26/09/2021, een emotionele dag voor ons. Een dag die je hoopt altijd te kunnen uitstellen.
Hoe moeilijk en pijnlijk het ook is, we hebben met heel veel verdriet de fakkel voor de zorg van onze 2 geliefde maatjes Chivas en Cenna doorgegeven aan een Nederlands koppel uit Vlieland Joyce en Isaäc;
Wij konden het droom gouden mandje van de vrijheid, die Chivas en Cenna na hun harde werk hadden verdiend niet geven, hoe graag we het ook gewild zouden hebben. Maar we moesten tegen over ons zelf, maar ook tegenover de honden eerlijk blijven. Vandaag moesten we dan ook afscheid nemen van Chivas en Cenna. Ja, er zijn tranen gevloeid.
In de ochtend had Cenna haar om een of andere reden al wat afzijdig gehouden van ons, en precies had ze al afscheid van ons genomen. Ze kroop de hele voormiddag in haar mand en Chivas leek ook aan te voelen dat er wat ging gebeuren. Hij bleef constant in de buurt en kwam nog heel voorzichtig likjes geven. Toch voelde het al zo anders.
Om half twaalf kwamen Joyce en Isaäc binnen en beiden honden begroeten hun enthousiast. Langzaam kwam dat onaangenaam uur van 14u20 steeds dichterbij gekropen. Wij hadden wel al afscheid een beetje genomen in de ochtend maar toch, toch kwam het opnieuw als een mokerslag binnen. De spulletjes van de honden (hun manden, speelgoed, eten enz.) werden al ingeladen in de auto. Joyce maakte nog enkele foto’s van ons vieren samen in de tuin als herinnering. Toen kwam het minst leuke moment. Het vertrek. De honden kregen hun halsband om en ze werden aangelijnd, klaar voor het nieuwe avontuur wat op hun staat te wachten
Zonder problemen en zonder 1x om te kijken naar ons als hun baasjes gingen ze mee met hun nieuwe baasjes naar de auto en werden ze er ingezet. De rit naar Nederland zal zeer comfortabel verlopen voor hun zo liggend in hun manden. Met tranen in onze ogen stonden wij daar aan onze deur en zwaaiden hun uit.
Wat een raar gevoel hangt er nu in huis. Die stilte voelt zo vreemd en ja, we voelen ons toch wat verloren. Geen honden die rondlopen in huis of een knuffel komen vragen. Geen honden die om 20u30 komen vragen voor hun dagelijkse boterham terwijl ik op weg was om er eentje te pakken. Opeens moet je uw vaste routine helemaal omgooien. Wat voelt het raar om hondloos te zijn.
Natuurlijk weten we dat het leven verder gaat en dat er iets nieuws op ons pad zal komen. De reden van dit vertrek was uiteindelijk dat er voor Philippe een opvolger was gevonden die hier eind oktober zou komen wonen. Maar helaas, voor mij zelf (Manuella) is er momenteel nog geen zicht op een nieuwe hond.
We hebben er goed aangedaan om beiden honden in deze situatie samen te houden, want scheiden was hier niet mogelijk. Daarom zijn we en zullen we Joyce en Isaäc ook altijd héél dankbaar zijn voor wat zij voor ons hebben gedaan en wat zij onze 2 honden nu kunnen aanbieden tijdens hun laatste jaren als vrije hond.
Dit is het nadeel van een blindengeleidehond te hebben. De dag dat je trouw maatje met pensioen gaat en er een vervanger komt, dat je voor uw maatje een gouden mand moet zoeken. Ondanks dat ik (Manuella) dit nu de tweede keer al meemaak, is dit afscheid veel pijnlijker dan de dag dat ik afscheid moest nemen van Django. Voor Philippe was dit ook heftig omdat Cenna zijn eerste blindengeleidehond was. Je neemt nooit graag afscheid van je trouwe vriend, maar soms kan het niet anders.
Chivas en Cenna zijn na een lange rit en een bootavontuur van 90 min. goed en wel op hun nieuwe bestemming aangekomen. Hun gouden mandje staat nu in Oost-Vlieland (NL) dat gelegen is aan de Waddenzee. Het eiland Vlieland is 1 van de 5 Nederlandse Waddeneilanden. De afstand is misschien ver tussen Antwerpen en Vlieland, maar op dit eiland gaan ze een zorgloos leven tegenmoet gaan. Ze zijn samen kunnen blijven wat voor ons belangrijk is. We kunnen dit hoofdstuk langzaam omdraaien al zal het nog wel even moeilijk zijn om het los te laten.
