Onze blog – Pagina 16 – Een blog over onze blindengeleidehonden

Cadeautje voor Chivas en Cenna

Deze namiddag ontvingen we een videoboodschap vanuit Vlieland. Joyce en Ies hadden het pakketje dat ik afgelopen vrijdag had opgestuurd via de post ontvangen. Ik stond er van verwonderd dat het toch nog zo snel is gegaan allemaal. Daar was ik al blij om want tijdens de feestdagen pakketjes versturen is niet zo evident natuurlijk. Door de drukte kan er dan wel eens een pakketje verloren gaan of grote vertragingen oplopen.

Het was een leuk filmpje. Joyce vertelde dat het pakje was aangekomen en terwijl ze het pakket open deed, zaten er toch al 2 te likkenbaarden wat je ook kon horen op de video. Zo zalig! Al die geluiden. Zo herkennen we deze 2 kanjers toch wel. Als er nog maar eten is dan staan ze al rond je.

Wat hadden we voorzien in hun pakket:

2 grote calciumbotten (voor ieder eentje)
Grote mergpijp snoepen die Philippe van de collega’s had gekregen bij het afscheid van Cenna. T & T mogen deze lekkernijen helemaal niet eten.
Ook had ik nog een grote zak van die kleine zachte botjes over, maar ook deze mochten T & T niet eten.
Een pakje van de ‘Edgar Cooper’ dentasticks (appel-munt).
Eerste wilde ik er nog een speelgoedje ook bij steken, maar dat hebben we niet gedaan.

Natuurlijk ook nog een kerstkaartje voor de baasjes. Lekkernijen voor de baasjes hadden we er niet ingestoken want dat willen we toch liever persoonlijk afgeven als er de mogelijkheid is om naar Vlieland te reizen. Iets waar we uit kunnen naar kijken in 2022.

Chivas en Cenna waren in ieder geval wel content met al die lekkernijen die ze gekregen hebben. De eerste tijd zullen ze hier wel zoet mee zijn. Als dit op is, dan kunnen we nog eens wat lekkers sturen.

Als bewijs hier de beelden maar ze meer geïnteresseerd in al die lekkernijen.

Oefening met de schoentjes en nadien naar de pianoles met Tripple

Deze ochtend Philippe vroeg uit de veren want hij ging met Tazzy naar het werk. Om half 7 vertrokken maar om 10 voor 7 kreeg ik een telefoontje van Philippe met de vraag of zijn badge van het werk nog thuis ergens lag (tafels). Na het zoeken witte badge op een witte placemat kon ik bevestigen aan Philippe dat deze dus nog thuis lag. Met een teleurstelling kwam Philippe dan terug naar huis met Tazzy die het niet begreep dat hij nu al moest terugkeren.

Deze week begin ik ook terug met werken maar in samenspraak met mijn diensthoofd, werk ik 10u van thuis uit deze week. Zo heb ik nog tijd om te oefenen met Tripple. Deze beslissing werd half november al gemaakt toen ik nog geen idee had hoelang mijn class zou duren. Na mijn 2u30 min. telewerk, was het dus de tijd voor Philippe om te beginnen met werken. Door dat hij zijn badge was vergeten, zou hij dus vandaag ook van thuis uit werken.

Oefenen met de schoentjes

Na mijn werk besloot ik even tijd te steken in het oefenen van het dragen van de nieuwe schoentjes die ik had gekocht. De schoenen die Chivas en Cenna hadden, kon zij niet dragen omdat deze te groot waren. Gelukkig paste deze wel voor Tazzy. Het was wel een hele karwei om ze aan te krijgen en nadien gingen we naar de tuin. Eigenlijk geen slim idee moet ik achteraf toegeven. Tripple begon als een razende te rennen en vloog door onze beplanting heen. Dan in combinatie nog eens met een 2^de hond achter je aan? Nee, dit zag ik niet goed komen. Ik dacht al van als ik niet ingrijp nu krijgt die nog een hartaanval.

