Maand: maart 2022

Even de neus buiten steken😀

Vandaag wandelingetje maken

Wat een prachtig lenteweer al de hele week. Toch konden we er niet echt van genieten want Manuella was goed ziek geweest. Gelukkig geen COVID, maar buiten zitten of een wandeling doen zat er niet in. Omdat het toch nog mooi weer was en morgen het veel minder zou zijn, zou het goed zijn dat Manuella haar neus toch even kon buitensteken. We besloten dus naar de losloopweide op Neerlandpark te wandelen dat op 800m ligt van onze deur. Nu dat Tripple een hele week niet gewerkt heeft moet ze toch even haar energie kwijt geraken. Anders vrees ik dat ze vandaag of morgen nog plantjes in de tuin kapot gaat maken zoals gisteren. Natuurlijk kan Manuella daar ook niet aan doen, dat ze ziek was, en ik alleen met de honden naar de losloopweide is helemaal geen optie.

Naar de losloopweide

Dus vanmorgen na ons ontbijt vertrokken we op een rustig wandeltempo naar het park. Beiden honden moeten werken vanaf onze voordeur tot aan de ingang van het park. Vanaf dan doen we het harnas uit zodat ze kunnen snuffelen. Helaas zijn beiden honden zo gefocust op het snuffelen dat ze enorm sterk zijn en enorm hard trekken aan de leiband waardoor het wandelen voor ons niet aangenaam is. Ze lopen dan ook beiden met de gentle-leader gewoon aan tijdens de vrije wandelingen. Dit is voor beiden rustgevender en ook voor T & T die nog steeds aan de vrije riem kunnen snuffelen.

Aan de losloopweide gekomen was er niemand op het terrein. Dat is toch altijd wel een spannend moment als we er aankomen. Dus zodra we het hekje binnen kwamen mochten ze beiden los. Daar ging Tripple dan rennend er vandoor. Hoeveel rondjes ze rende in de losloopweide, daar hebben we geen idee van. We konden ongeveer inschatten waar beiden zaten door dat we ze een belletje hadden aangedaan. En aan dat geluid konden we horen dat vooral Tripple aan het rennen was. Ondertussen hadden wij ons op een bankje in het zonnetje neergezet. Manuella was toch een beetje uitgeput hoorde ik aan haar ademhaling, toch genoot ze ook wel van dit moment.

Terwijl Tazzy in de buurt bleef hoorde we ook plonsgeluiden in het water. Tja, het heeft niet lang geduurd voordat madam Tripple in de vijver zat. Gelukkig reageerde ze meteen op het fluitje en kwam er steeds aan. De 2de keer lekker nat. Ondertussen waren er nog 2 mensen met 2 kleinere honden op de weide gekomen. De grote van een collie ongeveer. Op een gegeven moment hoorde we een van de dames zeggen tegen haar vriendin: “Ojee, die hond ziet er helemaal zwart uit en nat. Ik denk dat we stilletjes aan van de weide zullen gaan.” Ze vertelde ons nog dat Tripple helemaal nat was en er goed bemoddert uit zag. We bedankte de dames en ja, dan zullen we thuis Tripple goed moeten afdrogen en dan kan ze nadien nog in de tuin drogen (zonder de planten te molesteren).

Terug naar huis…

Gelukkig was het toch nog een klein stukje wandelen voor we thuis waren, zo had Tripple al de tijd om wat op te drogen en zo zal het opgedroogde zand sneller er vanaf vallen van haar vacht.  Gelukkig hebben Tazzy en Tripple wel een gemakkelijke vacht die snel droog is en waar het vuil ook snel vanaf valt. Enige minpuntje is dat Tripple enorm veel haren verliest. Volgende week zal Manuella als het weer wat meezit de beiden honden nog eens borstelen want het is toch wel weer nodig. Manuella wil dus nu een trimtafel gaan kopen om het makkelijker te maken om de honden goed te kunnen borstelen.

Genieten van een rustige avond

Voilà, na onze deugddoende wandeling en dat de honden nog een tijdje buiten in de tuin hebben kunnen genieten van het zonnetje werd het tegen 17u tijd om een rustige avond tegenmoet te gaan onder ons met onze 2 kanjers.

