Categorie: Manuella & Tripple

Eerste keer slapen op verplaatsing

1ste keer gaan logeren.

Ik verwoord het misschien verkeerd, maar sinds Covid is het de eerste keer dat we met onze honden zijn gaan logeren bij mijn vader en mama plus. Maar we hebben wel al eens op verplaatsing geslapen bij het BCG als de honden naar de cardioloog moesten gaan.

Goeiemorgen, iedereen heeft rustig geslapen ondanks dat het toch warm genoeg was onder het dak. Waar T & T sliepen (in de living) was het minder warm. Beiden zijn erg flink geweest en zo stil in de Bench ondanks dat het voor hun een totaal vreemde locatie was.

Even puzzelen

Om de terugrit naar Antwerpen te plannen werd het toch even puzzelen.  Op zondag het openbaar vervoer nemen is een grote ramp met het beperkte bussen en treinenaanbod dat maar rijdt vanuit Zolder. En laat het nu net vandaag zijn dat er problemen waren op het traject Zolder – Mol – Antwerpen Centraal tussen Herentals en Lier (enkel vervangbussen). Met onze 2 nieuwelingen T&T zou dit een te grote uitdaging worden en vorige keer was het voor onszelf ook een gedoe om nog op de vervang bus te geraken. Gelukkig werden we vandaag door papa in Hasselt aan het station afgezet waar we dan de rechtstreekse trein naar Antwerpen konden nemen. Dit was voor ons, maar ook voor de honden rustgevender omdat beiden honden ook wel in Hasselt station hebben getraind met Lore tijdens hun opleiding.

Obstakel

We moesten op spoor 3 de trein nemen en het was niet al te druk. De beiden honden zochten de deur en er was tussen mij en Philippe afgesproken dat ik als eerste in zou stappen. Dus gemotiveerd zochten we de deur die we vonden maar Tripple weigerde om in de trein te springen. Ik probeerde het opnieuw, maar ze weigerde weer. Dus ik liet Tazzy en Philippe dan maar instappen met het gedacht dat Tripple dan zou volgen, maar helaas! Ze wou niet in de trein springen. Ook niet nadat Tazzy het nog eens doodleuk had voorgedaan. Uiteindelijk is Philippe uit de trein gestapt en heeft mij terwijl ik Tripple vast had geholpen in de trein te stappen. Het was een oude trein met hoge instap en dan een laag perron. Zweetpareltjes liepen van mijn gezicht 🙁 😰😰. Morgen meteen maar een berichtje naar Marc van BCG sturen. Tripple was in de trein ook nog aan het nahijgen en moest er precies net als ik ook even van bekomen.

Gelukkig bij aankomst in Antwerpen Centraal was Tripple weer helemaal de oude en oefende ik het in- en uitstappen in de trein nog eens een keertje. Gelukkig was er hier geen probleem en stapte ze vlotjes in en uit. Zal het dan liggen aan het te hoge perron in Hasselt en dat ze maar een kleine hond is.

Conclusie

Morgenochtend meteen een smsje naar Marc sturen om een afspraak in te plannen om dit op te lossen. Een hond altijd in de trein heffen is nu ook weer niet de bedoeling. Voor de rest verliep de route naar huis op de normale manier.

Thuisgekomen denk ik dat iedereen wel content was. Nog even recupereren van het drukke weekend om morgenochtend weer paraat te staan om te gaan werken. De honden hebben in de tuin nog even liggen rennen achter elkaar en moesten het toch in de gaten houden zodat er geen planten zouden sneuvelen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Voorbereiding voor op reis te gaan.

Op reis gaan

Op reis gaan treft elke keer toch een goede voorbereiding. Dagen ben je er al mee bezig. Wat heb jezelf nodig, welk weer gaat het worden, welke kleren neem je mee en hoeveel? Keuzestress is soms wel enorm. Zeker als vrouw. Jammer genoeg ben ik één van die vrouwen met keuzestress waardoor ik vaak véél te veel mee neem op reis! Al maar goed dat je dan een partner hebt die dan even doodleuk zegt: “Teveel meenemen is voor niets nodig, er is een wasmachine en desnoods vragen we Joyce even om hulp. Er zijn nog steeds winkels genoeg die het hoogst nodige in huis hebben.