Ik kreeg Tripple nog niet meteen gevangen en zelfs niet met zo een paardensnoepje waar ze zo op verlekkerd zijn. Lichtjes kreeg ik paniek. Ik besloot Tazzy naar binnen te brengen bij Philippe en rustig even af te wachten. Tripple liep al iets kalmer en uiteindelijk kon ik haar te pakken krijgen en deed ook meteen de schoenen uit. De volgende keer gaan we dit ook niet meer in de tuin doen, maar doen we het gewoon buiten op straat tijdens een vrije wandeling. Dan moet ze wel meelopen en volgen. Met de tijd zal dit dan toch ook wel loslopen.

Het zal in ons geval een veiligheid zijn tijdens de koude winterperiode als de mensen tonnen zout strooien. Misschien is het ook goed om ze dit te leren dragen als we naar de zee zouden gaan want zeezout is ook niet gezond voor een hondentong. Als we gaan wandelen op straat met de hondenschoenen zullen jullie hier ook een update van krijgen.

Pianoles

Het was een kort weekend om mijn opdracht te oefenen van de pianoles van afgelopen vrijdag, maar we gaan toch een poging wagen. Tripple mee naar de les want moest ook nog langst de bakker want had brood laten bestellen deze morgen door Philippe dat ik nog moest gaan halen. De route naar de muziekschool verliep ontzettend goed en Tripple wist al snel hoe we aan ons lokaal moesten geraken via de lift.

Vandaag was er niet de mogelijkheid om de pedalen van de piano te gebruiken. Nee hoor! De pedalen waren niet defect, maar er had een hond beslist om de pedalen te gaan gebruiken als hoofdkussen. Gelukkig galmde de piano niet als ik gewoon aan het spelen was. Ons madam bleef gewoon languit liggen en vond het zelf zo plezant om op een gegeven moment haar kopje op mijn rechtervoet te gaan leggen zodat ik deze helemaal niet kon gaan gebruiken. Ach gekke meid toch! Als ik ooit optredens wil geven dan mag je niet onder de vleugelpiano gaan liggen.

Met een goed gevoel keerden we terug naar huis na de les en ik vertelde aan Philippe wat er was gebeurd in de les. Hij moest hier toch ook wel héél hard om lachen. Chivas ging ook meestal onder de vleugelpiano liggen en daar had hij geen problemen mee, maar als ik thuis piano speelde, dan ging hij altijd buiten. Tripple stoort mijn pianospel thuis helemaal niet. Ze geniet er zelfs van heb ik het gevoel.

Update van onze eilandbewoners

Even een korte update van onze 2 eilandbewoners Chivas & Cenna. Zoals beloofd is het ook de bedoeling om de volgers via deze weg op de hoogte te houden van hun avonturen.

Elke keer ze er op uit trekken met hun baasjes is het steeds een avontuur voor hen. Genietend van hun vrijheid, maar ook genietend van de wandelingen, van de Vlielandse hondenvriendjes die er wonen en ja het zijn er toch wel een hoop. Soms komen de baasjes elkaar tegen en dan is het een hondenparadijs. De mensen die een Facebookprofiel hebben kunnen de honden ook volgen via de honden hun Facebookgroep waar het baasje nog wel eens foto’s op post. Ik vond het dan ook belangrijk om mensen zonder Facebook mee te laten genieten van hun avonturen.

De reacties die er al binnen gekomen zijn op hun berichten zijn:

‘Jullie hebben de juiste keuze gemaakt en dit hadden jullie de honden nooit in België kunnen geven.’

‘De honden zien er gelukkig uit en precies dat ze terug jonger zijn geworden. Het serieuze is van hun snoetje verdwenen.’

‘Ze glanzen en wat een vrijheid. Ze zien er gelukkig uit!’

Al die positieve reacties die we hier ontvangen op onze berichten, dat geeft ons een enorme boost. Het geeft ons zo een warm gevoel om te weten dat ze het goed maken en kunnen genieten van een welverdiend pensioen.

enkele honden tijdens zonspgang

Beetje achterstand!

Dag lieve lezers,

Ik heb een beetje achterstand opgelopen met berichten te plaatsen op onze website van onze nieuwe blindengeleidehonden maar ook van Chivas en Cenna. Ik ben hier achter de schermen ook mee bezig en ondertussen ga ik volgende week mijn laatste trainingsweek solo in en moet ik nog enkele routes oefenen om binnenkort de wijde wereld in te trekken.
Ik breng vermoedelijk morgen of begin volgende week nog enkele nieuwe updates uit.
blijf ons dus gerust volgen!

