Mijn eerste 3 maanden en voor eerste keer langere tijd alleen gebleven

Wat vliegt de tijd toch snel voorbij

Het is toch niet te geloven. Exact 3 maanden geleden begon ik pas echt aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Al had ik op 25/10/2021 een maand na het vertrek van Chivas de bladzijde al mogen omdraaien. Tripple kwam op maandag 25/10/2021 al bij mij wonen. Een heel ander hondje dan Chivas met haar overgevoelig karaktertje dat een totaal andere aanpak vereiste dan met Chivas en Cenna. 3 weken gewenningstherapie aan elkaar + extra trainingen tussen Lore en Tripple zonder mij erbij want mijn opleiding ging van start op 15/11/2021.  Ook mijn class verliep anders dan normaal en ik genoot van een volledige thuisclass met Tripple wat zeker voor ons zijn voordelen wel heeft gehad.

De afgelopen 3 maanden

In de afgelopen 3 maanden was het al een enorme leerschool voor mij en dat is het nog steeds. Een teefje nu hebben als blindengeleidehond tegenover een reu als blindengeleidehond, dat is toch wel een enorm verschil. Een uitdaging want de teefjes zijn precies toch wel pittiger dan de reutjes. Ja, ook hier is dat wel te merken dat Tripple pittiger is dan Chivas en Django. Maar goed eigenlijk, want een beetje meer pit en uitdaging is voor mij ook wel goed om nieuwe dingen te leren en ook te ervaren.

In de afgelopen 3 maanden hebben wij een heel ander traject afgelegd dan bijna 8 jaar geleden met Chivas. En dat gewoon alleen al door de het hele COVID gebeuren rondom ons heen met al die regels. Gelukkig konden we al meteen na onze class iedere dag naar het werk, eens naar de winkel, bakker of het ziekenhuis. De bus nemen als we in de omgeving moesten zijn. We waren niet gebonden aan ons huis en konden er toch op uit trekken al was het toch nog beperkt. Zoals Philippe met Tazzy tijdens zijn class had beslist, zo hadden ook wij beslist om de omgeving van station en het nemen van de trein nog even achterwege te laten tot het wat veiliger zou zijn betreffende Corona.

Maar om eerlijk te zijn? De tijd die we nu al hebben kunnen benutten in het werken met elkaar in gekende omgevingen, dat heeft ons al goed gedaan. Mijn band met Tripple kan alleen maar groeien en sterker worden en langzaam, ja langzaam kunnen wij onze grenzen dus gaan verleggen om meer uitdagingen tegenmoet te gaan. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat Tripple mijn pad heeft gekruist want haar karakter past wel bij mijn karakter en ze heeft me al zoveel dingen geleerd in de laatste 3 maanden. Ze heeft in bepaalde opzichten wat meer rust in mijn leven gebracht wat nodig was. Samen gaan we de komende jaren nog veel uitdagingen tegenmoed die ik graag met jullie wil blijven delen.  

Eerste keer langere tijd alleen gebleven.

Vanavond werden we al voor de eerste keer op de proef gesteld. Tazzy en Tripple zouden voor een aantal uren alleen blijven. De omstandigheden waren nu ook niet geschikt om ze mee te nemen, en ze zouden er ook niets aan gehad hebben. Het was de laatste keer dat ik mijn bomma zou kunnen groeten bij de begrafenisondernemer en om dan 2 jonge honden mee te nemen? Nee, dat was te stressvol en ook te emotioneel voor mij. Ze konden beter thuis blijven in alle rust.

Gelukkig zijn we erop voorzien om ze in de gaten te houden van op afstand. Toekomstgericht zullen er nog wel situaties voorkomen dat ze eens niet mee kunnen. Sommige mensen zullen zich wel afvragen waarom blinden een camera in huis hebben hangen, maar met een camera kan je zoveel meer dan alleen maar kijken. In het begin waren de honden ook veel onrustiger want we kregen veel meldingen binnen op de telefoon. Na een 20-tal minuten keerde de rust in huis terug en hebben we ze tijdens de rest van de avond niet meer gehoord.

