Drukke dag voor de boeg

In de ochtend

Deze ochtend pikte het toch een beetje om op te staan om 6u. Nee, de zin en fit waren er even niet. Je kan zo van die  hebben dat je nergens zin in hebt en vandaag was het zo een dagje. Gisterenavond lagen we ook al niet al te vroeg in ons bedje na toch wel een emotionele avond. Afscheid nemen van iemand die je geliefd was, dat is echt niet leuk! Mijn kopje laten hangen heeft toch geen zin en mijn bomma zou ook niet willen dat we de hele dag zouden zitten treuren, dus om 6u opgestaan en met Tripple vol goede moed naar mijn werk.

Drukte op de bus

S’ Middags was het toch best druk op de bus van 11u53 (deze keer toch). Ik neem op woensdag altijd deze bus om eigenlijk juist thuis te zijn voor dat de jeugd de bus neemt naar huis. Bijna alle zitplaatsen waren bezet en er stond ook niemand recht voor ons. Zelfs de jeugd op de klapstoeltjes niet. Uiteindelijk heb ik me langst iemand gezet die haar handtas langst haar had gezet en precies niet zo gelukkig was dat ik er kwam zitten. Tja, respect is tegenwoordig bij de mensen ver te zoeken. Mij is er altijd geleerd dat ik moet rechtstaan voor een oudere persoon, invalide persoon of zwangere dame, maar op de dag doe ik dit ook niet meer want ik ben zelf ook invalide. Oké, begrijp wel dat iedereen betaald om te zitten in de bus, maar respect is toch ook iets kleins.

Thuis gekomen snel wat eten en ons koffertje voor 1 nacht van huis klaar maken. Halve koffer voor ons en een halve koffer voor de honden. Ja zo een koffer dat je gebruikt voor de handbagage. Vannacht gaan we een nachtje met de honden slapen in Tongeren omdat we morgen een heftige dag voor de boeg hebben.  Wat gaat het geven als Ellis om 13u30 zal aanbellen?

Ellis

En ja hoor! Zoals we al dachten waren beide honden gewoon door het dolle heen toen ze Ellis nog maar hoorden en zagen binnenkomen. Dat was met Chivas en Cenna ook zo. Ellis is eigenlijk de conciërge van het BCG en zorgt ook met enorm veel liefde voor iedere hond die in het BCG zit. Tazzy was zelfs zo ongeduldig dat hij niet meer kon wachten dat wij het poortje zouden opendoen. Hij besloot er maar over te springen om zo sneller Ellis te kunnen gaan begroeten. Hum ja, Tazzy? Geen goede punten, want dat wil dus zeggen dat we opnieuw een investering moeten doen voor een hoger veiligheidspoortje te zetten. En Tripple, die sprong daar niet over, maar liet zich op een andere manier wel horen. Ze stond de dansen achter het poortje op 2 pootjes met een zeer bewegelijke staart, en ze liet zich ook wel horen door te blaffen en te piepen. Met haar schaapje spurtte ze naar Ellis voor haar knuffelmoment. Alleen jammer dat ze nog zo vaak opspringt en zeker bij een zeer gekende persoon voor haar. Toen de rust eindelijk terug keerde in huis, kon Ellis de honden in de bus zetten om vervolgens samen met ons naar Tongeren te rijden.

Het BCG

Gelukkig verliep de rit via Brussel naar Tongeren zonder fille. Als we via de E313 via Hasselt hadden gereden, dan hadden gegarandeerd prijs. Rijden naar Limburg via de E313, dat is altijd miserie. Is het niet door een ongeval dan is het door wegenwerken.  Eigenlijk toch wel een beetje spannend deze uitstap. Voor Philippe was het niet meer nieuw want hij had in oktober 2021 er nog 1 week gelogeerd voor zijn class met Tazzy. Maar voor mij (Manuella), was het toch wel spannend. Ik was nog maar 2x in het centrum geweest als bezoekster en mijn class met Tripple was gewoon thuis.

Aangekomen in Tongeren wisten beiden honden al meteen waar ze waren. Ellis ging ze al even loslaten op de hondenweide achter het gebouw om ons vervolgens naar de leefruimte te brengen. Mondmaskers moesten wij binnen toch nog dragen. Oh, Muffin de hond van Ellis was er ook nog bij. Muffin was er al bij de opleiding van Chivas en Cenna in het vorige gebouw. Ja, T & T hadden hun boodschapje gedaan en werden toen bij ons gelaten. Buiten muffin was er nog een koningspoedel ‘Vitesse’ aanwezig. Een hondje dat ook op zijn geschikte matching aan het wachten was.

Voor Tazzy en Tripple was het ook wel spannend want ze kende het hier maar al te goed. De geluiden, de geuren, de stemmen, alles was zo bekend. We werden ook begroet door de oude garde, maar ook door de nieuwe garde. Ikzelf had nog niet iedereen ontmoet en moet toegeven dat het BCG enorm gegroeid is en ook veranderd is in tegenstelling tot bijna 8 jaar geleden met Chivas en Cenna.

De avond

De avond verliep wat rustiger toen de meeste naar huis gingen. Er kwam wel meer en meer wind op en dat was een voorbode voor de aankomende storm van a.s. vrijdag. In de avond werden er frietjes gehaald door Ellis en terwijl alle honden aan het eten waren in de kennel, kregen ook onze honden hun eten. Moeten eerlijk gezegd wel toegeven dat we blij waren dat Ellis onze honden ook buiten liet want zoveel wind en vreemde locatie. Dat is een extra moeilijkheidsgraad. Samen met Ellis keken we nog samen naar televisie. De honden kwamen gewoon mee in de zetel liggen. Hier moet je zeker niet langst komen met je duurste feestkledij want je hangt meteen vol hondenharen.

