend. We gaan deze week opnieuw enkele nieuwe dingen aanleren en ontdekken.
Op maandagvoormiddag oefende we de route van thuis naar het ziekenhuis (Sint-Augustinusziekenhuis in Wilrijk). Toch wel een belangrijke route vermits ik maandelijks naar deze locatie moet gaan voor mijn medische behandeling. Eigenlijk niet zo een moeilijke route, maar toch wel eentje waar je goed bij moet nadenken. Eerlijk gezegd besefte ik niet dat er zoveel stoepranden waren op deze route. De reden? Chivas kende deze route zo goed en wist me altijd veilig naar de wachtruimte te begeleiden. Met Tripple moet ik dit nu samen terug herontdekken, maar het is allemaal nog zo nieuw. Er is al één groot voordeel: het ziekenhuis heeft geen vervelende draaideuren om binnen te geraken maar simpelweg gewone grote schuifdeuren die automatisch open en dicht gaan. Na 2 keer oefenen wist Tripple al meteen naar welke wachtruimte we moesten gaan. Enkel jammer dat we ons niet zelfstandig aan het schermloket kunnen aanmelden en dat we hier steeds hulp voor moeten vragen. Maar als dat het enige is…. Volgende week moet ik ook naar het ziekenhuis komen 2 keer en Lore heeft gezegd dat ik deze route solo mag doen. Moest er een probleem zijn dan kunnen we deze herhalen. Normaal gezien had ik nog pianoles in de namiddag, maar omdat ik afgelopen nacht zo slecht heb geslapen, liet ik de pianoles voor wat het was. Tripple kon nu dan wat rusten na deze intensieve ochtend net als het baasje😊.
Van maandag of dinsdag had ik al veel beter geslapen maar in mijn dromen was ik al de route naar mijn werk aan het oefenen. Welke commando’s moest ik weer gebruiken? Hoe moest ik nu juist weer lopen? Wat zijn mijn valkuilen? Zelfs in mijn slaap ben ik hier nu mee bezig. Is dat nu niet erg? Dinsdagmorgen was ik toch wel wat nerveus al weet ik dat het voor niets nodig is. Vandaag kwam nog één van de trainsters mee (Kathleen), waar ik ook aan moest tonen hoe onze route naar het werk verloopt. Kathleen gaat ons verder naar de toekomst voorlopig opvolgen met Lore. Onze route verliep eigenlijk wel zoals het zou moeten, behalve in het begin wilde ons mevrouwtje liever gaan drinken aan een grote plas water voor onze voordeur terwijl ze thuis net drinken had gehad. Ik ving dit goed op om dit te corrigeren en haar even van de plas weg te leiden en er opnieuw te passeren. Pas na de 3de keer lukte het me om er zonder problemen langst door te lopen. Zou ze dan toch in een testfase zitten? Tripple ging toch bij het uitstappen van de bus aan de Troonplaats nog eens proberen Lore te zoeken. Nu moest ze kijken waar de 2 andere mensen waren die er nog bij hoorde. Ze bleef zoeken, maar ik bleef haar motiveren om me te begeleiden. Uiteindelijk na een aantal minuten rust te nemen, gaf Tripple het op en ging ze haar werk maar doen. Ze bleef netjes aan de stoepranden staan in plaats van te trippelen. Ze ging niet meer zoeken achter Lore en daar waren we met zijn allen blij om. Buiten deze 2 testmomentjes heeft ze keurig haar werk gedaan. Het grappige was zelfs dat ze zelf een grote plas ontweek en mij erdoor liet lopen. Ze had geen andere keuze. Op de terugweg liet ze me dan wel netjes langst diezelfde plas lopen. Dat vertelde Lore en Kathleen me nadien. Maar dat die plas er was, dat had ik wel gemerkt want het was een redelijke diepe plas. Bah… heel de voormiddag heeft het geregend en kwamen we ook thuis als verzopen katten. Gelukkig hadden we maar class tot de middag. In de namiddag maakte ik tijd om met beiden honden het denkspelletje te spelen dat we hebben gekocht.
Op woensdag hadden we een afspraak bij de dierenarts. Een dubbele afspraak want beiden honden moesten nog hun vaccin krijgen die door omstandigheden niet in het BCG was gebeurd bij hun vertrek. Â Lore was ook mee geweest omdat het ons eerste keer was dat Philippe en ik samen zouden lopen onder ons vieren. (Hier volgt een langer verslagje van). Oh, ik hoorde van Lore dat ze vanaf volgende week niet meer zou komen en dat ik eigenlijk al klaar was om de wijde wereld in te trekken, toch me vooral te focussen op de routes die ik nu had geleerd. Morgen donderdag zou voor de laatste keer langst komen om nog enkele dingen te oefenen.
Vandaag donderdag oefende we geen nieuw traject meer maar we gingen wel kijken hoe Tripple reageerde als ik een caddie of trolley mee zou nemen. We moeten toegeven dat dit eigenlijk wel redelijk vlot ging. Tja, het is niet het gemakkelijkste alternatief, maar regelmatig zal ik toch eens boodschappen moeten doen met de caddie of met de trolley onderweg zijn. Ik heb ook een trolley waar mijn laptop van het werk in zit voor het geval ik eens van thuis uit kan werken. Mijn laptop van het werk is te zwaar om te dragen in mijn rugzak. Een te zware rugzak dragen als je hond geleidenwerk moet doen is ook altijd niet even gemakkelijk. Oké, het is niet altijd praktisch maar in sommige gevallen is een trolley wel zeer handig. We oefende de korte route naar de bakker met de trolley en we kochten voor Lore iets lekkers, de al om gekende ‘Antwerpse handjes’ bij de bakker.
Uiteindelijk heeft Lore ons zoveel geleerd in die korte periode. Wat Lore graag wilde bereiken en wilde zien, dat is haar ook gelukt. Wat zijn die afgelopen drie weken voorbijgevlogen en wat heb ik veel bijgeleerd. Nu ben ik klaar om met Tripple de wijde wereld in te trekken, al is het met een klein hartje. Langzaam zullen we ons ritme terug vinden in het dagelijkse leven. Belangrijkste is dat ik me nu focus op de 2 volgende weken om zoveel mogelijk nog te oefenen met Tripple want ik had nog 2 weken onbetaald verlof genomen. Eerst wilde ik gewoon vanaf maandag terug gaan werken, maar op raad van enkele mensen ga ik toch die 2 weken nog nemen.
Liefs Manuella & Tripple.
