Wat moet een mens nog meer hebben? Zondagochtend, stralend zonnetje, helderblauwe lucht en 11 graden. Ideaal wandelweer en jep, daar hebben we ook gebruik van gemaakt. Na het ontbijt de honden in hun in getuigd om samen op pad te gaan. Vandaag een niet al te verre bestemming en besloten we naar de losloopweide op Neerlandpark te gaan. Een losloopweide meet een vijver die Tripple toch wel plezant vindt.
aan het begin van het park deden we het harnas uit maar wandelde wel met de gentle-leader aan. We kiezen er bewust voor om de gentle-leader aan te laten zodat de honden er ook wat van genieten net als wij en dat ze niet al hun krachten gebruiken om vooruit te komen. Als vrije hond zijn het 2 sterke beesten. Met gentle-leader aan kunnen we dus ook genieten van de wandeling op bekend terrein.
Aangekomen aan de losloopweide die vrij modderig is, mochten ze binnen de weide gaan rennen. Gelukkig dat we een broek en jas aanhadden die hiertegen konden. Manuella heeft zich uiteindelijk ook een werkbroek gekocht zoals ik en die kan dan lekker vuil worden. En als we dan toch ergens binnen moeten na onze wandeling zoals bijvoorbeeld bij mijn ouders, dan kunnen we de broek uitdoen net als de schoenen. Zo blijft het altijd proper voor iedereen. De honden gingen er dan ook meteen vandoor toen ze los mochten. Wij besloten ons op een veilig plekje op een bank te zetten want op deze losloopweide zijn wel enorme diepe graafkuilen.
De honden renden achter elkaar aan en begonnen aan alles te snuffelen en opeens, opeens hoorde we een plons. Ons Tripple zat toch zeker niet in de vijver. En er maar door rennen. Tazzy was er ook wel in de buurt te vinden maar is niet zo een waterkieken als zijn zusje. Manuelle besloot eens aan de vijver te gaan zien maar ze moest voetje per voetje zetten om veilig aan de vijver te geraken met die kuilen. Ze zei al dat ze toch volgende keer haar stok gaat meenemen om een veiliger gevoel te hebben. Ze vertelde dat Tripple rondjes aan het rennen was en dat ze het leuk vond. We hadden beiden honden belletjes aangedaan zodat we steeds konden horen waar ze waren.
Ze hebben zeker 40 min. kunnen rennen en Manuella heeft geprobeerd enkele mooie foto’s te maken. Of ze gelukt zijn weten we niet. Foto’s maken door een blinde, ja hoor, het kan wel want kennen nog blinde mensen die foto’s maken maar natuurlijk is er dan visuele controle nodig achteraf om te zien of de foto’s goed zijn. Meestal zetten we de foto’s wel online, ook al zijn ze mislukt. Er was nog iemand op de losloopweide gekomen, ook een labrador en dat was een echte zwemmer want die ging de bal van zijn baasje toch wel even halen. Tripple waagde het er toch maar niet op om zo diep in het water te gaan wat natuurlijk voor ons een zegen is want dat is niet de bedoeling dat ze echt gaan zwemmen want in geval van, moeten wij hun ook kunnen redden natuurlijk.
In ieder geval na het rennen op de losloopweide wandelde we op een rustig tempo terug naar de ingang van het park waar we de harnassen weer aandeden zodat de honden ons veilig naar huis konden leiden. Voldaan genoten de honden van een rustige namiddag op hun favoriete plekjes in huis.
Toen Tripple hier in november aankwam had ze een knuffelschaapje meegekregen dat ze al vanaf puppy overal met zich meedroeg. Chantal had al 1x het schaapje vervangen in de tussentijd en tot op de dag van vandaag loopt Tripple er nog steeds mee rond. Ik heb voor haar zelfs een 2de schaapje besteld dat ik gelukkig nog via www.bol.com kon kopen. Ik had deze mee genomen naar het werk maar we merkte enkele dagen geleden dat Tazzy haar schaap thuis had gepikt. Dus we besloten er eentje bij te bestellen.
Toen het 3de schaapje dan werd geleverd en we het gaven aan Tazzy, liep hij er meteen mee weg. Hij was er meteen aan verkocht. Afgeven stond niet in zijn woordenboek en als de zus dit nieuwe schaapje wilde hebben, kreeg ze het niet te pakken.