Onze eerste uitstap onder ons vieren zonder trainer van BCG

Goeieavond lieve lezers,

Ik vond afgelopen dag toch best wel inspannend en maar ook spannend. We besloten een uitstapje te doen naar de ouders van Philippe die in Aartselaar wonen. Dat is eigenlijk het volgende dorp en voor de honden een ideale route om onder ons vieren te doen. Philippe en Tazzy hadden tijdens hun class deze route al verschillende keren geoefend samen met Lore maar voor mij was dit in combinatie met Tripple wel onbekend. Natuurlijk ken ik deze route ook wel vanuit het verleden want maar al te vaak gelopen met Django en Chivas.

We wisten dat het een uitdaging zou worden want vorige keer toen we onder ons vieren samen met Lore naar de dierenarts waren geweest was het echt werken voor mij om Tripple onder controle te houden. Tripple was constant aan het trekken en ik moest zoveel spanning in het harnas houden onder lichte druk en spanning op haar riem om haar rustig te kunnen laten stappen. Waren toen blij dat Lore erbij was. Er werd ons aangeraden deze oefening te herhalen op bekend terrein wat niet te lang duurde en het traject naar Aartselaar was ideaal.

We vertrokken richting de bushalte en het eerste stukje verliep rustig met een beetje trekken van Tripple, maar het was nog acceptabel. In de bus netjes op de 4-zitbank gaan zitten. Fase 2 van de route was eigenlijk een beetje een frustratie voor mij want aangenaam werken was het niet voor me. Constant aan het trekken en maar vooruit willen. Dan als ze net achter Tazzy liep gaan zigzaggen waardoor ik regelmatig mijn oriëntatie verloor. Dit gaf ons geen aangenaam gevoel om constant een druk te moeten leggen op de leiband en te gaan moeten lopen in een onaangename houding om mijn krachten te kunnen verdelen over het harnas, leiband en mijn benenwerk. Dit was niet aangenaam en uitgeput na nog geen 1500m wandelen was ik al uitgeput. Dit kostte me veel energie.

Tijdens ons bezoek in Aartselaar waren de honden wel heel braaf. Nieuwsgierig want ze moesten alles gezien hebben. Bij het naar binnenhalen was ik toch zeker niet in paniek, beiden honden waren zo snel en ontsnapte en raasde door de tuin. Ik dacht dat de grote poort vooraan dicht was blijkbaar stond die nog open. Sh*t!!! Even vloeken en de beiden reageerde niet meteen op mijn stem. Gelukkig kwam ons Tazzy al redelijk snel naar me toe maar madam haar oren leken even niet te werken. Beiden honden lopen zo stil dat we ze totaal niet horen en ook niet weten waar ze dan zitten.

Uiteindelijk heb ik mijn hulplijn Philippe ingeroepen die mee kwam roepen op Tripple en ondertussen ook de poort ging sluiten. Uiteindelijk ergens achteraan in de tuin tussen de planten hoorden we geritsel en kwam er zo een klein blond spook naar ons toegelopen met zo een snoetje van ‘Had je mij geroepen vrouwtje?’. Toch even boos geprobeerd te zijn op haar maar met haar snoet kan je niet lang boos blijven. Nadien hebben ze heel de tijd bij ons gelegen. Ze springen wel nog graag op tegen andere mensen en dat moeten ze nog afleren.

Na ons bezoek namen we bus 500 naar huis. Beiden hadden dit traject met de hond nog niet gelopen. We hebben even gewisseld met Tripple vooraan te laten lopen in plaats van Tazzy maar al snel ging meneer ons voorbij om terug vooraan te lopen. Tripple kijkt als ze vooraan loopt steeds achterom om te kijken of haar roedel volgt.