Terwijl de wind bleef aanwakkeren en zeer aanwezig zou zijn in de volgende nacht, besloten we rond half 10 toch naar ons bed te tenen. Voor de eerste keer in 8 jaar gingen we opnieuw gescheiden slapen. Als we hadden gewild, dan had er een 2de matras bijgelegd kunnen worden bij Philippe in de kamer, maar voor 1 nacht was het niet zo erg. Laten we hopen dat het qua wind nog zou meevallen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Neerlandpark

Neerlandpark

Vandaag voelde Manuella zich wel wat beter en haar evenwicht is bijna hersteld tot wat ze altijd  gewoon is met haar evenwichtsproblemen. We besloten een poging te wagen om naar het Neerlandpark te wandelen en daar de honden los te laten op de losloopweide. In het verleden kwamen we hier met Chivas en Cenna ook wel eens. Het is een rustige losloopweide met een hondenspeeltuin en een zwemvijver voor de honden.

Gelukkig was het droog weer maar beiden deden we toch een werkbroek aan die vuil mag worden. Ja naar een losloopweide gaan met je goede kleren is echt niet ideaal. Manuella had haar ook een werkbroer besteld die gelukkig tijdig was geleverd.

Aan het begin van het park deden we de harnassen uit zodat de honden als vrije hond konden genieten van een wandeling. Hun neus activeren voor al die andere hondengeuren die daar aanwezig zijn. We ontdekten wel dat rustig wandelen niet in de woordenboek van de honden voorkomen en dat ze al snuffelend een stevige staptempo er op aanhielden. Jammer genoeg zijn ze het park weer aan het bebouwen terwijl er zoveel jaren geleden een mooi park werd geopend met veel ruimte voor mens en dier om te wandelen. Neerlandpark is helemaal anders dan Boom park en met erg warm weer is er in Neerlandpark helemaal geen beschutting tegenover in Boom park is het lekker fris door de vele bomen die er aanwezig zijn.

Aangekomen aan het pad richting de losloopweide moesten we eerst een modderig stuk gras overlopen om aan het poortje te geraken. Als het geregend heeft is het hier een drassige boel. Aangekomen aan het poortje moesten we veilig proberen binnen te geraken want er lagen enorme dikke keien aan beiden kanten zodat het poortje niet helemaal open kon gaan. En dan voor het poortje die enorme kuilen gevuld met water. Jammer genoeg en dat is een minpunt van de meeste losloopweides is dat hier geen extra sleuf in voorzien is waar je U hond rustig kan laten wennen aan de andere honden en de riem in alle rust kan los doen. Nu moet je dat eigenlijk ofwel binnen doen met andere honden rond je heen of aan de buitenkant en dan je hond onder controle houden. Nee, niet zo evident steeds.

Het was niet al te druk. Er was nog een hond op de weide, maar die mensen stonden op het punt de weide te verlaten. Na de begroeting aan de andere hond en de verkenning van de weide waren T & T vertrokken en renden als 2 dolle puppy’s door de weide. Achter elkaar rennen, gaan snuffelen op dezelfde plekjes om dan ook nog op dezelfde plek te gaan plassen.

Opeens hoorde we een plons. Jaja, Tripple heeft de zwemvijver ontdekt en besloot er in te gaan. Na het fluiten kwam ze bij ons en waren de pootjes tot aan de buik nat maar na de 2de en 3de keer was ze helemaal nat en hing toch ook wel onder de modder. Het was geen lichte labrador meer, maar een donkere labrador met lichte schakeringen en haar vacht zat helemaal door elkaar. Gelukkig ontdekte we ook dat Tazzy geen zwemmer is en eigenlijk niet in het water ging.

We hadden er enkele foto’s en video’s geprobeerd te van te maken en deze naar de pleeggezinnen gestuurd. Chantal reageerde al van ‘oei, dat deed Tripple niet bij ons’. Sybren liet ons weten dat Tazzy zelfs plassen ontweek om er niet door te lopen. Ze vonden de video’s toch wel goed gedaan want Manuella probeert alles op gevoel te doen.

Hond met een stok

Na een dik half uurtje begonnen wij het ook fris te krijgen en besloten we terug huiswaarts te keren. Ondertussen heeft Tripple hopelijk voldoende tijd gekregen om op te drogen en is het meeste van de modder ook uit haar vacht verdwenen. In ieder geval thuis zullen we beiden honden nog eens goed afdrogen.

Neerlandpark is bij deze als 2de losloopweide dan ook goedgekeurd en we zullen hier dus regelmatig naartoe komen zodat de honden eens hun energie kwijt kunnen geraken.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Een nieuwe uitdaging – de losloopweide

Een nieuwe ontdekking!

Vandaag gaan we voor de eerste keer naar de losloopweide met onze 2 energiebommen in Boom park. Momenteel is er nog net te weinig dagelijkse activiteit in de honden hun leven. Vooral Tazzy werkt iets minder dan Tripple en dit nog steeds ten gevolge van COVID. Helaas niet veel aan te doen. We konden gelukkig meerijden met onze vriendin Lilian die ging IJsberen in het openluchtzwembad. Normaal gezien zou ik (Manuella) ook proberen te gaan IJsberen maar voor mij is het te koud momenteel heb ik er niet al te veel energie voor om dit te kunnen doen. Ik heb de afgelopen maanden ook niet kunnen trainen door de komst van T & T.