Het zijn woelige tijden in de lucht. Storm Dundley is nog maar net gepasseerd en daar is storm Eunice al. Als je het weerbericht moest geloven zou Eunice nog pittiger worden dan Dundley. Beiden hadden we vandaag bewust verlof genomen. We hebben nog maar net onze hond en dan al meteen de confrontatie aangaan om in een storm te gaan werken, dat wilde we toch nog vermijden.
In de voormiddag was het gelukkig nog acceptabel. Met deze windsnelheden zijn we al gaan werken. Maar deze keer niet! Deze keer bleven we veilig binnen omdat de weerman hevige windstoten over heel België al had voorspelt vanaf de ochtend. Tja, volgens de beschrijving van anderen bedekte de stormoppervlakte van Eunice op de weerkaart heel België. Maar in België kan je nooit het weer exact voorspellen en moet je het soms met een korreltje zout erbij nemen.
De honden genoten evengoed vandaag van hun rustdagje. Voor hen waren de afgelopen 48u toch ook wel intens geweest met allerlei prikkels. In de namiddag werd het briesje wel een enorme bries en was het niet meer zo veilig voor ons als blinde buiten te gaan ronddwalen. Zoveel geluiden die je dan niet altijd thuis kan brengen of geluiden van het verkeer die helemaal misvorm worden. Als je dan nog met je stok moet lopen, moet je toch wel de nodige ervaring hebben. En ja, voor een blindengeleidehond in zo een weer werken is helemaal niet evident omdat die lager bij de grond zitten dan wij en zeer alert reageren op geluiden en ons dan willen beschermen.
Affin… de honden trokken zich van de wind niet erg veel aan want als ze in de namiddag buiten moesten voor hun plasje vonden ze het nog plezant om te gaan rennen en lekker onnozel te gaan doen. Spelen was het enige wat ze wilde doen terwijl er storm was. Tripple ging constant met de neus in de lucht rondlopen om die ene bepaalde geur maar te kunnen opvangen. Om welke geur het ging? Geen idee! En Tazzy, die ging er maar bij liggen met zijn frisbee. En wij als baasjes moesten het maar aangapen. En als ze niet buiten waren, dan lagen beiden honden languit in de zetel te snurken. Zelfs zo hard met momenten dat ze boven de tv uitkwamen. Ja, vandaag was het zo een dag om niet veel te doen. Daar zorgde Eunice wel even voor.
Via onderstaand filmpje kan je de wind horen waaien in Antwerpen.https://youtube.com/shorts/55CsS80fdvI
Dat ook storm Eunice aanwezig was op Vlieland was te merken. Het was er in ieder geval zeer winderig. Ze zaten er al enkele dagen met veel wind en ook Dudley was in Vlieland gepasseerd. Door de storm werd het bootverkeer tussen het vasteland en de eilanden beperkt, maar niet volledig stil gelegd. Volgens de informatie die wij kregen was het ook een woelige Waddenzee.
Maar woelig of niet, daar trokken Chivas en Cenna zich ook niet veel van aan. De wandelingen werden een klein beetje aangepast, maar toch liepen ze hun toertjes. De honden genoten wel van het winderig weertje. De oren flapperend in de wind en de neus die allerlei visgeuren opvingen (Ik vermoed toch dat je op een eiland veel visgeuren ruikt zo dicht bij de zee. Zelfs hun baasje genoot er van en tijdens de stormachtige wandelingen maakte ze ook enkele leuke foto’s van de honden.
* De drie stormdepressies Dudley, Eunice en Franklin hebben op Vlieland voor een record gezorgd. Zes etmalen waaide het er gemiddeld windkracht 9. Van 16 tot en met 21 februari waren daar zes etmalen op rij met een hoogste uurgemiddelde windsnelheid van minstens 9 Beaufort. Dat is toch al een aardig briesje en dat voor zo een lange periode.
Een idee hoe hard de wind waaide in Vlieland
Vandaag voelde Manuella zich wel wat beter en haar evenwicht is bijna hersteld tot wat ze altijd gewoon is met haar evenwichtsproblemen. We besloten een poging te wagen om naar het Neerlandpark te wandelen en daar de honden los te laten op de losloopweide. In het verleden kwamen we hier met Chivas en Cenna ook wel eens. Het is een rustige losloopweide met een hondenspeeltuin en een zwemvijver voor de honden.
