De huisarts had me oorspronkelijk enkel maandag en dinsdag gegeven om uit te rusten en ze dacht dat ik wel donderdag terug naar het werk zou kunnen. Woensdag hadden we in theorie beiden een dagje verlof want Marc van het BCG zou langst komen om het station van Antwerpen-Centraal te gaan verkennen. Tja, die afspraak moesten we dus ook annuleren. Woensdag dan toch opnieuw naar mijn vaste huisdokter die me nog 2 dagen bijschreef. Uiteindelijk was ik dus niet in staat om donderdag te gaan werken. En weer moeten we de oefensessie met de honden uitstellen naar een later tijdstip.
Tripple
Tripple No😠! Je bent niet flink! Even uitleggen waarom ze niet flink was. Vandaag was ze weer in haar element waardoor ze stout is geweest. Omdat ze teveel energie heeft, had ze toch zeker niet weer een grote tak van de haag getrokken. Het ging ook zo snel waardoor we haar niet konden corrigeren. Zo een dingen gebeuren in een fractie van een seconde. Philippe was hier echt niet gelukkig om. Doen alle moeite hier om een mooie tuin te hebben en dan gaat ons juffie de takken kapot maken. En als Tripple dan de tak heeft afgetrokken, dan wil Tazzy deze gaan afpakken en gaan ze ruzie maken om dat takje.
Hebben al ervaren als de honden teveel energie hebben ze sneller kattenkwaad gaan uitspoken. Dingen die niet mogen! Maar de afgelopen 7 dagen was ik niet in staat om veilig te gaan werken me Tripple want ik kon zelf niet eens deftig op mijn benen staan.
Vanmorgen op tijd uit de veren want we gaan een mini uitstap maken naar het volgende dorp. Om 10u20 namen we bus 183 richting Niel om vlak achter Aartselaar dorp uit te stappen. We gingen naar ‘Reukenspad’. We waren een halte te vroeg afgestapt en eigenlijk maar goed. Aan de oorspronkelijke bushalte die vlak achter een scherpe bocht ligt was aan de kant richting Niel waar wij zouden uitstappen geen voet of fietspad.
Eigenlijk toch blij dat we van die drukke baan af zijn. Misschien moeten we met een ziende persoon eens met de auto tot aan de dichtstbijzijnde bushalte rijden om het er te verkennen of het toch niet veiliger is om hier af te stappen i.p.v. de vorige halte zoals vandaag.
In het verleden waren we 1 keer met C & C hier geweest maar omdat Chivas toen opnieuw een blokkade had opgelopen, deden we geen losloopweides meer met hun. Maar vandaag was het dan met T & T de eerste keer op deze weide. Ondanks dat het toch droog was, was er aan de ingangen van de losloopweide een enorme modderpoel.
Met goede kleren en schoenen moet je echt niet naar een losloopweide komen. De honden vonden deze weide ook wel interessant. Ook deze weide is een grote losloopweide. Denk zelfs nog groter dan in Neerlandpark en Boom park. Na een 45 tal min. besloten we verder te gaan richting de ouders van Philippe. Beiden honden zagen er wat zwart uit na het ravotten en hadden ook van die vieze zwarte pootjes.
Nadien wandelden we door de weilanden via het ‘Reukenspad’ naar naar het huis van Philippe zijn ouders. Ze wisten dat we zouden komen voor een kort bezoekje. De honden hun pootjes waren nog vies en konden we T & T in de hondenweide zetten. Gelukkig moesten de duiven van Philippe zijn papa nu niet landen. Tripple was hier niet mee akkoord dat ze in de weide moest wachten en was redelijk onrustig. Hoorde haar ook voor de eerste keer piepen. Maar ze zagen er een beetje te vettig uit om mee in huis te nemen en het regende nu toch niet.
Losloopweide
Een drukke bus op de terugweg
We besloten wat te drinken en een sanitaire pitstop in te plannen bij Philippe zijn ouders. Gewoon een blitz bezoekje omdat we in de buurt waren. Uiteindelijk een gewoon bezoekje brengen, dat moet toch kunnen. Hier kunnen we dat tenminste doen. We bleven uiteindelijk ook niet zo lang want de papa van Philippe voelde zich ook niet zo lekker.