Het werd een beetje een uitdaging omdat we met deze 2 nog niet naar de losloopweide waren geweest. Omdat Lilian ook voorstelde om de eerste keer een stukje mee te wandelen naar de weide en besloot visuele controle te houden op de weide,  leek dit ons wel een veilig idee. Tijdens de training van mij (Manuella) en Tripple waren we met Lore hier al eens geweest en die zei toen ook wel dat dit een veilige weide was.

De losloopweide

Op moment van aankomst aan de weide was er gelukkig  niemand op de weide. Je voelde bij de 2 honden hun energie zo opborrelen en ze waren zo enthousiast. Wat wil je? Nieuw, zoveel vreemde geuren en ze mogen hier losrennen. Voor onze energiebommen was dit ideaal. Hier kunnen ze niet weg en kunnen ze ook geen kwaad. We merken wel dat ook deze 2 honden, net als onze 2 vorige honden Chivas & Cenna, eigenlijk wel graag met elkaar spelen. Dat is eigenlijk wel zalig als ze zo met elkaar ravotten. Lilian zag dat het goed was en vertrok richting het zwembad terwijl wij er nog wel even bleven. Ik heb hier van deze uitstap ook beelden gemaakt.

Na het losloopmoment besloten we nog even een wandelingetje te maken in het park Alleen was het op sommige plekken in het park zeer modderig waardoor beide honden hun poten er ook vuil en vies uitzagen. Van de losloopweide en de wandeling is er een filmpje gemaakt die je terug kan vinden op de volgende link: https://youtu.be/FUy1CZ8Qr8Y

Ons eerste bezoekje aan een drinkgelegenheid met de honden

We besloten voor de eerste keer een theetje te gaan drinken in het ‘berenhol’ (clubhuis van de IJsberen) en dit samen met onze vriendin.  Als het aan ons lag, gingen we het clubhuis niet binnen en zouden we buiten in de tent wek iets drinken  omdat beiden honden vieze poten hadden, maar er werd ons gezegd dat het niet erg was dat we binnen kwamen zitten. Het was trouwens ook de eerste keer dat we met beiden honden iets gingen drinken. Gelukkig was er ook maar heel weinig volk in het berenhol waardoor het voor ons wel te doen was voor de eerste keer. Bij ons vertrek toch wel even een doek gevraagd want de vloer was enorm vies. We kunnen het trouwens ook niet hebben als ze thuis met vuile voeten binnen zouden komen. Dus waarom zouden wij het dan op andere plaatsen ook niet proper proberen te houden?

Na onze wandeling en theetje keerden we samen met Lilian voldaan terug naar Wilrijk. Wat mogen wij toch gezegend zijn dat we met haar mogen rijden naar Boom. Dat bespaart ons echt een rit van 1u heen en 1u terug. Met het openbaar vervoer ben je veel langer onderweg tegenover met de auto. 25 min. heen en nog eens 25 min. terug. Dat is dan toch wel ideaal. Zeker als het weer al wat minder is.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Vlieland Check!

Opluchting

Eerst konden we het niet echt geloven maar toen de definitieve beslissing er kwam, waren wij echt beiden door het dolle heen. We hebben tot nu toe al 4 maanden moeten wachten.. Maar onze reis zal nog niet voor morgen of overmorgen zijn. We moeten nog even afwachten, maar dat kleine beetje zekerheid dat we net hebben gekregen, dat gaf ons een enorme boost om toch verder te gaan en het afscheid van deze 2 mooie zwarte labradors een betere plaats te kunnen geven. Het feit alleen al dat ze zo gelukkig zijn. Elke keer we ze kunnen gaan bezoeken zal dus een mooie herinnering zijn voor ons want Vlieland is niet bij de deur zoals Deurne in de tijd waar mijn eerste blindengeleidehond Django woonde (Django was de eerste hond van Manuella). In ieder geval, er valt al een last van onze beiden schouders.

Een last minder te dragen op onze schouders.

Yes! Even een rondje dansen en even opgelucht ademen. We Hebben na 2 dagen intens zoeken toch nog een appartement gevonden in Vlieland. Alle eer gaat natuurlijk naar Rudi en Diana die het zoeken en boeken op zich hebben genomen omdat het niet zo toegankelijk was voor ons. Ondertussen is alles zo goed als geboekt zoals de boottocht heen en terug net als de huurauto en het bedlinnen. Daar moeten we ons al geen zorgen meer om maken. Natuurlijk moeten we nog wel enkele kleine dingen aankopen voor in de huurauto (hoes voor over de zetels) om te zorgen dat er geen schade zal komen aan andermans materiaal.

Eigenlijk wel grappig…

Eigenlijk is het toch wel een beetje grappig.  We moeten een auto huren omdat de auto van onze vrienden veel te klein is om met 4 volwassenen en 3 honden comfortabel te kunnen reizen. Gelukkig bestaat die mogelijk er wel om een huurauto te huren in geval van nood.  Natuurlijk reizen met honden in een huurauto, daar zijn ook wel strenge voorwaarden aan verbonden. We moeten al een klein busje huren waar voldoende ruimte in is en waar er toch wel wat comfort is voorzien. Gelukkig kennen onze vrienden daar wel iets meer van af en zullen zij kijken aar een geschikte auto.

