Manuella & Tripple – Pagina 5 – Een blog over onze blindengeleidehonden

Manuella & Tripple boodschappen doen in de winkel-poging 1

In de voormiddag samen met Tripple nog een poging gedaan om even enkele boodschappen te gaan doen. Had de trolley nog niet meegenomen, maar wel mijn rugzak. Ik had gelukkig niet zoveel nodig, maar wilde nog enkele kleine boodschappen doen ter voorbereiding van het kerstfeestje volgende zaterdag. De drukte een beetje voor zijn.

Vol goede moed wandelde we het aangeleerde traject richting de Bist. We besloten 1x recht op recht te lopen naar de winkel, maar eigenlijk is dat niet te doen voor ons. Je kan wel het rechtdoor commando gebruiken, maar toch. Tripple gaf netjes de dikke kabels aan die over het plein waren gelegd. Er was een ijspiste voorzien op de Bist voor de schaatsers. Eigenlijk was het vandaag nog de opbouw van de tent waardoor het er toch wel wat drukker was.

Aangekomen aan de winkel begon ik mijn route te lopen die ik in het verleden ook altijd gelopen heb met Chivas. Zo kan ik me een beetje oriënteren waar alle producten zowat liggen. Ik moet toegeven dat de winkel er wat rommelig bij lag. Veel producten voor de feestdagen die er anders nooit lagen. Enkele extra koelbakken die erbij werden gezet en enkele extra paletten waar extra geschenken uit gestald stonden. Dit maakte de winkelgangen veel smaller dan dat het normaal was.

Het was dan ook nog eens druk en dat rond 10u. Je zou denken dat het op de middag drukker was, maar nee hoor! Komt het misschien nu ook omdat het examens zijn voor de jongeren? Of komt het omdat de coronapandemie opnieuw rond zich aan het meppen is waardoor meer mensen thuis zitten door quarantaines in het gezin etc. Wie zal het zeggen. Het was in ieder geval veel drukker en dat maakte het er niet gemakkelijker op voor mij en Tripple. Na 45 min. Alles gevonden en met een kleine volle rugzak en nog een winkelzak gingen we terug naar huis.

Tripple had geen gentle-leader aan waardoor ze met momenten ook misbruik probeerde te maken van de situatie door even af te dwalen of om eens te gaan snuffelen aan een passerende persoon. Ze wist goed genoeg dat ik haar niet kon corrigeren met de riem in mijn rechterhand te nemen. Gelukkig was het testen zeer beperkt en toen we de drukke omgeving uit waren, werkte ze netjes en bracht ze me veilig naar huis. Bah… Ik hou niet meer van shoppen! Ik was dan ook blij dat ik thuis was.

Namiddag nog even naar de huisarts omdat ik me toch niet zo lekker voelde. Uitslag: Reactie op mijn boosterprik van 3/12. Dit komt niet heel erg vaak voor, maar het is nogal gebeurd vertelde de dokter. Geen corona want mijn zelftest bij de dokter was negatief. Nee, een zelftest uitvoeren is voor ons niet te doen. Tripple is niet mee geweest naar de huisdokter omdat dit achter de hoek is en maar 100m van onze deur afligt.

Manuella & Tripple een rustige dag vandaag.

Vandaag hadden we bewust niets op ons programma gezet om verschillende redenen.

– Reden 1: Rustdag voor Tripple. We merken toch dat Tripple een erg leergierige meid is, maar dat we toch ook even rustmomenten moeten inbouwen voor haar en ook voor mij omdat het allemaal nog zo nieuw is.

– Reden 2: ikzelf voelde me niet zo lekker. Voelde me wat griepachtig. Moet ik me nu zorgen maken of niet? Gisteren toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt om morgen langst te komen. Voor de veiligheid laat ik maar een zelftest doen.

– Reden 3: het was toch al zo slecht weer vandaag. En als er nu iets is waar ik helemaal niet van hou dan is dat zeker niet doelloos in die regen gaan lopen. Ik hou niet van dat koude natte weer 😒. Natuurlijk heeft ieder seizoen zijn charmes, maar dat kil weer, nee dank je!

Namiddag voorzag ik dan maar een borstelbeurt voor beiden honden. Hun borstelen is toch wel nodig. Terwijl onze poetshulp Yamina in huis bezig was, ging ik de honden borstelen in het tuinhuis. Ik moet met de tijd toch op zoek naar een trimtafel voor de honden. Eentje die je kan opbergen want op die grond zitten of zo vooroverbuigen dat voelt toch helemaal niet goed meer aan. Zo kom ik toch maar even tot de conclusie dat ik geen 20 jaar meer ben🤣. Dus met de tijd er maar eens voor uitkijken.

Ik ben wel blij dat deze 2 honden hun iets gemakkelijker laten borstelen. Alhoewel, met Chivas viel dat ook altijd wel mee. Cenna bleef eigenlijk nooit staan en wilde altijd maar rondlopen. Zowel Tazzy als Tripple, die blijven ontzettend makkelijk staan waardoor het borstelen vrij gemakkelijk lukt. De volgende stap is om Tripple binnenkort eens te gaan wassen in zo een zelf was unit bij een dierenwinkel. Daar moet ik dan een afspraak voor maken en ook vragen aan mijn vriendin om naar de dierenwinkel te rijden om dit samen te doen. Daar brengen we met de tijd ook een verslag van uit.