In totaal zijn ze nu voor de 1ste keer 4u alleen thuis geweest en wat hebben ze dit flink gedaan. Bij thuiskomt na een toch wel emotionele avond nog even met de honden geknuffeld, tranen gelaten en na gaan slapen. Morgen is het een nieuwe dag, een dag dat we weer naar het werk moeten.

Wat was ik blij dat ik deze verplaatsing nog heb kunnen maken. Altijd had ik me voorgenomen om nooit nog naar een overleden persoon te gaan zien na die ene keer als tiener. Nooit zou ik het nog doen. Maar toch ben ik blij dat ik van mijn bomma afscheid heb kunnen nemen op mijn manier. Zoals ik het kon waarnemen van op een afstand (al zag ik maar een klein beetje en durfde ik niet dichterbij te gaan), zag bomma er mooi en vredig uit. Dat is een waardig beeld waar ik me mee kan verzoenen en dat alles maakt het verlies toch een beetje dragelijker.

Iedere avond als ik naar die maan kijk (ook al kan ik hem niet zien, zal ik aan je denken lieve bomma. Je ziel is er niet meer, maar toch kon ik nog waardig afscheid van je nemen

Valentijn

Valentijn

Vandaag vieren ze de dag van de liefde, wel beter gekend als ‘Valentijn’.  Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven. Valentijnsdag is hier bij ons in België, sinds midden jaren 90, een groot commercieel succes geworden: supermarkten, cadeauwinkels, boekwinkels, lingeriewinkels en bloemenwinkels profiteren hiervan.  En het thema is dan rood, de kleur van de liefde.

No Valentijn

Wijzelf hebben eigenlijk nooit meegedaan aan dit hele commerciële gebeuren. Eigenlijk moet je uw geliefden iedere dag extra aandacht geven. Iedere dag verwennen met een glimlach, een lekkere maaltijd, een vriendelijk woord. En die extraatjes? Die kan je in de loop van het jaar ook altijd kopen en dan zijn ze trouwens veel beterkoop. Ons manier van Valentijn vieren was gewoon zorgen voor een lekkere maaltijd met een glaasje wijn erbij om dan de in de avond gezellig met de 2 honden voor de tv te gaan relaxen.

De hondjes

Toen ik terug kwam van de pianoles hadden we voor de honden wel een kleine verwennerij voorzien. Ook voor de honden was het een beetje Valentijn. Ik had een lekkere gevulde Wobbler voorzien voor beiden honden en deze gevuld met wortel, courgette, mini-snoepjes van paardenvlees (wat Tripple mag eten) eb ook enkele brokjes van hun eten. Daar waren ze zeker wel een dik uur mee zoet. De paardensnoepjes die in de Wobbler zaten, dat was hun Valentijnscadeautje. En morgen? Morgen is er nieuwe Wobbler voorzien gevuld met wortelen.

Fier op Tripple

Vandaag nog een obstakel ontweken. Zoals jullie in het filmpje kon zien werd het voetpad versperd waardoor we er niet veilig konden passeren. Tripple twijfelde geen moment en nam me veilig mee van punt A naar  Punt B 

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Naar Boom park

Naar het park

Vandaag steken we ter verfrissing onze neus even buiten. Het was droog weer en ook niet zo vettig in het park of op de losloopweide. We konden met Lilian mee rijden naar Boom maar zouden op eigen houtje terug keren naar Wilrijk. We wilden eerst een half uurtje naar de losloopweide om dan een wandeling te maken in het park van Boom om dan zo tussen de weilanden via het ‘Reukespad’ te eindigen bij Philippe zijn ouders. Hun een bezoekje brengen en nog enkele dingen verder af te spreken.

Al is het nog maar de 3de keer dat we met deze honden naar de losloopweide gaan, we merken toch wel dat ze een vrij moment nodig hebben om even te rennen, om even hond te kunnen zijn. Waarom we met Chivas en Cenna nooit naar de losloopweide gingen was om de simpele reden dat als Chivas in overdrive ging met het spelen of ravotten, dat hij blokkeerde in zijn rug. We hebben het 3 keer meegemaakt waardoor we dit beperkte. Op regelmatige basis liet ik Chivas wel eens loslopen op het Reukespad of in het park terwijl dat niet mocht. Maar ik deed het alleen als ik wist dat er geen persoon in de omgeving was. Chivas bleef altijd dicht bij mij in de buurt. Cenna konden we eigenlijk nooit loslaten want die ging maar al te graag op avontuur.