We namen dus bus 500 terug naar huis omdat deze toch om het kwartier rijdt in de dag. Net voor bus aankwam, passeerde er een koetsier met zijn paard en een open koets. Knap dat deze man dit durft met zijn paard rijden op de Boomsesteenweg. Had ik een grote mond zou ik gevraagd hebben of we mee mochten rijden, maar ik durfde het niet! Had het misschien beter wel gedaan want de bus zat vrij overvol.
De vorige bus was niet komen opdagen. Het was een lange harmonicabus en de plaats met klapstoeltjes was al bezet. Toch probeerde het gezin met de buggy 1 plaats vrij te maken voor ons. Zitten konden we zelf ook niet, maar beiden honden konden wel veilig liggen aan de klapstoeltjes. Het kindje van het gezin (een peuter) die in buggy zat, begon Tripple zacht te strelen. Tja, Tripple vond dat zou zalig dat ze tegen de buggy van die mensen ging hangen.
Toppunt van egoïsme
Toppunt van egoïsme bestaat ook nog steeds en ik kan je hier een duidelijk voorbeeld van geven. Aan de bushalte van de Ikea (waar tegenwoordig altijd wel veel volk opstapt) stapte er aan de eerste dubbele deur een grote groep allochtoonse dames met hun kinderen op. In plaats van door te schuiven naar de achterkant van de bus bleven ze met zijn allen aan die specifieke deur staan (thans er was voldoende plaats in bus). Ze waren luidkeels aan het praten en ook constant in Philippe zijn rug aan het duwen net als bij andere busreizigers. Nog 2 haltes en dan was het ons beurt om uit te stappen, maar zoals het er nu uitzag konden wij niet deftig uitstappen.
Uiteindelijk konden wij dus effectief niet deftig uitstappen bij onze halte en begonnen de dames boos te worden en paniekerig te doen omdat wij er waren met de hond. Ze wilden zelfs niet eens opzij gaan, zelfs niet voor het gezin met de buggy die er ook uit moesten. Deze keer trok ik (Manuella) mijn stoute schoenen aan en duwde deze mensen op een te sarcastische vriendelijke manier opzij zodat wij op zijn minst deftig konden uitstappen met de honden. Deze dames en kinderen zouden beter eens een cursus respect voor de medemens moeten gaan volgen en Nederlands gaan leren, Want dan begrepen ze misschien onze vraag wel om even opzij te gaan zodat we konden uitstappen net als het stoppen van het duwen in de rug van Philippe. Enigste was dat we gewoon als debielen werden aangegaapt.
Voor de rest verliep de route naar huis vrij goed. Tazzy liep eerst even zonder gentle-leader, maar uiteindelijk was Philippe wel genoodzaakt om deze weer aan te doen omdat Tazzy er anders zijn voeten alias poten een beetje aan begon te vegen. Dan was de neus toch net een tikkeltje sterker. Maar eens de gentle-leader om was ons mannetje weer de alertheid zelve en zijn zus? Die trok zich er niet veel van aan want zij had wel haar gentle-leader aan. Een wijs idee was het om dit toch te gaan gebruiken in december 2021. Na een voldane uitstap kwamen wij thuis met een glimlach en fier op onze 2 kanjers.
Het is normaal niet echt de bedoeling om andere gebeurtenissen neer te pennen op onze weblog, maar dit is toch wel iets wat ieder van ons aangrijpt, iets waar veel mensen toch gevreesd voor hadden. In plaats van dat we over Corona vertellen is opeens de inval van de Russen in Oekraïne wereldnieuws geworden. En dat zal misschien ergens ook wel gevolgen kunnen hebben naar ons toe, naar de toekomstige uitdagingen die we nog hebben gepland met onze 2 honden.