De spanning in haar lichaam om de broer bij te houden was nog steeds hoog maar wel iets controleerbaarder tegenover deze middag. Echt ontspannend wandelen was het nog niet. Vlotjes vonden beiden honden de bushalte op onze aanwijzingen. De busrit verliep vlot ondanks dat het wel wat druk was. We hadden in ieder geval beiden een zitplaats gevonden maar niet op de klapstoeltjes want die waren al bezet door 2 kinderwagens. Dus moesten wij ergens anders zitten en de chauffeur had gewacht tot we achteraan beiden een plaats hadden gevonden. Dank U wel meneer de buschauffeur👍

Het laatste stukje wandelen van de Boomsesteenweg naar huis verliep aangenaam. WIj liepen opnieuw achter Philippe en Tazzy en volgden hen. We gebruikten ieder onze eigen commando’s maar als we te dicht achter elkaar liepen hoorde we elkaars commando. Volgende keer gaan we onze walkie-talkie app terug gebruiken, maar eerst even nieuwe batterijen in onze PTT-knop (Push To Talk) steken zodat we deze kunnen gaan gebruiken zoals we in het verleden al deden met C & C. Dat zou ons bij de volgende uitstap kunnen helpen en ik heb besloten om volgende keer ook de gentle-leader eens te gaan gebruiken met Tripple om te zien hoe dit zal lukken want zo gespannen wandelen is echt niet comfortabel.

Yes! Het is toch ons weer gelukt om onder ons vieren een nieuwe uitdaging aan te gaan. De honden hebben een lekkere Dentastick van ‘Edgar Cooper’ verdiend die ze lekker opaten.

Van onze route naar huis heb ik ook een video gemaakt die ik ingesproken heb.

Een vrije dag voor T & T

Net als Tazzy kreeg Tripple vandaag ook een rustdag. We merkten toch dat beide honden dit precies wel wat nodig hadden. Vooral Tazzy was moe na 2 dagen deze week naar BASF geweest te zijn. Ja, met de tijd als ze wat meer naar het werk kunnen en mogen gaan, dan zal hij dat ook wel gewend worden. Ik besloot vandaag Tripple rust te gunnen want ik moest naar het postkantoor en de pianoles. De route naar het postkantoor dat hadden we nog niet geoefend en vermits ik 2 pakketten moest binnenbrengen op de post was dit met een nieuwe geleidehond niet ideaal. Bah, het was dan ook nog slecht weer met die regen. Voila, de pakjes naar Houthalen en naar Vlieland zijn opgestuurd. Benieuwd wanneer deze zullen aankomen. Nadien nog even naar de pianoles want ik had mijn les vandaag ipv op maandag.

Ik was ongeveer een uurtje in totaal weg en niet te geloven, het was alsof ik jaren was weggeweest. Wat een enorme begroeting bij het thuiskomen. Maandag kan en mag Tripple terug mee naar de muziekschool. Vandaag een rustdag want morgen gaan we onder ons vieren op uitstap.

Eerste keer Manuella en Tripple zonder Lore naar het werk.

Philippe en Tazzy

Philippe en Tazzy gaan vandaag opnieuw naar hun werk. Eigenlijk stelt een werkdag op BASF niet veel spectaculairs voor tenzij er wat zou gebeuren, al hopen we dat er zich geen zwaar chemisch ongeval zich zal voordoen als Philippe en Tazzy er aanwezig zijn. Aan deze dingen wil niemand denken. Helaas hadden ze vanavond ook weer de pech dat ze pas om 18u30 thuis waren. 2 dagen naar het werk en meteen al 2 ontzettend lange dagen. Dat is voor de hond toch wel even wennen. Op de ring van Antwerpen is er vaak dagelijks miserie en als je in tijden van nu zo weinig naar het werk moet, kan dit wel vervelend zijn.

Manuella en Tripple

Nadat Philippe met Tazzy richting de bushalte waren vertrokken besloot ik nog even te gaan rusten. Vandaag had ik in de voormiddag de route en bezoek naar mijn werk op de agenda staan. Dat is een pittige route die nooit hetzelfde zal zijn. Elke dag is er wel iets anders op de route. Een deelstep of deelbromfiets die zomaar overal wordt geparkeerd (midden van voetpad) Afval dat overal ligt, op vrijdag de vuilnisophaling en de containers die nadien dan overal staan. Dat is vooral in de ochtend. Tja, mensen doen gekke dingen.