Na de borstelbeurt dat toch wel een uur duurde, was ik ook blij dat ik terug een beetje kon gaan rusten want ik begon me wat licht te voelen in mijn hoofd. Nee hoor! Helemaal geen alcohol gedronken hoor. De honden kregen nog een lekkere Denta stick en we hoorden hun de rest van de avond niet meer.

Oefening met de schoentjes en nadien naar de pianoles met Tripple

Deze ochtend Philippe vroeg uit de veren want hij ging met Tazzy naar het werk. Om half 7 vertrokken maar om 10 voor 7 kreeg ik een telefoontje van Philippe met de vraag of zijn badge van het werk nog thuis ergens lag (tafels). Na het zoeken witte badge op een witte placemat kon ik bevestigen aan Philippe dat deze dus nog thuis lag. Met een teleurstelling kwam Philippe dan terug naar huis met Tazzy die het niet begreep dat hij nu al moest terugkeren.

Deze week begin ik ook terug met werken maar in samenspraak met mijn diensthoofd, werk ik 10u van thuis uit deze week. Zo heb ik nog tijd om te oefenen met Tripple. Deze beslissing werd half november al gemaakt toen ik nog geen idee had hoelang mijn class zou duren. Na mijn 2u30 min. telewerk, was het dus de tijd voor Philippe om te beginnen met werken. Door dat hij zijn badge was vergeten, zou hij dus vandaag ook van thuis uit werken.

Oefenen met de schoentjes

Na mijn werk besloot ik even tijd te steken in het oefenen van het dragen van de nieuwe schoentjes die ik had gekocht. De schoenen die Chivas en Cenna hadden, kon zij niet dragen omdat deze te groot waren. Gelukkig paste deze wel voor Tazzy. Het was wel een hele karwei om ze aan te krijgen en nadien gingen we naar de tuin. Eigenlijk geen slim idee moet ik achteraf toegeven. Tripple begon als een razende te rennen en vloog door onze beplanting heen. Dan in combinatie nog eens met een 2^de hond achter je aan? Nee, dit zag ik niet goed komen. Ik dacht al van als ik niet ingrijp nu krijgt die nog een hartaanval.

Ik kreeg Tripple nog niet meteen gevangen en zelfs niet met zo een paardensnoepje waar ze zo op verlekkerd zijn. Lichtjes kreeg ik paniek. Ik besloot Tazzy naar binnen te brengen bij Philippe en rustig even af te wachten. Tripple liep al iets kalmer en uiteindelijk kon ik haar te pakken krijgen en deed ook meteen de schoenen uit. De volgende keer gaan we dit ook niet meer in de tuin doen, maar doen we het gewoon buiten op straat tijdens een vrije wandeling. Dan moet ze wel meelopen en volgen. Met de tijd zal dit dan toch ook wel loslopen.

Het zal in ons geval een veiligheid zijn tijdens de koude winterperiode als de mensen tonnen zout strooien. Misschien is het ook goed om ze dit te leren dragen als we naar de zee zouden gaan want zeezout is ook niet gezond voor een hondentong. Als we gaan wandelen op straat met de hondenschoenen zullen jullie hier ook een update van krijgen.

Pianoles

Het was een kort weekend om mijn opdracht te oefenen van de pianoles van afgelopen vrijdag, maar we gaan toch een poging wagen. Tripple mee naar de les want moest ook nog langst de bakker want had brood laten bestellen deze morgen door Philippe dat ik nog moest gaan halen. De route naar de muziekschool verliep ontzettend goed en Tripple wist al snel hoe we aan ons lokaal moesten geraken via de lift.

Vandaag was er niet de mogelijkheid om de pedalen van de piano te gebruiken. Nee hoor! De pedalen waren niet defect, maar er had een hond beslist om de pedalen te gaan gebruiken als hoofdkussen. Gelukkig galmde de piano niet als ik gewoon aan het spelen was. Ons madam bleef gewoon languit liggen en vond het zelf zo plezant om op een gegeven moment haar kopje op mijn rechtervoet te gaan leggen zodat ik deze helemaal niet kon gaan gebruiken. Ach gekke meid toch! Als ik ooit optredens wil geven dan mag je niet onder de vleugelpiano gaan liggen.

Met een goed gevoel keerden we terug naar huis na de les en ik vertelde aan Philippe wat er was gebeurd in de les. Hij moest hier toch ook wel héél hard om lachen. Chivas ging ook meestal onder de vleugelpiano liggen en daar had hij geen problemen mee, maar als ik thuis piano speelde, dan ging hij altijd buiten. Tripple stoort mijn pianospel thuis helemaal niet. Ze geniet er zelfs van heb ik het gevoel.

Onze eerste uitstap onder ons vieren zonder trainer van BCG

Goeieavond lieve lezers,

Ik vond afgelopen dag toch best wel inspannend en maar ook spannend. We besloten een uitstapje te doen naar de ouders van Philippe die in Aartselaar wonen. Dat is eigenlijk het volgende dorp en voor de honden een ideale route om onder ons vieren te doen. Philippe en Tazzy hadden tijdens hun class deze route al verschillende keren geoefend samen met Lore maar voor mij was dit in combinatie met Tripple wel onbekend. Natuurlijk ken ik deze route ook wel vanuit het verleden want maar al te vaak gelopen met Django en Chivas.