Wat een rotweek

Manuella ziek

Wat een rot week 😞! Ik (Manuella) had vorig weekend al aangegeven dat ik me niet lekker voelde en maandagochtend was het helemaal niet oké. Meteen een afspraak bij de huisarts gemaakt, me latentesten op Corona (test was negatief) en ik zat met het griepvirus. Hoe kan dat nu? Draag bijna overal mijn mondmasker nog en zeker op het werk, openbaar vervoer en in winkel. Waar zou ik het dan opgepakt hebben. Heel de week gewoon ziek in de zetel/bed gelegen.

De huisarts had me oorspronkelijk enkel maandag en dinsdag gegeven om uit te rusten en ze dacht dat ik wel donderdag terug naar het werk zou kunnen. Woensdag hadden we in theorie beiden een dagje verlof want Marc van het BCG zou langst komen om het station van Antwerpen-Centraal te gaan verkennen. Tja, die afspraak moesten we dus ook annuleren. Woensdag dan toch opnieuw naar mijn vaste huisdokter die me nog 2 dagen bijschreef. Uiteindelijk was ik dus niet in staat om donderdag te gaan werken. En weer moeten we de oefensessie met de honden uitstellen naar een later tijdstip.

Tripple

Tripple No😠! Je bent niet flink!  Even uitleggen waarom ze niet flink was.
Vandaag was ze weer in haar element waardoor ze stout is geweest. Omdat ze teveel energie heeft, had ze toch zeker niet weer een grote tak van de haag getrokken. Het ging ook zo snel waardoor we haar niet konden corrigeren. Zo een dingen gebeuren in een fractie van een seconde. Philippe was hier echt niet gelukkig om.  Doen alle moeite hier om een mooie tuin te hebben en dan gaat ons juffie de takken kapot maken.  En als Tripple dan de tak heeft afgetrokken, dan wil Tazzy deze gaan afpakken en gaan ze ruzie maken om dat takje.   

Hebben al ervaren als de honden teveel energie hebben ze sneller kattenkwaad gaan uitspoken. Dingen die niet mogen! Maar de afgelopen 7 dagen was ik niet in staat om veilig te gaan werken me Tripple want ik kon zelf niet eens deftig op mijn benen staan.

Update vanuit Vlieland

Dat Vlieland een prachtig eiland is, dat hebben we ondertussen al kunnen merken via de mooie berichten die worden gedeeld door Joyce. Wat een zaligheid om van alle foto’s en berichten te mogen genieten. Zoals jullie kunnen zien hebben C & C het toch echt wel getroffen en wat kunnen genieten van al deze prachtige zonsopgangen met al die speciale kleuren.

Deze ochtend was het dan ook een prachtige zonsopgang tijdens de wandeling van C & C en wij hebben geluk dat Joyce dit weer eens kon vastleggen voor ons. Chivas en Cenna hebben in ieder geval van deze ochtendwandeling genoten net zoals het baasje.

Het draait even anders uit dan voorzien…

Normaal gezien zouden we vandaag samen met Lilian naar Boom rijden om naar de losloopweide te gaan in het park vlak langst het openluchtzwembad. Lilian ging zwemmen en wij zouden dan de honden laten rennen in de losloopweide. Helaas besliste Manuella er anders over. Gisterenavond gaf ze al aan dat ze zich niet 100% voelde en een beetje twijfelde over morgen (vandaag). Maar nu voelde ze zich helemaal grieperig en het weer zat ook niet al te best mee. Een beetje regen en toch een koude wind. Ze besloot Lilian te bellen om te laten weten dat ze zich niet goed voelde. Toeval was dat Lilian toch ook niet besloot te gaan zwemmen omdat ze nog een drukke dag had. Dus kwam het wel even goed uit. De enige die misschien wat teleurgesteld zijn zouden de honden kunnen zijn. We proberen toch ieder weekend naar een van de 3 losloopweides te gaan in de omgeving om de honden eens veilig te laten rennen. Ze hebben het beiden toch nog nodig en de hele dag in de tuin ravotten, die energie kunnen wij beiden er niet aan opbrengen.