Maar met Tazzy en Tripple valt het uitje naar de losloopweide tot nu toe ontzettend mee. Er zijn ook maar 3 weides waar we zelfstandig naartoe kunnen gaan omdat we weten van andere hondenbaasjes dat het redelijk veilig is op de tijdstippen als we gaan. Er zijn ook weides waar we niet komen omdat we weten dat daar veel agressie voorkomt en de baasjes hun hond niet onder controle hebben en ze hun hond ook maar laten doen. We bekijken ook elke keer als we aan de weide komen hoe de situatie in de weide is. Zijn er veel honden, hoe reageren de andere honden op onze honden?

Bezoekje aan de ouders van Philippe

Na de losloopweide nog een stevige wandeling naar de ouders van Philippe. Tijdens deze wandeling konden de honden nog snuffelen en moesten ze niet in harnas (behalve bij het oversteken van de straten etc.). Daar genoten ze ook van al hebben ze toch nog een stevige snuffel/wandeltempo. Aangekomen bij Philippe zijn ouders lieten we de honden daar ook in de weide die voorzien is voor honden. Een mooie tuin die voor Tripple wel gevaarlijk kan zijn met hagen, takjes, beplanting. Ik zou niet graag willen dat ze andermans tuintje gaat vernielen. Tijdens onze maaltijd mochten de honden mee binnenkomen en mochten ze op hun dekentje liggen.  Eventjes tot rust komen want strakjes na het eten moeten ze nog werken om ons thuis te brengen.

Met ons vieren op pad

We merkten dat het samen op pad gaan met ons vieren wel beter begint te lukken. Tripple trekt niet meer zo en dat mede dankzij de gentle-leader. Natuurlijk heeft ze wel een ander wandeltempo dan haar broer en als ze voorop loopt, voelen we wel dat Tazzy een manier aan het zoeken is om haar ergens voorbij te steken. Soms lijkt hij te vergeten dat Tripple er ook nog loopt.  Het lukt nog niet altijd even goed, maar Tripple kan al een klein stukje als eerste blijven lopen terwijl dat in het begin niet te doen was en Tazzy altijd als eerste moest lopen. 

De route van het eerste stuk naar op een stukje van 500m waar geen voet- of fietspad is aangelegd, daar moeten we beiden honden toch wel goed blijven motiveren om ofwel met het verkeer mee of wel tegen het verkeer in te gaan lopen en zo dicht mogelijk bij de rand. Dat is toch niet altijd evident. Maar gelukkig hebben we hier de mogelijkheid om dat extra te oefenen want is een heel rustige straat. Gelukkig moesten we niet al te lang wachten op de bus.

Het 2de gedeelte, de route vanaf de bushalte tot thuis die verliep zonder al te veel commando’s te geven. Voor Tazzy is dit een gekende route want hij loopt als hij mee gaat werken met Philippe. Voor Tripple is de route iets minder gekend omdat zij deze route enkel samenloopt met Tazzy. Na het uitstappen was Tazzy de leider die het hele gezelschap naar huis bracht. Tripple volgde netjes zoals het hoorde. Enkel hielden we bewust een beetje afstand van elkaar zodat onze commando’s niet storend waren voor de honden. Eigenlijk verliep alles heel vlot vandaag.

Het was een stevige wandeling gespreid over de hele dag. We hebben er in totaal een 8km opzitten. Dat gaf de GPS-tracker toch aan die we hebben gekocht voor de honden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Emotioneel

Goedenavond lieve vrienden. Vaak posten we altijd van die superleuke blogberichten, maar er zijn ook zo van die dagen dat het even niet mee zit. Gelukkig lag vandaag de niet-mee-zit-dag helemaal niet aan de honden. Zij brachten juist vandaag kleur en blijdschap in mijn leven. Ondanks dat ik (Manuella) in een emotionele bui zat, waren T & T vandaag mijn steun en toeverlaat