We wisten dat het een uitdaging zou worden want vorige keer toen we onder ons vieren samen met Lore naar de dierenarts waren geweest was het echt werken voor mij om Tripple onder controle te houden. Tripple was constant aan het trekken en ik moest zoveel spanning in het harnas houden onder lichte druk en spanning op haar riem om haar rustig te kunnen laten stappen. Waren toen blij dat Lore erbij was. Er werd ons aangeraden deze oefening te herhalen op bekend terrein wat niet te lang duurde en het traject naar Aartselaar was ideaal.

We vertrokken richting de bushalte en het eerste stukje verliep rustig met een beetje trekken van Tripple, maar het was nog acceptabel. In de bus netjes op de 4-zitbank gaan zitten. Fase 2 van de route was eigenlijk een beetje een frustratie voor mij want aangenaam werken was het niet voor me. Constant aan het trekken en maar vooruit willen. Dan als ze net achter Tazzy liep gaan zigzaggen waardoor ik regelmatig mijn oriëntatie verloor. Dit gaf ons geen aangenaam gevoel om constant een druk te moeten leggen op de leiband en te gaan moeten lopen in een onaangename houding om mijn krachten te kunnen verdelen over het harnas, leiband en mijn benenwerk. Dit was niet aangenaam en uitgeput na nog geen 1500m wandelen was ik al uitgeput. Dit kostte me veel energie.

Tijdens ons bezoek in Aartselaar waren de honden wel heel braaf. Nieuwsgierig want ze moesten alles gezien hebben. Bij het naar binnenhalen was ik toch zeker niet in paniek, beiden honden waren zo snel en ontsnapte en raasde door de tuin. Ik dacht dat de grote poort vooraan dicht was blijkbaar stond die nog open. Sh*t!!! Even vloeken en de beiden reageerde niet meteen op mijn stem. Gelukkig kwam ons Tazzy al redelijk snel naar me toe maar madam haar oren leken even niet te werken. Beiden honden lopen zo stil dat we ze totaal niet horen en ook niet weten waar ze dan zitten.

Uiteindelijk heb ik mijn hulplijn Philippe ingeroepen die mee kwam roepen op Tripple en ondertussen ook de poort ging sluiten. Uiteindelijk ergens achteraan in de tuin tussen de planten hoorden we geritsel en kwam er zo een klein blond spook naar ons toegelopen met zo een snoetje van ‘Had je mij geroepen vrouwtje?’. Toch even boos geprobeerd te zijn op haar maar met haar snoet kan je niet lang boos blijven. Nadien hebben ze heel de tijd bij ons gelegen. Ze springen wel nog graag op tegen andere mensen en dat moeten ze nog afleren.

Na ons bezoek namen we bus 500 naar huis. Beiden hadden dit traject met de hond nog niet gelopen. We hebben even gewisseld met Tripple vooraan te laten lopen in plaats van Tazzy maar al snel ging meneer ons voorbij om terug vooraan te lopen. Tripple kijkt als ze vooraan loopt steeds achterom om te kijken of haar roedel volgt.

De spanning in haar lichaam om de broer bij te houden was nog steeds hoog maar wel iets controleerbaarder tegenover deze middag. Echt ontspannend wandelen was het nog niet. Vlotjes vonden beiden honden de bushalte op onze aanwijzingen. De busrit verliep vlot ondanks dat het wel wat druk was. We hadden in ieder geval beiden een zitplaats gevonden maar niet op de klapstoeltjes want die waren al bezet door 2 kinderwagens. Dus moesten wij ergens anders zitten en de chauffeur had gewacht tot we achteraan beiden een plaats hadden gevonden. Dank U wel meneer de buschauffeur👍

Het laatste stukje wandelen van de Boomsesteenweg naar huis verliep aangenaam. WIj liepen opnieuw achter Philippe en Tazzy en volgden hen. We gebruikten ieder onze eigen commando’s maar als we te dicht achter elkaar liepen hoorde we elkaars commando. Volgende keer gaan we onze walkie-talkie app terug gebruiken, maar eerst even nieuwe batterijen in onze PTT-knop (Push To Talk) steken zodat we deze kunnen gaan gebruiken zoals we in het verleden al deden met C & C. Dat zou ons bij de volgende uitstap kunnen helpen en ik heb besloten om volgende keer ook de gentle-leader eens te gaan gebruiken met Tripple om te zien hoe dit zal lukken want zo gespannen wandelen is echt niet comfortabel.

Yes! Het is toch ons weer gelukt om onder ons vieren een nieuwe uitdaging aan te gaan. De honden hebben een lekkere Dentastick van ‘Edgar Cooper’ verdiend die ze lekker opaten.

Van onze route naar huis heb ik ook een video gemaakt die ik ingesproken heb.

Eerste keer Manuella en Tripple zonder Lore naar het werk.

Philippe en Tazzy

Philippe en Tazzy gaan vandaag opnieuw naar hun werk. Eigenlijk stelt een werkdag op BASF niet veel spectaculairs voor tenzij er wat zou gebeuren, al hopen we dat er zich geen zwaar chemisch ongeval zich zal voordoen als Philippe en Tazzy er aanwezig zijn. Aan deze dingen wil niemand denken. Helaas hadden ze vanavond ook weer de pech dat ze pas om 18u30 thuis waren. 2 dagen naar het werk en meteen al 2 ontzettend lange dagen. Dat is voor de hond toch wel even wennen. Op de ring van Antwerpen is er vaak dagelijks miserie en als je in tijden van nu zo weinig naar het werk moet, kan dit wel vervelend zijn.