Maar we maakte het goed hoor! Manuella besloot enkele wortelen in kleine stukjes te doen en in hun ‘Wobbler [mB1] Kong’ (snackbal) te doen. Hier waren ze zeker toch wel een dik uur mee zoet. Er zaten kleine stukjes maar ook grotere stukjes in en laat nu net zijn dat die grotere stukjes iets moeilijker door het gat gingen waar de snacks uitkomen. De honden vinden telkens ze deze ‘Wobbler’ krijgen het wel fascinerend. Die hele snackbal zal dan ook door het hele tuin rollen. Een grappig zicht en we hebben er nog eens een filmpje van gemaakt die we graag met jullie willen delen.  Zo konden we toch horen waar de honden waren in de tuin en of ze aan onze tuinplanten zaten of niet.  Alles is goed om ze maar actief te houd en en soms moet je dan ook wel creatief zijn die soms ver te zoeken is.

Snackbal [mB1]

Tazzy een dagje verlof

Vandaag gaat Philippe zonder hond naar het werk. Heel de dag KVM-meetings waardoor er niet de ruimte en tijd was om Tazzy lang buiten te laten. Ik had dan vandaag een dagje overuren teruggenomen zodat de honden niet te lang alleen zouden zijn. Met de tijd zouden ze wel meer alleen kunnen blijven maar momenteel lukt dat nog niet. Tazzy is een echte waakhond en reageert op de deurbel en ook op bewegingen op straat.  Hij heeft ook zo een zware blaf en als er niet meteen van ons uit op wordt gereageerd dan blijft hij blaffen en gaat Tripple meedoen.

Een hond moet natuurlijk eens kunnen blaffen en dat maakt ons ook helemaal niet uit, maar als je in een appartement woont moet je rekening houden met je buren. Aan de andere kant, de mensen moeten maar wat verdraagzamer zijn want eigenlijk blaffen onze honden maar af en toe.

In de namiddag was het redelijk goed weer en ook ideaal om met de honden buiten in de tuin te spelen. Ik moest wel een vest bij aandoen want het was nog wat frisjes om in een trui buiten te zitten. Ik heb ook voor beiden honden al beloning een lekkere gevulde ‘Kong’ voorzien met kleine stukjes wortel. Hier waren ze toch wel een klein uurtje mee zoet.

Toen Philippe om 18.05u binnenkwam stond ik net klaar met de etensbakken van honden om buiten te gaan. Toch niet te geloven zeker! Etensbak vs baasje begroeten, wat zou het worden voor Tazzy? Wat zou een echte labrador doen? Wel, de etensbak heeft gewonnen van Philippe. Tazzy had meer interesse in eten dan in Philippe die maar moest wachten tot hij had gedaan. Uiteindelijk nadat we zelf hadden gegeten kreeg Philippe zijn knuffel van Tazzy.

Toen Philippe in de zetel ging zitten dacht Tazzy: nu ga ik toch bij mijn baasje zitten want ik heb hem toch wel gemist na zo een lange dag zonder hem. Beiden honden kropen met een gevuld buikje bij ons in de zetel en zo eindigde wij onze donderdagavond voor de televisie.

Verloopt al goed

Verloopt al goed

Manuella en Tripple haar werkdagen zijn eigenlijk niet spectaculair. Als er dan toch iets spannends moest gebeuren, dan zal ze deze ervaring wel met jullie delen. Vandaag ging ik met Tazzy terug naar BASF. Ikzelf zal 2 dagen naar BASF gaan, maar Tazzy krijgt morgen een dagje rust. Het eerste stuk van thuis tot aan de bushalte op de Boomsesteenweg verloopt ondertussen wel goed. Natuurlijk moet Tazzy zijn gentle-leader wel dragen.

Middagpauze

Tijdens de middagpauze voorzie ik altijd een redelijke wandeling voor Tazzy zodat de hij even zijn poten kan strekken net als ik mijn benen even kan strekken. Toch had ik vandaag wat pech want ik heb mijn broek gescheurd juist boven mijn rechterknie. Dat door langst een stomme betonblok te stappen met een scherpe rand.

Tazzy leidde me er thans netjes rond ook al was hij niet in werkfunctie, toch dacht ik dat de hond verkeerd aan het lopen was. Ik wilde hem laten terugdraaien om het juiste pad te vinden maar helaas, tijdens het draaien zette ik een stapje verkeerd waardoor mijn broek bleef hangen. Ik hoorde zo mijn broek scheuren aan mijn knie. Pot-Jan-koffie, ik moest toch even vloeken. Ik wist dat de betonblokken er wel stonden, maar had niet verwacht dat deze zo dichtbij stonden.