Neem je dan nog 2 honden mee met speciale zorgen? Ja, dan heb je die stress er ook nog eens bij. Afwegen van zakjes hondeneten voor de komende 5 dagen. Hopen dat je alles in één kleine koffer krijgt. 2 veldbedjes nog meenemen waar ze comfortabel op kunnen slapen. Extra hondendeken voor het geval en 2 hondenhanddoeken.

Daar sta je dan met 2 koffers gevuld. De kleine trolley gevuld met alles voor de honden en de grote trolley gevuld voor ons. Voor de veiligheid namen we ook onze kleine kruimeldief mee, want met die vele hondenharen! We wisten niet of er een stofzuiger aanwezig was in het appartement. Ons kennende wilden we het toch graag bij vertrek netjes achterlaten ook al moesten we toch 50€ schoonmaakkosten betalen.

Gepakt en gezakt waren we klaar. Klaar voor een uitdagend, spannend en emotioneel avontuur. We onze rugzak ook nog mee met daar onze persoonlijke spullen in omdat op de boot we onze koffer niet bij ons konden houden en een hapje en drankje voor onderweg voor mens en dier, dat is toch handig als je dit dicht bij je hebt.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Familiebezoek in Gingelom

Vandaag rijden we samen met Rudi en Diane naar Limburg. Mijn tante en nonkel hebben een westernwinkel in Gingelom en in het verleden hebben ze al enkele kleine dingen voor Philippe gemaakt. Maar nu was het een beetje te ingewikkeld om via Messenger alles door te sturen dat we besloten langst te gaan. Omdat we  de bus en trein in combinatie nog niet hadden genomen, waren Rudi en Diane enthousiast om mee te rijden naar Gingelom samen met ons en de 2 honden en Lita natuurlijk. Het was toch wel spannend omdat het zolang geleden was dat ik (Manuella) er nog op bezoek was geweest en dat ik mijn tante (zus van mijn moeder) nog had gezien. In mijn herinneringen was Gingelom een zeer landelijk dorp en zij wonen ook vlak langst een landweggetje. Om vroeger in de tuin te geraken was niet simpel en voor mij al helemaal niet.

De rit naar Gingelom verliep ontzettend vlot en de honden waren ook heel flink. Tijdens ons bezoek hebben we de hele middag buiten gezeten en zelfs op het moment van dat kleine regenbuitje dat ons passeerde. Maar we zaten droog onder de parasol. Bewust hielden we onze honden aan de leiband in de tuin want mijn nonkel heeft een hele moestuin en ook wel wat dieren zoals, eenden, een gans, kippen en zelfs een paard.  Bronco het paard was heel geïnteresseerd in Lita en ook andersom. Tazzy en Tripple kregen de mogelijkheid om ook even lekker te gaan rennen in de 2de wei die vrij was. Was volledig afgezet waardoor ze niet konden ontsnappen. En gelukkig konden ze ook niet bij het paard.

Ons bezoekje in Limburg was wel goed meegevallen en na het mee eten van een portie spaghetti, was het al snel half negen waardoor we besloten richting huiswaarts te keren. Uiteindelijk richting Antwerpen was toch nog een ritje van 50 min. ongeveer. We waren wel blij wat ons bezoek zo goed was meegevallen. Dat was en is zeker voor herhaling vatbaar en ook met de honden was het meegevallen.

Weeral eens een vakbondactie

Daar zijn ze dan weer de stakers!!! Ook die van ‘De Lijn’ doen voor de verandering nog maar eens een keertje mee. Eigenlijk nooit anders geweten. Is er ergens een staking, dan doen die van ‘De Lijn’ bijna altijd mee.

Er was een grote vakbondsactie voor betere lonen maar zeker niet tegen vervoersmaatschappij ‘De Lijn’ gericht, maar toch deden ze toch wel mee.  Ze bieden dan wel een alternatieve dienstregeling aan om hun reizigers niet in de kou te laten staan maar toch. Vandaag besloot ik een poging te wagen om die alternatieve dienstregeling eens aan te spreken om te zien of het in een grote stad met veel mogelijkheden zou lukken om van punt A naar punt B te geraken. Voor 5km moet dat nu toch wel lukken zeker?  Dus gisterenavond na meer dan een uur gesukkeld te hebben en via verschillende linken kwam ik tot de conclusie dat ik wel heen en terug kon geraken. Dus we zullen een poging wagen?