Droevig nieuws

Afgelopen nacht is mijn bomma (Manuella) op 89-jarige leeftijd in alle stilte van ons heengegaan. Dinsdagavond had mijn papa me nog gebeld om de situatie uit te leggen hoe het ervoor stond en dat het helemaal niet goed ging met mijn bomma.  Ik wist wel wat er zou gaan gebeuren. Maar toch… toch komt zo een nieuws altijd wel even binnen. Eigenlijk is het allemaal nog zo snel gegaan. Eerst dacht ik nog 1 laatste keer naar Limburg te reizen om mijn bomma nog 1x te zien, maar in de huidige situatie waar ik me nu in bevind was dit niet mogelijk. En om vervoer naar Limburg te regelen om maar 10 min. in de kamer te zijn? Dat zou een enorme zware emotionele verplaatsing geweest zijn.

Emotioneel

Om een of andere reden heb ik geleerd om gemakkelijker mijn emoties te verbergen achter een masker. Natuurlijk heeft dat zijn voor- maar ook nadelen. Vandaag was het voordelig omdat ik nog naar mijn werk moest. Ik had het Facebookbericht dat mijn tante had gepost vannacht of deze ochtend, deze ochtend gelezen bij aankomst op mijn werk. Gewoon omdat ik een vreemd gevoel had in mijn buik. Na het lezen van het bericht besloot ik mijn telefoon voor de rest van de voormiddag te negeren en me te focussen op mijn werk. Ja, enkel toen mijn papa me belde nam ik de telefoon op. Ik had het wel tegen enkele collega’s vertelt omdat ze toch gemerkt hadden dat ik een beetje had gesnotterd wat niet abnormaal is natuurlijk. 

Namiddag als ik thuis was, had ik het met momenten toch wel moeilijk en vloeiden de tranen. De zin om al een FB-bericht te posten of te bellen was er helemaal niet. Ik besloot me dus voor deze prikkels ook wel af te sluiten. Ik besloot met de honden te spelen in de tuin, ze een snelle borstelbeurt te geven en naar de reallity-show te kijken van ‘Big Brother’ die momenteel lopende was. Gelukkig konden we dit programma via een bepaald kanaal op tv 24/7 volgen.

Na het avondeten besloot ik een mooi tekstbericht te schrijven op mijn Facebookpagina en de ondertussen binnengekomen berichten te lezen van andere familieleden. Tijdens het telefoongesprek in de avond nog met papa was het een gewone conversatie zonder tranen.

Alphonsine Wouters °1932 – +2022

Emotionele gevoelens

Eigenlijk is dit ook even een ideaal moment om mijn ervaring met jullie te delen die ik al heb ervaren met onze blindengeleidehonden als ik verdrietig ben. Hoe gek het ook klinkt, de wetenschap heeft het al bewezen dat een dier een mens kan begrijpen. En zo is dat ook met honden. Ook al kunnen ze niet in mensentaal met ons communiceren, er zijn nog andere mogelijkheden en eens je deze signalen begrijpt, dan communiceer je ook met je hond. Tijdens je verdrietige momenten is je blindengeleidehond eigenlijk je therapiehond of beiden. Iedere hond heeft dan ook zijn eigen manier om een mens te troosten. Daarom dat ik graag met jullie mijn ervaringen wil delen. Misschien zijn er nog mensen onder jullie die zich bij mijn ervaring kunnen aansluiten.

Ik merkte zowel aan Django, Chivas en Tripple nu dat ze het alle 3 op een andere manier aanpakten. De ene hond ging voorzichtig tegen je benen liggen zielig omhoog kijkend naar jou tot je hem aandacht gaf. De andere kwam meteen met de poten op je benen liggen om je zo aan te kijken tot hij aandacht kreeg om vervolgens je tranen heel voorzichtig af te likken. De voorzichtige likjes waren altijd zo grappig. En Tripple, die springt meteen langst je op de zetel en vleit zich tegen je aan tot je de begint te strelen.  Dan begint ze zo van die geluidjes te maken die ‘Chewbacca’ uit Star wars ook maakte. Als laatste als je maar slapjes reageert begint ze je maar te likken zodat je haar aandacht geeft in plaats van dat je zit te snotteren. Nee, heb vandaag niet veel kunnen treuren want was het Tripple niet die kwam voor de afleiding, dan kwam haar broertje Tazzy wel langst voor zijn afleidingsmaneuvers.