De bus nemen is totaal geen probleem al heb ik al gemerkt dat Tripple niet graag gaat liggen in een rijdend voortuig en dat ze graag rondkijkt. Ach, als ze maar veilig ligt en ik haar kan houden is het allemaal in orde. Ik heb er enkel een beetje problemen nog mee dat we deze honden gewoon aan de riem mee de bus in moeten nemen en eigenlijk geen werkcommando’s mogen gebruiken. De hond zal wel een leeg plekje zoeken zeker en ook zonder commando’s?

Het eerste stukje tot aan de Brederodestraat verliep goed ondanks dat het passeren van het plein ‘Troonplaats’ niet zo simpel is. Duidelijke instructies zijn hier dan ook wel nodig. Aan de verkeerslichten van de Brederodestraat verliep het even wat minder goed. Tot wel 4x moest ik aan Tripple vragen om me de paal aan te wijzen waar de rateltikker aanhangt. Dit weigerde ze en ging er maar na de 3de keer bij zitten. Daar stond ik dan. Uiteindelijk me omgedraaid en richting bushalte gewandeld om dan even de route opnieuw tot aan het kruispunt te lopen. Uiteindelijk lukte het me om haar de paal aan te laten geven en we konden toen onze route verderzetten naar het werk. Ze wist toch nog van de vorige keer welke deur ze binnen moest gaan. Gelukkig maar!

Nu hadden we de tijd om rustig ons bureau te verkennen en kon ze kennismaken in alle rust met haar plekje. Nog even een babbeltje met de collega’s die aanwezig waren en ze vonden ons bezoek toch wel leuk. Ook opnieuw was Tripple zeer enthousiast en moest ik haar echt rustig houden. Denk naar de toekomst toe dat een gentle-leader toch een extra hulpmiddel zou kunnen zijn. Ik moet het rustig bekijken want momenteel is het niet nodig. Dat zal zich met de tijd wel allemaal uitwijzen zeker?

Op de terugweg naar de bushalte stopte we nog even aan het plekje waar Tripple haar boodschap iedere voormiddag mag doen. Dit had ik vandaag toegevoegd omdat ze toch al ontzettend flink was. De rateltikker op de terugweg naar de bushalte aangeven verliep veel vlotter. Toppie Tripple. Op het plein ‘Troonplaats’ moest ze zelf haar weg op basis van mijn instructies zoeken. Dit plein staat vol terrasjes, fietsen, steps… Hier moeten we een beetje anders lopen want er zijn helemaal geen gidslijnen of echte oriëntatiepunten voorzien. Zelfs met een stok hier lopen wat ik maanden heb gedaan is niet evident en dan heb ik nog een klein beetje restzicht.

Voldaan en met een goed gevoel kwam ik met ons Tripple terug thuis. Wat was ik fier op mezelf dat dit toch ook gelukt was. Oké, er zijn hier en daar nog enkele kleine werkpunten, maar je kan niet verwachten dat je op 3 weken alles kent want dat is helemaal niet zo. Met sommige commando’s ben ik echt nog in de war. Soms nog even terug hard nadenken wat ik zal vragen aan Tripple. Ik wil het toch ook met Tripple goed blijven doen.

M & T: herhaling naar het ziekenhuis en de winkel

Herhaling route ziekenhuis

Goeiemorgen! We hoopten vandaag tot 8u te kunnen slapen maar daar dacht Tazzy toch wel even anders over. Om half zes begon ons meneertje al te zeuren en dat bleef hij doen tot dat Philippe opstond. We moeten toch dringen die wekker van Tazzy eens gaan bijschaven want dat kruipt op den duur echt wel in je kleren.

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan.

Herhaling ziekenhuis

Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min. We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

Gelukkig is dit een dienst waar ik eigenlijk niet vaak naartoe moet komen. Om stipt 10u werd ik binnengeroepen Vandaag was Tripple al iets minder overprikkelt maar toch nog genoeg. Ik moest haar echt tot rust brengen zodat ze rustig zou gaan liggen terwijl het kastje en de plakkers werden verwijderd. Gelukkig duurde dit nog geen 5 min. en opnieuw binnen de 10min. waren we buiten. Soms kan een ziekenhuisbezoek een blitz bezoek zijn. Gelukkig maar. Eigenlijk de route van en naar het ziekenhuis is eigenlijk een vrij simpele route.