Nog niet aan de orde

Om de eerste keer deze trip met de trein te doen was nog niet aan de orde. We hebben gedeelte van onze training om de trein te leren nemen zelf nog niet geoefend. Dit om de gekende redenen van de COVID- regels. Met de tijd zal dit wel in orde komen als de cijfers nog meer zullen zakken. Voorlopig zijn die besmettingscijfers dan ook heel langzaam aan het zakken. We zullen wel zien wanneer we de volgende fase van onze training kunnen voltooien. Maar voorlopig zegt ons gevoel nog dat we even moeten afwachten. Waarom U forceren als er toch voldoende tijd en ruimte is?

Spannend

In ieder geval, het is echt iets om naar uit te kijken. Neen, bewust ga ik nu niet vertellen wanneer we naar Vlieland zullen afreizen. Als we geweest zijn, zullen jullie hier op onze blog er een uitgebreid verslag van mee kunnen lezen. Zowel van ons als van de baasjes van Chivas en Cenna zullen jullie een leuke update mogen ontvangen met het nodige beeldmateriaal.  Dus lieve mensen, jullie zullen nog even geduldig moeten afwachten en zeker onze blog blijven lezen en of jullie inschrijven op onze nieuwsbrief om het verslag als eerste te kunnen leven.

Laten we dus hopen dat er geen roet in de pap wordt gegooid door COVID of eender welke actie dan ook want na toch wel bijna 2 jaar verlangen wij ook naar onze eerste echte uitstap.

Liefs

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Tazzy & Tripple & Lita

Hondenvriendinnetje Lita op bezoek

Vandaag kwamen onze lieve vrienden Rudi en Diane op bezoek. Het was weer even geleden dat we hun nog hadden gezien en het werd tijd om weer eens bij te praten. Bijpraten over van alles en nog wat.

We stelden hun voor wat ze ervan zouden vinden om met ons een uitstap te maken naar Vlieland. Dit vonden ze wel een top idee vermits ze een aantal weken niet naar hun zeilboot zouden kunnen gaan en ze zelf ook Vlieland wel eens wilden bezoeken. De Waddeneilanden stonden ook op hun To-do list omdat ze al gekend waren met Texel. Yes! wat moeten wij gezegend zijn met deze lieve vrienden die zo een uitstapje naar Vlieland toch wel zien zitten.  De periode die we in gedachten hadden, daarmee moesten we toch niet te lang meer mee wachten. Dus meteen tablet, laptop, gsm erbij genomen om eens te bekijken welke mogelijkheden er nog vrij waren in die periode.

Website niet toegankelijk voor personen met een visus probleem

Als persoon met een visuele beperking botste we tegen verschillende obstakels aan waaronder de ontoegankelijke website waar je alle vakantiehuisjes kon terugvinden van Vlieland. Dat was voor ons een speld in de hooiberg en niet te doen. Ja, je kan ook altijd via die boekingswebsites waaronder www.booking.com  gaan boeken, maar dan betaal je altijd veel meer dan als je rechtstreeks bij de verhuurder kan boeken.

Onze zoektocht

In onze zoektocht hadden we ook al 2 vakantieparken en een hotel aangeschreven, maar het hotel was enkel een optie als we in de toekomst met de ouders van Philippe eens terug zouden gaan. Het was nog niet zo evident om een huisje te vinden waar je met 3 honden terecht kon. Dus Diane had ook nog enkele verhuurders aangeschreven. Als laatste optie besloten we ook Joyce en Isaac te bellen om eens te horen welke mogelijkheden zij ons zouden kunnen aanbieden wat niet te afgelegen lag van het dorp. Het was dus ook tevens de eerste keer dat we hun opbelden sinds het vertrek van Chivas & Cenna en dat was toch ook wel een beetje spannend.

Update Chivas & Cenna

Dus belden we of beter gezegd deden we aan videocalling naar Vlieland. Er waren in het weekend dat wij wilden gaan al veel dingen volzet vertelde ze ons ook, maar ze ging ook eens rondhoren waar we toch met ons zevenen terecht zouden kunnen. Het was dan ook gezellig om even bij te praten. Alleen jammer dat het scherm van de IPhone zo klein is. Toch kwam er een grote zwarte vlek in het beeld en Joyce vertelde dat het Chivas was. Hij kwam snuffelen aan de telefoon en ik hoorde het wel en ik kreeg een traantje en wilde lekker vrolijk gaan doen, maar ik mocht hem niet zot maken van Philippe. Het was alsof Chivas toch op mijn stem reageerde. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Begon zelfs een beetje te beven van blijdschap en wat zou ik hem graag geknuffeld hebben, maar helaas… Dat kan niet door de telefoon.  Maar we hoorde wel dat ze het goed maakte. Cenna had net weer even last van haar linkse voorschouder (waar ze in het verleden ook al last van had), en met de nodige pijnmedicatie was dit weer op te lossen. Ze mankte een klein beetje maar de dierenarts was gisteren toevallig op het eiland en heeft haar even onderzocht. Voor de rest maakte ze het beiden wel goed.

Gelukkig moment

De rest van de avond verliep in een kleine roes. De glimlach en het goed gevoel dat we hadden konden ze ons niet meer afnemen. We wisten hoe het met Chivas en Cenna ging en dan het gevoel dat Chivas reageerde op onze stem. Die glimlacht op onze snoet, die kunnen ze ons vandaag al niet meer afnemen.

