Toch wel vreemd

Dag lieve lezers,

Maandag hadden Philippe en ik bewust gekozen om niet te gaan werken. Philippe had zijn vrije dag en ik had besloten verlof te nemen. Normaal zouden de honden op maandag opgehaald worden, maar uiteindelijk werd dit een dag vervroegd om praktische redenen.  Ik voelde er niet veel voor om opgewekt te zijn want ik voelde me wel emotioneel. Ik had totaal geen zin om buitenhuis te komen, toch ben ik even naar de pianoles achter de hoek geweest. Toch kon ik me deze keer niet zo goed concentreren op de les. Maar gelukkig had de pianoleraar hier begrip voor.  Philippe kon het afscheid iets gemakkelijker plaatsen dan ik omdat hij binnenkort kan beginnen aan een nieuw hoofdstuk, maar ikzelf heb nog geen idee wanneer ik een opvolger zal krijgen.  Natuurlijk wil het niet zeggen dat Philippe geen gevoelens heeft want hij mist onze twee honden natuurlijk even hard als ik.

Vandaag moesten wij dan terug naar het werk. Helaas gaat het leven verder. Wat voelde dat allemaal zo raar. Onze hele planning is overhoop gegooid en is veranderd. Opeens is het zo stil in huis, moet je om zes uur in de ochtend en avond de honden hun eten niet meer geven.  Even mee naar achteren in de ochtend voor hun plasje. Cenna die niet meer babbelt tijdens het eten (ze maakte een blazend geluid om aan te geven dat ze aanwezig was en ook een stukje eten wilde hebben) of Chivas die zit te kwijlen. Dat is zo raar.

Op het werk moet je geen extra pauze meer nemen om buiten te gaan met de hond voor zijn plasje of vroeger vertrekken om de hond te laten wandelen op het traject van en terug naar huis. Geen hond die in de hondenmand ligt en die af en toe een likje komt geven om aan te tonen dat het tijd is voor het plasje of een snoepje. Dat was wel wennen.

helemaal zo vreemd was, was toen we thuis kwamen in een leeg huis zonder een vriendelijke begroeting van onze twee viervoeters die enthousiast op je af kwamen stormen. Zo stil is het! Zelfs op weg naar de deurbel struikelde ik bijna over mijn eigen voeten omdat ik de honden wou ontwijken. Ze stonden altijd voor de deur als de bel ging. Deze obstakels moesten we ook al niet meer ontwijken.

En dan in de avond geen geblaf meer in de tuin naar andere honden in de omgeving die rond half negen samen kwamen voor het kletsuurtje. Geen geblaf meer op de katten van de buurt die onze honden uitdaagde. Ook weten we niet hoe het nu gaat met meneer egel. Dankzij Chivas wisten we altijd als de egel in onze tuin zat.

Opeens voor mij (Manuella) na 14 jaar geen hond hebben voelt zo vreemd aan want Chivas volgde Django al heel erg snel op waardoor ik maar 1 week zonder hond heb gezeten.

Liefs Philippe & Manuella

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.