Gelukkig was het droog weer maar beiden deden we toch een werkbroek aan die vuil mag worden. Ja naar een losloopweide gaan met je goede kleren is echt niet ideaal. Manuella had haar ook een werkbroer besteld die gelukkig tijdig was geleverd.
Aan het begin van het park deden we de harnassen uit zodat de honden als vrije hond konden genieten van een wandeling. Hun neus activeren voor al die andere hondengeuren die daar aanwezig zijn. We ontdekten wel dat rustig wandelen niet in de woordenboek van de honden voorkomen en dat ze al snuffelend een stevige staptempo er op aanhielden. Jammer genoeg zijn ze het park weer aan het bebouwen terwijl er zoveel jaren geleden een mooi park werd geopend met veel ruimte voor mens en dier om te wandelen. Neerlandpark is helemaal anders dan Boom park en met erg warm weer is er in Neerlandpark helemaal geen beschutting tegenover in Boom park is het lekker fris door de vele bomen die er aanwezig zijn.
Aangekomen aan het pad richting de losloopweide moesten we eerst een modderig stuk gras overlopen om aan het poortje te geraken. Als het geregend heeft is het hier een drassige boel. Aangekomen aan het poortje moesten we veilig proberen binnen te geraken want er lagen enorme dikke keien aan beiden kanten zodat het poortje niet helemaal open kon gaan. En dan voor het poortje die enorme kuilen gevuld met water. Jammer genoeg en dat is een minpunt van de meeste losloopweides is dat hier geen extra sleuf in voorzien is waar je U hond rustig kan laten wennen aan de andere honden en de riem in alle rust kan los doen. Nu moet je dat eigenlijk ofwel binnen doen met andere honden rond je heen of aan de buitenkant en dan je hond onder controle houden. Nee, niet zo evident steeds.
Het was niet al te druk. Er was nog een hond op de weide, maar die mensen stonden op het punt de weide te verlaten. Na de begroeting aan de andere hond en de verkenning van de weide waren T & T vertrokken en renden als 2 dolle puppy’s door de weide. Achter elkaar rennen, gaan snuffelen op dezelfde plekjes om dan ook nog op dezelfde plek te gaan plassen.
Opeens hoorde we een plons. Jaja, Tripple heeft de zwemvijver ontdekt en besloot er in te gaan. Na het fluiten kwam ze bij ons en waren de pootjes tot aan de buik nat maar na de 2de en 3de keer was ze helemaal nat en hing toch ook wel onder de modder. Het was geen lichte labrador meer, maar een donkere labrador met lichte schakeringen en haar vacht zat helemaal door elkaar. Gelukkig ontdekte we ook dat Tazzy geen zwemmer is en eigenlijk niet in het water ging.
We hadden er enkele foto’s en video’s geprobeerd te van te maken en deze naar de pleeggezinnen gestuurd. Chantal reageerde al van ‘oei, dat deed Tripple niet bij ons’. Sybren liet ons weten dat Tazzy zelfs plassen ontweek om er niet door te lopen. Ze vonden de video’s toch wel goed gedaan want Manuella probeert alles op gevoel te doen.
Na een dik half uurtje begonnen wij het ook fris te krijgen en besloten we terug huiswaarts te keren. Ondertussen heeft Tripple hopelijk voldoende tijd gekregen om op te drogen en is het meeste van de modder ook uit haar vacht verdwenen. In ieder geval thuis zullen we beiden honden nog eens goed afdrogen.
Neerlandpark is bij deze als 2de losloopweide dan ook goedgekeurd en we zullen hier dus regelmatig naartoe komen zodat de honden eens hun energie kwijt kunnen geraken.
Vandaag liep ik met Tazzy nog eens de route naar onze vaste apotheker. Ja, tegenwoordig kan je met uw identiteitskaart te tonen uw voorgeschreven medicatie gaan afhalen. Geen gesukkel meer met die papieren voorschriften die je dan steeds moet zoeken in huis en dan hopen dat je de juiste bij hebt. Dat maakt het voor ons toch in ieder geval al veel gemakkelijker.