Wat is er zo anders aan deze oorlog dan de oorlog in Irak, Afghanistan en-weet-ik-veel-waar? Het feit alleen al dat die Russische dictator geen genade kent en dat Oekraïne over 4 kerncentrales beschikt waaronder het gekende Tsjernobyl met zijn gekende kernramp in 1986. Wat als de Russen een kerncentrale in bezit krijgen en op een rode knop duwen? Ik mag er niet aan denken dat er iets ergs zou gebeuren. Wie had gedacht dat wij anno 2022 nog te maken zouden krijgen met zo een gruwelijke dingen. Wat moet dat niet zijn voor onze oudere generatie die flashbacks krijgen van de 2de Wereldoorlog?
Laten we hopen dat het hier niks wordt
We zullen moeten afwachten wat er de komende weken/maanden/jaren nog staat te gebeuren. Het is al niet erg genoeg dat de hele wereldbevolking getroffen werd door Covid-19 met zijn vreselijke wendingen en gevolgen? Corona is nog niet verdwenen of we krijgen al een volgende klap op ons hoofd en dan niet te vergeten die economische crisis die het leven al zoveel duurder heeft gemaakt en het er helemaal niet op zal verbeteren. Toch mag heel deze gebeurtenis niet ons hele leven gaan lijden en moeten we nog genieten van iedere dag die er komt. Toch zal het ons wel een beetje bezighouden. Vandaag een mailtje gestuurd naar de trainers van het BCG met de vraag om verdere stappen te kunnen zetten in ons traject om onze grenzen wat te kunnen verleggen.
De storm die gisterenavond aanwakkerde en vannacht zo aanwezig was, had blijkbaar ook een naam. ‘Dudley’ was de naam van deze storm. Ikzelf (Manuella) hou helemaal niet van zo een weer in de nacht want dan slaap ik altijd zeer onrustig. Dat was dus afgelopen nacht in een vreemd bed op een vreemde locatie niet anders. Al maar goed dat ik nog een extra dekentje bij had waar Tripple op kon liggen. Normaal mag de hond niet bij ons op bed, maar vannacht gaf het me zo een veilig gevoel dat er iets warms tegen mijn benen lag. En Tripple, ja die heeft er volgens mij ook wel van genoten. Ze heeft geen krimp gegeven terwijl ze in de zetel niet stil kan liggen. Philippe en Tazzy lagen in een andere slaapkamer en hebben ook goed geslapen. Philippe heeft van de storm niks geweten maar wel van de natuurlijke wekker (de haan) die weer vroeg ging kraaien en zich niets aantrok van de wind. Van die kraaiende haan, daar heb ik dan weer niets van gehoord.
Cardioloog
Na het ontbijt vertrokken we samen met Ellis richting Stavelot in de Ardennen. Het BCG werkt samen met deze cardiologe die zeer gekend. Omdat Tazzy & Tripple vanaf puppy zijnde er al in opvolging is, wil het BCG dit zo behouden. Dat wil dus voor ons zeggen dat we elke keer een enorme verplaatsing hiervoor zullen moeten doen. Een verplaatsing waarin we ons maar voor de helft op zelfstandige basis kunnen verplaatsen en waarin de andere helft met hulp van derden zal moeten gebeuren. Het is vanuit Tongeren toch een klein uurtje rijden richting Stavelot.
We dachten eerlijk gezegd dat het wel een grote dierenartsenpraktijk zou zijn omdat het toch een gekende cardiologe was, maar dat was toch even teleurstellend. Je kan er al niet met de bus geraken en dan was het precies nog zo klein. Bij beiden honden duurde het onderzoek toch ongeveer 30 min. en werd het hart van verschillende kanten bekeken en moesten de honden op hun zijflank liggen. De cardiologe had bij beide honden ook 2 plekjes kaalgeschoren om met de echografie beter te kunnen kijken naar het hart. Voor beiden honden zag het er toch wel zeer positief uit.