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Naar deze dag hebben we met zijn allen toegeleeft

Voor we de pc vandaag afsluiten, wilde ik jullie toch nog even mee laten genieten van onze fantastische nieuwe en leuke ervaring. Geniet gerust allen mee.

Eindelijk is het dan zover!

Ik denk net als wij dat er nog een gezin enorm naar deze dag hebben uitgekeken. Het is dan ook de eerste keer dat we het pleeggezin van Tripple zullen ontmoeten. Traditiegetrouw komt normaal het pleeggezin tijdens de interne classweek in het BCG op bezoek om kennis te maken met het nieuwe baasje van hun pupil die ze toch lange tijd onder hun hoede hadden. Maar bij mij verliep het allemaal een beetje anders dan voorzien was.

Uitgesteld

Het bezoek van het pleeggezin van Tripple werd door verschillende omstandigheden op aanraden van het BCG uitgesteld en dat om verschillende redenen. Dit vooral in functie van Tripple. Tripple is een hondje met een gevoelig karakter en voor ons is het ook belangrijk om de binnenkomende prikkels voor haar te kunnen doseren. Door dat we al een volledige thuisclass hadden, dat corona in november nog meer aanwezig was dan nu en dat er voor Tripple zoveel veranderde werd het bezoek uitgesteld. In de voormiddag nog enkele kleine dingen voorbereidt om strakjes aan te bieden. Een klein hapje en drankje kunnen we altijd aanbieden.

Het Pleeggezin van Tripple

Om 14u werd er dan aangebeld. De honden hadden we bewust in onze bureauruimte gezet en de tussendeur ook dicht gedaan. Zo konden Chantal en haar gezin op zijn minst toch rustig binnenkomen. Natuurlijk reageerde zowel Tripple als Tazzy op de stem van Chantal. Achter die gesloten deur hoorden wij 2 ongeduldige honden blaffen. Beiden honden dachten even ‘die stem ken ik!’ Na de eerste menselijke kennismaking deden wij de binnendeur open. Wat een enthousiasme straalde de beiden honden uit. Tazzy kon al niet meer wachten en besloot over het poortje heen te springen om zo Chantal en Frank te begroeten. Dan moet je toch weten dat zo een veiligheidspoortje toch wel ongeveer 1m hoog is. Tazzy ging door het dolle heen terwijl Tripple piepend stond te wachten tot zij ook werd begroet.

Na de enorme enthousiasme-explosie van Tazzy probeerde we hem weg te lokken zodat Tripple haar moment nu kreeg. Ze had al zo flink moeten wachten. Ik nam Tazzy even bij me om hem te kalmeren want het werd toch wel even een druk momentje in de hal. Tripple werd zo enthousiast, zo blij dat ze moeite had om haar lange tong onder controle te houden. En dan haar staart die van pure opwinding van links naar rechts zwiepte. Voor het pleeggezin was het best wel allemaal emotioneel. Vooral Chantal was zo blij. Het was jammer dat ze Tripple niet veel eerder mochten terugzien en dat het was geleden van het moment dat Tripple startte in het BCG voor haar definitieve opleiding.

Even al die stress er af gooien 🙂

We besloten met zijn allen naar de tuin te gaan zodat Chantal en haar gezin Tripple verder konden knuffelen met wat meer ruimte. Natuurlijk maakte Tazzy hier mooi mee gebruik van. Tijdens de puppy opleiding gingen beiden pleeggezinnen regelmatig samen wandelen waardoor Tazzy Chantal ook kende. Gelukkig regende het al niet vandaag maar het was toch een fris windje. Spontaan werden de frisbee of een trektouw gebracht maar als iemand deze wilde afnemen, dan moest er achter de hond gelopen worden. En laat dat nu juist iets zijn wat Tripple zo geweldig vindt want zelden zal ze haar speelgoedje aan je geven. De rust keerde langzaam bij beide honden wel terug, maar toch moesten we ze extreem goed in de gaten houden zodat er geen plantjes werden gemolesteerd door Tripple. Na de uitgebreide knuffel- en speelmomenten keerde de rust eindelijk een beetje terug in huis en besloten we onze gasten een hapje en drankje aan te bieden.

Om de veiligheid van ons hapjes en drankjes te garanderen die op de salontafel werden gezet, besloten we de honden in de bureauruimte te laten liggen. We legden de beiden vetbedjes aan het poortje waardoor de honden zicht hadden op alles en iedereen. Oef, gelukkig waagde Tazzy het niet meer om over het poortje te springen. Ja, Chivas en Cenna mochten ook nooit rond de salontafel lopen als er bezoek was of als er eten en drinken werd neergezet. Die wisten dat op den duur wel, maar deze 2 moeten dat nog leren. Uiteindelijk, je kan niet verwachten dat een hond op 3 maanden alles al perfect gaat kunnen of kennen.

Tijdens het bezoek

Tijdens het hele bezoek werden Tazzy en Tripple wel verwend met bezoekjes en speelmomenten. Natuurlijk mochten onze gasten naar de honden toe. Dat is toch niet meer als normaal.  Helaas bleef ook de tijd hier niet stil staan en werd het al snel tijd om afscheid te nemen. Chantal & Frank waren blij dat ook Tripple goed was terecht gekomen en er werd al afgesproken om van de zomer zeker af te spreken. Zodra hun nieuwe puppy groot genoeg is om het pleegzusje te ontmoeten gaan we er zeker tijd voor vrij maken en dan hopen we meteen ook in één keer Sybren en zijn mama (pleeggezin Tazzy) te kunnen ontmoeten.