Het was dan vandaag toch geen doelloze uitstap was want op den duur begint dat ook wel saai te worden en natuurlijk is dat evengoed voor de hond ook verwarrend. Zolang de coronapandemie nog te sterk aanwezig is zoals nu, zullen we toch nog geen enorme uitstappen doen. Ik merk wel dat er terug wat meer uitdaging mag komen in mijn leven, want de afgelopen 2 jaar waren ook evengoed zwaar voor mij. Daarom op de terugweg naar huis besloot ik vandaag een totaal andere route naar huis te lopen met Tazzy. Een klein beetje afwisseling op bekend terrein waar ik nog een sterke orriëntatie heb.
Tazzy liep de route zoals ik vroeg. Ikzelf was aan een bepaald punt wel even mijn orriëntatie toch kwijtgeraakt omdat het in onze wijk een wirwar van kleine straatjes zijn met veel bochten. Soms kan je het richtingsgevoel dan wel eens verliezen. Gelukkig had ik mijn navigatie applicatie op de GSM ingeschakeld waardoor ik me toch verder kon behelpen. Door dat ik deze week niet meer naar BASF ga, moet ik toch andere alternatieven vinden om bezig te blijven met Tazzy.
Al hoop ik dat de coronamaatregelen snel wel versoepelen dat ik zonder mondmasker naar bureau kan. Momenteel mogen wij ook maar 1 dag per week naar de site komen, maar om meer structuur in ons geleidenwerk te krijgen, kan en mag ik 2 dagen per week naar bureau komen. Momenteel moeten we overal nog ons mondmasker dragen en ik moet toegeven dat dit toch niet altijd even simpel is. Je verliest veel van je oriëntatiegevoel met het dragen van een mondmasker.
Meteen onze eerste dag verlof van 2022. Een leerzame verlofdag zou het moeten worden want vandaag kwam Kathleen van het BCG (de school van de honden) op het 1ste nazorgbezoek van T & T. Evalueren hoe het lukt met gekende routes te lopen, maar ook het bespreken van kleine problemen waar we toch nog mee sukkelen. Momenteel is het ook nog een vrij rustige opbouw van onze uitdagingen want door corona zijn we nog wat beperkt.
Dus deze ochtend konden wij nog even wat blijven doezelen. Tazzy was al eens rond 6u komen zeuren, maar we bleven ontzettend stil liggen in bed waardoor Tazzy het al snel opgaf en tot 7u20 het uithield. Toen werd het toch tijd om zijn plasje te gaan doen.
Kathleen zou pas om 10u30 komen omdat ze toch een poosje moest rijden. Dus we probeerde relaxed op te staan door lekker te ontbijten en Manuella had afbakcroissants voorzien. Ja, dat gaat er altijd wel in. Dus nu maar afwachten tot Kathleen zal aanbellen. Ik (Manuella) ben om één of andere reden toch altijd een beetje nerveus als ze op nazorgbezoek komen terwijl dit eigenlijk niet nodig is. Misschien wil ik dan alles te perfect doen omdat ik nog een beetje restvisus heb?
Half elf ging in stilte voorbij en we dachten nog van ‘ok, het is druk op de weg en ze zal wel komen’. Al snel werd het 11u en we hadden nog niemand gezien. Uiteindelijk het BCG opgebeld met de vraag of alles in orde was. In Tongeren wisten ze het niet meteen en na over en weer gebeld kregen wij tegen kwart voor 12 te horen dat Kathleen vandaag niet bij ons op afspraak zou komen maar dat het a.s. donderdag stond ingepland. Donderdag? Dat was zo niet afgesproken en helaas kwam dit voor ons ook niet uit. Er was afgesproken met Lore dat de afspraak vandaag zou zijn, maar vermoedelijk is er ergens in de communicatie iets misgelopen.
Uiteindelijk met Kathleen zelf telefonisch contact gehad en uitgelegd dat het voor ons a.s. niet zou passen. Zo dadelijk onverwacht verlof inplannen op zo een korte tijd? Dat is niet van toepassing tenzij het een noodgeval. Voor ons is dit jammer genoeg geen noodgeval. We hebben even onze agenda’s langst elkaar gelegd en we zijn uit gekomen op woensdag 26 januari 2022. Deze keer hebben we het meteen goed vastgelegd in onze agenda’s. Natuurlijk is dat even vloeken maar een miscommunicatie kan altijd voorkomen.