Frustratie

Eerlijk gezegd? Ik was best gisteren wel gefrustreerd na mijn zoektocht op de websites. De apps van ‘De Lijn’ en ‘Busje komt zo’ stuurden je naar de website van ‘De Lijn’ waar je dan de alternatieve dienstregeling kon raadplegen. Maar wat een gedoe! Verschrikkelijk gewoon. Helemaal niet duidelijk en ook nog eens doorklikken van de ene link naar de andere link. Ik weet in ieder geval dat ik gewoon de volgende keer verlof ga nemen of gewoon van thuis uit ga werken.    

Naar het werk

Deze ochtend kon ik met Tripple gewoon vertrekken met de bus van 6u50. Dat was toch al goed nieuws. Afwachten wat het deze middag dan zal geven en of we wel thuis kunnen geraken. Tijdens de voormiddag controleerde ik de app ‘Busje komt zo’ die gelukkig de geschrapte bussen wel aangaf.  Blijkbaar veranderde dit toch ook wel constant. Tijdens het kijken op de app om 11u15 zag ik dat enkel in het volgende uur bus 182 van 11u38 zou rijden en ik kon gelukkig dus vroeger stoppen om deze bus toch te halen naar huis.

Aangekomen aan de bushalte stond er nog een madammetje te wachten die naar Aartselaar moest. Ze vertelde me dat de bus van 11u23 ook niet was komen opdagen en ze werd nog ergens verwacht. Hopend dat bus 182 toch nog zou komen stonden wij er om 11u55 nog steeds te wachten. Op de app van ‘Busje komt zo’ stond dat de bus van 11u53 en 12u08 al zeker niet zouden rijden. Het had ook niet veel zin om naar de terminal van bus 500 te wandelen want wie zegt dat deze bus zou rijden? Wat een gedoe dan toch blijkbaar.

Taxi

Uiteindelijk heb ik dan een taxi gebeld en samen met de mevrouw zijn we zo dan toch op onze thuisbestemming geraakt. Ik had naar de centrale gebeld en vermeld dat ik Tripple mee had en dat was helemaal geen probleem. Als Tripple in de koffer kon zitten was het in orde en dat deed ons meisje ook goed. Het waren vandaag 2 taxi  chauffeurs want eentje werd opgeleid om ook te gaan rijden.

Ok, zo afhankelijk ben je in een grote stad niet door de taxi’s, maar helaas rijden deze taxi’s voor ons ook niet gratis en als je taxicheques hebt, dan is dat evengoed de volle pot. En als ik 1 rit van mijn werk naar huis moet nemen, dan heb ik bijna mijn dagloon hieraan opgebruikt voor nog geen 6km. En helaas, de prijzen zullen zeker niet dalen met de stijgende benzineprijzen. Vandaag had ik dan nog het geluk dat de mevrouw die meereed de kosten op haar nam en niet wilde dat wij zouden betalen (wat wel vervelend was). Ik had natuurlijk wel aangedrongen om mijn stukje te betalen, maar ze was al dankbaar dat ik de taxi had gebeld en ze met mij mee mocht rijden. Haar telefoon was plat waardoor ze geen taxi kon bellen.

Besluit

Als het niet nodig is, zal ik al mijn bus/trein/tram verplaatsingen uitstellen. Ik heb zoveel gesukkeld om een geschikte bus te vinden en dan is het me nog niet gelukt om op eigen houtje thuis te geraken. Best wel zonde. Als dit op een werkdag valt, zal ik proberen die dag van thuis uit te werken (indien mogelijk) en anders overuren terug nemen zodat ik toch niet meer moet gaan sukkelen al vandaag.