Manuella en Tripple

Nadat Philippe met Tazzy richting de bushalte waren vertrokken besloot ik nog even te gaan rusten. Vandaag had ik in de voormiddag de route en bezoek naar mijn werk op de agenda staan. Dat is een pittige route die nooit hetzelfde zal zijn. Elke dag is er wel iets anders op de route. Een deelstep of deelbromfiets die zomaar overal wordt geparkeerd (midden van voetpad) Afval dat overal ligt, op vrijdag de vuilnisophaling en de containers die nadien dan overal staan. Dat is vooral in de ochtend. Tja, mensen doen gekke dingen.

De bus nemen is totaal geen probleem al heb ik al gemerkt dat Tripple niet graag gaat liggen in een rijdend voortuig en dat ze graag rondkijkt. Ach, als ze maar veilig ligt en ik haar kan houden is het allemaal in orde. Ik heb er enkel een beetje problemen nog mee dat we deze honden gewoon aan de riem mee de bus in moeten nemen en eigenlijk geen werkcommando’s mogen gebruiken. De hond zal wel een leeg plekje zoeken zeker en ook zonder commando’s?

Het eerste stukje tot aan de Brederodestraat verliep goed ondanks dat het passeren van het plein ‘Troonplaats’ niet zo simpel is. Duidelijke instructies zijn hier dan ook wel nodig. Aan de verkeerslichten van de Brederodestraat verliep het even wat minder goed. Tot wel 4x moest ik aan Tripple vragen om me de paal aan te wijzen waar de rateltikker aanhangt. Dit weigerde ze en ging er maar na de 3de keer bij zitten. Daar stond ik dan. Uiteindelijk me omgedraaid en richting bushalte gewandeld om dan even de route opnieuw tot aan het kruispunt te lopen. Uiteindelijk lukte het me om haar de paal aan te laten geven en we konden toen onze route verderzetten naar het werk. Ze wist toch nog van de vorige keer welke deur ze binnen moest gaan. Gelukkig maar!

Nu hadden we de tijd om rustig ons bureau te verkennen en kon ze kennismaken in alle rust met haar plekje. Nog even een babbeltje met de collega’s die aanwezig waren en ze vonden ons bezoek toch wel leuk. Ook opnieuw was Tripple zeer enthousiast en moest ik haar echt rustig houden. Denk naar de toekomst toe dat een gentle-leader toch een extra hulpmiddel zou kunnen zijn. Ik moet het rustig bekijken want momenteel is het niet nodig. Dat zal zich met de tijd wel allemaal uitwijzen zeker?

Op de terugweg naar de bushalte stopte we nog even aan het plekje waar Tripple haar boodschap iedere voormiddag mag doen. Dit had ik vandaag toegevoegd omdat ze toch al ontzettend flink was. De rateltikker op de terugweg naar de bushalte aangeven verliep veel vlotter. Toppie Tripple. Op het plein ‘Troonplaats’ moest ze zelf haar weg op basis van mijn instructies zoeken. Dit plein staat vol terrasjes, fietsen, steps… Hier moeten we een beetje anders lopen want er zijn helemaal geen gidslijnen of echte oriëntatiepunten voorzien. Zelfs met een stok hier lopen wat ik maanden heb gedaan is niet evident en dan heb ik nog een klein beetje restzicht.

Voldaan en met een goed gevoel kwam ik met ons Tripple terug thuis. Wat was ik fier op mezelf dat dit toch ook gelukt was. Oké, er zijn hier en daar nog enkele kleine werkpunten, maar je kan niet verwachten dat je op 3 weken alles kent want dat is helemaal niet zo. Met sommige commando’s ben ik echt nog in de war. Soms nog even terug hard nadenken wat ik zal vragen aan Tripple. Ik wil het toch ook met Tripple goed blijven doen.

M & T: herhaling naar het ziekenhuis en de winkel

Herhaling route ziekenhuis

Goeiemorgen! We hoopten vandaag tot 8u te kunnen slapen maar daar dacht Tazzy toch wel even anders over. Om half zes begon ons meneertje al te zeuren en dat bleef hij doen tot dat Philippe opstond. We moeten toch dringen die wekker van Tazzy eens gaan bijschaven want dat kruipt op den duur echt wel in je kleren.

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan.

Herhaling ziekenhuis

Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min. We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

Gelukkig is dit een dienst waar ik eigenlijk niet vaak naartoe moet komen. Om stipt 10u werd ik binnengeroepen Vandaag was Tripple al iets minder overprikkelt maar toch nog genoeg. Ik moest haar echt tot rust brengen zodat ze rustig zou gaan liggen terwijl het kastje en de plakkers werden verwijderd. Gelukkig duurde dit nog geen 5 min. en opnieuw binnen de 10min. waren we buiten. Soms kan een ziekenhuisbezoek een blitz bezoek zijn. Gelukkig maar. Eigenlijk de route van en naar het ziekenhuis is eigenlijk een vrij simpele route.