Wat mogen wij toch gezegend zijn met zo loyale dieren die zonder woorden een enorme troost voor je kunnen zijn. Zijn er hier nog mensen onder jullie die zich hier in kunnen vinden? Laat gerust in het onderstaande reactieformulier achter wat jullie ervaringen zijn hoe jou hond je opvangt tijdens een emotioneel verdrietig moment.

Als je zo een hond langst je ziet liggen op kantoor. Dat brengt toch altijd wel een glimlach op je gezicht. Hoe verdrietig je ook mag zijn die dag.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Eerst werken en dan naar het Sint-Augustinus ziekenhuis

Werk

Voormiddag Tripple mee naar het werk en namiddag mocht ze mee naar het Sint-Augustinus want ik had mijn maandelijkse TDCS-sessie. De route naar het ziekenhuis en naar de wachtruimte verloopt ontzettend goed en daar is niet veel meer op aan te merken. Enkel bij de inschrijvingskiosk hebben we altijd hulp nodig om me in te schrijven.  Ze moeten alles maar willen digitaliseren waardoor het voor ons veel moeilijker wordt in de maatschappij om zelfstandig te kunnen functioneren. Gelukkig stond er vandaag ook een vrijwilliger die ons hielp. Als er niemand staat, dan wandelen we naar de balie en moeten ze ons daar maar helpen.De route naar het ziekenhuis en naar de wachtruimte.

Sint Augustinus

Vandaag moest ik me weer aan de 2de balie op de dienst neurologie aanmelden. Na aankomst aan de balie roepen ze je naam, maar je weet niet als blinde/slechtziende naar welke van de drie balies je dan moet gaan. Waarom ik me hier opnieuw moest laten inschrijven, daar had ik geen flauw idee van.  Aangekomen in de wachtruimte moesten we onze beurt afwachten.

Tripple bleef rustig wachten in de toch wel drukke wachtruimte en gelukkig werd ze dan ook volledig genegeerd door de andere patiënten in de wachtruimte. Tijdens de TDCS-sessie bleef Tripple rustig langst het bed liggen. Ze had zich languit gelegd. Bewust had ik er voor gekozen om haar harnas aan te laten zodat ze rustig bleef. De TDCS-sessie duurde ongeveer 50min in totaal. 20 min. per sessie en ik heb er momenteel 2. En dan nog het plaatsen van de sponsen op je hoofd. Toch wel een hele procedure. Ik merkte toch wel na 50 min. dat Tripple aandacht kwam vragen en aangaf dat ze dit toch maar een beetje vreemd vond.

Om 15u de bus nemen in de beginnende spits is niet zo ideaal. Ik was eigenlijk blij dat ik net voor de grote drukte thuis was. Ik heb Tripple wel beloond met een Coopertje (dentastick van Edgar Cooper) waar ze enorm gek van is.  Natuurlijk had de broer er ook eentje gekregen en konden ze deze beiden buiten lekker gaan oppeuzelen. Philippe had nog werk tot half 5 waardoor ik me dan maar bezig hield met beiden honden.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Na een weekje ziekteverlof

Na een weekje ziekteverlof en rust genomen te hebben nemen we vandaag de draad terug op. We stappen terug in ons dagelijks ritueel om iedere ochtend om 6u op te staan. Nee hoor! Dat vinden we helemaal niet erg. Tripple was er in ieder geval ook klaar voor al moest ik haar eerst motiveren. Ze heft nogal eens de nijging om op haar bedje zich comfortabel te leggen of met haar poten in de lucht te gaan liggen ofwel ligt ze in de zetel en bekijkt ze u van ‘moet ik nu echt werken?’. Maar eens ze rechtstaat, is ze er ook helemaal klaar voor om te gaan werken.

De werkdag op bureau verloopt eigenlijk iedere dag hetzelfde en Tripple ligt dan 4u te rusten. Meermaals heb ik geprobeerd om rond 9u30 naar buiten te gaan zodat Tripple een plasje kan doen, maar dan doet ze niets. Ja, 15 min. snuffelen als je haar laat doen. Ik zou er tijd voor moeten maken, maar helaas op dat kleine grasveldje van 1m op 1m is dat ook maar niets. Daarom als we naar huis gaan treuzelen we ook nergens anders zodat Tripple bij thuiskomt meteen haar boodschap kan doen.