Training met Marc (BCG) in het station

Kl. Dinsdag 19 april 2022

Vandaag kwam Marc van het BCG langst om een extra trainingsmoment in te plannen voor ons met T&T. Door al die Coronamaatregelen afgelopen winter hadden we trainingssessie in het station met de trein nog on hold gezet, maar nu, nu merken we toch dat de tijd rijp is voor wat meer uitdaging in ons leven.  Zowel wij als de honden hunkeren wel naar wat meer avontuur en meer en meer worden de Coronamaatregelen gelost. Het zal volgens mij niet lang duren voordat de wereldbevolking terug is hervallen in de oude gewoontes van voor het Corona tijdperk. En helaas, willen of niet! Wij moeten ook mee al zijn we ons bewuster van bepaalde dingen geworden in het leven.

Om 10u kwam Marc bij ons aan en ja de honden waren door het dolle heen. Natuurlijk wat wil je? Iedere instructeur ruikt naar het BCG een gekende hondengeur. Vandaag gingen we samen met Marc naar Antwerpen-Centraal om de trainingssessie te oefenen met het in- en uitstappen van de trein. Voor T&T was het station in Antwerpen wel echt een onbekend terrein want met ons waren ze hier ook nog niet geweest en voor onszelf was het ook al meer dan 2 jaar geleden. Dus voor ons was het ook wel even wennen.

We namen ook voor de eerste keer bus 17 naar het station die we vroeger ook altijd namen en eigenlijk op de route was er niets veranderd behalve dat de bushalte nu net voorbij de bocht van het station ligt (volgens mij door werken recht tegenover het station). Ook hier is de bushalte niet zo ideaal gelegen qua fietsers die toch nog vlotjes komen aangereden. Helaas kennen niet veel fietsers het reglement van aan de bushalte dat ze moeten stoppen als er mensen in- of uitstappen van de bus.

Het station

Antwerpen-Centraal is toch altijd wel een indrukwekkend station geweest en blijft dat nog steeds. Het was vandaag niet zo druk, dus ideaal om even te oefenen met de honden richting het perron. Eigenlijk hebben we ons nu niet toegelegd op wat er allemaal rondom ons gebeurt, maar op aanwijzingen van Marc werden wij naar enkele perrons gestuurd waar de treinen voldoende blijven stilstaan om te oefenen.  Iedere trein is dan ook weer verschillend en sommige hebben een gemakkelijke in- en uitstap en andere treinen hebben weer zo een hoge in- en uitstap. Wat het in Antwerpen-Centraal nog moeilijker maakt is dat de perrons niet overal even ver van de trein liggen. Je moet soms een grote stap maken om in de trein te stappen. Het station en de perrons zijn in een flauwe bocht naar links gebouwd. Soms heb je dit dat diep gat tussen de trein en perron en dat kan ook akelig zijn voor de honden.

Oefenen maar…

Aangekomen aan het perron hadden we een redelijke oude trein met 3 trappen. Ideaal om te oefenen. Marc en Philippe gingen eerst aan de slag terwijl wij op het bankje bleven wachten. Deze trein bleef toch nog wel 20 min. Staan waardoor we tijd hadden. Toch altijd wel stressie als je op een leegstaande trein bent aan het oefenen. Gewoon al van wat als de deuren dicht gaan en de machinist vertrekt om de trein te verplaatsen. Dan sta je daar.  Philippe & Tazzy hadden het al vlug onder de knie en dat ging redelijk vlot. Ikzelf met Tripple moest meer zoeken en voelen omdat ik nog een beetje restzicht heb en ook geconfronteerd wordt met geen dieptezicht te hebben waardoor alles een groot diep gat is. Marc heeft betreffende mijn voetenwerk me terug tips gegeven om het toch veilig te doen. Na een paar keer oefenen ging het al veel beter met mijn voetenwerk. We oefenende ook nog eens op een andere trein waar effectief wel een iets groter gat was tussen de trein en perron. Ook voor beiden honden was dit geen probleem. Maar voor mij (Manuella) is dit dus een enorme uitdaging moet ik toegeven. Natuurlijk zal het me ook weer wel gaan lukken, maar iedere hond is ook anders. Ikzelf ben nooit een grote held geweest op trappen en dat zal het ook nooit zijn.