Had zelfs niet echt een idee hoe groot de scheur was maar ik voelde wel dat het fris was aan mijn been. Tazzy heeft niets verkeerd gedaan, maar door al die werken die vlak aan mijn bureau zijn momenteel is het voor mij ook zeer moeilijk om me te oriënteren en zijn en verdwijnen ook mijn oriëntatiepunten die ik gebruik om verder te kunnen. Dat is natuurlijk wel nadelig. Maar in ieder geval Tazzy heeft tot nu toe steeds een uitdagende wandeling gehad aan mijn bureau.

Beiden waren we dan toch ook wel blij toen we om 18u15 thuis kwamen. Was weer wat druk op de weg en ja dan zit je met de al om gekende files op de Antwerpse snelwegen.

Sint-Augustinus (Manuella)

Sint-Augustinus

Het is weer zover! Mijn maandelijks bezoekje aan het ziekenhuis voor mijn TDCS-sessie. Eigenlijk toch altijd blij als ik kan gaan want tegen dat ik opnieuw moet gaan voor mijn nieuwe afspraak zoals vandaag, heb ik toch altijd meer last van mijn migraine en aangezicht. In de voormiddag samen met Tripple nog eerst gaan werken en dat is eigenlijk iedere dag hetzelfde. Ondertussen kent Tripple de route zowel naar het ziekenhuis als route 147 in het ziekenhuis wel goed. Enkel vandaag moesten wij ons na de virtuele inschrijving aan de kiosk in de inkomhal ons ook nog eens inschrijven bij de gewone balie die gekoppeld is aan de dienst neurologie.

Infobalie

Gelukkig werken ze aan deze infobalie wel heel praktisch. Je krijgt bij de inschrijvingskiosk in de inkomhal een aanmeldingsnummer waar je u mee moet aanmelden aan de balie. Overal in het ziekenhuis hangen tegenwoordig van die digitale schermen waar je aanmeldingsnummer + loketnummer kan op terug vinden. Voor ons als blinde persoon is dit een ramp want je geraakt de tel al snel kwijt met dat gepiep als het aan de volgende persoon is. Gelukkig wordt hier gewoon je naam afgeroepen zodat je weet dat je tenminste aan de beurt bent. Natuurlijk is het dan nog gokken naar welk loket je dan moet gaan, maar dan heb je een mond gekregen om te vragen of ze je even begeleiden met hun stem.  Als ze nu de nummers al eens afroepen dan heb je natuurlijk al een idee wanneer het jou beurt is al moet je dan wel even aan een omstaander vragen welk nummertje je hebt. Op die manier kan je dan toch al wel je plan trekken.

Tijdens de behandeling

In de wachtruimte moesten we toch wel even wachten. Ja, in ziekenhuizen moet je soms geduld hebben, ‘Geduld is een schone deugd’ zeggen we dan maar. Gelukkig waren de patiënten die er al zaten (en het waren er wel wat) niet voor mijn therapeut. Daar was ik al opgelucht om. Met een mondmasker wachten in een ruimte met muziek die scherp door de boxen klinkt en dan nog eens van die vervelende witte ziekenhuislampen, dat is echt voor mij een overprikkeling tegenwoordig. Ik was dan ook blij toen we naar de behandelkamer mochten.

Zoals altijd was ik blij dat ik in deze kamer in volledige stilte (buiten het gezoem van de ventilatie) en met gedimd licht toch kon genieten van de sessie. Tripple haar harnas uitgedaan zodat ze in de volgende 50 min. toch comfortabel kon liggen. ZO was het ook gemakkelijker voor de therapeut om de sponsjes te verwisselen op mijn hoofd na de eerste 20 min. De eerste 25 min. verliepen dan ook zeer ontspannend en Tripple was zeer rustig.  Toen de 2de sessie was gestart dacht Tripple het hare ervan. Ze zal vermoedelijk gedacht hebben: zeg vrouwtje, dat kan niet é dat jij daar zo rustig ligt en ik op de grond moet liggen.