Namiddag was het dan voor mij pianoles en Tripple bleef dan bij Philippe en Tazzy. Dat is voor beiden partijen niet slecht omdat ik maar 45 min. weg ben en het maar 200m van mijn deur is. Dat is één van de gemakkelijkste routes die ik heb in mijn dagelijkse leven.  Terwijl ik naar de pianoles was had ik wel de ‘Wobbler’ voor Tazzy en Tripple gevuld zodat ze zich konden bezighouden met het zoeken van de stukjes wortel die ik er in had gedaan. Dat was voor Philippe ook iets gemakkelijker om de honden in de gaten te houden omdat die ‘Wobblers’ wel geluid maken.  En tegen dat ik thuis kwam, waren de beiden ‘Wobblers’ helemaal leeg.

 

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Neerlandpark

Neerlandpark

Vandaag voelde Manuella zich wel wat beter en haar evenwicht is bijna hersteld tot wat ze altijd  gewoon is met haar evenwichtsproblemen. We besloten een poging te wagen om naar het Neerlandpark te wandelen en daar de honden los te laten op de losloopweide. In het verleden kwamen we hier met Chivas en Cenna ook wel eens. Het is een rustige losloopweide met een hondenspeeltuin en een zwemvijver voor de honden.

Gelukkig was het droog weer maar beiden deden we toch een werkbroek aan die vuil mag worden. Ja naar een losloopweide gaan met je goede kleren is echt niet ideaal. Manuella had haar ook een werkbroer besteld die gelukkig tijdig was geleverd.

Aan het begin van het park deden we de harnassen uit zodat de honden als vrije hond konden genieten van een wandeling. Hun neus activeren voor al die andere hondengeuren die daar aanwezig zijn. We ontdekten wel dat rustig wandelen niet in de woordenboek van de honden voorkomen en dat ze al snuffelend een stevige staptempo er op aanhielden. Jammer genoeg zijn ze het park weer aan het bebouwen terwijl er zoveel jaren geleden een mooi park werd geopend met veel ruimte voor mens en dier om te wandelen. Neerlandpark is helemaal anders dan Boom park en met erg warm weer is er in Neerlandpark helemaal geen beschutting tegenover in Boom park is het lekker fris door de vele bomen die er aanwezig zijn.

Aangekomen aan het pad richting de losloopweide moesten we eerst een modderig stuk gras overlopen om aan het poortje te geraken. Als het geregend heeft is het hier een drassige boel. Aangekomen aan het poortje moesten we veilig proberen binnen te geraken want er lagen enorme dikke keien aan beiden kanten zodat het poortje niet helemaal open kon gaan. En dan voor het poortje die enorme kuilen gevuld met water. Jammer genoeg en dat is een minpunt van de meeste losloopweides is dat hier geen extra sleuf in voorzien is waar je U hond rustig kan laten wennen aan de andere honden en de riem in alle rust kan los doen. Nu moet je dat eigenlijk ofwel binnen doen met andere honden rond je heen of aan de buitenkant en dan je hond onder controle houden. Nee, niet zo evident steeds.

Het was niet al te druk. Er was nog een hond op de weide, maar die mensen stonden op het punt de weide te verlaten. Na de begroeting aan de andere hond en de verkenning van de weide waren T & T vertrokken en renden als 2 dolle puppy’s door de weide. Achter elkaar rennen, gaan snuffelen op dezelfde plekjes om dan ook nog op dezelfde plek te gaan plassen.

Opeens hoorde we een plons. Jaja, Tripple heeft de zwemvijver ontdekt en besloot er in te gaan. Na het fluiten kwam ze bij ons en waren de pootjes tot aan de buik nat maar na de 2de en 3de keer was ze helemaal nat en hing toch ook wel onder de modder. Het was geen lichte labrador meer, maar een donkere labrador met lichte schakeringen en haar vacht zat helemaal door elkaar. Gelukkig ontdekte we ook dat Tazzy geen zwemmer is en eigenlijk niet in het water ging.

