Goedenavond lieve vrienden. Vaak posten we altijd van die superleuke blogberichten, maar er zijn ook zo van die dagen dat het even niet mee zit. Gelukkig lag vandaag de niet-mee-zit-dag helemaal niet aan de honden. Zij brachten juist vandaag kleur en blijdschap in mijn leven. Ondanks dat ik (Manuella) in een emotionele bui zat, waren T & T vandaag mijn steun en toeverlaat
Droevig nieuws
Afgelopen nacht is mijn bomma (Manuella) op 89-jarige leeftijd in alle stilte van ons heengegaan. Dinsdagavond had mijn papa me nog gebeld om de situatie uit te leggen hoe het ervoor stond en dat het helemaal niet goed ging met mijn bomma. Ik wist wel wat er zou gaan gebeuren. Maar toch… toch komt zo een nieuws altijd wel even binnen. Eigenlijk is het allemaal nog zo snel gegaan. Eerst dacht ik nog 1 laatste keer naar Limburg te reizen om mijn bomma nog 1x te zien, maar in de huidige situatie waar ik me nu in bevind was dit niet mogelijk. En om vervoer naar Limburg te regelen om maar 10 min. in de kamer te zijn? Dat zou een enorme zware emotionele verplaatsing geweest zijn.
Emotioneel
Om een of andere reden heb ik geleerd om gemakkelijker mijn emoties te verbergen achter een masker. Natuurlijk heeft dat zijn voor- maar ook nadelen. Vandaag was het voordelig omdat ik nog naar mijn werk moest. Ik had het Facebookbericht dat mijn tante had gepost vannacht of deze ochtend, deze ochtend gelezen bij aankomst op mijn werk. Gewoon omdat ik een vreemd gevoel had in mijn buik. Na het lezen van het bericht besloot ik mijn telefoon voor de rest van de voormiddag te negeren en me te focussen op mijn werk. Ja, enkel toen mijn papa me belde nam ik de telefoon op. Ik had het wel tegen enkele collega’s vertelt omdat ze toch gemerkt hadden dat ik een beetje had gesnotterd wat niet abnormaal is natuurlijk.
Namiddag als ik thuis was, had ik het met momenten toch wel moeilijk en vloeiden de tranen. De zin om al een FB-bericht te posten of te bellen was er helemaal niet. Ik besloot me dus voor deze prikkels ook wel af te sluiten. Ik besloot met de honden te spelen in de tuin, ze een snelle borstelbeurt te geven en naar de reallity-show te kijken van ‘Big Brother’ die momenteel lopende was. Gelukkig konden we dit programma via een bepaald kanaal op tv 24/7 volgen.
Na het avondeten besloot ik een mooi tekstbericht te schrijven op mijn Facebookpagina en de ondertussen binnengekomen berichten te lezen van andere familieleden. Tijdens het telefoongesprek in de avond nog met papa was het een gewone conversatie zonder tranen.
Emotionele gevoelens
Eigenlijk is dit ook even een ideaal moment om mijn ervaring met jullie te delen die ik al heb ervaren met onze blindengeleidehonden als ik verdrietig ben. Hoe gek het ook klinkt, de wetenschap heeft het al bewezen dat een dier een mens kan begrijpen. En zo is dat ook met honden. Ook al kunnen ze niet in mensentaal met ons communiceren, er zijn nog andere mogelijkheden en eens je deze signalen begrijpt, dan communiceer je ook met je hond. Tijdens je verdrietige momenten is je blindengeleidehond eigenlijk je therapiehond of beiden. Iedere hond heeft dan ook zijn eigen manier om een mens te troosten. Daarom dat ik graag met jullie mijn ervaringen wil delen. Misschien zijn er nog mensen onder jullie die zich bij mijn ervaring kunnen aansluiten.
Ik merkte zowel aan Django, Chivas en Tripple nu dat ze het alle 3 op een andere manier aanpakten. De ene hond ging voorzichtig tegen je benen liggen zielig omhoog kijkend naar jou tot je hem aandacht gaf. De andere kwam meteen met de poten op je benen liggen om je zo aan te kijken tot hij aandacht kreeg om vervolgens je tranen heel voorzichtig af te likken. De voorzichtige likjes waren altijd zo grappig. En Tripple, die springt meteen langst je op de zetel en vleit zich tegen je aan tot je de begint te strelen. Dan begint ze zo van die geluidjes te maken die ‘Chewbacca’ uit Star wars ook maakte. Als laatste als je maar slapjes reageert begint ze je maar te likken zodat je haar aandacht geeft in plaats van dat je zit te snotteren. Nee, heb vandaag niet veel kunnen treuren want was het Tripple niet die kwam voor de afleiding, dan kwam haar broertje Tazzy wel langst voor zijn afleidingsmaneuvers.
Wat mogen wij toch gezegend zijn met zo loyale dieren die zonder woorden een enorme troost voor je kunnen zijn. Zijn er hier nog mensen onder jullie die zich hier in kunnen vinden? Laat gerust in het onderstaande reactieformulier achter wat jullie ervaringen zijn hoe jou hond je opvangt tijdens een emotioneel verdrietig moment.