De winkel

Bij het terugkomen van het ziekenhuis moesten we afstappen aan de ‘Bist’. In plaats van naar huis te wandelen gaf ik Tripple aanwijzingen om naar de Carrefour te gaan die op 300m van de bushalte ligt. 10u45 en toch best al druk in de winkel. Drukker dan ik had verwacht. De eerste keer dat ik in de winkel kwam met haar. Echt aanwijzingen geven aan haar en je moet dan eigenlijk de winkel met zijn hele indeling uit je hoofd kennen. Het was echt niet zo simpel en ik had maar een paar dingen nodig. Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen. De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen. Ik heb toch wat ik moest hebben en beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan.

Nu had ik een boodschappentas bij waar niet te veel in zat maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende ker de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Namiddag

Na de middag was het een rustmoment voor beiden honden. Tazzy had vandaag niet gewerkt want Philippe werkte vandaag van thuis uit. Ook kwam onze poetshulp langst en terwijl zij dan het ene gedeelte kuist liggen de honden in een andere ruimte en zo wordt er afgewisseld. Gelukkig waren er droge momenten waardoor er even ook buiten gespeelt kon worden want momenteel kunnen de honden zonder ons nog niet alleen buiten spelen. Als ze te enthousiast en te opgewonden worden komt hun kattenkwaad naar boven en gaan ze plantjes uittrekken. Dat is vooral iets wat Tripple doet en Tazzy gaat doodleuk net als een koe eten van de planten.

Herhaling naar het ziekenhuis

Uiteindelijk om acht uur nadat Philippe beiden honden om half zes al eten had gegeven en buiten had gelaten, toch opgestaan. Opnieuw werd ik om 10u in het ziekenhuis verwacht. Op tijd vertrokken want met de bussen weet je nooit waardoor we eigenlijk 25 min. We waren opnieuw te vroeg aangekomen maar ja, als je afhankelijk bent van het openbaar vervoer, dan is dit moeilijk in te schatten. Tripple wist me opnieuw te verassen vandaag om met enkele commando’s te weten naar welke dienst ze moest gaan.

De winkel

Ondanks de drukte en de eerste keer deed Tripple het wel goed maar er waren zowel voor mij als voor haar toch wel wat prikkels. Een irritante fase is het aanschuiven aan de kassa en als je dan je spullen op de band legt. Mensen die dan al met hun winkelkar zo dicht achter je staan en snel hun spullen ook op de band willen gaan leggen. De ongeduldigheid van de mensen waar ik nerveus van word. Als je dan je spullen in het tasten bent en je wil je hond dan ook nog onder controle houden en je moet betalen? Dat is niet zo gemakkelijk en dan ook nog eens mensen die langst je doorlopen.

Ik heb toch wat ik moest hebben en het toch maar beslist om boodschappen uit te stellen voor lange tijd. Lang leve het leveren aan huis van de boodschappen! Als er iets dringend is en ik moet niet sleuren met zakken dan zal ik wel eens naar de winkel gaan of ik zal eens onze hulplijnen inschakelen want momenteel is het niet te doen in de winkel. Gelukkig had ik maar een kleine boodschappentas vast maar het zou een uitdaging worden met Tripple.

Maar welke route zou nu het gemakkelijkste zijn naar huis? Ik besloot over het plein recht op recht naar huis te stappen. Dat was niet zo simpel want Tripple kon het zebrapad niet meteen vinden. Ik denk dat ik dus volgende keer de route via de bushalte maar terug ga lopen. Die is misschien 100m langer maar wel veel veiliger dan het plein waar eigenlijk helemaal geen oriëntatievoorzieningen zijn voor ons. Een nieuwe uitdaging naar die winkel maar we zijn toch heelhuids thuis geraakt en daar was ik wel blij om. Intensief en toch wel vermoeiend moet ik toegeven.

Beiden honden op verschillende locaties aan het werk

Vandaag mocht ik (Manuella) wat langer blijven liggen want zit nog in mijn oefenweek, maar toch stond ik om kwart na zes even op om bij Philippe te zitten en hun uit te zwaaien bij hun vertrek.

Philippe en Tazzy naar BASF

Een werkdag naar BASF dat is elke keer even wennen. Vooral om dan vroeg op te staan. Dan loopt de wekker van Philippe af om 5u15. Dan begint zijn ochtendritueel al. Een actief ventje in de ochtend, honden eten geven, uitlaten, zelf eten en zich klaarmaken.

Door al die coronamaatregelen die er zijn genomen, kan en mag Philippe niet elke dag naar het werk gaan. Alhoewel hij het toch wel graag anders had gezien, orders van bovenhand waar men niets over te zeggen heeft. Dat maakt het juist zo moeilijk om dan terug een vaste structuur te krijgen in het leven. Zeker in deze fase als je net een nieuwe blindengeleidehond hebt. Met Cenna was dat niet zo erg omdat Cenna al de leeftijd had en het niet meer iedere dag even goed ging om elke dag naar BASF te gaan. Maar met Tazzy is dat anders want is opnieuw een jonge hond.

Tazzy en Philippe vertrekken rond half zeven naar de bushalte. Enigste nadeel in de winter is dat je in het donker moet vertrekken. De route naar de bushalte verloopt wel vlotjes omdat dit een route is zonder afwijkingen momenteel. Zowel Tazzy als Philippe dragen lichtjes om goed zichtbaar te zijn als het donker is. Tegenwoordig kan je maar beter goed verlicht zijn want een ongeval is snel gebeurd. Het zal niet de eerste keer zijn dat er een bijna aanrijding is gebeurd in het verleden ondanks de goede verlichting die er wordt gedragen.