Vermoeiend voor ieder van ons

Toegegeven! Het was voor zowel Philippe als voor mij toch wel een inspannende middag. Hier kruipt veel tijd en energie in en vooral omdat dit voor ons wel gekend is maar voor de honden nog helemaal nieuw is. Hier moeten we even opnieuw enkele stappen voor achteruit zetten om dit alles nadien goed er in te prenten. Het anders aanpakken, en inderdaad oefenen. Natuurlijk doelloos naar het station gaan om gewoon in en uit de trein te stappen, dat heeft geen zin. Je moet dan ook een echte reden hebben om de trein te nemen. En momenteel is die reden er nog niet voor ons. Dat zal snel wel veranderen als er weer meer versoepelingen komen, maar momenteel is onze behoefte er nog niet om grote uitstappen te doen. De oefening verliep dan ook goed en Marc was content over wat hij allemaal toch had gezien. Binnenkort is er dan nog het nazorgbezoek (nog niet bekend wanneer) om alles nog eens te overlopen en aan te passen. 

Je ziet, iedere keer je op pad gaat met je hond, ervaar je nieuwe dingen of dingen die helemaal veranderd zijn.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Wat een winderig weertje

Wat een weertje

Een winderige dag vandaag. Amai wat een chance voor Philippe en Tazzy want zij  moeten er vandaag niet door. Philippe heeft momenteel het geluk dat hij in geval van te slecht weer kan beslissen om van thuis uit te werken. Maar ik (Manuella) heb op moment geen andere keuze heb. Natuurlijk, als het te gevaarlijk is buiten dan is er voor mij ook wel de mogelijkheid om niet naar het werk te komen, maar voor een stevig briesje? Nee, daar moet ik toch door! Gelukkig regende het deze ochtend niet op die enkele verdwaalde regendruppels waardoor je toch een beetje nat werd. Als je zonder hond op pad moest met je witte stok, dan is dit zeker geen weer voor een beginner. Je witte stok is maar vrij licht en daar kan de wind mee doen wat die wil.

Rond 8u was het buiten zeer donker en het waren stortbuien in plaats van een lichte regenbui. Enkele collega’s kwamen dan ook helemaal doorweekt aan op bureau. Rond 9u30 was er een enorme stortbui en de regen of hagel kletterde tegen mijn raam. Wat was ik blij dat wij nu niet buiten moesten voor een plasje of ergens naartoe moesten. Laten we hopen dat het deze middag dan toch op zijn minst droog blijft want ik moet nog enkele kleine boodschappen gaan doen deze middag.  

Boodschappen doen

Ondanks de paasvakantie was het toch vrij druk in de winkel deze middag. Gelukkig had ik niet zoveel nodig, maar al snel merkte we toch ook wel de gevolgen van de oorlog tussen Oekraïne en Rusland. Bepaalde producten die we altijd kopen waren al voor de 2de of zelfs voor de 3de keer niet op voorraad en wanneer het opnieuw binnen zou komen, daar had men geen idee van. Dus even improviseren en snel naar de kassa. Tripple deed netjes wat van haar werd gevraagd en iedere keer dat we naar de winkel gaan doet ze het steeds beter. Alleen als ik rechtstreeks van het werk kom, dan heb ik een boodschappentas vast en kan ik niets meer in mijn rugzak steken wat nadien het werken met Tripple wat moeilijker maakt.

Bij het uitkomen van de ‘Carrefour’ wilde Tripple persé nog even ‘De Zeeman’ binnenlopen die recht tegenover de Carrefour ligt. Ik moest echt hier mijn stem gebruiken om te corrigeren want ze bleef ondanks mijn commando’s gemotiveerd naar de winkel stappen. Ze had gedacht dat ik nieuwe kousen nodig had. Ja, ik kon niet meteen corrigeren met de gentle-leader omdat ik mijn 2de hand nodig had voor mijn boodschappentas. Er was nog steeds een stevig briesje en op weg naar het zebrapad werden we beiden echt wel vooruit geduwd. Tussen die 2 appartementsgebouwen waar de ‘Carrefour’ gelegen is, dat is wel een enorm trekgat.