Toch wel belangrijk voor ons!

Wij vinden het ook belangrijk om de pleeggezinnen van onze honden te blijven ontmoeten en hun op de hoogte te houden van hoe het verder verloopt met de honden. Uiteindelijk hebben zij de eerste 13 maanden zoveel tijd met de hond doorgebracht. Ik kan ook niet begrijpen dat er geleidehondengebruikers zijn die zeggen van geen contact te willen met het pleeggezin. Maar ja, ieder zijn eigen keuze of mening. Wij houden in ieder geval contact. Dat hadden we met de pleeggezinnen van onze vorige honden ook gedaan en wij vinden het ook leuk om contact te houden met de adoptiegezinnen die onze vorige honden hebben geadopteerd.

Wat genieten wij ook iedere keer van de updates die we binnenkrijgen van Chivas & Cenna als ze weer een leuke wandeling hebben gemaakt.

Conclusie!

Wat een fantastische namiddag en wat een fantastische eerste ontmoeting. We zijn er zeer zeker van overtuigd dat we dit gezin in de loop der jaren nog op regelmatige basis zullen blijven ontmoeten en dat we nog wel leuke momenten gaan beleven. Natuurlijk hop

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Philippe & Tazzy de eerste 3 maanden

3 maanden geleden ging ik (Philippe) een nieuwe uitdaging aan. Sneller dan verwacht kon ik met de opvolger van Cenna aan de slag, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn meisje zal vergeten. Het zou een enorme uitdaging zijn om met een totaal andere hond te werken. Tazzy was een reu, heeft een totaal ander karakter en werkt ook totaal anders dan Cenna. In de afgelopen maanden moest ik bepaalde gewoontes die er waren met Cenna even vergeten en ik moest enkele stappen terugzetten om nieuwe dingen samen met Tazzy te leren.

De afgelopen maanden waren dan ook niet altijd even gemakkelijk. We moeten ons nog steeds aan heel wat regels houden door dat Coronavirus waardoor het me/ons niet motiveert om extra uitdagingen aan te gaan buiten ons aangeleerde trajecten. Het voordeel was of is wel dat we nu beter op elkaar afgestemd geraken en dat ik toch wel heb ontdekt dat het werken met Tazzy anders is. Vooral het werken met de gentle-leader. Als we gaan wandelen kan ik Tazzy nog niet aan de riem laten wandelen omdat hij veel sterker is dan Cenna of zijn zus. Om de rust te bewaren voor ons beiden loopt hij tijdens de wandeling ook aan de gentle-leader.

Maar wat is Tazzy ook een zalige hond. Leergierig, gemotiveerd, trekt zich niet veel aan van andere honden tijdens zijn geleidenwerk, doet geen boodschap op straat. Natuurlijk heb ik wel poepzakjes mee als er een ongelukje moet gebeuren. Gelukkig is dat nog niet gebeurd, maar ze krijgen ook voldoende de kans en mogelijkheid om tijdens hun werkmomenten hun behoefte te doen.  Beiden moeten we nog veel oefenen en ook meer gewend gaan worden aan nieuwe drukkere omgevingen. Maar voorlopig, voorlopig blijven we verder doen zoals we nu bezig zijn.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

2de nieuwe kennismaking van deze week.

Het is weer weekend! En vandaag staat er een nieuwe kennismaking op het programma voor de honden. De vriendin van Sam, Aran die voor de eerste keer de honden zal ontmoeten. Een 2-tal jaar geleden ongeveer werd Sam ons aanbevolen en hij helpt ons in de tuin met het gras te maaien en het iets minder leuke karwei van de hondenpoep op te ruimen (dat is voor ons niet meer te doen en zeker niet in het gras). Sinds vorige zomer kwam Aran dan regelmatig mee op bezoek en zaten de dames op het terras te babbelen en te genieten van het zonnetje.

De afgelopen 3 maanden was Aran nog niet bij ons geraakt, maar vandaag kon ze niet meer wachten. Terwijl Sam en Aran binnenkwamen moesten de honden opnieuw wachten in de bureau. Ze had wel snoepjes in de auto liggen voor de honden, maar we lieten meteen weten dat ze helaas die snoepjes niet mochten eten. Wel lief dat ze er aan gedacht hadden. Ze kunnen altijd uit onze honden koeken box iets lekkers nemen voor de honden

Wat een enorme begroeting en zo spontaan. Tripple kwam al meteen met haar schaap om dit te laten zien. Haar schaapje dat gaat ook overal mee naartoe en iedereen moet het gezien hebben. Natuurlijk moeten we wel zorgen dat Tazzy het niet afneemt want zou zonde zijn als het kapot is.  Tazzy was weer onze kangoeroe aan het uithangen maar gelukkig was het niet al te overdreven. De tongen van beiden honden stonden dan ook niet stil.