Dus Tripple besloot dan maar met veel moeite op bed te klimmen om op mijn benen te komen liggen. Een echte therapiehond die zorgt voor rust en ontspanning. Ze lag dan ook eigenlijk op mijn sjaal die onder mijn benen lag.

Toen mijn 2de sessie voorbij was en de therapeut terug binnenkwam, moest hij 2 keer kijken en lachen. Het zal er wel een zicht geweest zijn dat er zo een hond op haar baasjes schoot lag. Een grappig zicht moet het geweest zijn. Ik had mijn GSM niet in de buurt want anders had ik wel gevraagd voor een foto van dit spektakel te maken.

Flink gewerkt!

Na zo een TDCS-sessie is mijn hoofd altijd extreem gevoelig en kan ik toch niet zoveel prikkels verdragen. Ben dan toch ook altijd wel blij als ik weer terug thuis ben. Tripple bracht me spontaal naar huis. Natuurlijk het laatste stukje op haar ontspannende rustige tempo wat ik nu op moment niet zo erg vond. Al ervaar ik toch wel dat ik mijn evenwicht met Tripple mee moet oefenen en echt moet controleren.

Thuis gekomen eindigde we onze avond in onze zetel om even tot rust te komen.

2 jaar geleden veranderde ons leven voorgoed

FLASHBACK!

We keren even terug naar 2 jaar geleden. 13 maart 2020: de dag waarop de corona-oorlogsmachine in de ziekenhuizen op gang komt, dat ons hele leven voorgoed veranderde. Opeens was er geen actief sociaal leven meer en plots vielen velen in een donker gat. Opeens werden we verplicht om in ons kot te blijven met de al om gekende slogan ‘BLIJF IN UW KOT’, mochten we zelfs niet naar het park en opeens moest iedereen thuis blijven. Niet-essentiële beroepen en winkels moesten dicht. Enkel de gewone supermarkt, bakkers en apothekers mochten openblijven. Je mocht als hulpbehoevende 1 begeleider meenemen om in een tijdspanne van 30 min. boodschappen te gaan doen. Realistisch toch niet haalbaar?

Afgelopen 2 jaar

In de afgelopen 2 jaar waren er periodes dat het leek of de tijd echt bleef stil staan. Dat was met momenten een zaligheid. Vooral in de lente van 2020 tijdens die 1ste lockdown. De natuur die even tot rust kon komen en kon pronken met geuren en geluiden waarvan we nog niet eens wisten dat deze in onze buurt aanwezig waren (als je in een stadskern woont is de kwaliteit van de lucht niet zo zuiver en is er ook constant verkeer aanwezig).  Even quality time @ home en al snel werden de hashtag #staycation geïntroduceerd. De Belgische overheid heeft nooit durven zeggen dat het een lockdown was en ze spraken altijd maar over een lockdown-lite versie die een uiteindelijk gewone lockdown was.

Impact op ons en onze 2 gepensioneerde blindengeleidehonden

De afgelopen 2 jaar had ook wel een impact op ons en ook voor de honden Chivas en Cenna. Opeens van 5 dagen een gevulde werkdag + nog een vaak een gevuld weekend naar helemaal niets meer. De eerste 3 maanden was het eigenlijk niet buiten de deur komen. Zelfs naar het park mocht niet. Daar zaten we dan met onze 8-jarige honden die nog wel de zin en moed hadden om te werken. Na 3 maanden mocht ik (Manuella) met Chivas terug iedere dag naar het werk komen. Eigenlijk geen al te zware verplaatsing voor Chivas, maar toch merkte we dat hij stram en stijf werd en minder zin had om te werken. Omdat Philippe pas sinds september 2021 ongeveer af en toe terug eens naar bureau mocht, kon Chivas vaker thuis blijven. Zo kon hij toch recupereren. Al maar goed dat dit kon.

We merkten wel dat de zin om te werken bij beiden honden wel minder werd. Het was niet te doen om het openbaar vervoer te gaan nemen, overal moest je uw mondmasker dragen, waren er zoveel regels dat dit triggers werden die ons nerveus maakte. Daarom besloten wij ons enkel te beperken tot essentiële noodzakelijke verplaatsingen met de honden.  We zijn er dus ook wel heilig van overtuigd dat Chivas en Cenna daarom toch wel zolang bij ons zijn kunnen blijven. Vooral Chivas.. Chivas had al lang niet meer zo de zin om in de ochtend uit zijn bed te komen. Maar eens hij aan het werk was, dan ging hij er nog ten volle voor.