Erg Winderige terugtocht naar huis

Op weg dus opeens enorm veel wind en met momenten verloor ik kort even mijn evenwicht. Ook Tripple leek wat moeite te hebben met de wind.  Het was even een kleine uitdaging voor ons, maar gelukkig overwonnen we het toch ook weer. Zo een windje hadden we samen eigenlijk nog niet meegemaakt.  Uiteindelijk na even een rustmomentje ingelast te hebben van 2 minuten, konden we weer op pad. De enthousiaste motivatie in mijn stem deed het weer goed en zo geraakte we toch gelukkig droog thuis. Ik kan nog niet goed inschatten welk staptempo Tripple aanneemt want iedere dag is dat toch wel verschillend.

Thuis gekomen konden we in de namiddag niet buiten zitten of de honden konden ook niet spelen in de tuin want het was veel te vies weer.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Wat een rotweek

Manuella ziek

Wat een rot week 😞! Ik (Manuella) had vorig weekend al aangegeven dat ik me niet lekker voelde en maandagochtend was het helemaal niet oké. Meteen een afspraak bij de huisarts gemaakt, me latentesten op Corona (test was negatief) en ik zat met het griepvirus. Hoe kan dat nu? Draag bijna overal mijn mondmasker nog en zeker op het werk, openbaar vervoer en in winkel. Waar zou ik het dan opgepakt hebben. Heel de week gewoon ziek in de zetel/bed gelegen.

De huisarts had me oorspronkelijk enkel maandag en dinsdag gegeven om uit te rusten en ze dacht dat ik wel donderdag terug naar het werk zou kunnen. Woensdag hadden we in theorie beiden een dagje verlof want Marc van het BCG zou langst komen om het station van Antwerpen-Centraal te gaan verkennen. Tja, die afspraak moesten we dus ook annuleren. Woensdag dan toch opnieuw naar mijn vaste huisdokter die me nog 2 dagen bijschreef. Uiteindelijk was ik dus niet in staat om donderdag te gaan werken. En weer moeten we de oefensessie met de honden uitstellen naar een later tijdstip.

Tripple

Tripple No😠! Je bent niet flink!  Even uitleggen waarom ze niet flink was.
Vandaag was ze weer in haar element waardoor ze stout is geweest. Omdat ze teveel energie heeft, had ze toch zeker niet weer een grote tak van de haag getrokken. Het ging ook zo snel waardoor we haar niet konden corrigeren. Zo een dingen gebeuren in een fractie van een seconde. Philippe was hier echt niet gelukkig om.  Doen alle moeite hier om een mooie tuin te hebben en dan gaat ons juffie de takken kapot maken.  En als Tripple dan de tak heeft afgetrokken, dan wil Tazzy deze gaan afpakken en gaan ze ruzie maken om dat takje.   

Hebben al ervaren als de honden teveel energie hebben ze sneller kattenkwaad gaan uitspoken. Dingen die niet mogen! Maar de afgelopen 7 dagen was ik niet in staat om veilig te gaan werken me Tripple want ik kon zelf niet eens deftig op mijn benen staan.

Sint-Augustinus (Manuella)

Sint-Augustinus

Het is weer zover! Mijn maandelijks bezoekje aan het ziekenhuis voor mijn TDCS-sessie. Eigenlijk toch altijd blij als ik kan gaan want tegen dat ik opnieuw moet gaan voor mijn nieuwe afspraak zoals vandaag, heb ik toch altijd meer last van mijn migraine en aangezicht. In de voormiddag samen met Tripple nog eerst gaan werken en dat is eigenlijk iedere dag hetzelfde. Ondertussen kent Tripple de route zowel naar het ziekenhuis als route 147 in het ziekenhuis wel goed. Enkel vandaag moesten wij ons na de virtuele inschrijving aan de kiosk in de inkomhal ons ook nog eens inschrijven bij de gewone balie die gekoppeld is aan de dienst neurologie.