Jammer genoeg een beetje een verloren verlofdag maar uiteindelijk hebben we deze dan toch nog benut om wat uit te rusten en heb ik een borstelmoment voorzien voor T & T die toch wel wat haren verliezen. Het was buiten ook niet zo een al te geweldig weer en ik borstelde de honden ook in het blokhut. Ik moet toch eens uitkijken naar een trimtafel voor de honden om ze makkelijker kunnen te borstelen want zo op de grond zitten is ook geen aangename houding.
Gisteren was het zowel voor ons als baasjes, maar ook voor de honden nog 1 extra rustdagje. Deze hadden we ingepland om verschillende redenen. Nog voldaan en aan het nagenieten van de feestdagen, even aan het recupereren want vanaf morgen is het weer back to the normalities (werken etc). Dus een rustdagje gisteren was echt wel aangenaam.
Voor Mij (Manuella) was het meteen onze eerste werkdag van het nieuwe jaar. Vol goede voornemens vliegen we er dan weer in.
Wat zijn onze voornemens eigenlijk voor 2022?
Op de dag van dit schrijven zijn dit voor ons de voornemens die we zeker wel kunnen waarmaken en waar geen excuses voor zijn. De honden even intuigen om naar het park te wandelen is snel gebeurd net zoals enkele vrienden opbellen om eens samen af te spreken. Natuurlijk na 18maanden zijn wij ook dat hele coronagebeuren moet met al zijn maatregelen die aan ons zijn opgelegd wel beu. Ik kijk er naar uit naar de dag dat we wat meer vrijheid zullen krijgen, maar wat zal de impact hier dan weer van zijn want zo 2 jaar leven. Dat doet toch wel wat met een mensenleven. Maar in ieder geval uitstapjes maken met de honden onder ons vieren in een van de leukste uitdagingen.
Vandaag had ik om 16u nog mijn verplaatste afspraak van donderdag 23 december 2021 in het Sint-Augustinus. Om 16u een consultatie hebben is eigenlijk niet zo een ideaal uur met de drukte op de Bist en in de bussen. Probeer dan ook tijdens de spitsuren de drukke omgevingen te vermijden wat helaas niet altijd mogelijk is.
Voor de 1ste keer ging Tripple mee naar deze TDCS-sessie. Voor haar een nieuwe uitdaging want ze mocht kennis maken met de behandelende therapeut. Tijdens onze class hadden we de route naar de wachtruimte hier ook al aangeleerd, omdat we hier toch wel op regelmatige basis moeten zijn. Tripple had het in het begin wel even moeilijk, maar na de kennismaking met de therapeut, bleef ze in harnas rustig liggen langst mijn relaxatiestoel.
De therapeut moest tijdens de behandeling 2 keer langst haar passeren maar het boeide haar al helemaal niet meer. Ja, ze bleef netjes liggen tijdens het wisselen van de natte sponsjes op mijn hoofd en het aan- en afkoppelen van het toestel. Elke keer is zo een sessie toch wel intensief voor mij en ben ik altijd een beetje moe, maar gelukkig bracht Tripple me veilig op een rustig tempo naar huis. Tegen 17u30 waren we dan terug thuis met een voldaan gevoel. Deze sessie zit er weer op!
Ik richt mijn laatste bericht aan al onze vrienden. De aftelling van 2021 is begonnen die we vanavond met veel plezier zullen uitzwaaien om dan 2022 welkom te heten.
2021 was een emotioneel jaar die aan ons voorbij ging met een lach maar ook met een traan. Mijn 40ste verjaardag, het slapen op de zeilboot, het moment dat Chivas en Cenna op pensioen gingen en verhuisden naar Vlieland, maar ook de verwelkoming van onze 2 nieuwe blindengeleidehonden Tazzy en Tripple en,nog de kleine dingen die in ons leven passeerden.
Aan iedereen wensen wij dan ook een spetterend eindejaar en dat in 2022 de wereld wat verdraagzamer mag zijn, dat de vriendschappen kunnen aangesterkt worden en dat het geluk iedereen gegund mag worden.
WIj wensen jullie dus allemaal een gelukkig nieuwjaar
Philippe & Manou
Pootje van Tazzy en Tripple
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