Tazzy à 28.5 kg à hartslag 94 à mag zeker niet verdikken en mag van 4 cardiosupplementen naar 2 cardiosupplementen gaan. 1 in de ochtend en 1 in de avond bij het eten. Binnen 6 maand terug op controle. Voeding kon met de tijd misschien veranderd worden omdat daar over werd gesproken. Tazzy krijgt momenteel ‘Hill’s Prescription I/D (i/d) Sensitive Digestive Care hondenvoer met ei & rijst’, redelijk speciaal dierenvoeding dat je niet zomaar overal kan kopen.
Tripple à 23.8 kg à hartslag 72 à iets actiever en fitter dan de broer en mag ook niet verdikken. Haar hartsupplementen mag ze niet afbouwen en zal vermoedelijk ook levenslang blijven. Binnen 6 maand samen met de broer nog een controle. Tripple mag van supplementen en hondenvoeding niet veranderen. Zij krijgt nu ‘Trovet Hypoallergenic Paard HPD Hond 10kg’. In begin zei ik (Manuella) nog tegen de dierenarts van het BCG, moet ze nu echt paard eten? Uiteindelijk als paardenliefhebber vind ik dit erg dat dit dier in de voedingsindustrie terecht komt, maar zolang ik het niet moet eten. Blijkbaar is dit heel mager vlees en gezond. Tripple is hier op verschillende manieren toch mee geholpen en daarom mag het niet veranderd worden.
Terug thuis
De laatste 24 uren waren best wel emotionele en vermoeiende uren geweest voor ons. Vooral voor mij (Manuella). Weinig slaap, het afscheid van mijn bomma, het bezoek aan de cardioloog en dat alles in een tijdspanne van 24u. Best toch wel heftig en niet te onderschatten. Natuurlijk waren we blij dat de uitslag van Tazzy & Tripple bij de cardioloog zo positief waren. Toch voelde ik me een beetje emotioneel. Vermoedelijk door alle omstandigheden die op me af waren gekomen en het verdriet dat ik opkropte in het bijzijn van anderen.
We werden door Ellis dan ook terug thuis netjes afgezet waarvoor we haar uitvoerig bedankten. Uiteindelijk toch wel een enorme verplaatsing. Ze zou dus nu ook onze vraag doorgeven aan de trainers van het BCG om de volgende stap in te plannen. Het oefenen van het in- en uitstappen van de trein. Dat was voor de trainers toch ook wel belangrijk dat we het de eerste keer onder supervisie van hun zouden doen. Zo leren wij meteen de juiste methode met deze 2 nieuwe honden. Vermoedelijk zal het niet zo anders zijn als met Chivas en Cenna, maar toch. Iedere hond is anders en heeft het ook anders opgepikt. We horen dus wel wanneer we een afspraak kunnen inplannen voor onze volgende fase van de training.
Het is toch niet te geloven! Op ons traject naar het werk waren her en der obstakels verspreidt die enorm in de weg lagen. Het begon eigenlijk al met het uitstappen van de bus. Er was een oud dametje dat zich met haar rollator vlak voor de deur al had geparkeerd met resultaat dat wij niet deftig konden uitstappen. Denk je nu dat ze een beetje opzij ging? Nee hoor! Dat zouden de mensen nog moeten leren. De buschauffeur had wel gezien dat het dametje mee moest en zou niet eerder vertrekken hoor. Waren we eindelijk uit de bus, lag er een redelijke grote dennenboom langst de vuilnisbak waardoor er niet veel ruimte was waar we moesten lopen. Laten we hopen dat ze deze vanmiddag hebben opgeruimd. Zigzaggend moest Tripple haar weg meteen zoeken na het uitstappen.
Onderweg kwamen we op 2 plaatsen nog containers tegen die het hele voetpad versperden waardoor Tripple genoodzaakt was om mij de straat op te leiden. Dan was er nog een punt waar het al wat smaller was waar mensen afval buiten hadden gezet. Nee, het gaat hier niet over de vuilzakken die reglementair buiten moeten staan maar gewoon afval dat thuishoort op een containerpark. Deze bewoners zijn hier reglementair niet in orde. ‘Bwa, we gooien het maar buiten en die van de stad ruimen dat wel op’, zo denken die mensen daar precies over. Maar het maakt het wel niet veiliger erop voor ons want dan moeten we een stukje op straat gaan lopen. Ooit in het verleden heb ik hier al eens de ‘Blauwe lijn’ voor gebeld omdat dit toen wel een storthoop was.