Infobalie

Gelukkig werken ze aan deze infobalie wel heel praktisch. Je krijgt bij de inschrijvingskiosk in de inkomhal een aanmeldingsnummer waar je u mee moet aanmelden aan de balie. Overal in het ziekenhuis hangen tegenwoordig van die digitale schermen waar je aanmeldingsnummer + loketnummer kan op terug vinden. Voor ons als blinde persoon is dit een ramp want je geraakt de tel al snel kwijt met dat gepiep als het aan de volgende persoon is. Gelukkig wordt hier gewoon je naam afgeroepen zodat je weet dat je tenminste aan de beurt bent. Natuurlijk is het dan nog gokken naar welk loket je dan moet gaan, maar dan heb je een mond gekregen om te vragen of ze je even begeleiden met hun stem.  Als ze nu de nummers al eens afroepen dan heb je natuurlijk al een idee wanneer het jou beurt is al moet je dan wel even aan een omstaander vragen welk nummertje je hebt. Op die manier kan je dan toch al wel je plan trekken.

Tijdens de behandeling

In de wachtruimte moesten we toch wel even wachten. Ja, in ziekenhuizen moet je soms geduld hebben, ‘Geduld is een schone deugd’ zeggen we dan maar. Gelukkig waren de patiënten die er al zaten (en het waren er wel wat) niet voor mijn therapeut. Daar was ik al opgelucht om. Met een mondmasker wachten in een ruimte met muziek die scherp door de boxen klinkt en dan nog eens van die vervelende witte ziekenhuislampen, dat is echt voor mij een overprikkeling tegenwoordig. Ik was dan ook blij toen we naar de behandelkamer mochten.

Zoals altijd was ik blij dat ik in deze kamer in volledige stilte (buiten het gezoem van de ventilatie) en met gedimd licht toch kon genieten van de sessie. Tripple haar harnas uitgedaan zodat ze in de volgende 50 min. toch comfortabel kon liggen. ZO was het ook gemakkelijker voor de therapeut om de sponsjes te verwisselen op mijn hoofd na de eerste 20 min. De eerste 25 min. verliepen dan ook zeer ontspannend en Tripple was zeer rustig.  Toen de 2de sessie was gestart dacht Tripple het hare ervan. Ze zal vermoedelijk gedacht hebben: zeg vrouwtje, dat kan niet é dat jij daar zo rustig ligt en ik op de grond moet liggen.

Dus Tripple besloot dan maar met veel moeite op bed te klimmen om op mijn benen te komen liggen. Een echte therapiehond die zorgt voor rust en ontspanning. Ze lag dan ook eigenlijk op mijn sjaal die onder mijn benen lag.

Toen mijn 2de sessie voorbij was en de therapeut terug binnenkwam, moest hij 2 keer kijken en lachen. Het zal er wel een zicht geweest zijn dat er zo een hond op haar baasjes schoot lag. Een grappig zicht moet het geweest zijn. Ik had mijn GSM niet in de buurt want anders had ik wel gevraagd voor een foto van dit spektakel te maken.

Flink gewerkt!

Na zo een TDCS-sessie is mijn hoofd altijd extreem gevoelig en kan ik toch niet zoveel prikkels verdragen. Ben dan toch ook altijd wel blij als ik weer terug thuis ben. Tripple bracht me spontaal naar huis. Natuurlijk het laatste stukje op haar ontspannende rustige tempo wat ik nu op moment niet zo erg vond. Al ervaar ik toch wel dat ik mijn evenwicht met Tripple mee moet oefenen en echt moet controleren.

Thuis gekomen eindigde we onze avond in onze zetel om even tot rust te komen.

08-03-2022 Philippe nog eens naar BASF

Philippe en Tazzy BASF

Het is alweer een week geleden dat we nog naar onze bureau in de Antwerpse haven zijn geweest. Eerlijk gezegd is dat véél te weinig. Het is me nog niet gelukt om met Tazzy een ideaal patroon te vinden waardoor het voor ons duidelijker is. Het is zo gemakkelijk om even te zeggen om thuis te werken. Is het weer te slecht, is er teveel file op die Antwerpse ring, zijn er veel aanpassingswerken op BASF, soms is dat al een reden om te zeggen: “Ik werk vandaag van thuis uit.” Maar dat is niet altijd de oplossing omdat het werkritme van de hond er ook niet beter op wordt.