De winkel

Bij het terugkomen van het ziekenhuis moesten we afstappen aan de ‘Bist’. In plaats van naar huis te wandelen gaf ik Tripple aanwijzingen om naar de Carrefour te gaan die op 300m van de bushalte ligt. 10u45 en toch best al druk in de winkel. Drukker dan ik had verwacht. De eerste keer dat ik in de winkel kwam met haar. Echt aanwijzingen geven aan haar en je moet dan eigenlijk de winkel met zijn hele indeling uit je hoofd kennen. Het was echt niet zo simpel en ik had maar een paar dingen nodig. Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen. De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen. Ik heb toch wat ik moest hebben en beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan.

Nu had ik een boodschappentas bij waar niet te veel in zat maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende ker de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Namiddag

Na de middag was het een rustmoment voor beiden honden. Tazzy had vandaag niet gewerkt want Philippe werkte vandaag van thuis uit. Ook kwam onze poetshulp langst en terwijl zij dan het ene gedeelte kuist liggen de honden in een andere ruimte en zo wordt er afgewisseld. Gelukkig waren er droge momenten waardoor er even ook buiten gespeelt kon worden want momenteel kunnen de honden zonder ons nog niet alleen buiten spelen. Als ze te enthousiast en te opgewonden worden komt hun kattenkwaad naar boven en gaan ze plantjes uittrekken. Dat is vooral iets wat Tripple doet en Tazzy gaat doodleuk net als een koe eten van de planten.

Herhaling naar het ziekenhuis

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan. Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min. We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

De winkel

Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen. De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen.

Ik heb toch wat ik moest hebben en het toch maar beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan of ik zal eens onze hulplijnen inschakelen want momenteel is het niet te doen in de winkel. Gelukkig had ik maar een kleine boodschappentas vast maar het zou een uitdaging worden met Tripple.

Maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende keer de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Beiden honden op verschillende locaties aan het werk

Vandaag mocht ik (Manuella) wat langer blijven liggen want zit nog in mijn oefenweek, maar toch stond ik om kwart na zes even op om bij Philippe te zitten en hun uit te zwaaien bij hun vertrek.

Philippe en Tazzy naar BASF

Een werkdag naar BASF dat is elke keer even wennen. Vooral om dan vroeg op te staan. Dan loopt de wekker van Philippe af om 5u15. Dan begint zijn ochtendritueel al. Een actief ventje in de ochtend, honden eten geven, uitlaten, zelf eten en zich klaarmaken.

Door al die coronamaatregelen die er zijn genomen, kan en mag Philippe niet elke dag naar het werk gaan. Alhoewel hij het toch wel graag anders had gezien, orders van bovenhand waar men niets over te zeggen heeft. Dat maakt het juist zo moeilijk om dan terug een vaste structuur te krijgen in het leven. Zeker in deze fase als je net een nieuwe blindengeleidehond hebt. Met Cenna was dat niet zo erg omdat Cenna al de leeftijd had en het niet meer iedere dag even goed ging om elke dag naar BASF te gaan. Maar met Tazzy is dat anders want is opnieuw een jonge hond.

Tazzy en Philippe vertrekken rond half zeven naar de bushalte. Enigste nadeel in de winter is dat je in het donker moet vertrekken. De route naar de bushalte verloopt wel vlotjes omdat dit een route is zonder afwijkingen momenteel. Zowel Tazzy als Philippe dragen lichtjes om goed zichtbaar te zijn als het donker is. Tegenwoordig kan je maar beter goed verlicht zijn want een ongeval is snel gebeurd. Het zal niet de eerste keer zijn dat er een bijna aanrijding is gebeurd in het verleden ondanks de goede verlichting die er wordt gedragen.