Het is toch fijn om 2 blije honden te zien net als 2 blije mensen die met een grote glimlach naar huis keerde en dat gaf ons een leuk gevoel. Dat hebben ze toch weer goed doorstaan die honden van ons 😊.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Bezoek van Diana & Choco

Afgelopen weekend

Afgelopen weekend hebben we het dan rustig gehouden. Lekker relaxen en wat geluierd. Het weer was toch ook niet ideaal. Natuurlijk, het is nog winter, maar een echte koude winter met sneeuw etc. hebben we tot nu toe nog niet gehad en eerlijk gezegd? Dat hoeft dit jaar ook niet! We hebben nog niet echt de tijd gehad om onze tijd en energie hier in te steken omdat we toch merken dat we alles een beetje anders moeten aanpakken en vooral ook naar Tripple die iets gevoeliger is in alles. Eerst dacht ik (Manuella) nog een cake te bakken voor onze gast van morgen, maar dat heb ik dan maar niet gedaan. Ik moet toch dan maar even naar de winkel.

Eindelijk…

Het is even geleden, maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Voormiddag zijn Tripple en ik nog gaan werken en Philippe werkte vandaag van thuis uit. Het zal een beetje een spannende dag worden want vandaag krijgen we bezoek van Diana en Choco (haar hond). Toen ik klaar was met werken, nog even naar de winkel. Deze keer enkel naar de diepvriesafdeling waar ik enkele vissoorten kocht om te werken in mijn tajine. Dat verliep vandaag redelijk vlot omdat we snel ook aan de kassa konden geholpen worden. Thuis gekomen begon ik al aan de voorbereiding van het avondeten terwijl we dus wachten op ons bezoek. Ondertussen keren even terug in de geschiedenis van hoe we Diana hebben leren kennen.

Back in time

Django mijn 1ste blindengeleidehond kwam van de BGHSG (blindengeleidehondenschool) uit Genk. Tussen februari 2007 tot november 2013 was Django mijn trouw maatje. In 2009 besloot ik me in te schrijven op de wachtlijst van het BCG (de huidige school) in Tongeren omdat dit altijd mijn 1ste keuze was maar Genk in 2004 een betere keuze leek. Ik weet niet meer in welk jaar het was, maar ik werd door het BCG uitgenodigd om kennis te maken met de werking van de school. De namiddag ging door in Zutendaal. Het was een spelletjesnamiddag en ook een interactie met de vrijwilligers en pleeggezinnen en andere blindengeleidehonden en hun baasjes.

Ik had Django nog in werkfunctie, maar het was geen probleem dat hij mee zou komen. Ik had geen begeleider tijdens de spelletjes en ik kreeg toen Diana als mijn begeleidster toegewezen. Wat een positieve klik was dat en wat een lol hadden we die namiddag. Sindsdien hebben we al verschillende activiteiten samengedaan zoals enkele kerstdrinks van het BCG, heeft ze ons begeleidt op het BCG-weekend, zijn we bij haar met Chivas en Cenna gaan logeren. Allemaal leuke dingen en vandaag, vandaag was ze in de buurt waardoor het ideaal was om af te spreken.

Diana en Choco

Rond 15.15 werd er aangebeld en daar was ze dan, onze Nederlandse vriendin met haar hond. We hadden Tazzy en Tripple even in ons bureau gezet zodat Diana en Choco rustig konden binnenkomen. Dat doen we ook met andere bezoekers die langst komen. Eerst de begroeting tussen onze honden en Choco wat we bewust in onze tuin lieten doorgaan. Even een terughoudende kennismaking al dacht Tazzy er een beetje anders over. Al snel was de klik tussen de 3 honden gemaakt waardoor wij als mensen eindelijk de tijd konden nemen elkaar te begroeten.

Het was zeker bijna 4 jaar geleden dat we Diana nog hadden gezien want ze was naar Spanje verhuisd om daar haar dromen te volgen, maar het is allemaal anders gelopen. Maar wat was het fijn om haar terug te zien en lekker bij te kletsen. Was een gezellige namiddag en avond en ik had een lekkere vistajine voorzien. Het was een geslaagde maaltijd moet ik toegeven. Op een gegeven moment waren we Choco kwijt en deze was in de bench van onze honden gaan liggen. Dat was precies voor haar een veilige plek en onze honden? Ja die waren op hun matje aan de salontafel gaan liggen. Af en toe eens lekker komen snuffelen maar voor de rest was de rust in huis snel weergekeerd en konden wij genieten van een gezellige babbel.

Helaas blijft de tijd niet stilstaan en kwam het moment voor Diana om huiswaarts te keren want ze moest toch nog een aardig stukje rijden terug naar huis.  Zeker iets meer als 1uurtje rijden vertelde ze toch. Hopelijk kunnen we van de zomer opnieuw eens afspreken en misschien ziet ze het wel zitten om ons eens te begeleiden naar zee of op een wandeling. Na het bezoekje nog even lekker knuffelen met die 2 van ons die ontzettend braaf waren en dit nu wel hebben verdiend. Morgen zal het weer vroeg dag zijn want ja als werkende persoon heb je ook uw verplichtingen naar de werkgever.

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Kerstmis

Kerstdag

We zijn een beetje teleurgesteld want dit jaar opnieuw geen witte kerst. Het is al ontzettend lang geleden dat er nog eens een witte kerst was. Kerstfoto’s maken met de honden en een rode kerstmuts zal er dus niet inzitten. Dat idee bergen we dan maar op naar volgend jaar. Maar wat zou het leuk geweest zijn om vandaag nog een sneeuwtapijtje te hebben. Kerstmis 2021 is helemaal anders dan kerstmis 2020. Ook al is de covid pandemie nog zo aanwezig, er is iets meer vrijheid dan vorig jaar.