Gelukkig voorziet het baasje wel extra plaspauzes voor Tazzy en Tja, tijdens die pauzes staat Tazzy’s neus niet stil! Er zijn zoveel geurtjes op BASF. Tijdens de plaspauzes hangt die hondenneus dan ook steeds tegen de grond. Het grappige is dat als Philippe om 16u nog eens naar buiten gaat, dat Tazzy blijkbaar niet veel zin meer heeft om terug naar bureau te. Hij wil dan liever richting bushalte gaan om naar huis te komen. Helaas kan dat niet. Het zijn wel lange dagen als ze naar BASF moeten.

Vandaag hadden ze dan ook nog eens de pech dat ze pas om half 7 thuis aankwamen en opnieuw in het donker wat nog een nadeel van de winter is. Het is niet dat je niets kan zien dat het even plezant is om in het donker te lopen. Philippe kan nog waarnemen of het nu dag of nacht is en voor hem is het dan toch ook leuker om in het licht thuis te komen. De laatste 300m die gingen goed vooruit want Tazzy heeft zijn stal geroken.

Manuella en Tripple

Ook wij moesten vandaag op pad. Ik had om 10u een afspraak in het ziekenhuis. Deze route liepen we vandaag voor de 2^de keer. Vorige week maandag heb ik de route eens gelopen met Lore. Dat was toen zo goed verlopen dat Lore zei dat ik dit wel zou kunnen. Ik was 15 minuten te vroeg aan de ‘Bist’ waardoor ik de kerstkaartjes die nog in mijn handtas zaten al op de post kon gaan doen. De rode brievenbus zal Tripple nog regelmatig te zien krijgen omdat ik soms ook brieven moet posten voor mijn werk. Superflinke meid die Tripple! Terug naar de bushalte en daar was onze bus al. Deze keer had de bus 3 deuren (vooraan, midden en achteraan). Ik vroeg met het commando om de deur te zoeken. NEEEEE Tripple!! Ze nam toch zeker niet de achterdeur, en Ik zit al helemaal niet graag achteraan in de bus en ja, je moet je hond nu eenmaal volgen. Dus daar zaten we dan met ons tweeën op de 4 zitbank achteraan. Gelukkig was het helemaal niet druk en was het maar een ritje van nog geen 8 min.

Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ons deze keer niet aanmelden in de inkomruimte en konden meteen naar de afdeling cardiologie. Er werd vandaag een test uitgevoerd waar ik dus 24u met een bakje rond moet lopen om metingen te nemen van mijn hart. Aangemeld op de dienst moesten wij even wachten. Tijdens het wachten was er een andere bezoeker die plots Tripple ging strelen terwijl ze haar harnas aan had. Hij deed dit tijdens mijn telefoongesprek die net binnenkwam. Hij verontschuldigde zich na mijn reactie, maar ondertussen had hij de hond wel gestreeld.

Als snel werd ik door de verpleegster binnengeroepen en gelukkig volgde Tripple ze wel enthousiast want ik was de dame al kwijt. Ja, die artsen en verplegers lopen soms zo snel al naar hun bureau dat je ze kwijt bent. In de onderzoekskamer was Tripple even overprikkeld en ik moest haar even kalmeren. De verpleegster bleef er gelukkig van af. Toch was het voor Tripple niet gemakkelijk.

De verpleegster kon toen de rust teruggekeerd was de plakkers op mijn lichaam kleven en het toestelletje aansluiten. Dit moet ik dus nu 24u moet dragen. Ons ziekenhuisbezoekje duurde welgeteld nog geen 10 min buiten het wachten voor we binnen konden gaan. Ook de route van de hoofdingang naar de bushalte verliep vlot. Ook naar huis wandelen ging vlotjes ondanks dat er momenten waren dat Tripple heel langzaam aan het stappen was. Even van die fases waar haar emmertje wat vol geraakt.

In de namiddag hebben we dan toch wel even gerust omdat het toch wel een intensieve inspanning was. Nee, de route is niet zo moeilijk maar wat er toch allemaal nog bij komt kijken. De focus, de commando’s, de prikkels van het dagelijkse leven. Daar moet je toch wel rekening mee houden en het vraagt toch ook wel wat energie van je. In de avond na het avondeten was iedereen zijn lontje uit.

Oefening Tripple/ opzetten van kerstboom door thuisbegeleiding

Sinterklaas een kinderfeest.

Vandaag is het traditiegetrouw het sinterklaasfeest bij ons in België. Een feest voor de kinderen die dan allerlei lekkernijen en speelgoed krijgen van de goed heilige man (als ze natuurlijk braaf zijn geweest). Wij zelf kopen Traditiegetrouw enkele chocolademannetjes en een stuk speculaas van bij de bakker die we dan tijdens ons ontbijt opeten. Een sinterklaasontbijt noem ik dat. Geen extra lekkernij buiten een groot stuk wortel voor de honden waar ze ook wel dol op zijn. Nee geen wortel dit jaar in aanbieding voor het paard ‘Slecht Weer’ van de sint dit jaar of een pintje bier voor de sint zoals wij vroeger wel eens klaar moesten zetten bij onze schoen. Ja, de sint kwam denk ik met veel plezier langst ons huis voor dat pintje en vermoedelijk zal hij zelf ook wel een stuk wortel opgegeten hebben ipv dat de hele wortel voor het paard was😀😀😀

OEFENEN zonder Lore.