We hadden er enkele foto’s en video’s geprobeerd te van te maken en deze naar de pleeggezinnen gestuurd. Chantal reageerde al van ‘oei, dat deed Tripple niet bij ons’. Sybren liet ons weten dat Tazzy zelfs plassen ontweek om er niet door te lopen. Ze vonden de video’s toch wel goed gedaan want Manuella probeert alles op gevoel te doen.

Hond met een stok

Na een dik half uurtje begonnen wij het ook fris te krijgen en besloten we terug huiswaarts te keren. Ondertussen heeft Tripple hopelijk voldoende tijd gekregen om op te drogen en is het meeste van de modder ook uit haar vacht verdwenen. In ieder geval thuis zullen we beiden honden nog eens goed afdrogen.

Neerlandpark is bij deze als 2de losloopweide dan ook goedgekeurd en we zullen hier dus regelmatig naartoe komen zodat de honden eens hun energie kwijt kunnen geraken.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

Tripple is een stoute deugeniet

Pot vol koffie! (ik gebruik dit in plaats van te vloeken) We hoopte dat Tripple haar energie op een andere manier zou kwijt geraken in plaats van takken af te bijten van de beukenhaag, maar helaas, het mocht niet zijn. Tijdens een speelmoment van de honden in de tuin, ging Tripple over haar grenzen heen waardoor ze in een fase komt dat ze dingen doet die niet mogen. De beukenhaag is hier elke keer het slachtoffer van of ze gaat siergrassen met wortel en alles uittrekken.

Helaas krijgt de beukenhaag het nu soms toch zwaar te verduren als daar zo een hond aan die takken zit te sleuren. Wij zijn niet altijd snel genoeg om meteen te reageren en soms heeft ze al een tak vast. Dat vind Philippe helemaal niet leuk dat ze dit doet want de beukenhaag heeft het al niet zo gemakkelijk om mooi te groeien op sommige plaatsen. Dit door de slechte ondergrond in de tuin.  En dan die siergrassen? Ja, er is al een stukje in de tuin die helemaal kaal is geplukt door juffrouw Tripple en waar we nu andere beplanting gaan moeten plaatsen.

Ondanks dat het pleeggezin geprobeerd heeft dit af te leren bleef Tripple dit doen en zet ze hier de trend voort. Daarom mogen beiden honden momenteel ook niet alleen in de tuin spelen of genieten van het zonnetje. Eigenlijk toch wel jammer want een hond moet toch ook buiten kunnen zitten in plaats van een hele dag binnen te zitten. Momenteel moeten wij dan ook elke keer mee naar buiten in weer en wind en ook om met hun te spelen. Maar spelen in de tuin na 10min. dat is op den duur ook afgezaagd.

We hebben al gemerkt als de honden hebben gewerkt dat ze minder kattenkwaad uitspoken. Ja, ik schrijf in meervoud want ook Tazzy is niet te onderschatten. Ik denk dat Tazzy in zijn hoofd een blonde koe is want hij eet graag grassen maar eet ook van de siergrassen in de tuin. Hoe vaak we hem al betrapt hebben op het eten van de siergrassen. En toch, toch blijft hij het doen. En als Tripple een tak van de beukenhaag heeft gebeten, dan wil meneertje persé deze tak hebben en zal hij er ook alles aan doen om deze af te pakken waardoor de honden lekker gaan rennen achter elkaar.

Dat zijn dan juist de fases die je goed in de gaten moet houden en laat dat een enorme uitdaging zijn voor ons. Tazzy en Tripple lopen ook veel stiller rond waardoor je soms moeilijk kan horen. Dat is wel een enorm verschil met Chivas en Cenna die je altijd kon horen. Manuella was nog niet voldoende genoeg hersteld om te ravotten in de tuin of een wandeling te gaan doen in het park. Gelukkig hield ze ondanks haar beperkt zicht toch de honden wel goed in de gaten. Maar ook zij is helaas te traag om snel te reageren op de honden als ze kattenkwaad uithalen.

Vond je dit blogbericht interessant?
Abonneer je dan op onze interessante nieuwsbrief om meteen de nieuwe blogberichten te ontvangen in je mailbox.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.