Mijn eerste 3 maanden en voor eerste keer langere tijd alleen gebleven

Wat vliegt de tijd toch snel voorbij

Het is toch niet te geloven. Exact 3 maanden geleden begon ik pas echt aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Al had ik op 25/10/2021 een maand na het vertrek van Chivas de bladzijde al mogen omdraaien. Tripple kwam op maandag 25/10/2021 al bij mij wonen. Een heel ander hondje dan Chivas met haar overgevoelig karaktertje dat een totaal andere aanpak vereiste dan met Chivas en Cenna. 3 weken gewenningstherapie aan elkaar + extra trainingen tussen Lore en Tripple zonder mij erbij want mijn opleiding ging van start op 15/11/2021.  Ook mijn class verliep anders dan normaal en ik genoot van een volledige thuisclass met Tripple wat zeker voor ons zijn voordelen wel heeft gehad.

De afgelopen 3 maanden

In de afgelopen 3 maanden was het al een enorme leerschool voor mij en dat is het nog steeds. Een teefje nu hebben als blindengeleidehond tegenover een reu als blindengeleidehond, dat is toch wel een enorm verschil. Een uitdaging want de teefjes zijn precies toch wel pittiger dan de reutjes. Ja, ook hier is dat wel te merken dat Tripple pittiger is dan Chivas en Django. Maar goed eigenlijk, want een beetje meer pit en uitdaging is voor mij ook wel goed om nieuwe dingen te leren en ook te ervaren.

In de afgelopen 3 maanden hebben wij een heel ander traject afgelegd dan bijna 8 jaar geleden met Chivas. En dat gewoon alleen al door de het hele COVID gebeuren rondom ons heen met al die regels. Gelukkig konden we al meteen na onze class iedere dag naar het werk, eens naar de winkel, bakker of het ziekenhuis. De bus nemen als we in de omgeving moesten zijn. We waren niet gebonden aan ons huis en konden er toch op uit trekken al was het toch nog beperkt. Zoals Philippe met Tazzy tijdens zijn class had beslist, zo hadden ook wij beslist om de omgeving van station en het nemen van de trein nog even achterwege te laten tot het wat veiliger zou zijn betreffende Corona.

Maar om eerlijk te zijn? De tijd die we nu al hebben kunnen benutten in het werken met elkaar in gekende omgevingen, dat heeft ons al goed gedaan. Mijn band met Tripple kan alleen maar groeien en sterker worden en langzaam, ja langzaam kunnen wij onze grenzen dus gaan verleggen om meer uitdagingen tegenmoet te gaan. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat Tripple mijn pad heeft gekruist want haar karakter past wel bij mijn karakter en ze heeft me al zoveel dingen geleerd in de laatste 3 maanden. Ze heeft in bepaalde opzichten wat meer rust in mijn leven gebracht wat nodig was. Samen gaan we de komende jaren nog veel uitdagingen tegenmoed die ik graag met jullie wil blijven delen.  

Eerste keer langere tijd alleen gebleven.

Vanavond werden we al voor de eerste keer op de proef gesteld. Tazzy en Tripple zouden voor een aantal uren alleen blijven. De omstandigheden waren nu ook niet geschikt om ze mee te nemen, en ze zouden er ook niets aan gehad hebben. Het was de laatste keer dat ik mijn bomma zou kunnen groeten bij de begrafenisondernemer en om dan 2 jonge honden mee te nemen? Nee, dat was te stressvol en ook te emotioneel voor mij. Ze konden beter thuis blijven in alle rust.

Gelukkig zijn we erop voorzien om ze in de gaten te houden van op afstand. Toekomstgericht zullen er nog wel situaties voorkomen dat ze eens niet mee kunnen. Sommige mensen zullen zich wel afvragen waarom blinden een camera in huis hebben hangen, maar met een camera kan je zoveel meer dan alleen maar kijken. In het begin waren de honden ook veel onrustiger want we kregen veel meldingen binnen op de telefoon. Na een 20-tal minuten keerde de rust in huis terug en hebben we ze tijdens de rest van de avond niet meer gehoord.

In totaal zijn ze nu voor de 1^ste keer 4u alleen thuis geweest en wat hebben ze dit flink gedaan. Bij thuiskomt na een toch wel emotionele avond nog even met de honden geknuffeld, tranen gelaten en na gaan slapen. Morgen is het een nieuwe dag, een dag dat we weer naar het werk moeten.

Wat was ik blij dat ik deze verplaatsing nog heb kunnen maken. Altijd had ik me voorgenomen om nooit nog naar een overleden persoon te gaan zien na die ene keer als tiener. Nooit zou ik het nog doen. Maar toch ben ik blij dat ik van mijn bomma afscheid heb kunnen nemen op mijn manier. Zoals ik het kon waarnemen van op een afstand (al zag ik maar een klein beetje en durfde ik niet dichterbij te gaan), zag bomma er mooi en vredig uit. Dat is een waardig beeld waar ik me mee kan verzoenen en dat alles maakt het verlies toch een beetje dragelijker.