Tevens was het ook de eerste dag van mijn 1^ste week te oefenen met Tripple zonder Lore. Lore vertelde me vorige week dat ik er klaar voor was om met Tripple de gekende routes alleen te oefenen. Moest ik toch ergens met een probleem zitten dan kon ik steeds naar Tongeren bellen voor ondersteuning.

Op 4 januari 2022 krijgen we wel een opvolging en evaluatie van over hoe alles verloopt en wat nog zou kunnen beteren. Vandaag oefende Philippe en Tazzy de route naar de bakker en brachten een brood mee. Blijkbaar toch niet zo handig met Tazzy aan de ene kant en een winkelzakje in de andere hand. Tazzy maakte hier een beetje misbruik van en Philippe besloot de volgende keer dan maar een rugzak mee te nemen. Zelf dacht ik ook met Tripple een route te gaan oefenen naar ‘De Bist’ maar dat plan schrapte we maar omdat ik nog wat wankel stond op mijn bene stond en toch wel een beetje last had van een stijve arm. Ben zelf ook niet naar de pianoles vandaag geweest omdat onze begeleidster van Mobilant langst kwam om bepaalde dingen in orde te brengen net als de kerstboom op te zetten.

Kerstboom

Het is ondertussen al het 5de jaar dat ik de kerstboom laat zetten door onze begeleidster. Ik haalde alle spullen uit de kelder. We hebben een plastieken kerstboom voorzien want dat is veel veiliger voor ons maar ook voor de honden. Dennennaalden zouden blijkbaar giftig zijn voor honden en die naalden kruipen ook overal in. Het enige spijtige van een kunstboom is dat je de dennengeur niet in huis hebt hangen en dat vind ik wel jammer.

Tazzy en Tripple vonden de kerstboom toch zeker interessant. Ik wilde de kerstboom al voorbereiden maar moest er mee stoppen want ik draaide helemaal weg en was zo snel buiten adem. De honden hebben heel de boom afgesnuffeld en vermoedelijk nog geuren van Chivas en Cenna erin geroken. Tijdens het opzetten van de kerstboom en het hangen van de lichtjes en ballen heb ik er bewust voor gekozen om de honden in hun bench te leggen. Zo konden ze alles wel vanaf de eerste rij meevolgen en was het ook veilig voor hun beiden. Er was tenslotte ook niet zoveel extra ruimte voorzien waardoor ze beter even op één plekje konden blijven liggen.

De kerstboom was met 2 toch veel sneller opgezet en beiden dames hadden carte blanche gekregen De enigste voorwaarde was dat er maar genoeg kerstballen inhingen en de lichtjes mooi waren verdeeld. Niet dat ik er veel van kan waarnemen en Philippe al helemaal niet maar het geeft toch een warm gevoel. Toen de kerstboom klaar was mochten de honden er eens aan gaan snuffelen en dat viel héél goed mee. Er was nog voldoende ruimte en hopelijk zullen er in de komende weken geen kerstballen sneuvelen. Ik heb ook bewust gekozen voor onbreekbare kerstballen omdat de honden er eens tegen kunnen lopen of wij zelf. En als je dan net het glas van een kapotte kerstbal niet kan opruimen en je of de hond er moet intrappen, dan ben je verder van huis.

T & T maakten ook kennis met de stagiaire die erbij was en haar hartje was al helemaal gesmolten. Gelukkig waren de honden iets minder een springbal maar de tongen kletsen nog naar alle richtingen. Beiden dames waren zo gecharmeerd door deze 2 blondjes dat ze even hun focus kwijt waren om nog de kerstkaartjes te schrijven die moesten verstuurd worden.

Er is ook voor Chivas en Cenna een pakje voorzien. We gaan dat deze week nog proberen op te sturen met de hoop dat het op tijd in Nederland is want rond de feestdagen een cadeautje of kaartje versturen, dan kan er helaas wel eens wat mislopen of verloren gaan.

Dit was onze sinterklaas update weer van 2021!

Tot snel!

Liefs

Manuella & Tripple – Class week 3

Het zal deze week een kortere week worden. Opnieuw een intensieve week. Je mag het toch echt niet onderschatten. Zelf vond ik het toch ook wel weer spannend. We gaan deze week opnieuw enkele nieuwe dingen aanleren en ontdekken.

Op maandagvoormiddag oefende we de route van thuis naar het ziekenhuis (Sint-Augustinusziekenhuis in Wilrijk). Toch wel een belangrijke route vermits ik maandelijks naar deze locatie moet gaan voor mijn medische behandeling. Eigenlijk niet zo een moeilijke route, maar toch wel eentje waar je goed bij moet nadenken. Eerlijk gezegd besefte ik niet dat er zoveel stoepranden waren op deze route. De reden? Chivas kende deze route zo goed en wist me altijd veilig naar de wachtruimte te begeleiden. Met Tripple moet ik dit nu samen terug herontdekken, maar het is allemaal nog zo nieuw. Er is al één groot voordeel: het ziekenhuis heeft geen vervelende draaideuren om binnen te geraken maar simpelweg gewone grote schuifdeuren die automatisch open en dicht gaan. Na 2 keer oefenen wist Tripple al meteen naar welke wachtruimte we moesten gaan. Enkel jammer dat we ons niet zelfstandig aan het schermloket kunnen aanmelden en dat we hier steeds hulp voor moeten vragen. Maar als dat het enige is…. Volgende week moet ik ook naar het ziekenhuis komen 2 keer en Lore heeft gezegd dat ik deze route solo mag doen. Moest er een probleem zijn dan kunnen we deze herhalen. Normaal gezien had ik nog pianoles in de namiddag, maar omdat ik afgelopen nacht zo slecht heb geslapen, liet ik de pianoles voor wat het was. Tripple kon nu dan wat rusten na deze intensieve ochtend net als het baasje😊.