Impact op ons en onze 2 nieuwe blindengeleidehonden

In het najaar van 2021 was corona nog helemaal niet verdwenen en volgens de media zaten we in de 4de lockdown. Toch moesten wij onze grenzen gaan verleggen en de opgebouwde veiligheidsmuur een beetje verleggen. Onze glazen bubbel verruimen. Het was niet gemakkelijk om opeens terug actief meer te gaan doen. Na het afscheid van Chivas en Cenna in september werd de leegte en stilte ongeveer een 6 weken later ingenomen door 2 nieuwe blindengeleidehonden Tazzy (Philippe) en Tripple).

Deze honden moesten nog zoveel meer leren dan dat ze nu al hadden geleerd en voor ons was het niet anders. Je opleiding krijgen tijdens een pandemie is een totaal andere ervaring, maar toch was en is het nog steeds een enorme uitdaging om die ene bepaalde drempel te overwinnen. En telkens dat we een drempel hebben overwonnen mogen wij dat noteren als een uitdaging in ons leerproces.

Na 2 jaar

Onze conclusie is dat deze hele onze kijk op het leven toch heeft veranderd. Dat we moeten leren genieten van de kleine dinges des leven en dat we dankbaar moeten zijn met wat we hebben. Het is naar ons gevoel goed dat we hier eens de tijd voor hebben gekregen om te ontdekken wat nu belangrijk is in het leven. Ze zeggen toch vaak: “In moeilijke tijden leer je pas je echte vrienden en familie kennen”, en jawel dat feitje klopt volledig. Ook wij werden geconfronteerd met de harde waarheid. Mensen waar wij van dachten dat het onze dierbaarste waren, die hebben ons teleurgesteld en geloof me, zo een teleurstelling komt enorm hard binnen. Maar in de afgelopen 2 jaar hebben we ook ontdekt dat je zo bij en gelukkig kan zijn met de kleine simpele eenvoudige dingen in je leven die meer waarde hebben dan alle grote luxe die we tot nu met zijn allen hebben gekend.

Update van Chivas en Cenna. 

Een updatebericht binnengekomen vanuit Vlieland…
 
Een prachtige wandeling met zulk mooi licht boven het Wad! Het leek wel noorderlicht van wolken gemaakt 😍
Heerlijk aan de achterzijde van de vuurtoren naar boven gewandeld en via weer een andere kant naar beneden, naar de torenvijver en via Donia naar de ijsbaan en dan weer naar huis! Lekker anderhalf uur genoten en nu schijnt het zonnetje ☀️
Iedereen een mooie zondag gewenst 🍀
update van het Joyce
 
 
 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Eens wat anders

Ja, het leven bestaat niet alleen maar op uitstap gaan. Soms gewoon thuis zijn, dat kan ook een genot zijn. Dus dit weekend was het zo een we-gaan-eens-niet-weg-weekend. Het was thans wel zonnig weer maar toch moesten we even onze batterijen opladen. Buiten wat luieren in de zetel, berichten updaten op onze blindengeleidehondenblog, maakte we ook tijd om beiden honden een borstelbeurt te geven. Hum… dat was wel weer nodig. We zijn even gestopt met de zalmolie, maar het is te merken dat de honden dan terug meer haarverlies hebben. Vooral bij Tripple komt er enorm veel haar los. Laat hier nu net het probleem liggen dat we Tripple niet vaak mogen borstelen om het haarverlies te stimuleren.

Ik heb nu ook een werkbroek aangedaan om de hond te borstelen en mijn broek was wit van de haren i.p.v. zwart. Na de borstelbeurt van 1u, werd Tazzy ook nog geborsteld’ Bij hem leek het allemaal best nog mee te vallen, alleen wil hij niet zolang stil blijven zitten of blijven staan. Hoe sneller het gaan is, des te beter denkt hij.  De honden zitten nu wel in een ruiperiode en verliezen wel wat haar.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.