Ik ben wel heel blij dat ze die charter hebben opgestart dat je iedere week 50% verplicht aanwezig moet zijn op bureau. Dus 2 dagen telewerk en 2 dagen naar BASF.  Ideaal moet ik wel toegeven. Nu alleen nog hopen dat ik voor mezelf en Tazzy een beter werkritme kan gaan vinden.

Eigenlijk op bureau was er vandaag niet veel spectaculairs te vertellen. Het was wel druk zoals gewoonlijk en er was ook voldoende tijd om Tazzy buiten te laten. Enkel jammer dat het op het werk zo een enorme trekgat is waar de wind vrij spel heeft en dat dan in combinatie met regen? Nee, echt geen plezier hoor!

In de avond verliep de route redelijk vlot naar huis. Dan heeft Tazzy een aardig staptempo. Goed wetend waar zijn stal is en dat er dan eten klaar staat voor hem. Eens we binnen komen thuis krijgen de honden meteen eten.

Manuella & Tripple

Na het werk dat een dagelijkse routine is geworden toch een beetje afwisseling. Realiteit die voorkomt. Op weg naar huis een halte vroeger afgestapt want moest  ‘Dolce Gusto’ koffie en ‘Granny koeken’ gaan halen. Nadien nog even de ‘Zeeman’ binnen gegaan om een XL-bol breigaren te gaan halen. Dit om mijn project te vervolledigen. Met een gevulde boodschappentas en een traag wandelende hond nog 800m wandelen, dat is toch wel vermoeiend moet ik toegeven. Dat vraagt veel energie en discipline. Ik heb al gemerkt als je in uw rechterhand je witte stok vast hebt of een boodschappentas, dan durven de honden wel eens sneller met je voeten te spelen en je zeker te testen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

06-03-2022 Naar de losloopweide in Boom park

Naar Boom park

Ook vandaag gaan we de deur uit! We konden met Lilian meerijden naar Boom. Zij ging zwemmen (al hoopt Manuella snel mee te kunnen gaan als het water 18°C is), en wij gingen naar de losloopweide. Ondanks dat T & T gisteren ook al naar de losloopweide waren geweest, was dit vandaag een extra beloning. Hopelijk denken de honden hier ook zo over? Ze wisten al meteen welke richting we uitgingen. Aangekomen aan de losloopweide was het op 1 baasje met zijn hond na rustig. Zo op zondagochtend naar de losloopweide komen is eigenlijk wel ideaal. Op deze weide is het helemaal niet zo druk. Dat is voor ons wel ideaal.

Nieuwe ervaring

Het was tijd voor een nieuwe uitdaging. We waren wel al eens (vorige keer) met de honden in het berenhol (clubhuis van de ijsberen Boom) geweest, maar vandaag was het zo mooi weer dat we wel op het terras buiten konden zitten. Lilian had voor ons al een plekje voorzien in de zon en uit de wind. Eigenlijk was dat wel genieten en het was niet storend om een jas aan te hebben.

Ikzelf besloot Tazzy zijn harnas uit te doen zodat hij comfortabel zou kunnen gaan liggen maar dat stond niet echt genoteerd in meneer zijn woordenboek. Dus ging hij maar wat rondkijken met de hoop een beetje aandacht te krijgen van de mensen vlak langst ons aan het tafeltje. Manuella koos er bewust voor om Tripple haar harnas aan te laten omdat Tripple dan niet te overprikkelt zou geraken. Een bewuste goede keuze lijkt me ook wel. Als ze gewoon in haar harnas blijft is ze rustig. Uiteindelijk krijgt ze haar beloningen en knuffels ook wel van haar baasje.

Als onze honden in hun harnas zitten is dat zeker geen straf als we een terrasje zouden doen. Ze krijgen voldoende vrije tijd en hun losloopmomenten. Al is het jammer genoeg in een afgebakend terrein waar ook andere honden, maar voor hun is dit wel goed.

Voldaan gevoel

Met een voldaan gevoel keerden we terug huiswaarts. Ook Lilian was ontzettend fier op de honden. Namiddag maakte we er gewoon een luie zondag van en konden we met zijn allen lekker gaan rusten. Morgen is het weer een nieuwe werkweek

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.