Van maandag of dinsdag had ik al veel beter geslapen maar in mijn dromen was ik al de route naar mijn werk aan het oefenen. Welke commando’s moest ik weer gebruiken? Hoe moest ik nu juist weer lopen? Wat zijn mijn valkuilen? Zelfs in mijn slaap ben ik hier nu mee bezig. Is dat nu niet erg? Dinsdagmorgen was ik toch wel wat nerveus al weet ik dat het voor niets nodig is. Vandaag kwam nog één van de trainsters mee (Kathleen), waar ik ook aan moest tonen hoe onze route naar het werk verloopt. Kathleen gaat ons verder naar de toekomst voorlopig opvolgen met Lore. Onze route verliep eigenlijk wel zoals het zou moeten, behalve in het begin wilde ons mevrouwtje liever gaan drinken aan een grote plas water voor onze voordeur terwijl ze thuis net drinken had gehad. Ik ving dit goed op om dit te corrigeren en haar even van de plas weg te leiden en er opnieuw te passeren. Pas na de 3^de keer lukte het me om er zonder problemen langst door te lopen. Zou ze dan toch in een testfase zitten? Tripple ging toch bij het uitstappen van de bus aan de Troonplaats nog eens proberen Lore te zoeken. Nu moest ze kijken waar de 2 andere mensen waren die er nog bij hoorde. Ze bleef zoeken, maar ik bleef haar motiveren om me te begeleiden. Uiteindelijk na een aantal minuten rust te nemen, gaf Tripple het op en ging ze haar werk maar doen. Ze bleef netjes aan de stoepranden staan in plaats van te trippelen. Ze ging niet meer zoeken achter Lore en daar waren we met zijn allen blij om. Buiten deze 2 testmomentjes heeft ze keurig haar werk gedaan. Het grappige was zelfs dat ze zelf een grote plas ontweek en mij erdoor liet lopen. Ze had geen andere keuze. Op de terugweg liet ze me dan wel netjes langst diezelfde plas lopen. Dat vertelde Lore en Kathleen me nadien. Maar dat die plas er was, dat had ik wel gemerkt want het was een redelijke diepe plas. Bah… heel de voormiddag heeft het geregend en kwamen we ook thuis als verzopen katten. Gelukkig hadden we maar class tot de middag. In de namiddag maakte ik tijd om met beiden honden het denkspelletje te spelen dat we hebben gekocht.

Op woensdag hadden we een afspraak bij de dierenarts. Een dubbele afspraak want beiden honden moesten nog hun vaccin krijgen die door omstandigheden niet in het BCG was gebeurd bij hun vertrek. Lore was ook mee geweest omdat het ons eerste keer was dat Philippe en ik samen zouden lopen onder ons vieren. (Hier volgt een langer verslagje van). Oh, ik hoorde van Lore dat ze vanaf volgende week niet meer zou komen en dat ik eigenlijk al klaar was om de wijde wereld in te trekken, toch me vooral te focussen op de routes die ik nu had geleerd. Morgen donderdag zou voor de laatste keer langst komen om nog enkele dingen te oefenen.

Vandaag donderdag oefende we geen nieuw traject meer maar we gingen wel kijken hoe Tripple reageerde als ik een caddie of trolley mee zou nemen. We moeten toegeven dat dit eigenlijk wel redelijk vlot ging. Tja, het is niet het gemakkelijkste alternatief, maar regelmatig zal ik toch eens boodschappen moeten doen met de caddie of met de trolley onderweg zijn. Ik heb ook een trolley waar mijn laptop van het werk in zit voor het geval ik eens van thuis uit kan werken. Mijn laptop van het werk is te zwaar om te dragen in mijn rugzak. Een te zware rugzak dragen als je hond geleidenwerk moet doen is ook altijd niet even gemakkelijk. Oké, het is niet altijd praktisch maar in sommige gevallen is een trolley wel zeer handig. We oefende de korte route naar de bakker met de trolley en we kochten voor Lore iets lekkers, de al om gekende ‘Antwerpse handjes’ bij de bakker.

Uiteindelijk heeft Lore ons zoveel geleerd in die korte periode. Wat Lore graag wilde bereiken en wilde zien, dat is haar ook gelukt. Wat zijn die afgelopen drie weken voorbijgevlogen en wat heb ik veel bijgeleerd. Nu ben ik klaar om met Tripple de wijde wereld in te trekken, al is het met een klein hartje. Langzaam zullen we ons ritme terug vinden in het dagelijkse leven. Belangrijkste is dat ik me nu focus op de 2 volgende weken om zoveel mogelijk nog te oefenen met Tripple want ik had nog 2 weken onbetaald verlof genomen. Eerst wilde ik gewoon vanaf maandag terug gaan werken, maar op raad van enkele mensen ga ik toch die 2 weken nog nemen.

Liefs Manuella & Tripple.