Uiteindelijk heeft ons meisje het goed opgelost. De kerstvakantie loopt op zijn einde en vanaf volgende week komen de collega’s allemaal terug uit verlof en zullen dan af en toe passeren op bureau. Dus vanaf volgende week zien vele collega’s Tripple ook voor de eerste keer want toen ik net terug kwam op bureau begon de kerstvakantie of er was nog telewerk.
Eerste werkweek zit erop!
Zo de eerste werkweek zit er voor ons alweer op. Ons weekend kan dus al beginnen en Philippe moet nog een aantal uren werken voor zijn weekend ook kan beginnen. Echte weekendplannen hebben we niet want zal afhangen van het weer, maar we denken het gewoon rustig te houden met de honden.
In de voormiddag samen met Tripple nog een poging gedaan om even enkele boodschappen te gaan doen. Had de trolley nog niet meegenomen, maar wel mijn rugzak. Ik had gelukkig niet zoveel nodig, maar wilde nog enkele kleine boodschappen doen ter voorbereiding van het kerstfeestje volgende zaterdag. De drukte een beetje voor zijn.
Vol goede moed wandelde we het aangeleerde traject richting de Bist. We besloten 1x recht op recht te lopen naar de winkel, maar eigenlijk is dat niet te doen voor ons. Je kan wel het rechtdoor commando gebruiken, maar toch. Tripple gaf netjes de dikke kabels aan die over het plein waren gelegd. Er was een ijspiste voorzien op de Bist voor de schaatsers. Eigenlijk was het vandaag nog de opbouw van de tent waardoor het er toch wel wat drukker was.
Aangekomen aan de winkel begon ik mijn route te lopen die ik in het verleden ook altijd gelopen heb met Chivas. Zo kan ik me een beetje oriënteren waar alle producten zowat liggen. Ik moet toegeven dat de winkel er wat rommelig bij lag. Veel producten voor de feestdagen die er anders nooit lagen. Enkele extra koelbakken die erbij werden gezet en enkele extra paletten waar extra geschenken uit gestald stonden. Dit maakte de winkelgangen veel smaller dan dat het normaal was.
Het was dan ook nog eens druk en dat rond 10u. Je zou denken dat het op de middag drukker was, maar nee hoor! Komt het misschien nu ook omdat het examens zijn voor de jongeren? Of komt het omdat de coronapandemie opnieuw rond zich aan het meppen is waardoor meer mensen thuis zitten door quarantaines in het gezin etc. Wie zal het zeggen. Het was in ieder geval veel drukker en dat maakte het er niet gemakkelijker op voor mij en Tripple. Na 45 min. Alles gevonden en met een kleine volle rugzak en nog een winkelzak gingen we terug naar huis.
Tripple had geen gentle-leader aan waardoor ze met momenten ook misbruik probeerde te maken van de situatie door even af te dwalen of om eens te gaan snuffelen aan een passerende persoon. Ze wist goed genoeg dat ik haar niet kon corrigeren met de riem in mijn rechterhand te nemen. Gelukkig was het testen zeer beperkt en toen we de drukke omgeving uit waren, werkte ze netjes en bracht ze me veilig naar huis. Bah… Ik hou niet meer van shoppen! Ik was dan ook blij dat ik thuis was.
Namiddag nog even naar de huisarts omdat ik me toch niet zo lekker voelde. Uitslag: Reactie op mijn boosterprik van 3/12. Dit komt niet heel erg vaak voor, maar het is nogal gebeurd vertelde de dokter. Geen corona want mijn zelftest bij de dokter was negatief. Nee, een zelftest uitvoeren is voor ons niet te doen. Tripple is niet mee geweest naar de huisdokter omdat dit achter de hoek is en maar 100m van onze deur afligt.