Gelukkig voorziet het baasje wel extra plaspauzes voor Tazzy en Tja, tijdens die pauzes staat Tazzy’s neus niet stil! Er zijn zoveel geurtjes op BASF. Tijdens de plaspauzes hangt die hondenneus dan ook steeds tegen de grond. Het grappige is dat als Philippe om 16u nog eens naar buiten gaat, dat Tazzy blijkbaar niet veel zin meer heeft om terug naar bureau te. Hij wil dan liever richting bushalte gaan om naar huis te komen. Helaas kan dat niet. Het zijn wel lange dagen als ze naar BASF moeten.

Vandaag hadden ze dan ook nog eens de pech dat ze pas om half 7 thuis aankwamen en opnieuw in het donker wat nog een nadeel van de winter is. Het is niet dat je niets kan zien dat het even plezant is om in het donker te lopen. Philippe kan nog waarnemen of het nu dag of nacht is en voor hem is het dan toch ook leuker om in het licht thuis te komen. De laatste 300m die gingen goed vooruit want Tazzy heeft zijn stal geroken.

Manuella en Tripple

Ook wij moesten vandaag op pad. Ik had om 10u een afspraak in het ziekenhuis. Deze route liepen we vandaag voor de 2^de keer. Vorige week maandag heb ik de route eens gelopen met Lore. Dat was toen zo goed verlopen dat Lore zei dat ik dit wel zou kunnen. Ik was 15 minuten te vroeg aan de ‘Bist’ waardoor ik de kerstkaartjes die nog in mijn handtas zaten al op de post kon gaan doen. De rode brievenbus zal Tripple nog regelmatig te zien krijgen omdat ik soms ook brieven moet posten voor mijn werk. Superflinke meid die Tripple! Terug naar de bushalte en daar was onze bus al. Deze keer had de bus 3 deuren (vooraan, midden en achteraan). Ik vroeg met het commando om de deur te zoeken. NEEEEE Tripple!! Ze nam toch zeker niet de achterdeur, en Ik zit al helemaal niet graag achteraan in de bus en ja, je moet je hond nu eenmaal volgen. Dus daar zaten we dan met ons tweeën op de 4 zitbank achteraan. Gelukkig was het helemaal niet druk en was het maar een ritje van nog geen 8 min.

Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ons deze keer niet aanmelden in de inkomruimte en konden meteen naar de afdeling cardiologie. Er werd vandaag een test uitgevoerd waar ik dus 24u met een bakje rond moet lopen om metingen te nemen van mijn hart. Aangemeld op de dienst moesten wij even wachten. Tijdens het wachten was er een andere bezoeker die plots Tripple ging strelen terwijl ze haar harnas aan had. Hij deed dit tijdens mijn telefoongesprek die net binnenkwam. Hij verontschuldigde zich na mijn reactie, maar ondertussen had hij de hond wel gestreeld.

Als snel werd ik door de verpleegster binnengeroepen en gelukkig volgde Tripple ze wel enthousiast want ik was de dame al kwijt. Ja, die artsen en verplegers lopen soms zo snel al naar hun bureau dat je ze kwijt bent. In de onderzoekskamer was Tripple even overprikkeld en ik moest haar even kalmeren. De verpleegster bleef er gelukkig van af. Toch was het voor Tripple niet gemakkelijk.

De verpleegster kon toen de rust teruggekeerd was de plakkers op mijn lichaam kleven en het toestelletje aansluiten. Dit moet ik dus nu 24u moet dragen. Ons ziekenhuisbezoekje duurde welgeteld nog geen 10 min buiten het wachten voor we binnen konden gaan. Ook de route van de hoofdingang naar de bushalte verliep vlot. Ook naar huis wandelen ging vlotjes ondanks dat er momenten waren dat Tripple heel langzaam aan het stappen was. Even van die fases waar haar emmertje wat vol geraakt.

In de namiddag hebben we dan toch wel even gerust omdat het toch wel een intensieve inspanning was. Nee, de route is niet zo moeilijk maar wat er toch allemaal nog bij komt kijken. De focus, de commando’s, de prikkels van het dagelijkse leven. Daar moet je toch wel rekening mee houden en het vraagt toch ook wel wat energie van je. In de avond na het avondeten was iedereen zijn lontje uit.