De temperaturen waren niet ideaal om sneeuw te krijgen, maar toch was het wel koud genoeg buiten om ons eten koud te houden. Ik moest nu wel oppassen waar Tazzy & Tripple steeds waren zodat ze niet aan het eten zouden komen. Zonder toezicht in de tuin is momenteel toch nog niet aan de orde voor deze twee blondjes.

Niet pendelen dit jaar naar Limburg

Omdat Tazzy en Tripple nog maar zeer recent bij ons woonden en we nog niet buiten ons comfortzone waren getreden besloten we het dit jaar anders aan te pakken. Normaal pendelen we wel naar Limburg om kerstmis te vieren bij mijn papa en Hilde samen met het gezin van mijn zus en mijn mama eventueel. Maar dit jaar eerlijk gezegd, hadden wij er geen behoefte aan om te pendelen naar Limburg. We kunnen onmogelijk bij mijn mama op bezoek gaan omdat haar hondje bang heeft van andere honden (maar de honden van mijn nichtje of tante was geen probleem in het verleden).

We zouden dan naar haar thuis moeten en hulp moeten vragen om ten 1ste ons te brengen naar haar thuis en ten 2de moeten de honden in een totaal vreemde omgeving bij mijn papa op het appartement blijven. Nee, daar hadden we geen zin in en trouwens waarom al die moeite. Er is ons aangeraden dat we deze 2 blondjes een beetje anders moeten behandelen dan onze 2 zwartjes. Dus, we hebben vermoedelijk een leuk alternatief gevonden.

We waren aangenaam verrast nadat we ons alternatief voorstelden aan de ouders van Philippe maar ook aan mijn papa en mama plus. We stelden voor of ze het zagen zitten om bij ons kerstmis te komen vieren onder ons zessen en we zouden een koud buffet voorzien. Ondanks de niet zo heersende kerstsfeer was dit een positieve noot die we weer hebben gekraakt.

Het bezoek

Om 14u verwelkomde we onze bezoekers. In de voormiddag hadden we nog de laatste voorbereidingen getroffen om strakjes niet te veel werk te hebben. Door de beperkte ruimte besloten we dat Tazzy en Tripple in de bureauruimte moesten blijven. Het kinderpoortje was op slot maar zo hadden ze toch een overzicht van wat er allemaal gebeurde. Trouwens voor mijn papa en Hilde was dit de eerste keer ook dat ze de honden zagen. De honden accepteren nogal vrij gemakkelijk nieuwe mensen en dat was nu ook niet anders.

Het hele kerstgebeuren was eigenlijk een grandioos succes. Begin oktober hadden we niet verwacht dat we beiden al een opvolger zouden hebben voor de 2 zwartjes en ergens, ergens een heel klein beetje, hadden we gehoopt dat de pandemie was gaan liggen. We gaan nu de 4de golf in en de cijfers gaan terug de stijgende lijn uit. Maar dat belette ons niet om samen te genieten met de honden en onze ouders van een lekkere kerstmaaltijd die deze keer bestond uit een lekker koud buffet. Het enige wat de honden konden krijgen van deze maaltijd waren wat lekkere geraspte wortelen onder hun brokken.  

T & T

Tazzy & Tripple kregen ook een kerstcadeautje. Ze kregen een nieuw calciumbot waar ze heel de namiddag en avond lekker op hadden gekauwd. Ze hebben zich beiden wel netjes gedragen en heel de tijd op hun vetbed voor het poortje gelegen. Af en toe waren er momenten dat we ze even naar buiten lieten zodat ze even konden hollen, hun energie kwijt spelen of een plasje gaan doen. Nadat iedereen naar huis was, was er nog een moment dat ze een extra dikke knuffel kregen van ons.

Onze eerste kerst met de 2 nieuwelingen is zo goed meegevallen dat we eigenlijk onterecht een beetje gespannen waren. Maar ja, de spanning is niet meer dan normaal in zo een drukke periode natuurlijk.

Update C & C

Deze ochtend bij het opstaan voelde het wel even raar dat er geen zwarte labradors meer waren in huis die in de zeven laatste jaren steeds aan onze zijde stonden om kerst te vieren. Ze kregen bij kerst ook altijd een stukje extra kip of zowat ze zo smakelijk opaten. Met Tazzy en Tripple moeten we hier mee oppassen met al die dierlijke vetten. Maar als de berichten vanuit Vlieland binnenkwamen, wisten we ook wel dat ze beiden ginder een super kerst zouden hebben.

Chivas en Cenna speelden vandaag mee in een eigen kerstfilm gemaakt door de baasjes. Beiden hadden rode elandoren aangekregen of waren het nu rendieroren, ik weet het eigenlijk niet, maar blijkbaar voor een snoepje doen ze veel. Netjes en beheerst bleven ze langst elkaar lopen gefocust op het snoepje of toch de camera?  Het was in ieder geval zalig om te zien hoe ze het deden. Ook al kunnen we niet altijd de beelden waarnemen, toch zijn we wel blij met alle berichten die binnenkomen vanuit Vlieland.

 

Ook in Vlieland was het dit jaar geen witte kerst, maar ondanks dat het een eiland is waren het ongeveer toch dezelfde temperaturen als hier bij ons. Enige verschil is dat er precies veel meer mooier weer is met een helderblauwe lucht. Snel volgt er dan ook een nieuwe update vanuit Vlieland.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.