Goeiemorgen! We hoopten vandaag tot 8u te kunnen slapen maar daar dacht Tazzy toch wel even anders over. Om half zes begon ons meneertje al te zeuren en dat bleef hij doen tot dat Philippe opstond. We moeten toch dringen die wekker van Tazzy eens gaan bijschaven want dat kruipt op den duur echt wel in je kleren.
Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan. Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min. We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.
Gelukkig is dit een dienst waar ik eigenlijk niet vaak naartoe moet komen. Om stipt 10u werd ik binnengeroepen Vandaag was Tripple al iets minder overprikkelt maar toch nog genoeg. Ik moest haar echt tot rust brengen zodat ze rustig zou gaan liggen terwijl het kastje en de plakkers werden verwijderd. Gelukkig duurde dit nog geen 5 min. Â en opnieuw binnen de 10min. waren we buiten. Soms kan een ziekenhuisbezoek een blitz bezoek zijn. Gelukkig maar. Eigenlijk de route van en naar het ziekenhuis is eigenlijk een vrij simpele route.
De winkel
Bij het terugkomen van het ziekenhuis moesten we afstappen aan de ‘Bist’. In plaats van naar huis te wandelen gaf ik Tripple aanwijzingen om naar de Carrefour te gaan die op 300m van de bushalte ligt. 10u45 en toch best al druk in de winkel. Drukker dan ik had verwacht. De eerste keer dat ik in de winkel kwam met haar. Echt aanwijzingen geven aan haar en je moet dan eigenlijk de winkel met zijn hele indeling uit je hoofd kennen. Het was echt niet zo simpel en ik had maar een paar dingen nodig.
Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen. De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen.
Ik heb toch wat ik moest hebben en het toch maar beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan of ik zal eens onze hulplijnen inschakelen want momenteel is het niet te doen in de winkel. Gelukkig had ik maar een kleine boodschappentas vast maar het zou een uitdaging worden met Tripple.
Maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende keer de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.
Na de middag was het een rustmoment voor beiden honden. Tazzy had vandaag niet gewerkt want Philippe werkte vandaag van thuis uit. Ook kwam onze poetshulp langst en terwijl zij dan het ene gedeelte kuist liggen de honden in een andere ruimte en zo wordt er afgewisseld. Gelukkig waren er droge momenten waardoor er even ook buiten gespeelt kon worden want momenteel kunnen de honden zonder ons nog niet alleen buiten spelen. Als ze te enthousiast en te opgewonden worden komt hun kattenkwaad naar boven en gaan ze plantjes uittrekken. Dat is vooral iets wat Tripple doet en Tazzy gaat doodleuk net als een koe eten van de planten.
Maandagnamiddag gisteren dus kreeg ik (Philippe) ook mijn 3de prik en deze keer was het van Moderna. Wat hoopte ik dat ik er geen last van zou hebben. Ik wilde vandaag nog eens een poging wagen om naar het werk met Tazzy te gaan. Door al die coronamaatregelen is mijn werkritme al helemaal verstoord is. Dit is toch ook niet de ideale situatie en vooral al je nog veel moet leren en oefenen met een nieuwe blindengeleidehond. Helaas, ik voelde me niet goed en opnieuw had ik koorts met temperaturen van boven de 38 graden. Dat was toch even vloeken want ik had helemaal geen controle over mijn lichaam. Ik kon zelfs niet onder de voeten uit. Er zat dus niets anders op dan Tazzy maar wat rust te gunnen. Ik had geen andere keuze.
Manuella en Tripple hadden nog steeds class en hadden in de voormiddag hun bezigheid. De route naar het werk oefenen wat voor hen toch ook wel belangrijk was (verslag: Manuella & Tripple – Class week 2) ). Het was voor Manuella ook wel een intensieve training geweest maar gelukkig nam ze de tijd om met Tazzy namiddag ook te spelen. Ze had voor beiden honden een ‘Kong’ wiebelbal gevuld met enkele lekkernijen zoals wortel en groentesnoepjes. Zo hield ze de honden toch meer dan een half uurtje bezig in de tuin en werden ze ook beloond.  Laten we hopen dat ik deze week toch nog naar het werk zou kunnen.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
